บทที่ 303 กลับบ้าน

บทที่ 303 กลับบ้าน

ทำไมถึงไม่เชื่อฉัน?” เสียงของหญิงสาว ทำให้เจียงนานอึ้ง

ไปทันที

เมื่อเขามองไปที่เธออีกครั้ง ก็เห็นว่าดวงตาของเธอปิดไว้ และ เธอกําลังหลับอย่างสนิท

การสบตากันเมื่อสักครู่ หายไปอย่างไร้ร่องรอยทันที

รอยยิ้มที่อยู่ตรงมุมปากของเธอ ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เหมือนกัน

เธอที่ยิ้มให้กับเขาเมื่อสักครู่นั้นไม่ได้มีอยู่จริง เพราะเรื่องที่ เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ทั้งหมดเป็นเรื่องที่เขาคิดไปเองคนเดียว

ทำไมถึงไม่เชื่อฉัน?” กู้อานหยานที่กำลังอยู่ในความฝันก็ยัง คงพูดขึ้นมาเบาๆ”คุณชายใหญ่…

เจียงนานถอนหายใจออกมายาวๆ และรีบกลับมาที่ที่นั่งของ ตัวเอง แล้วหลับตาลง

เขาคิดว่าถ้าหลับตาและไม่มองเธอ เขาก็จะไม่คิดอะไรเรื่อย

เปื่อย
แต่ไม่คิดว่า หลังจากหลับตาแล้ว ในหัวก็ยังคงเต็มไปด้วย ท่าทีของกู้อานหยาน

รอยยิ้มเมื่อมีความสุขของเธอ การขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกเสียใจ ของเธอ ท่าทางที่ดูมั่นใจของเธอ ความโดดเดี่ยวเมื่ออยู่คน เดียวของเธอ……

ทําไมถึงเกี่ยวกับเธอหมดเลย!

อยู่ๆเจียงนานก็เปิดประตูรถ และเดินลงจากรถทันที

เขารู้สึกหงุดหงิด หงุดหงิดจนเขาอยากจะสูบบุหรี่ แต่เขาเพิ่ง จะนึกออกว่าตัวเองไม่ได้เคยชินกับการสูบบุหรี่

เพราะฉะนั้นบนร่างของเขาก็จะไม่มีบุหรี่เลย

ยิ่งตั้งแต่มาอยู่กับสาวน้อยคนนี้แล้ว เขาก็ยิ่งไม่แตะบุหรี่ เพราะกลัวว่าจะควันบุหรี่จะทำให้เธอเหม็น

แม้แต่เขาที่เป็นคนเคร่งครัดเรื่องภายในรถ ก็จะได้เห็น สิ่งของที่เกินความคาดหมายอยู่ภายในรถของเขาอยู่บ่อยๆ

ขนม เครื่องดื่ม ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่เมื่อก่อนเขานั้นไม่เคยแม้แต่ จะแตะต้องมาก่อน

การใช้ชีวิตของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ อย่างไม่รู้ตัว

แต่เขากลับไม่รู้อะไรสักอย่าง!

เขาถึงขั้นที่ยอมเป็นคนดูแลของสาวน้อยคนนี้!

นี้มันคือเรื่องที่คุณชายรองเจียงอย่างเขาจะทําเหรอ? มัน เหลือเชื่อจริงๆ!

เจียงนานยืนพิงข้างประตูรถ แล้วมองไปยังท้องทะเลที่อยู่

ไกลๆ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่อยู่ๆหน้าต่างรถก็ถูกเลื่อนลง

มา

เขาขมวดคิ้วขึ้นมา แล้วหันกลับไปมองผู้หญิงที่อยู่ในรถ

เธอกําลังขยี้ตาของตัวเองอยู่ แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นมามองที่ เขา: “ตอนนี้ฉันหาทางออกได้แล้ว ขอบคุณทะเลที่กว้างใหญ่ ของคุณนะคะ พวกเรากับบ้านกันเถอะค่ะ”

กลับบ้าน!

สองคํานี้ ชนเข้ากับหัวใจของเขาอย่างจัง!

คอนโดของเขา คือบ้านในใจของเธออย่างนั้นเหรอ?
กู้อานหยานไม่ได้สังเกตเห็นความแปลกไปของเขา เธอจึงได้ พูดว่ากลับบ้าน เพราะพวกเขาคุยกันเรียบร้อยแล้วว่าสองสาม วันนี้เธอจะไปอาศัยอยู่กับเขา

สําหรับเธอแล้ว เธอก็พูดออกไปแบบไม่ได้คิดอะไร

แต่เจียงนานกลับรู้สึกใจเต้นตลอดทาง เพียงเพราะคำว่า “กลับบ้านของเธอ

“อยาก…….กินอะไร?” คนที่ขับรถอยู่บนถนนอย่างเจียงนาน ถามขึ้นมา

กู้อานหยานกลับก้มหน้าแล้วมองไปที่กางเกงของเขาแวบ หนึ่ง ด้วยใบหน้าเมินเฉย: “คุณแน่ใจว่าจะออกไปกินข้าวกับ ฉัน ในสภาพแบบนี้เหรอคะ?”

แต่ วิธีนี้ของเขาใช้ได้ผลจริงๆนะ

ที่ทําให้เธอเศร้า และร้องไห้ออกมาได้

แต่หลังจากที่ร้องไห้เสร็จ และมองไปที่ทะเลอีกครั้งจากในรถ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่า ทางมันไม่ได้มีแค่ทางเดียว

และเธอก็ยังมีทางอื่น อย่างไรก็ตาม มันก็จะต้องมีทางออก

แน่นอน
“แล้วคุณอยากจะทํายังไง? กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเหรอ?” เจียงนานไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็รับรู้ได้ชัดเจนว่าเธอ นั้นดูสดใสขึ้นกว่าก่อนนอนเมื่อสักครู่

“ตาของฉันบวมถึงขนาดนี้ ฉันก็ไม่อยากจะออกไปกินเหมือน กัน งั้น..…..…….

“สั่งมากินไหม?” นี่คือวิธีเดียวที่เขาคิดออก

“ไม่ค่ะ ฉันอยากกินข้าวฝีมือตัวเอง” เธอรู้สึกไม่ได้กินกับข้าว รสชาติที่ปรุงเองที่บ้านนานมากแล้ว

“แบบนั้นก็ดีสิ ผมก็อยากจะลองชิมอาหารฝีมือของคุณ เหมือนกัน” เขาเลี้ยวเปลี่ยนทิศทางตรงข้างหน้า แล้วขับรถมุ่ง ไปทางเจียง อกรุ๊ป

“ไม่ค่ะ ฉันอยากกินอาหารที่คุณทำต่างหาก ฉันยังไม่เคยกิน อาหารฝีมือคุณเลยนะ”

กู้อานหยานคิดอยู่สักพัก แล้วเธอก็ประกาศขึ้นมาอย่างดีใจ “เย็นนี้ ฉันอยากชิมอาหารฝีมือของคุณชายรองเจียงค่ะ!”

เจียงนานรู้สึกแค่ว่าข้างหน้านั้นมืดมิด มือสั่น จนพวงมาลัย แทบจะลื่นไถล

“กินอาหารที่ผมทำ?” เขาไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม?
เกิดมายี่สิบกว่าปี เขาเคยทําอาหารที่ไหนกันล่ะ?

“วางใจได้คะ ฉันจะคอยช่วยคุณอยู่ข้างๆเอง ไม่ปล่อยให้คุณ ทำคนเดียวแน่นอน” กู้อานหยานยิ้มให้กับเขา

“แต่ผม……”

“แค่คำของ่ายๆขนาดนี้ คุณก็จะไม่ยอมรับปากเลยใช่ไหม

คะ?”

สายตาของเธอที่มองเขา มันเหมือนกับเขาทำเรื่องร้ายแรงลง ไปจนไม่สามารถให้อภัยได้ และทำให้เธอหมดหวัง

พอริมฝีปากเล็กของเธอพูดขึ้นมา เจียงนานก็ใจอ่อนขึ้นมา

ทันที

“ไม่ได้จริงๆเหรอคะ? คุณชายรอง…….คุณชายรอง เจียง……เจียงนาน……หนานหนาน…

“หนานหนาน……

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เรียกอะไรเนี่ย ดูอ่อนแอชะมัด!

“ที่แท้ก็ชอบให้เรียกหนานหนานนี่เอง ต่อไปฉันจะเรียกคุณแบบนี้จะตกลงไหม?”

“หนานหนา…

“ผมยอมทำก็ได้พอใจหรือยัง?”

…แล้วหลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป คุณชายรองเจียงผู้ยิ่ง ใหญ่ก็ใส่ผ้ากันเปื้อนที่ซื้อมาใหม่ไว้บนร่างของเขา

ยังไม่ทันได้ระวัง อยู่ๆข้างหลังก็มีเสียงแซะดังขึ้นมา แล้วเขา ก็ถูกถ่ายรูปทันที!

“นี่คุณทําอะไรเนี่ย?” เจียงนานกังวลใจขึ้นมาทันที สาวน้อย

คนนี้จะเอารูปภาพไปลงที่ไหนเนี่ย?

“ฉันไม่ได้จะลงรูปให้คุณหรอก แค่จะเก็บไว้เป็นที่ระลึกเฉยๆ คุณจะกังวลทำไมห้ะ?”

จริงๆเลย มันก็แค่การใส่ผ้ากันเปื้อนเองไม่ใช่เหรอ? หรือว่า รูปภาพที่คุณชายรองเจียงใส่ผ้ากันเปื้อน มันทำให้เขารับไม่ ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ?

“จริงๆแล้วคุณหล่อมากๆนะ ให้ความรู้สึกเป็นผู้ชายที่รัก ครอบครัวดี หล่อมากๆ
กู้อานหยานมองอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์ตัวเอง ยิ่งดูเธอก็ยิ่ง รู้สึกว่าดูดี

“ไม่ได้ๆ เดี๋ยวฉันจะไปทําเป็นโปสเตอร์ แล้วเอาไปแขวนไว้ ในห้องของฉัน หล่อจริงๆเลย! ”

“นี่คุณกล้าเหรอ!” ยัยบ้านี่! ถ้าเธอกล้าจริงๆ ดูสิว่าเขาจะไม่ สับเธอด้วยมีด!

เมื่อกู้อานหยานหันไปมองมีดที่อยู่ในมือของเขา เธอก็ตกใจ จนต้องหดคอ

“ทําไมคุณจะต้องดุฉันด้วยล่ะ? …………คุณจะรังแกฉันเห รอ?” สีหน้าของเธอนิ่งขึ้น และเธอก็เบะปากของเธอ

เจียงนานยอมเธอเลยจริงๆ ทำไมตัวเองถึงทนการแสดง สีหน้าของเธอ และการเบะปากของเธอไม่ไหวนะ?

ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่จริง!

“ผมจะไม่สับคุณก็ได้ แต่ผมจะสับตัวเองพอใจไหม?”

“แบบนั้นก็ได้ แต่ฉันไม่อยากกินนิ้วมือนะ”
ค่อยรับใช้เจ้าหญิงก็ไม่เหนื่อยขนาดนี้ ถึงแม้เขาจะยังไม่เคย รับใช้เจ้าหญิงคนไหนมาก่อนก็ตาม

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป บนโต๊ะก็มีของดำๆสามจานวางอยู่

ที่พูดว่าเป็นของ ก็เพราะว่ากู้อานหยานดูไม่ออกแล้วว่าตกลง มันคืออะไรกันแน่

“ไหนบอกว่าเย็นนี้จะมีหมูตุ้มกับซี่โครงหมูเปรี้ยวหวานไม่ใช่ เหรอ?”

เนื้อล่ะ? ซี่โครงล่ะ? แล้วที่เป็นเส้นเส้นนั้นคืออะไร?

กู้อานหยานขมวดคิ้วแน่น แล้วมองสิ่งดำๆที่อยู่ในจาน

เธอแค่กลับไปอาบน้ำเอง ทําไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ?

เจียงนานเองก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ กี่วิก่อนหน้านี้ยังไม่สุกเลย แต่พอผ่านไปสักพัก กลับกลายเป็นสีดำาไปจนหมด

กู้อานหยานนำตะเกียบเขี่ยชิ้นดำๆที่อยู่ในจานหนึ่งชิ้น เมื่อ เขี่ยดูก็เห็นว่าข้างในนั้นยังเป็นเนื้อที่ยังไม่สุก และยังมีเลือด ติดอยู่ด้วย
น่าคลื่นไส้จริงๆ!

เธอจึงลองไปดูอาหารอีกจานหนึ่ง แล้วในที่สุดเธอก็แยกออก ว่าสิ่งที่อยู่ภายในจานนี้คือ โครง

เลือด ความดำ แหวะ……เธอเกือบจะอ้วกออกมาแล้ว จานที่สามยังถือว่าดี เพราะว่าเป็นผักอย่างน้อยๆก็ไม่มีเลือด แต่ว่า หนอน……

“คุณได้ล้างผักหรือเปล่า?” เธอนํามือมาจับไว้ที่ท้องของเธอ เพราะเธอแทบจะทนไม่ไหวแล้ว

“เมื่อกี้ผักนี้……ก็ใส่ไว้ในกล่องอย่างดีนี่ ไม่ใช่ว่าล้างเสร็จแล้ว

เหรอ?”

ผักที่ซื้อกลับมาจากซุปเปอร์ มาร์เก็ต และใส่ไว้ในกล่องรักษา ความสดไว้อย่างดี นี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้ทำของอะไรพวกนี้ ที่แท้ยังต้องล้างก่อนอีกเหรอ?

“WH……”

“แหวะ…….อยู่ๆกู้อานหยานก็อยากอ้วกขึ้นมา เธอจึงวาง ตะเกียบ แล้วรีบหมุนตัววิ่งไปทางห้องน้ำทันที
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” เจียงนานก็รีบวางตะเกียบ แล้วตา เธอไป

ยังไม่ทันได้เข้าไป เขาก็ได้ยินเสียงอ้วกของเธอดังมาไม่หยุด

กับข้าวที่เขาทำมันน่าคลื่นไส้ขนาดนั้นเลยเหรอ? ถึงได้ทำให้ เธออ้วกถึงขนาดนี้ได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ