บทที่ 375 ลืมไปแล้วหรอว่าก่อนหน้านี้เธอหักหลัง ยังไง

บทที่ 375 ลืมไปแล้วหรอว่าก่อนหน้านี้เธอหักหลังยังไง

สุดท้ายแล้วกู้อานหยานก็สลบไป

เลือดยังคงไหลอยู่ตลอดเวลา สติกลับเลือนหายไปตั้งนาน

แล้ว

ตอนที่ผ้าห่มผืนนั้นถูกห่มลงมา แรงสุดท้าย ก็หายไปแล้ว

หลังจากที่แน่ใจอีกครั้งแล้วว่ากู้อานหยานไม่มีความรู้สึกแล้ว ซูหยานก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรไปหนึ่งสาย

“ขับรถมา ที่ห้องของคุณนายก่อนจะเสียชีวิต ขับมาถึงหน้า

ห้องรับแขกเลย ที่นี่มีขยะบางอย่าง ฉันต้องทิ้ง”

คิ้วของมู่บ้านเป่ยก็กระตุกขึ้นอย่างไร้สาเหตุ

เขาขมวดคิ้วเบาๆ เอกสารตรงหน้านี้ เหมือนจะอ่านไม่ลงแล้ว

ผู้จัดการของฝ่ายการตลาดยังคงพูดไม่หยุด เพื่อที่จะอธิบาย เกี่ยวกับแผนการของปีหน้า
แต่ว่าคุณชายใหญ่มู่ที่ถูกงานครอบงำคนนี้ กลับฟังไม่เข้า

เลยสักตัว

ป๊าบ เสียงดังขึ้น ปากกาของเขาตกลงพื้นกะทันหัน

ผู้จัดการฝ่ายการตลาดตกใจ รีบหยุดพูด แล้วมองเขา

“ท่าน ท่านประธาน เกิด….เกิดปัญหาขึ้นใช่ไหมครับ?”

แววตาของทุกคนต่างก็หยุดอยู่บนตัวของมู่บ้านเป่ย

สีหน้าของท่านประธานเหมือนจะไม่ได้ดีมากนัก วันนี้เนื้อหาที่ ใช้ในการประชุม ทำให้เขาไม่พอใจหรอ?

สีหน้าของคุณชายใหญ่มู่แย่เล็กน้อย หัวใจของทุกคนต่างก็ กระตุก แม้กระทั่งหายใจก็ไม่กล้าใช้แรง

ทันใดนั้น มู่บ้านเป่ยยืนขึ้น ทิ้งคำพูดที่เย็นชาประโยคหนึ่งไว้ “จบการประชุมในวันนี้”

หลังจากนั้น รูปร่างที่ผอมเรียวก็เดินไปยังหน้าประตู

เลขารีบเปิดประตูของห้องประชุม แล้วยืนเฝ้าอยู่ข้างๆด้วย

ความเคารพ

เงาของท่านประธาน ในไม่ช้าก็หายไปจากข้างหน้าของทุกคน

ทุกคนต่างก็มองหน้ากัน ไม่รู้ว่าเมื่อกี้เกิดปัญหาอะไรขึ้น

สุดท้ายแล้ว แววตาของทุกคน ต่างก็ตกอยู่บนตัวหลีเย่

หลีเย่กำลังเก็บซองเอกสารพอดี พึ่งลุกขึ้น ก็เห็นแววตาขอ ความช่วยเหลือจากทุกคน รวมกันอยู่ที่บนตัวของตัวเอง

เขายักไหล่ ทำไรไม่ได้ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร เมื่อกี้ ที่พูดไม่ได้มีปัญหาอะไร

คุณชายใหญ่ไปแล้ว เขาก็ต้องรีบตามไป

หลีเย่ปล่อยมือ แล้วหยิบซองเอกสาร

พึ่งออกจากประตู ก็ได้รับสายจากพ่อบ้าน

…..ในตอนที่หลีเย่เดินเข้าไปยังห้องมู่บ้านเป่ย สีหน้ามีความ

กังวลเล็กน้อย

“คุณชายใหญ่ คุณหนูอานหยานเธอ…..”

“เธอมาแล้ว?” พอได้ยินชื่อของกู้อานหยาน ตาของมู่จ้านเป่ ยก็กระตุกหนักมาก
แต่เขาก็ยังคงทําสีหน้าเย็นชาเหมือนเดิม สีหน้าที่ไม่มีความ รู้สึกตั้งแต่ต้นจนจบ

“หายตัวไป!”

“คุณชายใหญ่ คุณหนูอานหยานหายตัวไปแล้วครับ”

บางทีหลีเย่ก็มองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ออกจริงๆ

เมื่อกี้พอพูดถึง ‘คุณหนูอานหยาน’ สี่คำนี้ ตาของคุณชาย ใหญ่กระตุกไปอย่างเห็นได้ชัดเจน

ถึงแม้ว่าใบหน้าของเขาจะไม่มีความรู้สึกตั้งแต่ต้นจนจบ แต่ ว่า หลีเย่อยู่ข้างกายเขามาตลอดหลายปีนี้ ขอแค่สีหน้าเขามี ความผิดปกติ หลีเย่ก็สามารถมองออกได้ง่ายๆ

แต่ว่าตอนนี้ พอพูดว่าคุณหนูอานหยานหายตัวไปแล้ว เขา กลับไม่ตกใจอะไรเลย?

หลีเย่ไม่รู้ ตกลงคุณชายใหญ่สนใจ หรือว่าไม่สนใจ?

“บ้านตระกูลมู่ใหญ่ขนาดนี้ พอที่จะให้เธอเดินเที่ยวได้ทั้งวัน” มู่บ้านเป่ยพูดพึมพำ

แต่มีคนเห็นคุณหนูและคุณผู้หญิงใหญ่เข้าห้องของคุณนาย ไปแล้ว หลังจากนั้น คุณนายก็ให้คนขับรถเข้าไปหลังจากนั้นอีก ก็ไม่มีใครเคยเห็นคุณหนูอานหยานออกมาอีก

เลยครับ

“หมายความว่าอะไร?”

“คุณชายใหญ่ ผมสงสัยว่า คุณผู้หญิงใหญ่จะพาคุณหนูอาน หยานไปแล้วครับ”

แต่ว่าพอพาไปแล้ว จะทำอะไรกันแน่ เขาก็ยังไม่ได้รับข่าว ยังไม่รู้สถานการณ์ที่ชัดเจน

“คุณชายใหญ่ ต้องไปตามหาไหมครับ?”

ที่จริงแล้วเขาอยากจะเห็นความกังวลบนใบหน้าของคุณชาย

ใหญ่

ถึงแม้ จะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้

เป็นอย่างที่คิดไว้เลย มู่บ้านเป่ยยังคงสีหน้าที่เย็นชาตั้งแต่ต้น จนจบ จะกังวลอะไรกัน ไม่เกี่ยวข้องกับเขา

“ดูว่ามู่เจ๋อหนานทำอะไรอยู่?”

เขากลับไปยังห้องทำงานของตัวเอง

ในไม่ช้า หลีเย่ก็เปิดประตูเข้ามา “คุณชายรองอยู่ที่บริษัททั้งวันครับ ไม่ได้ออกไปเลย”

มู่บ้านเป่ยยังคงไม่มีการตอบสนองใดๆ หลีเยีมีความ กระวนกระวายแล้ว

“คุณชายใหญ่ หรือว่าเราส่งคนไปตามหาดีไหมครับ?”

แม้กระทั่งคุณผู้หญิงใหญ่ก็ไม่ได้กลับมา เรื่องนี้ มีความผิด ปกตินะครับ

“ทำไมต้องหา?” มู่จ้านเป่ยพิงอยู่ที่เก้าอี้ มองเขาจากมุมตา

“นายว่างขนาดนี้เลยหรอ แม้กระทั่งผู้หญิงคนหนึ่งออกจาก บ้านไปช้อปปิ้ง นายก็จะสนใจ?”

“ผม…..

“ผู้หญิงสองคนออกไปช้อปปิ้ง ที่จริงแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าจะ

เป็นไปไม่ได้

หลีเย่คิดแล้ว ก็รู้สึกว่าตัวเองอาจจะคิดมากไป

แต่ว่ามีความสงสัยเล็กน้อย คุณชายใหญ่บอกว่าไม่ได้บอก ให้กู้อานหยานออกจากบ้าน ตามนิสัยของกู้อานหยานแล้ว ถ้า หากไม่มีเรื่องสําคัญ คงจะไม่ออกไปเองหรอก

แต่ว่า คุณชายใหญ่ก็ไม่เคยพูดว่า ห้ามให้ให้เธอออกไป ไม่ใช่หรอ?
สุดท้ายแล้ว หลีเย่ก็ยังมีความสงสัยอยู่ เดินออกจากห้อง

ทำงานของมู่จ้านเป่ยไป

มู่จ้านเป่ยพิงอยู่บนเก้าอี้ มีความรู้สึกหงุดหงิดอย่างไร้สาเหตุ

หยิบบุหรี่ออกมาจากลิ้นชักข้างๆ ป๊าบ เสียงจุดไฟดังขึ้น

เขายกมือขึ้น สูบไปสองที ความหงุดหงิดและความไม่ สบายใจที่มาอย่างไร้สาเหตุนั้น ก็ยังไม่หายไป

เขาเป็นอะไรกันแน่?

ผู้หญิงคนนั้นออกจากบ้าน เขาจะสนใจทำไม?

อีกอย่าง คนที่พาเธอออกไปก็ยังเป็นซูหยานอีก

ผู้หญิงสองคน จะสามารถทำเรื่องใหญ่โตอะไรได้?

ก็แค่เครื่องมืออุ่นเตียงเท่านั้นเอง ตัวเองกลับเป็นห่วงเธอถึง

ขั้นนี้!

เขาโง่ไปแล้วใช่ไหม? ลืมแล้วหรอว่าตอนนั้นเธอกับผู้ชายอื่น หักหลังตัวเองยังไง?

มู่จ้านเป่ยสูบไปอีกหนึ่งที จากนั้นก็ดับบุหรี่ไปที่เขี่ยบุหรี่
มือที่เรียวยาวหยุดอยู่บนเม้าส์ แล้วดูเอกสารแผนดำเนินงาน ของแต่ละแผนกต่อ

คืนนี้คุณชายใหญ่มู่กลับมาเช้า หกโมงครึ่งก็มาถึงห้องพัก ว่างเจียงเก๋อแล้ว ดูก็รู้ว่าเลิกงานก็กลับมาแล้ว

ห้องพักว่างเจียงเก๋อเงียบมาก

ไม่มีเงาของผู้หญิงคนนั้น

กลับไม่มีใครรู้ว่า เธออยู่ที่ไหน

ออกไปเที่ยวจะครึ่งวันแล้ว ยังไม่พอหรอ?

“ไปหาผู้หญิงคนนั้นหลับมา!” เธอโมโหแล้ว!

สัญญาสามเดือน ไม่ใช่ให้เธอมาเล่นที่นี่

เล่นจนเวลาที่เขากลับมาแล้ว ยังไม่รู้จักกลับมารับใช้

พ่อบ้านรีบกลับมา “คุณชายใหญ่ครับ ทั้งวันนี้ไม่พบคุณหนู อานหยานเลยครับ หลังสวนก็ให้คนไปหาแล้ว ก็ไม่มีครับ”

“ก่อนหน้านี้พวกเขาพูดว่าเห็นคุณผู้หญิงใหญ่กับคุณหนูอานหยานอยู่ด้วยกัน แต่ว่าคุณผู้หญิงใหญ่ออกจากบ้านไปทั้ง

เย็น ถึงตอนนี้ยังไม่กลับมาเลยครับ”

“ไม่รู้จักโทรหาหรอ?”

พ่อบ้านเป็นอะไร เรื่องแค่นี้ก็จัดการไม่ได้

พ่อบ้านฉินรู้ว่า หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ นิสัยของคุณชายใหญ่ รุนแรงกว่าเมื่อก่อนไม่น้อยเลย

เขารีบพูดว่า “โทรศัพท์ของคุณผู้หญิงใหญ่อยู่ในสภาวะปิด เครื่องครับ ส่วนคุณหนูอานหยา……

เขาหยิบโทรศัพท์เครื่องหนึ่งจากกระเป๋า แล้วยื่นไปให้มู่จ้าน

เป่ย

“โทรศัพท์ของคุณหนูอานหยาน หาเจอที่ห้อง คุณนายอยู่ ก่อนจะเสียชีวิตครับ”

“นายพูดว่าอะไรนะ?” มู่บ้านเป่ยรีบหยิบโทรศัพท์มา

เป็นโทรศัพท์ของกู้อานหยานจริงๆด้วย เธอจะออกไปเล่น ทําไมแม้กระทั่งโทรศัพท์ก็ไม่เอาไป? ลืมหรอ?

ไม่สบายใจทั้งวัน ขณะนี้ก็หนักขึ้นกว่าเดิม
มู่บ้านเปยยังไม่ทันออกคำสั่ง ข้างนอก หลีเปก็เดินเข้ามา อย่างเร่งรีบ สีหน้ากังวล

“คุณชายใหญ่ครับ ห้องรับแขกข้างหลังบ้าน เห็นร่องรอย ของเลือดครับ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ