บทที่408 ถ้าเกิดว่ามันเป็นเรื่องจริง เธอจะทำอย่างไร?
บทที่408 ถ้าเกิดว่ามันเป็นเรื่องจริง เธอจะทำอย่างไร?
สำหรับกู้อานหยาน กู้จิ้งหย่วนรู้สึกดีมาโดยตลอด
แต่ว่า ไม่เคยเหมือนกับตอนนี้เลย
ตอนที่ได้เจอเธอ กู้จิ้งหย่วนรู้ได้อย่างลึกซึ้งว่าความรักที่มีต่อ ญาติพี่น้องคืออะไร
ไม่น่าล่ะ ถึงได้มีความรู้สึกสนิทสนมกับเธอมาโดยตลอด ที่แท้ก็เป็นเพราะว่า เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องแท้ๆ นี่เอง
“พี่จิ้งหย่วน เป็นอะไรเหรอ? เมื่อเช้าพี่ไปโรงพยาบาลมาใช่
ไหม? ”
กู้อานหยานออกมาอย่างรีบร้อนเล็กน้อย ยังดีที่วันนี้มู่บ้าน เป่ยไม่อยู่ เลยไม่มีใครมีบังคับการกระทำของเธอได้
แต่จู่ๆ กู้จิ้งหย่วน กลับดึงเธอ เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
“พี่จิ้งหย่ว…” อานหยานรู้สึกสับสนไปหมด
เมื่อถูกเขากอดแบบนั้น แต่กลับไม่รู้สึกถูกขืนใจเลยแม้แต่
น้อย
ท่าทางอารมณ์ของเขานิ่งมาก คนที่เป็นคนโลกส่วนตัวสูงจน เคยชินแล้ว บางครั้งเมื่อมีอารมณ์อะไรรั่วไหลเล็ดลอดออกมา
ไม่ได้ทําให้คนรู้สึกอึดอัด
แต่ในทางกลับกัน กลับทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจแปลกๆ
บางที ก็อาจจะเป็นความรู้สึกที่ควรจะสนิทสนมกับเขาอยู่แล้ว
ขนาดกู้อานหยานก็ยังไม่รู้เลย ว่าความรู้สึกนี้ มันเริ่มมีมา ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“พี่จิ้งหย่วน? เป็นอะไรเหรอ? ”
เขากอดตัวเอง โดยที่ไม่ขยับเลย กู้อานหยานขมวดคิ้วมาชน กัน โดยที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“หรือว่า…มีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจหรือเปล่า?
“เธอไม่เกลียดพี่เหรอ? ” ในที่สุดกู้จิ้งหย่วนก็ปล่อยเธอ
เมื่อก้มหน้ามองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอด เขาก็ถอนหายใจ อย่างไร้เสียง
น้องสาวของเขา ทำไมยิ่งมอง ก็ยิ่งรู้สึกชอบ
แต่ว่า เธอไม่รู้ความสัมพันธ์ของพวกเขาอยู่ดี กอดนานไป ก็ กลัวจะทําให้เธอโกรธ
กู้อานหยานส่ายหัว ก่อนจะมองเขา ด้วยใบหน้าเป็นห่วง
“พี่จิ้งหย่วน เจอเรื่องอะไรไม่สบายใจมาหรือเปล่า? ”
ท่าทีที่ดูหนักใจของเขา ทำให้เป็นห่วง
“ถ้าเกิดว่าเธอ……เป็นน้องสาวของฉันจริงๆ คงจะดี”
เขายังไม่มั่นใจ ว่าจะบอกเรื่องนี้กับกู้อานหยานดีไหม
ถึงอย่างไรเธอก็เคยพูด เธอเคยตรวจดีเอ็นเอกับคุณตาไป แล้ว ทั้งสองคนไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน
วิธีที่ดีที่จะทําให้มั่นใจได้มากที่สุด ก็คือการให้พวกเขาตรวจ กันอีกครั้ง เมื่อผลตรวจออกมา ค่อยบอกเธอให้ชัดเจนอีกครั้ง
เขาเชื่อ ว่าตอนที่กู้อานหยานตรวจดีเอ็นเอกับนายท่านใหญ่ ต้องเกิดความผิดพลาดอะไรขึ้นแน่นอน
บางที ถูกคนของกู้เวยจือลงไม้ลงมือ ดังนั้น ขนาดกู้อานห ยานยังไม่รู้เลย ว่าเธอเป็นหลานสาวของคุณตา
กู้อานหยานได้ยินข่าวลือ จากนั้นความเปล่งปลั่งของแววตา เลยค่อยๆ หายไป
เธออาจจะไม่อยากเป็นน้องสาวของเขา และหลานสาวของ ตาหรือเปล่า?
ครอบครัวนี้ คนบางคน สามารถให้เธอได้รับรู้ถึงความรู้สึก ของครอบครัวจริงๆ
ชีวิตนี้ นอกจากคุณนายมู่ที่เสียไปแล้ว ยายของเธอ ก็ไม่เคย มีใครเคยทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจได้อีกแล้ว
เมื่อกู้จิ้งหย่วนเห็นแววตาที่ไม่แวววาวเหมือนเคยของเธอ เขา ก็ยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดว่า “ถ้าเกิดว่า เธอเป็นน้องสาวของพี่ จริงๆ เธอจะทำอย่างไร?”
“ฉันจะทําอย่างไรได้? แน่นอนว่าก็ต้องเรียก ว่าพี่ชายไง
กู้อานหยานยิ้มอย่างเงื่อนๆ ก่อนจะออกจากอ้อมกอดของเขา พลางจ้องหน้าของเขา อย่างจริงจัง
“เป็นอะไรเหรอ? เมื่อเช้าไปตรวจดีเอ็นเอของกู้เวยจือกับคุณ ปู่กู้แล้วไม่ใช่เหรอ? เป็นอย่างไรบ้าง? ”
“ยังไม่ได้ไปเอาผลเลย ต้องรออีกสี่ชั่วโมง”
แต่ว่า ผลตรวจดีเอ็นเอชุดนั้น สำหรับกู้จิ้งหย่วนแล้ว มันไม่ได้ มีความหมายอะไรอยู่แล้ว
กู้อานหยานไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะคิดว่าวันนี้กู้จิ้งหย่วนดู ไม่ค่อยปกติสักเท่าไหร่
แต่ว่า ไม่ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ อย่างน้อยกู้อานหยานก็เชื่อ ว่าเขาไม่ได้เกลียดตัวเองเลยแม้แต่น้อย
“หยานหยาน หลังจากที่เธอมาที่หลิงโจว เหมือนกับว่าเธอยัง ไม่เคยไปเที่ยวไหนดีๆเลยนี่ ถ้างั้น ให้พี่จิ้งหย่วนพาเธอไปเดิน เล่นดีไหม?
“พรุ่งนี้ตระกูลกู้จะจัดงานเลี้ยงแล้ว พี่จะไม่ไปเตรียมอะไรเห รอ? ”
เขาเป็นหลายชายของตระกูลกู้ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่หลานแท้ๆ แต่หลังจากที่กู้เวยจือกลับมา เขาก็อยู่ในฐานะหลานชายคน โตมาโดยตลอด
ตระกูลกู้จะมีงานเลี้ยงที่สำคัญ เขาควรจะไปร่วมเตรียมงาน ด้วยถึงจะถูก
“งานเลี้ยงนี้ ยังไม่รู้ว่าจะได้จัดไหมด้วยซ้ำ”
คำพูดของกู้จิ้งหย่วน ทำให้กู้อานหยานเบะปาก โดยที่ไม่ได้
พูดอะไรเลย
ถึงแม้ว่าผลของการตรวจดีเอ็นเอจะยังไม่ออก แต่ว่าเธอก็ รู้สึกได้ แค่กู้จิ้งหย่วนเชื่อเธอ ก็เพียงพอแล้ว
ทั้งสองคนเพิ่งจะขึ้นรถไป โทรศัพท์ของปู้จิ้งหย่วนก็ดังขึ้นมา
เขารีบรับโทรศัพท์
..……….บ้านเป่ย? ” กู้จิ้งหย่วนขมวดคิ้วเป็นปม เพราะคิดไม่ถึง เลย ว่าหลังจากที่กู้เวยจือออกมาจากโรงพยาบาล จะไปหามู่ จํานเป่ย
“เรื่องนี้ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา คุณตามน้ำไปก่อน รอดู สถานการณ์แล้วค่อยคุยกันอีกที”
หลังจากวางสายไป เขาก็โทรศัพท์ไปหาเบอร์หนึ่ง
“ลุงติง บางเรื่อง หวังว่าคุณจะยังไม่ถามในตอนนี้ แต่ต้อง สัญญากันก่อนนะ”
“เรื่องอะไรเหรอ? ” พ่อบ้านติงไม่ค่อยได้ยินกู้จิ้งหย่วนพูดกับ ” เขาอย่างจริงจังขนาดนี้
ถึงแม้ว่าจะมีโทรศัพท์กั้นอยู่ แต่ว่า พ่อบ้านติงก็รู้สึกได้ว่ามัน เป็นเรื่องที่หนักหนาอยู่พอสมควร
“วันนี้ทั้งวัน อย่าให้ตาไปที่บริษัท แล้วก็อย่าให้เขาเจอทนาย ลุงติง ตอนนี้ฉันยังอธิบายให้คุณฟังไม่ได้ แต่ว่า คุณต้องเชื่อ ฟังผมนะ”
พ่อบ้านติงเองก็ไม่ได้ถามอะไรมาก
กู้จิ้งหย่วนเป็นคนที่เขาเห็นมาตั้งแต่เด็ก แน่นอนว่าเขาต้อง
“ได้ ฉันรู้แล้ว วันนี้ จะให้ท่านใช้เวลาพักผ่อนอย่างสบาย อารมณ์ที่สุด”
“ขอบคุณนะ”
กู้จิ้งหย่วนวางสายไป ก่อนจะหันหน้าไป ก็เห็นว่ากู้อานหยาน กำลังจ้องตัวเองอยู่ ด้วยแววตาสงสัย
เขาพูดเบาๆ ว่า : “มีบางเรื่อง ฉันกำลังหาหลักฐานอยู่ ช่วงนี้ ยังไม่สามารถบอกให้ใครตื่นตระหนกได้”
“แต่ว่า งานเลี้ยงจะจัดขึ้นพรุ่งนี้แล้วนะ…” เธอแอบรู้สึกได้ว่า หลักฐานที่เขาพยายามจะหาอยู่คืออะไรกันแน่
“ไม่เป็นไร มันไม่กระทบอะไรกับการไปเที่ยวของเราหรอก”
เรื่องนี้ เขากำชับไปแล้ว ตอนนี้ เลยทำได้แค่รอ
ขนาดกู้อานหยาน เขาอยากจะไปเที่ยวกับเธอจริงๆ
ไม่ต้องสนใจเรื่องอื่น เพียงแค่ รู้สึกเอ็นดูสาวน้อยคนนี้ก็
พอแล้ว
กู้จิ้งหย่วนยื่นมือออกมา ก่อนจะลูบหัวของเธอ
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันจะจัดการให้ดี เธอแค่เที่ยวเล่นให้ สนุก เรื่องอื่นไม่ต้องสนใจ
วันนี้สิ่งที่กู้จิ้งหย่วนทำกับเธอ ดูแลดีเป็นอย่างมาก เหมือนกับ
เป็นพี่ชายจริงๆ
กู้อานหยานถอนหายใจ ก่อนจะพยักหน้า
“งั้นฉันไม่ถามแล้ว ฉันว่า..….…….
จู่ๆ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป พลางเอามือปิดปาก หว่างคิ้วก็ เต็มไปด้วยความไม่สบายกาย
“หยานหยาน เป็นอะไรเหรอ? ” กู้จิ้งหย่วนถามด้วยความเป็น
ห่วง
“ฉัน………..…….
กู้อานหยานพูดต่อไปไม่ได้แล้ว จู่ๆ ก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีเปิดประตู ก่อนจะหันตัวลงจากรถไป
ขณะที่กู้จิ้งหย่วนกำลังตามไปนั้น ก็เห็นว่าเธอวิ่งไปหาถังขยะ ที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนจะอ้วกออกมา
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? ”
เขาตบหลังให้เธอเบาๆ เมื่อเธอดีขึ้นมาบ้าง ไม่อ้วกต่อ แล้ว เขาถึงจะพูดว่า : “กระเพาะลำไส้ไม่ดีหรือเปล่า? โรง พยาบาลอยู่ใกล้แค่นี้เอง ให้พาเธอไปตรวจดีไหม”
กู้อานหยานส่ายหัว ไม่ใช่ว่าเธอท้องไส้ไม่ดี เธอ…..เธอก็ สงสัยตัวเอง…….
แต่ว่า ความคิดนี้ มันน่ากลัวเสียเหลือเกิน!
เป็นแบบนี้ไปไม่ได้! ถ้าเกิดว่ามันเป็นเรื่องจริง เธอจะทำ อย่างไร?
เธอกับมู่จ้านเป่ย มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว!
“ไม่ได้การล่ะ หยานหยาน ฉันต้องพาเธอไปโรงพยาบาล”
ไม่สบายก็ต้องรักษา จะปล่อยให้ยืดเยื้อแบบนี้ไม่ได้!
“พี่จิ้งหย่วน ฉัน…ฉันไม่อยากไป” เธอกลัว กลัวว่าหมอจะบอกเธอ เกี่ยวกับเรื่องที่เธอกังวลมากที่สุดอยู่
“ไม่ได้ หยวนหยาน ถ้าป่วยแบบนี้ จะปล่อยเอาไวไม่ได้ อย่า ดื้อนะ เชื่อฟังหน่อย ฉันจะพาเธอไปตรวจ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”
“แต่ว่า ฉันไม่อยาก…..แหวะ——”
กู้อานหยานยังไม่ทันจะพูดจบ จู่ๆ ก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมา
เธอพยายามอดทนเอาไว้ แต่ก็ทนไว้ไม่ไหว จึงหันตัวไป ก่อน จะอ้วกออกมา
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
