บทที่ 380 เรื่องราวแปลกมาก
บทที่ 380 เรื่องราวแปลกมาก
“อย่าทําแบบนี้! เธออย่าทำแบบนี้! อย่า!”
กู้อานหยานรีบลุกขึ้นมา ทั้งหน้าผาก ต่างก็เต็มไปด้วยเหงื่อ
ในสายตา มีเพียงแต่ใบหน้าที่เย็นชา
เธอมองไปไม่ชัดว่าคือใคร แต่ในสมองถูกตราประทับไว้ เป็น ใบหน้าสีเทา ที่ดื่มยาพิษแล้ว
รวมถึงแววตาคู่นั้น ที่โผล่ออกมากะทันหัน ไม่มีแสง เป็น ดวงตาที่โดดเดี่ยว
ตกใจจนเธออยากจะหนี
“อย่าขยับไปมั่ว!” สองมือของมู่จ้านเป่ยจับไหล่ของเธอเอาไว้ มือไหลลงเรื่อยๆ นำมือที่รับสารฉีดอยู่กดลงไป
“อย่าทำแบบนี้! อย่า! อย่าทำแบบนี้!”
กู้อานหยานใช้แรงดิ้นรน แต่ว่าเขาก็ยังกอดเธอไว้แน่น
หากเธอขยับไปมั่ว ตัวเองจะบาดเจ็บได้
กู้อานหยานไม่รู้เลยว่าคนที่กอดตัวเองไว้คือใคร เธอรู้เพียง ว่า ซูหยานจะตายแล้ว!
ไม่ ซูหยานตายแล้ว เธอตายแล้ว ดวงตาคู่นั้นยังคงจ้องตัว เองอยู่!
“ไม่….ไม่! อือ……
ทันใดนั้น เธอก้มหัว กัดแขนของคนที่อยู่ข้างหน้าเธอ
เธอแค่อยากให้เขาปล่อยเธอออก!
แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ยอมปล่อย ถึงแม้ว่าจะกัดแขนจนออก เลือด ก็ยังคงไม่ปล่อย
ในไม่ช้า กู้อานหยานก็รับรู้ถึงกลิ่นของเลือด
ระหว่างฟัน เหมือนมีกลิ่นคาวของเลือดอยู่
เธอมีความอึ้งเล็กน้อย ค่อยๆเปิดปากออก
เงยหน้าขึ้น ดวงตาที่น่ากลัวคู่นั้นไม่อยู่แล้ว
สิ่งที่มาทดแทนคือ ความเย็นชาของมู่บ้านเป่ย ที่มีใบหน้าแห่งความเอ็นดูและความอ่อนโยนแฝงอยู่ ยากที่จะเห็น
เธอไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ แต่ว่าในตอนที่มองเห็นใบหน้า ใบนี้ ไม่ว่าอะไรก็คิดไม่ออกแล้ว ทันใดนั้นก็กอดอกของตัวเอง
เธอกลัวมาก
การปรากฏตัวของเขา เป็นดั่งผู้ที่ช่วยเหลือโลกใบนี้ไว้
ไม่ เป็นผู้ที่ช่วยเหลือเธอ
ถึงแม้ว่าจะผ่านมาเยอะขนาดนั้น ในตอนที่อันตราย คนที่ อยากจะเจอมากที่สุด ก็ยังเป็นเขา
“จ่านเป่ย……”
มู่จ้านเป่นไม่ได้พูดอะไร แค่ค่อยๆกอดเธอเข้ามาในอ้อมกอด
รอยกัดตรงแขน ยังมีเลือดไหลอยู่ แต่เขาไม่ขมวดคิ้วเลย แม้แต่น้อย
ความเจ็บปวดที่ลึกซึ้งนั่น ถึงทำให้เขารู้สึกว่า ทุกอย่างตรง หน้านี้ ต่างก็เป็นความจริง
ในตอนที่เธอกลัว อย่างน้อย ก็ยังต้องการความปกป้องของ
เบา
เธอกอดเขาก่อน……
เส้นเลือดเส้นหนึ่งในหัวใจ ขณะที่ไม่รู้ตัว กระทบโดนอ้อม กอดของเธอเข้าแล้ว
เขาควรผลักเธอออก แล้วชักสีหน้าเย็นชาเตือนว่าห้ามสัมผัส
เขา
แต่ครั้งนี้ แม้แต่คำพูดปฏิเสธก็พูดไม่ออก
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว กู้อานหยานถึงฟื้นขึ้นมาจาก ฝันร้าย
ระหว่างปากและฟัน ยังคงมีกลิ่นคาวเลือดอยู่
เธอกระพริบตา ไม่ง่ายเลยกว่าจะนึกขึ้นได้ กลิ่นๆนี้มาได้ยัง
รีบผลักเขาออก จากนั้นก็เห็นบนแขนของเขา แดงไปหมด
“ขอโทษค่ะ คุณชายใหญ่มู่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ!”
เธอหายใจได้ซับซ้อนมาก ยังไงก็คิดไม่ถึงเลย ตัวเองจะกัดเขาถึงขั้นนี้!
สิ่งที่มู่จ้านเป่ยสังเกตได้ มีแต่ชื่อเรียกที่เธอเรียกเขา
เมื่อกี้เธอเรียกเขาว่าจ้านเป่ย ตอนนี้ กลับกลายเป็นคุณชาย
ใหญ่……..
ความอ่อนโยนใต้ตาของเขา ค่อยๆหายไป
“ทำให้ฉันบาดเจ็บ บัญชีนี้ หลังจากนี้ค่อยๆคิดกับเธอ!”
มู่บ้านเป่ยลุกออกมาจากเตียง เดินไปข้างๆ แค่มองดูแผลตรง แขนของตัวเอง แล้วไม่ได้สนใจอีก
กู้อานหยานมีความไม่สบายใจเล็กน้อย “คุณชายใหญ่มู่ ให้ เย่หานมาจัดการแผลให้คุณไหม?”
กัดถึงขั้นนี้ คงจะต้องไปฉีดยาอยู่มั้ง?
“ยุ่ง!” ดูออกอย่างชัดเจนเลยว่ามู่บ้านเป่ยรังเกียจ
ในใจของกู้อานหยานก็ยังคงสับสนวุ่นวายอยู่ นั่งอยู่บนเตียง กอดขาของตัวเอง ก็ไม่ได้อยากจะสนใจเรื่องพวกนี้
เธออึดอัดใจ มองดูมุมที่ไม่รู้ทิศตรงข้างหน้า ถามด้วยเสียง ต่ำว่า “ซูหยาน เสียชีวิตแล้วใช่ไหม?”
มู่จ้านเป่ยไม่ได้ตอบ แต่กลับถามว่า “พวกเธออยู่ในถ้ำ เกิด เรื่องอะไรขึ้น? เมื่อคืนเกิดสถานการณ์อะไรขึ้น?”
ที่แท้ เป็นเรื่องราวของเมื่อวานแล้ว
กู้อานหยานหันมา แล้วมองดูวิวที่อยู่นอกหน้าต่าง
แสงอาทิตย์เจิดจ้า เช้าวันใหม่ ก็มาแล้ว
คนไปแล้ว แต่ว่าตระกูลมู่ในแบบนี้ จะเกิดเรื่องขึ้นอีกเพียง ไหน?
“เขาดึงฉันไปที่หลังบ้านของคุณนาย ขอร้องฉันบอกให้นาย ว่าไม่ต้องขูดแล้ว”
“เธอคิดว่าแค่เธอ ก็สามารถเปลี่ยนความคิดฉันได้?” มู่จ้าน เป่ยพูดด้วยความเย็นชา
แต่ว่าหลังจากที่พูดคำนี้ออกมาแล้ว ก็รู้สึกว่าตัวเองปัญญา
อ่อนแปลกๆ
ถ้าหากว่าเขาขอร้องตัวเอง เขาจะเปลี่ยนความคิดไหม?
คงจะไม่หรอก
กู้อานหยานไม่ได้สนใจการดูถูกที่เย็นชาของเขา
สองสามวันนี้หลังจากที่อยู่ด้วยกันแล้ว เธอชินกับคำพูดแบบ นี้ของคุณผู้ชายใหญ่มู่แล้ว
ก็แค่เพราะว่าในใจยังโมโหอยู่ เห็นเธอแล้วอยากจะระบาย อารมณ์เท่านั้นเอง
ความจริงแล้ว เธอถึงขั้นมีความชอบความปัญญาอ่อนแบบนี้ ของเขา
เพราะว่าคุณชายใหญ่มู่ที่ปัญญาอ่อน อย่างน้อย ก็จริงใจ
เมื่อก่อนตอนที่เขาโกรธ ก็จะปัญญาอ่อนแบบนี้แหละ
“นี่สีหน้าอะไรของเธอ?” มู่จ้านเป่ยมีความไม่พอใจ เธอกำลัง เยาะเย้ยเขาหรอ?
กู้อานหยานหันกลับไปมองเขา ส่ายหัว
“ตอนนี้ ฉันรู้สึกเย็นในใจ ไม่มีความรู้สึกอะไร ตอนนี้เขามีความสับสนจริงๆ บนใบหน้าไม่ได้มีความรู้สึก อะไร
ความจริงแล้ว ก็เพราะว่าไม่มีความรู้สึก ถึงทำให้มู่จ้านเป่ย หงุดหงิดเข้าไปใหญ่
เธอกลับไม่สนใจ พูดด้วยเสียงแหบว่า “ฉันไม่ได้ตอบตกลง คุณผู้หญิงใหญ่ ขณะที่ทะเลาะกัน ไม่ทันระวังไปชนกับมุม โต๊ะ หลังจากนั้นก็สลบไป
“ในตอนที่ฉันตื่นขึ้นมา ก็ถึงเกาะแล้ว ฉันเห็นเธอกำลังเขียน จดหมายลาอยู่”
“เธอได้อธิบายเรื่องราวทุกอย่างไว้แล้ว เธอเป็นคนฆ่าคุณย่า และ สาเหตุที่เธอฆ่าคุณย่า” มู่บ้านเป่ยนพูด
หัวใจของกู้อานหยานอึ้งไปเลย “เธอ…ได้บอกเรื่องที่เธอฆ่า คุณย่า กับพวกนายแล้ว?”
มู่จ้านเป่ยไม่รู้ว่าเธอตกใจอะไร เพียงแค่พยักหน้ากลับเบาๆ “แต่ว่า เรื่องนั้น ตระกูลมู่ไม่ได้ตัดสินใจจะสืบต่อแล้ว ผู้ชาย
คนนั้น พวกเราก็ไม่ได้สืบต่อแล้ว”
“เธอได้เขียนเรื่องที่ตัวเองมี….ผู้ชายคนอื่น ไว้บนจดหมาย ลา?”
จุดนี้ อยู่นอกเหนือความคิดของกู้อานหยานมากๆ
ซูหยานยอมรับผิดว่าตัวเองฆ่าคุณนาย นี่ไม่ใช่เรื่องอะไร แต่ ทำไมเธอถึงนำเรื่องที่คนอื่นไม่รู้พูดออกมาล่ะ?
เธอคิดว่า ซูหยานฆ่าตัวตาย เพราะกลัวว่าเรื่องของตัวเองจะ ถูกเปิดโปง
แต่ตัวเธอเองกลับอธิบายเรื่องพวกนั้น!
ในเมื่อต่างก็อธิบายไว้แล้ว ทำไมถึงยังจะไปตายอีกล่ะ
เป็นเพราะว่า ไม่อยากมีชีวิตอยู่เพื่อเผชิญหน้ากับเรื่อง ทั้งหมดนี้หรอ
แต่ว่าทำไม เธอยังรู้สึกว่าเรื่องนี้ มีความแปลกๆ?
ทันใดนั้นประตูถูกเคาะ เย่หานนำสารฉีดมาด้วยตัวเอง
“คุณหนูอานหยาน ต้องเปลี่ยนสารฉีดแล้วครับ”
ดไว้ที่ข้างเตียง มองดูเธอ
เขาแขวนสารฉีดไ
กู้อานหยานส่ายหัว “ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ เข็มนี้ ฉันไม่ อยากฉีดแล้ว”
เย่หานมองดูมู่จ้านเป่ย มู่บ้านเป่ยไม่พูดอะไร
เย่หานจึงพูดว่า “งั้น ให้ฉันตรวจร่างกายให้เธอก่อนไหม?”
“งั้นดีที่สุดนาย….”เธอมองดูมู่บ้านเป่ย เม้มปาก “จัดการแผลให้คุณชายใหญ่มู่ก่อนเถอะ เมื่อกี้ฉัน…..
เธอก้มหน้าลง ไม่รู้ว่าทำไมคุณชายใหญ่มู่ถึงไม่ผลักเธอออก แผลแบบนี้ ขอแค่เขาผลักเธอออก ไม่มีทางที่จะมีโอกาสโผล่ ขึ้นมาแน่นอน
“เมื่อกี้ฉัน กัดคุณชายใหญ่มู่แล้ว”
เย่หานจึงจะสังเหตเห็นว่า บนแขนของมู่บ้านเปียมีแผลอยู่
คนที่สามารถกัดคุณชายใหญ่มู่ได้ขนาดนี้ เห็นได้น้อยมาก
จริงๆ
พูดอะไรว่าไม่ใส่ใจ พูดว่าก็แค่เครื่องมืออุ่นเตียง ความจริง แล้ว กำลังหลอกตัวเองอยู่ทั้งนั้น
เย่หานเก็บรอยยิ้ม แล้วพูดด้วยความจริงจังว่า “คุณชายใหญ่ ผมจัดการแผลให้คุณก่อนเถอะครับ”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
