บทที่ 372 เชื่อใจเธอ ก็พอแล้ว

บทที่ 372 เชื่อใจเธอ ก็พอแล้ว

มู่จ้านเป่ยยังคงทานอาหารเหมือนเดิม กับคำพูดของกู้อานห

ยานแล้วทําเหมือนว่าไม่ได้ยิน

กู้อานหยานกัดริมฝีปาก ก็ยังคงไม่ยอมแพ้

“คุณชายใหญ่มู่ คุณเคยบอกว่า คุณย่าคือคนที่คุณเคารพ มากที่สุด หรือว่า คุณไม่อยากรู้ว่าเธอ…..

“ดูเหมือนว่าเธอจะอิ่มแล้ว”

ในที่สุดผู้ชายก็ยอมเปิดปากพูด แต่ว่าแววตาของเขา ตั้งแต่ ต้นจนจบก็ยังคงไม่มองไปที่ใบหน้าของเธอ

กู้อานหยานตกใจเล็กน้อย ทั้งหัวใจของเธอรู้สึกเจ็บปวดขึ้น

มาทันที

อยู่ในบ้านตระกูลมู่ เธอไม่สามารถหาใครที่จะพึ่งพาได้แล้ว

นายท่านไม่มีทางเห็นด้วยกับการที่จะขุดทะเลสาบนั้นอีก

รอบแน่นอน

คุณชายใหญ่มู่ คือความหวังเดียวของเธอแล้ว!
“คุณชายใหญ่มู่ คุณนายเสียชีวิตอย่างไม่รู้สาเหตุ คุณมีหน้า ที่ที่จะคืนความยุติธรรมให้เธอ!”

มู่บ้านเป่ยวางตะเกียบลง สีหน้ามีความแย่เล็กน้อย

“ตอนที่เกินเรื่องขึ้นกับคุณย่า สถานการณ์ในตอนนี้มีเพียง เธออยู่ด้วยคนเดียวหรอไม่ใช่หรอ?”

กู้อานหยานอึ้งไปเลย คำพูดนี้ หมายความว่าอะไร?

หรือว่าจนถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่เชื่อใจเธอใช่ไหม? ยังคิดว่า เรื่องมีความเกี่ยวข้องกับเธอ?

“ไม่ใช่ฉัน!” เธอจับผ้าปูโต๊ะแน่น ริมฝีปากสั่นเล็กน้อย

“ถ้าหากนายไม่เชื่อ นายก็ให้คนไปขุดทะเลสาบนั่น……

“ในเมื่อทานอิ่มแล้ว งั้นก็ขึ้นไป อาบน้ำให้สะอาดแล้วรอฉัน”

“คุณชายใหญ่..……….”

“พาเธอขึ้นไป” คำพูดเบาๆของมู่บ้านเป่ย อยู่ที่นี่ก็คือคำสั่ง

เพื่อที่จะไม่ให้เขาโมโหไปมากกว่านี้ หลีเย่วางตะเกียบลง เดินไปยังข้างหน้าของกู้อานหยาน
“คุณหนูอานหยาน เชิญขึ้นตึกครับ”

กู้อานหยานจ้องแววตาที่ไม่มีคลื่นของมู่จ้านเป่ย

เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ หรือว่า เขาไม่อยากจะรู้เลยจริงๆว่า วันนั้น เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หรือว่า เขาแน่ใจตั้งแต่แรกแล้วว่า เรื่องนี้เธอเป็นคนทํา?

“คุณชายมู่ใหญ่….”

“คุณหนูอานหยาน ผมส่งคุณขึ้นไปครับ!”

หลีเย่เพิ่มน้ำหนักเสียง กลัวว่าถ้ายังตอแยแบบนี้ต่อไป คุณชายใหญ่จะโมโห

นิสัยในตอนนี้ของคุณชายใหญ่ ไม่ใช่กู้อานหยานที่จะรับได้

“อย่าทําให้ผมลำบากใจเลยครับ!” หลีเย่พูดด้วยเสียงที่ต่ำ

กู้อานหยานกัดริมฝีปาก ในที่สุดก็ลุกขึ้น แล้วเดินไป

คืนนั้น เขากลับมาถึงห้องประมาณห้าทุ่มกว่า

พึ่งอาบนํ้าเสร็จ ก็ทิ้งกู้อานหยานลงเตียง
เธอนอนอยู่บนเตียง ไม่มีความต่อต้านใดๆ แต่ว่า ยังไม่ยอม

ตายใจ

“ทำไมนายไม่ยอมลองทำดูล่ะ? เธอเป็นคุณย่าที่นายรักมาก

ที่สุด!”

ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังไม่มีคำพูดใดๆ หลังจากนั้นก็ทิ้งผ้าคลุม อาบน้ำไว้ที่ข้างเก้าอี้

กู้อานหยานกัดฟัน ยอมรับการถูกทรมานที่ราวกับฝนฟ้า คะนองนี้อย่างเงียบๆ

แต่ว่าคืนนี้เธอกลัวยิ่งกว่าแต่ละคืนที่ผ่านมา แรงที่ทับอยู่บน ร่างกายของเธอ ราวกับว่าจะทำร้ายเธอทิ้ง

ในที่สุด ตอนที่เธอรับไม่ไหวแล้ว เสียงแหบๆของเธอก็ร้องไห้

ขึ้นมา “ทำไม….

ไม่มีใครบอกเธอว่าทำไม

แต่ที่จริงแล้วเธอรู้ เขาก็แค่กำลังลงโทษเธออยู่

ลงโทษที่เธอเดินอยู่กับมู่เจ๋อหนาน ลงโทษที่เธอมีการกระทำ สวีทกับผู้ชายอื่น

ผู้ชายคนนี้ ในบางเรื่อง ก็ใจแคบราบกับเข็ม!
เจ็บ……

เธอจับผ้าปูที่นอนแน่น แล้วค่อยๆดึงขึ้นมาเบาๆ…….

แสงอาทิตย์ส่องผ่านมาทางหน้าต่าง ส่องแสงลงมาบนเตียง

ผู้หญิงที่ถูกทรมานค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วรีบปิดลงทันที

มีความทนไม่ได้กับความแรงของแสงนี้

ผ่านไปสักพัก เธอจึงจะลืมตา แล้วมองดูทั้งหมดที่อยู่ในห้อง อย่างชัดเจน

คุณชายใหญ่ดู่ไปแล้ว

ภายในอากาศมีกลิ่นของเขาอยู่ บนผ้าปูที่นอนกลับไม่มี อุณหภูมิของเขาเลย

เจ็บจริงๆ….

กู้อานหยางจับไปที่ผ้าห่ม ไม่ง่ายเลยกว่าจะลุกขึ้น อยากจะลงไปล้างหน้าแปรงฟัน แต่กลับไม่มีแรงเลย
มองดูห้องนอนที่ว่างเปล่า ทั้งตัวของเธอ ทันใดนั้นก็มีความ รู้สึกผิดหวัง จมปลักไปทั่วทั้งหมด

เขาไม่เชื่อใจเธอ ไม่ว่าเธอจะพูดยังไงทำยังไง เขาก็ไม่มีทาง เชื่อเธออีก!

ไม่มีทางเชื่อ…. ตลอดไป

น้ำตาที่อดกลั้นมานานขนาดนี้ ในที่สุดก็อดไม่ได้ไหลลงมา จากดวงตา

ยามเช้าที่ไม่มีใครมารบกวน เหน็บๆหนาวๆ แม้กระทั่งแสง อาทิตย์ก็ไม่สามารถนำพาความอบอุ่นมาให้ได้

ผู้หญิงนั่งอยู่บนเตียง กอดขาของตัวเอง น้ำตาไหล ไร้ซึ่ง เสียงใดๆ

แต่ถึงแม้ว่าน้ำตาของเธอจะไหลได้อิสระแบบนั้น สุดท้ายแล้ว กลับไม่รู้ว่าน้ำตาพวกนั้นของตัวเอง ไหลเพราะอะไร

เธอเคยทำร้ายเขามาหนักหนาขนาดนี้ แน่นอนว่าเขาต้อง แน่ใจถึงความหักหลังของตัวเอง

เขาไม่เชื่อใจเธอ หรือว่าไม่ใช่เรื่องปกติหรอ?

ถ้าหากว่าเขาเชื่อใจเธอ นั่งต่างหากที่แปลก
เฮอะ บนโลกใบนี้ จะมีปาฏิหาริย์อะไรกัน?

ปาฏิหาริย์ทั้งหมด ล้วนแต่เป็นสิ่งที่คนผิดหวัง นึกขึ้นมาปลอบ ใจตัวเองเท่านั้นเอง

เธอ ไม่เชื่อคําๆนี้อีกแล้ว

ยกฝ่ามือขึ้น ใช้แรงปัดนํ้าตา

นํ้าตาไม่ได้แห้ง อารมณ์ได้สงบลงแล้ว

ไม่ต้องร้องไห้ เพราะว่าอยู่ที่นี่ น้ำตาไม่มีคุณค่าใดๆ

เธอเปิดผ้าห่มออก แล้วค่อยๆลงมาจากเตียงช้าๆ

ในตอนที่ขาทั้งสองแตะลงกับพื้น ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดยืนไม่ตรง

ยัยปีศาจนั่น!

ตอนที่บ้าคลั่งขึ้นมา ไม่ใช่คนเลยจริงๆ!

เจ็บจนเธอตายไปเลย!

สามเดือน รอให้ใบสัญญาถึงเวลาที่กำหนดแล้ว ทั้งหมดนี้ก็ คงจะถือว่าจบอย่างสมบูรณ์แบบแล้วสินะ?
หลังจากที่ล้างหน้าแปรงฟันแล้ว กู้อานหยานลงมาจากตึก

ทานอาหารว่างไปเล็กน้อย แล้วเดินออกจากห้องรับแขก เดิน เข้าไปในสวน

ทุกคนต่างก็กำลังยุ่ง มีแต่เธอที่ว่างและเบื่อหน่าย

วันนี้ร่างกายมีความรู้สึกไม่สบายเล็กน้อย อารมณ์ก็แย่นิด หน่อย

ถึงแม้ว่าจะกลับห้องไปอ่านหนังสือ ก็คงจะอ่านไม่ลง

ในตอนที่ไม่รู้ตัว กู้อานหยานได้เดินออกจากห้องพักว่างเจียง เก๋อแล้ว

ขับรถทัวร์ ขับไปทางหลังสวนของบ้านตระกูลมู่

ยิ่งเข้าใกล้หลังสวน ก็ยิ่งรู้สึกว่าบรรยากาศในวันนี้ไม่ค่อย

ปกติ

ทางหลังสวนทางนั้นทำไมถึงมีเสียงดังส่งผ่านมา? เหมือนว่า กำลังก่อสร้างอะไรอยู่

ยิ่งเข้าใกล้หลังสวน เสียงก็ยิ่งดัง

คนในที่นี่ก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าครื้นเครงมาก
นั่นเป็นสถานที่ที่คุณนายเกิดเรื่องไม่ใช่หรอ? กำลังทําอะไร อยู่เนี่ย?

กู้อานหยานจอดรถทัวร์ ทนกับความเจ็บของขาแล้วลงรถ เดินไปทางทะเลสาบที่ถูกถมดิน

ตลอดทาง ยังสามารถพบเจอกับคนใช้ที่มาจากนั่นไม่น้อย เลย

“ทางนั้นเกิดอะไรขึ้น? ทุกคนยุ่งอะไรกันอยู่?” เธอจับคนๆหนึ่ง แล้ว แล้วถามด้วยเสียงต่ำ

สาวใช้คนนั้นเป็นเด็กใหม่ ยังไม่รู้จักกู้อานหยาน

พอได้ยินคนมาถาม เธอจึงตอบว่า “คุณชายใหญ่กําลังออก คำสั่งขุดดินอยู่”

“ขุดดิน?”

“ใช่แล้ว ได้ข่าวว่าก่อนหน้านี้คือทะเลสาบ ไม่รู้ว่าทำถึงถูกถม ดินเข้าไป ตอนนี้ ก็จะขุดออกอีกแล้ว”

คนมีเงินที่เล่นเก่งจริงๆ ขั้นตอนที่ใหญ่ขนาดนี้ เดี๋ยวถม และ ขุด ไม่รู้ว่าจะเสียเงินมากมายขนาดไหน

แต่ว่า ตระกูลมู่ก็มีเงินมากจริงๆ
เงินแค่นี้ ไม่ได้ใส่ไว้ในตาหรอก

สาวใช้จากไปตอนไหน กู้อาหยานก็จำไม่ได้แล้ว

ในสมองของเธอมีแต่คำพูดเมื่อกี้ที่สาวใช้พูด วนเวียนไปมา ตลอด “คุณชายใหญ่กำลังออกคำสั่งขุดดิน ทะเลสาบตรงนั้น ตอนนี้จะถูกขุด…..

คุณชายใหญ่มู่จะขุดทะเลสาบที่ถูกถมดินออก!

เขาจะขุดทะเลสาบออกจริงๆ!

ไม่สนใจความเจ็บปวดของขาทั้งสองข้างแล้ว เธอเดินไปด้วย ความเร่งรีบ

ขณะนั้นเห็นเงาคนสูงๆภายใต้แสงอาทิตย์ มองเห็นข้างหลัง ของเขาที่เย็นชา มีความอบอุ่นซ่อนอยู่ กู้อานหยานอดไม่ได้ที่ จะปิดปาก แล้วน้ำตาก็ไหลลงมา

ที่แท้ บนโลกใบนี้ก็มีปาฏิหาริย์จริงๆด้วย

ที่แท้ ปาฏิหาริย์ไม่ใช่สิ่งที่คนหมดหวังนำมาปลอบใจตัวเอง

ปาฏิหาริย์ ในทุกวันนี้เป็นความจริงขนาดนี้เลย แล้วปรากฏ อยู่ในสายตาของตัวเอง
เธอพิงอยู่บนต้นไม้ ใช้มือปิดปากของตัวเอง

ตอนที่เจ็บปวดที่สุด เธอได้แต่เสียน้ำตา ไม่เคยให้ตัวเอง ร้องไห้อย่างอิสระเลย

แต่ว่าตอนนี้ พอเห็นเงาๆนั้น กลับร้องไห้ไม่ออกเสียง

มู่จ้านเป่ย นายเป็นคนยังไงกันแน่?

สามารถทำให้เธอเจ็บปวดผิดหวัง แต่กลับให้ความหวังที่ ใหญ่ที่สุดกับเธออย่างลับๆ

ถึงแม้จะรู้ว่าที่ทำแบบนี้ ต่างก็เพื่อคุณนาย

แต่อย่างน้อย เขาก็เชื่อใจเธอแล้ว

ขอแค่เขาเชื่อใจเธอ ก็พอแล้ว!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ