บทที่ 361 เสียใจเหรอ ไม่มีทาง!

บทที่ 361 เสียใจเหรอ ไม่มีทาง!

ครั้งนี้ กู้อานหยานถูกตนเองทำให้ตกใจ

มู่บ้านเป่ยอยู่ตรงหน้าเธอ เธอยังกล้าล้มลงไปบนเตียงของเขา

กู้อานหยานอยากรีบลุกขึ้นมา ข้อมือทั้งสองข้างถูกเขากดลง

เขาหรี่ตามอง จ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆที่เขียนคำว่าตื่นตกใจเอา ไว้ “จงใจอีกแล้วใช่มั้ย

“คุณชายใหญ่มู่ คุณเป็นคนฉลาดขนาดนี้ ทำไมจะดูไม่ออก

ว่าตอนนี้ฉันอยากจะออกจากห้องของคุณจริงๆนะคะ”

ถูกหาเรื่องมาเกือบสองชั่วโมง บอกว่าเธอจงใจ นอกเสียจาก ว่าเธอไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว!

“ผมบอกว่าคุณจงใจ ก็คือคุณจงใจสิ!”

มู่จ้านเป่ยประกาศกร้าว สายตาคนกริบ จ้องเธอราวกับพญา

อินทรี

“ในเมื่อคุณเชื้อเชิญอย่างอย่างอบอุ่นขนาดนี้ ไม่ตอบสนองให้คุณพอใจ ก็คงจะฟังไม่ขึ้น”

“ฉันเปล่านะ! คุณชายใหญ่….อ้า!”

“ตัวเธอถูกเขาพลิกไปอีกด้าน…..

กู้อานหยานหลับไปแล้ว

ครั้งนี้ ต่อให้คุณชายใหญ่มู่ถีบเธอลงจากเตียง เธอก็คงไม่มี แรงปีนขึ้นมา ออกจากห้องของเขา

ต่อให้ถูกเตะลงมาจริงๆ ก็ต้องให้เธอนอนจนอิ่มแล้วค่อยว่ากัน

เหนื่อยมาก เหนื่อยจนเหมือนไม่ใช่ร่างกายของตัวเองอย่าง

มู่บ้านเป่ยกลับไม่มีทาทีง่วงเลยแม้แต่น้อย

เขาไม่รู้ว่าที่พายัยนี่กลับมา ตกลงว่าเป็นการทรมานเธอ หรือ ว่าตัวเขาเองกันแน่

แต่ว่าแค่สองครั้งเท่านั้น ก็เหนื่อยขนาดนี้เลยหรือ
หากไม่ใช่ว่าเธอยังหายใจสม่ำเสมอ เขาคงคิดว่า ตนเอง

ทำให้เธอเป็นลมหมดสติไปแล้ว

เห็นใบหน้าที่หลับสนิทของเธอ มู่บ้านเปียก็กังวลเล็กน้อย

อยากจะลุกมาสูบบุหรี่สักมวน แต่ กู้อานหยานนอนหนุนอยู่

บนแขนของเขา

หากเขาขยับ ก็อาจจะทำให้เธอรู้สึกตัวตื่น

แล้วทําไมเขาต้องกลัวว่าเธอจะตื่นด้วยเล่า

ผู้หญิงคนนี้ ตื่นแล้วก็ไล่เธอกลับที่ก้องตัวเองสิ ไม่ดีหรือ

เขาอยากจะชักแขนตัวเองออกมา คิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะขยับนิด เดียว กู้อานหยานก็ขยับตัวตาม

มู่จ้านเป่ยเกร็งไปหมด รีบทำตัวให้อยู่นิ่งๆเงียบๆทันที

กู้อานหยานที่อยู่ในความฝันนั้นเหมือนกับได้ท่าที่นอนสบาย ดีแล้ว าไซ้เข้ามาในอ้อมอกเขา แล้ว ซุกไซ้ในอ้อมอกเขา

จากนั้น ชั่วเสี้ยววินาทีก็เงียบไป

เธอเหนื่อยมากจริงๆ ไม่อย่างนั้น คงไม่ยอมปล่อยให้ตัวเอง นอนอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างสบายใจเช่นนี้
เธอกลัวเขา กลัวมาก ใครๆต่างก็ดูออก

ร่างเล็กๆบอบบางนั้นแนบแน่นชิดกับร่างของเขา สัมผัสที่อ่อน นุ่ม ทำให้เขาเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง

จากตอนแรกที่วุ่นวายใจเล็กน้อย จนท้ายที่สุด กระวนกระวายใจไปหมด!

มองวางบนหัวไหล่เธอ อดไม่ไหวที่จะผลักเธอออก ทําเรื่องที่ ตนเองชอบทำต่อไป

แต่ว่า เธอหลับสนิทแบบนั้น..………

มู่บ้านเป่ยสงสัยว่าตนเองคงบ้าไปแล้ว ที่ตนเองกลับมาเป็น ห่วงผู้หญิงคนนี้จะเหนื่อยมากมั้ย นอนหลับสบายหรือเปล่า

เขาลืมไปแล้วหรือว่า ตอนนั้นเธอกับผู้ชายคนอื่น ทําร้ายเขา ไว้อย่างไร

แต่หลายครั้งที่เขาทําเป็นใจแข็ง ให้ตนเองทําเรื่องร้ายๆกับเธอ

ถึงตอนสุดท้าย ก็ยังใจอ่อนอยู่บ้าง

คงเป็นเพราะ คืนนี้ตนเหนื่อยมากแล้ว
มู่บ้านเป่ยหาข้ออ้างให้กับตนเอง จึงยอมทิ้งตัวนอนลงไปเบาๆ ข้างๆกู้อานหยาน

ดึงผ้าห่มคลุมร่างเธอ การกระทำอาจจะไม่ได้ถือว่าอ่อนโยน อะไรมากนัก แต่ ก็เทียบไม่ได้กับที่เขาแสดงออกอย่างหยาบ คายรุนแรงแบบนั้น

แขนโอบมาที่ช่วงเอวของเธอ แม้ว่าจิตใจเขาจะคิดเตลิดเปิด เปิงไปไหนต่อไหนแล้ว แต่ก็ยังฝืนบังคับตนเอง ให้หลับตาลง

เขาก็แค่เหนื่อยล้านิดหน่อยเท่านั้น ไม่ใช่เพราะว่าเขาทนไม่ ได้ที่จะทรมานเธอแน่นอน

ผู้หญิงคนหนึ่งที่ทรยศหักหลังตน มีอะไรที่เขาต้องเห็นใจอีก

เห็นใจเหรอ

ฮี ไม่มีทาง

กู้อานหยานกล้ามานอนค้างอ้างแรมที่ห้องคุณชายใหญ่มู่

คืนนั้น กู้เวยจือแทบไม่ได้นอนหลับเลย
ตลอดทั้งคืน หล่อนออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งประตูห้อง ของคุณชายใหญ่กู้ก็ปิดอยู่

สิ่งที่ทำให้ยากจะรับได้มากที่สุดก็คือ หล่อนแอบไปฟังที่ ประตูหลายครั้ง ทุกครั้งก็ได้ยินเสียงร้องของนังผู้หญิงหน้า ด้านนั่น!

ตอนแรกหล่อนก็ไม่เชื่อ และก็ไม่อยากจะเชื่อ

คนที่รังเกียจผู้หญิงไม่ชอบให้ผู้หญิงเข้าใกล้อย่างมู่บ้านเป่ย ทำไมถึงไปเอานังตัวดีนั่นได้

แต่ว่า ความจริงแล้วอยากจะตบผู้หญิงคนนั้นแรงๆหลายๆ

ฉาด!

มู่จ้านเป่ยไม่เพียงต้องการผู้หญิงคนนั้น แต่ยังต้องการให้อยู่

ด้วยทั้งคืนอีกด้วย!

สุดท้าย หล่อนก็ทนฟังต่อไม่ไหว วิ่งหนีออกมาจากหน้าห้องมู่ จํานเป่ย

หลังจากที่ไปสืบมาแล้วว่ากู้อานหยานพักอยู่ห้องไหน หล่อน ก็ตรงไปรอที่ห้องนั้น

กลับคิดไม่ถึงว่า พอรอ ต้องรอถึงเช้าวันต่อมา!
พวกเขาอยู่ด้วยกัน ตลอดทั้งคืน!

ตอนที่กู้อานหยานตื่นขึ้นมานั้น ในห้องของมู่จ้านเป่ยมีเพียง แค่ตนเองคนเดียว

ห้องได้รับการทำความสะอาดแล้ว บนหัวเตียง มีเสื้อผ้า สะอาดพับวางเอาไว้หนึ่งชุด

แน่นอนว่าไม่ใช่สิ่งที่มู่บ้านเป่ยเตรียมไว้ให้เธอ เธอแค่คิดไม่ ถึงว่า ตนเองจะหลับเหมือนตายได้ขนาดนี้

ขนาดที่ว่าสาวใช้เข้ามาทำความสะอาด เธอยังไม่รู้สึกตัว

ด้วยความที่อายยุยังน้อย ฟื้นตัวเร็ว นอนตื่นหนึ่ง ก็มีเรี่ยวแรง กลับมาเหมือนเดิม

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า จึงกลับไปที่ห้องของตนเอง

พอเข้าประตูไป ก็พบว่ามีคนๆหนึ่งอยู่ในห้อง

ผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้ กำลังใช้สายตาที่รังเกียจเดียด ฉันท์ จ้องมาที่เธอ

“มาทำอะไรที่ห้องฉัน อยากจะมาดูว่าฉันถูกคุณชายใหญ่มู่ ไล่ออกมาหรือเปล่าเหรอ”
กู้อานหยานหัวเราะออกมา ไม่ได้สะใจ แค่รู้สึกดูถูก

“เฮ้อ ขอโทษด้วยนะ ทำให้เธอผิดหวังแล้ว

ไม่ได้สนใจสายตากินเลือดกินเนื้อของกู้เวยจือที่จ้องตนเอง

อยู่ เธอหมุนตัวเดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา “นังตัวดี! แกมันหน้าด้าน! แกไปอยู่กับผู้ชายอื่นแล้ว ตอนนี้

ยังจะมีหน้ากลับมาหาจ้านเป่ยอีกเหรอ ทำไมแกมันถึงเลวแบบ

กู้เวยจือปราดตามมาที่หน้าห้องน้ำ จ้องหลังเธอเขม็ง

บนคอของนังผู้หญิงชั่วคนนี้ มีแต่ร่องรอยที่ชายหนุ่มทิ้งเอาไว้

ชัดเจนขนาดนี้ ต่อให้หล่อนจะแสร้งทำเป็นไม่เห็น ก็คงจะไม่ได้!

“ทำไม ตอนนี้คุณชายใหญ่มู่ต้องการฉัน ไม่ต้องการเธอแล้ว เธอเลยโกรธงั้นเหรอ”

กู้อานหยานจัดการเรื่องของตัวเองอยู่ ไม่แม้แต่จะชายตามอง มาที่หล่อน

แก….” กู้เวยจือกำหมัดแน่น หลายครั้งที่จะทนไม่ไหวออกแรงตบไปที่เธอ!

“ใครบอกว่าคุณชายใหญ่มู่ไม่ต้องการฉันแล้ว เขาก็แค่งอน ฉันเท่านั้นเอง ใช้เธอมายั่วโมโหฉันแค่นั้น!”

“ใช่เหรอ” กู้อานหยานจะเชื่อมั้ย ไม่ คำเดียวก็ไม่เชื่อ

ไม่ต้องพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างมู่จ้านเป่ยและกู้เวยจือ ต่อ ให้พวกเขาอยู่ด้วยกันแล้ว จะใช้ผู้หญิงคนหนึ่งมายั่วโมโหผู้ หญิงอีกคน เรื่องที่ไร้สาระแบบนี้ คุณชายใหญ่มู่ไม่น่าจะทำ เรื่องแบบนี้

เธอยังคงนิ่งไม่ขยับ ล้างหน้า หวีผม อย่างส่งๆ

กู้เวยจื่อแทบจะทนไม่ไหวที่จะฉีกหน้าที่แสร้งทําเป็นบริสุทธิ์

ไร้เดียงสา!

หล่อนพยายามควบคุมไฟโกรธ ทันใดนั้นก็มีรอยยิ้มที่มุมปาก “เฮ้อ แกอยู่จู๋จี๋ดู๋ดี๋กับคุณชายใหญ่มู่ที่นี่ กลับไม่รู้ว่า เพื่อนที่ชื่อ ว่าซูเสี่ยวหมี่คนนั้นของแก ป่านนี้จะเป็นตายร้ายดียังไง”

วินาทีนั้นกู้อานหยานกำหมัดแน่นขึ้นมาทันที

กู้เวยจ่อยิ้มบางๆ ไม่พลาดที่เห็นแววตาของเธอเหมือนมี หมอกควันปกคลุมอยู่
กู้อานหยานโกรธก็ถูกแล้ว หล่อนจะไม่ยอมให้ตนเองเป็นฝ่าย เสียเปรียบตลอด

กู้อานหยานกล้ามาหาคุณชายใหญ่มู่ถึงที่นี่ ก็ต้องกล้าที่รับ ความเจ็บปวด

“ตกลงไปจากที่สูงขนาดนั้น โอ้ย จะรอดได้ยังไงกัน ต่อให้ ตอนนี้ไม่ตาย ต่อไปก็คงต้องนอนเป็นผัก”

“นังตัวดี ฉันสงสารเพื่อนแกจริงๆเลย หล่อนก็ไม่มีแค้นอะไร กับพวกฉันหรอกนะ พวกเราก็ไม่ได้อยากทำร้ายหล่อน”

“แต่ว่า หล่อนเป็นเพื่อนแกนี่! ขอแค่เป็นเพื่อนแก ฉันจะฆ่าให้ หมดทุกคน แกจะทำไม”

กู้เวยจือจ้องมองเธอด้วยดวงตาแดงเล็กน้อย ยิ้มด้วยใบหน้า

หยิ่งผยอง

ถ้าจะให้กู้อานหยานต้องสติแตกอีกครั้ง ทำร้ายหล่อนจนบาดเจ็บ

ครั้งนี้ ขอแค่เธอลงมือ หล่อนก็จะรีบแจ้งตำรวจทันที

หล่อนจะ ฟ้องว่าเธอมีเจตนาฆ่า!

ถึงเวลานั้น ต่อให้คุณชายใหญ่มู่ ก็ช่วยเธอไม่ได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ