บทที่ 274 คุณต้องควบคุมตัวเองให้ได้

บทที่ 274 คุณต้องควบคุมตัวเองให้ได้

มือของกู้อานหยานตกลงมาอยู่ที่มือของเขาอย่างไม่รู้ตัว

เดิมทีเธอคิดที่จะดึงมือของเขาออก แต่ไม่คิดว่าการกระทำ ในตอนนี้ของเธอ กลับดูเหมือนเป็นการนำมือของเขาสัมผัส ร่างกายของตัวเองอย่างสนิทสนมไปเสียอย่างนั้น

เธอเหมือนคนใบ้ที่กินอึ่งน้อยแล้วรู้สึกขม แต่กลับหาคำมา ตอบโต้ไม่ได้

เขาก็เป็นคนพูดเอง ว่าไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ และตอนนี้ ก็แค่การทวงสิ่งที่เธอคิดเขา

แล้วเธอจะพูดอะไรได้อีกล่ะ?

มู่บ้านเป่ยเหลือบสายตามองท่าของพวกเขาสองคน ใน ดวงตามีรอยยิ้มของความสำเร็จ แต่เขาแค่ระวังไม่ให้เธอดู

ออก

และดูเหมือนคนเหล่านั้นที่อยู่ตรงชายหาด กำลังจะมาทางที่

พวกเขาอยู่
กู้อานหยานรู้สึกกังวลเล็กน้อย เพราะถ้าคนอื่นมาเห็นท่าของ พวกเขาทั้งสองคนในตอนนี้ ตัวเองจะต้องเสียหายแน่นอน

มู่บ้านเป่ยเดินหน้าเข้าไป แล้วกอดเธอแน่นขึ้นอีก

กอดแน่นขนาดนี้ มือของเธอก็ยิ่งขยับไม่ได้

ทันทีที่เขากระชับนิ้วมือของเขา กู้อานหยานก็ใจเต้นและหน้า แดงขึ้นมาทันที

เธอจึงยกมือซ้ายขึ้นมา แต่กลับถูกเขาจับและกดไว้ข้างลำตัว

“ชูว!” มู่บ้านเป่ยยื่นริมฝีปากบางของเขาเข้ามาข้างหูของเธอ

แล้วกดเสียงต่ำ: “เดี๋ยวคุณจะเสียหายนะ

กู้อานหยานจึงก้มหน้าแล้วมองร่างของตัวเอง แต่เธอก็ไม่ เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเธอ

แต่สําหรับสถานการณ์ในตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องดูก็รู้ได้ทันที

คนพวกนั้นยังคงเดินมาทางที่พวกเขาอยู่ ตอนนี้ร่างกายเธอแข็งทื่อไปทั้งตัวด้วยความกลัว

เพราะว่าตอนนี้เธอและคุณชายใหญ่นั้นไม่ได้มีความ สัมพันธ์อะไรกันแล้ว

ผู้หญิงมาอยู่กับผู้ชายในที่แบบนี้ แล้วเสื้อผ้าก็ยังกระเซอะ กระเซิง…… แค่ดูก็รู้ว่ากำลังทำเรื่องอะไรไม่ดีอยู่

ถ้าเรื่องพวกนี้ถูกพูดออกไป แล้วต่อไปเธอยังจะเป็นคนได้อยู่

ไหม?

ถึงแม้เธอจะไม่สนใจความรู้สึกของคนภายนอกแล้ว แต่เธอก็ ยังคงมียางอาย

และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เธอไม่อยากเกี่ยวข้องอะไรกับคุณ ชายใหญ่มู่อีกแล้ว

“ใจคุณต้นเร็วมากเลย” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นมาที่ข้างหู เธออีกครั้ง ในน้ำเสียงกับมีความรู้สึกมีความสุขบนความทุกข์ ของเธอ

“คุณดูสิ แค่นิดเดียวมือของผมก็สามารถรับรู้ได้แล้ว นี่คุณ กำลังกลัวอย่างนั้นเหรอ?”
ตอนเขาไม่พูดเธอยังไม่เป็นไร แต่พอเขาพูดเท่านั้นแหละ กู้ อานหยานก็รู้ล็กถึงฝ่ามือใหญ่ของเขาได้อย่างชัดเจน

การถูกควบคุมไว้ด้วยมือของเขา ทําให้เธอรู้สึกไม่สบายตัว จนเกือบจะล้มลงไปบนผนเพราะความขาอ่อน

จํานเป่ยยกเท้าขึ้นเล็กน้อย แล้วเบียดร่างเข้าไปข้างหน้าอีก แล้วเขาก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมา

“ถ้าคุณเหน่อย คุณ งบนขาของผมได้นะ แต่ห้ามส่งเสียงดัง

ฝ่ามือใหญ่ของเขากระชับแน่น อานหยานจึงเบิกตาก ว้างทันที ในที่สุดเธอก็เข้าใจที่เขาพูดว่าห้ามส่งเสียงดัง มัน หมายความว่าอะไร

เธอกัดริมฝีปากของตัวเอง เพื่อพยายามอดทนไว้ แต่ เธอก็ทนไม่ไหว จนต้องส่งเสียงออกมาเป็นเสียงกระซิบ: “อย่า…….อย่าทําแบบนี้

“ผมแค่ไม่ต้องการให้คนมาเห็น แล้วเข้าใจผิดว่าพวกเรายังมี ความสัมพันธ์อะไรกันอยู่ นี่คุณคิดอะไรของคุณ?

ถ้าหากในดวงตาของเขาไม่มีรอยยิ้ม ประโยคนี้ก็คงจะมีความโน้มน้าวใจมากขึ้น

แต่อานหยานกลับไม่เห็นอะไรสักอย่าง

เพราะว่าเขานั้นสูงเกินไป เธอสามารถเห็นได้แค่แผงอกของ เขา

และด้วยทั้งสองคนนั้นอยู่ใกล้กันมาก จนเธอไม่สามารถเลย หน้ามองการแสดงสีหน้าของเขาได้

อุณหภูมิในร่างกายของมู่บ้านเป่ยเริ่มเพิ่มขึ้น หัวใจของ เขา……..เต้นเป็นลาง

“คุณชายใหญ่ คุณต้องควบคุมตัวเองให้ได้นะ!” กู้อานหยาน แทบจะกัดฟันพูดประโยคนี้

เธอไม่กล้าด่าเขา เพราะว่าอารมณ์ของผู้ชายคนนี้ ถ้าคุณยิ่ง ดื้อ การลงโทษของเขาก็จะยิ่งรุนแรงขึ้น

เขาชอบแค่คนที่เชื่อฟัง และไม่ค่อยชอบคนไม่เชื่อฟัง

มู่ล้านเป่ยควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ แต่เขาก็พยายามควบคุม อย่างสุดความสามารถแล้ว
สถานที่แบบนี้ สามารถมีคนเดินผ่านมาได้ทุกเวลา

เขาสามารถไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างได้ แต่สาวน้อย คนนี้ถ้าถูกคนอื่นเห็นเข้า เธอต้องร้องไห้แน่ๆ

จริงๆแล้ว เขานั้นก็ไม่อยากเห็นเธอร้องไห้

“อย่าดิ้น” เขาก้มหน้าลงมา ริมฝีปากของเขาเลื่อนมาอยู่ตรง หน้าผากของเธอ และเขาก็หายใจของติดขัด

ตอนที่ริมฝีปากของเขาเลื่อนผ่านหน้าผากของเธอ กู้อานห ยานก็รู้สึก เหมือนกับหน้าผากของตัวเองนั้นถูกไฟช็อต

เธอรู้สึกตกใจจนสั่นไปทั้งตัว!

“คุณ…คุณต่างหากล่ะที่ดิ้นไปมา” เธอยังไม่ได้ดิ้นอะไรเลย และเธอก็อยู่นิ่งมาตลอด

“อ้าวเหรอ?” น้ำเสียงของมู่บ้านเป่ยนั้นแหบมาก เธอถึงขั้น สามารถได้ยินเสียงหายใจของเขา

ใครเป็นคนที่กำลังดิ้น ดูเหมือนเรื่องนี้จะไม่สำคัญแล้ว
สิ่งสําคัญมากที่สุดคือ ตอนนี้เขาทนไม่ไหวแล้ว…….

“คุณชายใหญ่ ควบ ควบคุม……” พอกู้อานหยานหันหน้าไป เขาก็จูบลงมาที่แก้มด้านข้างของเธอทันที

ควบคุมอย่างนั้นเหรอ? เขาไม่อยากจะควบคุมเลยสักนิด!

แต่ก็ถือว่าเขายังมีสติอยู่เล็กน้อย ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะมารื้อฟื้น ความหลัง”จริงๆ

“คุณนั่นแหละที่เป็นคนเข้าใกล้ผมก่อน” ยิ่งนานไปร่างกาย ของชายหนุ่มยิ่งร้อนขึ้น ราวกับกำลังเป็นไข้สูง

“ฉันไม่ได้เข้าใกล้คุณ” เธอพูดเสียงเบา เพราะพวกผู้ชาย พวกนั้นกำลังเดินมาทางที่พวกเขาอยู่จริงๆ

หัวใจที่อยู่ใต้ฝ่ามือนั้นเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง สองมือที่สั่นเล็ก น้อยนั้นจับแขนเสื้อของเขาไว้ ด้วยใบหน้าวิงวอน

มู่ล้านเป่ยรู้สึกห่วงเล็กน้อย สาวน้อยคนนี้กำลังรู้สึกกลัวอยู่ จริงๆ

ที่จริงในเมื่อมีเขาอยู่ตรงนี้ทั้งคน คนพวกนั้นจะมีโอกาสเข้ามาใกล้ได้ยังไง?

แต่ท่าทีที่ดูตื่นตระหนกของเธอนั้น เหมือนราวกับเหยื่อที่น่า สงสารจริงๆ

ตอนนี้เขากลับไม่อยากจะบอกเธอ ว่าจริงๆแล้วที่นี่นั้น ปลอดภัยมาก

ความน่าสงสารของเธอ ทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเอง ได้อีกต่อไป

“คุณอยู่ด้วยกันกับปูเจ๋อหนานแล้วเหรอ?” เขาเปิดประเด็นขึ้น มา เพื่อดึงสติของตัวเองกลับมา

ถ้าหากมือของเขาอยู่นิ่งๆ น้ำเสียงของอานหยานก็คงจะไม่ สั่นขนาดนี้

“ไม่……ค่ะ เราเป็นแค่……เพื่อนกัน

“ไหน เมื่อก่อนเป็นศัตรูกันไม่ใช่เหรอ?” เขารู้เหตุผลว่าเป็น เพราะอะไรแน่นอน

ไอ้หมอนั้นตามหาเธอมาตลอด แต่กลับไม่รู้ว่าเธอเป็นเธอ
ตอนนี้รู้แล้ว ทำไมยังตามติดอีกล่ะ?

แค่มองก็รู้แล้วว่าไม่น่าไว้ใจ แต่เธอกลับไว้ใจและออกมากับ เขา? ไม่กลัวว่าลูกแกะจะเข้าปากเสือหรือยังไงกัน?

“เมื่อก่อนทุกคนยังเด็กเลยดูไม่ได้มีอะไรมาก” ปล่อยเธอ ก่อนแล้วค่อยพูดต่อไม่ได้หรือไง?

มาพูดเรื่องไร้สาระในเวลานี้ มันดูเกินไปหรือเปล่า ใครจะมีกะ จิตกะใจไปนั่งคิด?

“คุณนี่ก็โตเร็วเหมือนกันนะ!” มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นยังไม่ถึง หนึ่งเดือนไม่ใช่เหรอ?

แต่ช่วงนี้เธอดูโตแล้วจริงๆ…

“คนบ้า นี่คุณดูตรงไหนของคุณเนี่ย?” กู้อานหยานหน้าแดง ขึ้นมาทันที จนเกือบตบไปที่หน้าของเขา

“ดูไม่ได้เหรอ?” มีส่วนไหนของร่างกายบ้างที่เขาไม่เคยเห็น มาก่อน? ทำไมถึงต้องอายขนาดนั้นด้วย?

กู้อานหยานใช้แรงผลักเขาไปหนึ่งที่ และกำลังจะขัดขืนเขา อยู่ๆพวกคนที่อยู่ข้างนอกก็กลับมาอีกครั้ง

“เมื่อกี้ฉันเหมือนได้ยินเสียงของผู้หญิง”

“เธอไม่ได้อยู่ด้วยกันกับคุณชายรองมู่ งั้นเธอก็ต้องอยู่กับคน ไอ้บ้าที่แอบโจมตีฉันเมื่อกี้แน่นอน คุณชายรองคู่ต้องรู้เรื่องนี้ ให้ได้

“ใช่! เป็นแค่โสเภณีคนหนึ่ง? แต่ยังกล้าทำเสแสร้งต่อหน้า ของพี่ใหญ่อีก! ”

ร่างกายของมู่บ้านเป่ยเต็มไปด้วยความเย็น กู้อานหยานรู้สึก กระวนกระวายใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขาจะทําอะไรอีก

แต่สิ่งที่เธอกลัวมากที่สุดคือ กลัวว่าพวกที่อยู่ข้างนอกจะมา เห็นพวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันที่นี่

จะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้? แต่การกระทำ นั้นก็ไม่น่าดูแล้ว

เธอไม่กล้าแม้แต่จะดิ้น เพียงแค่เธอดิ้นนิดหน่อย มือของ ผู้ชายคนนี้ก็ยิ่งลวนลามเธอมากขึ้น
เธอรู้สึกตกใจมาก ถึงขั้นไม่กล้าหายใจแรง

พวกเขากำลังเข้ามาใกล้ทุกที! เสียงของเธอเมื่อสักครู่ ทำให้ พวกเขาได้ยินอย่างนั้นเหรอ?

กู้อานหยานตกใจและเบียดเข้าไปในอกของมู่บ้านเป่ยอย่าง

ไม่รู้ตัว

เดิมทีมู่บ้านเป่ยตั้งใจจะสั่งให้ลูกน้องมาไล่คนพวกนี้ไป แต่ ท่าทางของกู้อานหยานในตอนนี้ กลับทำให้เขาเปลี่ยนความ คิดอย่างกะทันหัน

เมื่อเขากระแอมไอเบาๆ บอดี้การ์ดที่หลบซ่อนอยู่ก็รีบถอย ออกไปทันที

จนในที่สุด คนพวกนั้นก็หาพวกเขาเจอ

กู้อานหยานตกใจจนสั่นไปทั้งตัว เธอกำลังจะเงยหน้ามอ งมู่บ้านเป่ย แต่อยู่ๆก็เห็นอีกฝ่ายก้มหน้าลงมา แล้วประกบริม ฝีปากของเธอทันที……

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ