บทที่ 360 รู้ว่าจงใจ ยังจะติดกับ?
บทที่ 360 รู้ว่าจงใจ ยังจะติดกับ?
กู้เวยจีอโกรธจนแทบอ้วกออกมาเป็นเลือด!
ผู้หญิงคนนี้พูดอะไร? เธอกำลังพูดอะไร?
เธอบอกว่า คุณชายใหญ่มู่เป็นของเธอ!
หน้าไม่อาย! เธอก็แค่ผู้หญิงที่ถูกทิ้งถูกไล่ออกไป มีสิทธิ์ อะไรมาพูดอย่างนี้?
“จ่านเป่ย…..”เธออยากตามขึ้นไป
แต่ มู่บ้านเป่ยก็แบกคนขึ้นไป แต่ยังเดินได้ไวขนาดนั้น
ตอนที่กู้เวยจือตามไปถึงชั้นสอง มู่บ้านเป่ยก็ได้พากู้อานห
ยานเข้าห้องแล้ว
ประตูห้องมีเสียงปิด ในห้องกับนอกห้อง กลายเป็นโลกสอง
ใบทันที
กู้เวยจือไม่ลดละ อยากเคาะประตู แต่ก็ไม่กล้า
คุณชายใหญ่มู่ก็ใจกว้างกับเธออยู่ตลอดเวลา เธอรู้ นั่นเพร พราะ ว่าคุณท่านหญิงที่เสียไปได้สั่งเสียเขาไว้
แต่บางครั้ง บางเรื่อง แม้แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้
เหมือนตอนนี้!
กู้เวยจือรู้สึกได้ ถ้าตัวเองไปรบกวน คุณชายใหญ่มู่จะต้อง โกรธ และจะไม่ชอบเธอ!
เธอยืนอยู่นอกประตู น่าเสียดายที่ฉนวนกันเสียงของห้องดี เกินไป
แค่คนด้านในไม่พูดเสียงดัง เธอก็ไม่รู้ว่าพวกเขาคุยอะไร และทำอะไร
“คุณหนูกู้ มีธุระไหม? “ไม่รู้ว่าหลีเย่ออกมาจากไหน
กู้เวยจือเกลียดผู้ชายคนนี้จะตายแล้ว!
ทุกครั้งที่เธอยืนอยู่หน้าห้องมู่บ้านเป่ย เขาก็จะปรากฏตัวออก มา เหมือนผีทุกครั้ง
จุดประสงค์เดียวที่เขามา ก็คือมาไล่เธอ!
ไอ้สวะสมควรตายนี่! ก็แค่สุนัขรับใช้ของอานหยาน!
กู้เวยจือกัดปาก กําฝ่ามือแน่น ไม่สามารถระบายความโกรธ ออกไปได้
สุดท้าย ตอนที่ร่างหลีเยีผ่านไป ก็ทนไม่ไหว ปล่อยมือไปที่
ร่างเขา
เธอโกรธมากจริงๆ! มีสิทธิ์อะไร? มีสิทธิ์อะไรด้วย?
ห้องของคุณชายใหญ่มู่ เธออยู่ที่นี่มาสองเดือน จำนวนที่ เข้าไปน้อยจนน่าสงสาร
ทุกครั้งที่เข้าไปไม่นานนัก ก็จะถูกมู่บ้านเป่ย”เชิญ”ออกมา
แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยอยู่ในห้องเขานานเท่าไหร่นัก อย่า พูดถึงข้ามคืนเลย!
ไม่เคยเลย!
หลีเย่ไม่ได้เอาความสวยแต่รูปแต่จูบไม่หอมของเธอมาใส่ใจ
อยู่แล้ว
กลับเป็นกู้เวยจือเอง ที่ไม่ทันระวัง ก็ชนแผลที่แขน
ที่แขนมีความเจ็บบาดใจเข้ามา เจ็บจนเธอกัดฟัน เกือบจะ ร้องไห้ออกมาอย่างทนไม่ไหว
หลีเย่ยักไหล่ใส่เธอ กางมือออก ด้วยใบหน้าไร้เดียงสา
“คุณหนูกู้ ผมไม่ได้แตะต้องคุณ อย่าใส่ความผม
ที่เขาสื่อ กู้เวยจือจะไม่รู้ได้ไง?
ไอ้สวะนี่ ไม่เชื่อว่ากู้อานหยานจะทำร้ายเขา เขากำลังบอกใบ้ ว่า คือเธอที่ใส่ความกู้อานหยาน!
ที่แท้ก็คือคนที่กู้อานหยานส่งมา หมาที่ไร้ประโยชน์!
เธอแล้ว เสียงดังขึ้น ปิดประตูห้องที่ไม่อยู่ไกลนัก
หลีเย่ก็ไม่กล้าอยู่นอกห้องคุณชายใหญ่นานนัก พอขาขอ งกู้เวยจ่อก้าวออกไป เขาก็กลับไปห้องตัวเองทันที
เพราะไม่มีมารยาทที่จะแอบฟัง
ในห้องของมู่จ้านเป่ย
กู้อานหยานถูกเขาโยนลงเตียง
ร่างผอมเพรียวนั้น หลังจากกระเด้งเล็กน้อยลงบนเตียงที่แข็ง แรง ก็ตกไปที่ผ้าปูที่นอนอย่างเงียบๆ
เธอมองชายหนุ่มที่ยืนข้างเตียง ความตื่นตระหนกในแววตา ไม่ได้เสแสร้งออกมา
ถ้าบอกว่า เมื่อกี้ที่ห้องโถงนั้น จงใจทำต่อหน้ากู้เวยจือ โดย การแย่งผู้ชายกับเธอ
งั้นตอนนี้ ประชันหน้ากับคุณชายใหญ่มู่ตัวต่อตัว ความผ่อน
คลายและเสแสร้งของเธอหายไปทันที
คนตัวเล็กๆล้มลงไปบนผ้าปูที่นอนสีเข้ม ผิวขาวๆดูบอบบาง เป็นพิเศษ
เธอคว้าผ้าห่ม อยู่บนเตียงครึ่งตัว มองเขา
มู่บ้านเป่ยจ้องหน้าเธอ จากด้านบนมองไปด้านล่าง เหมือนกับ เจ้าชายที่สูงส่ง
“ความกล้าที่อ่อยผมเมื่อกี้ล่ะ? ตอนนี้ล่ะ ไม่มีแล้ว? ” เขาดึงเนคไท เนคไทสีทองถูกเขาดึงออกไปข้างๆ กระดุมที่คอเสื้อ ก็ถูกเขาแกะออกไปสองสามเม็ด
ความชั่วร้าย ป่าเถื่อน ทําให้คนหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน แต่ กลับดึงดูดผู้คนถึงชีวิต
กู้อานหยานรู้ เล่นกลอะไรต่อหน้าคุณชายใหญ่มู่ก็ตาม ไม่ อาจพ้นสายตาเฉียบคมของเขาได้
เธอกัดปาก ยังคงปากแข็งใส่ว่า “ในเมื่อคุณรู้ว่าฉันจงใจ แล้วทําไมต้องทําติดเบ็ดด้วย? ”
สายตาเขากระหายต่อเธอ เป็นจริง
สายตามู่บ้านเป่ยมองไปที่หน้าอกเธอ ลูกกระเดือกที่เซ็กซี่ กลืนลงไป
“พาคุณกลับมา ก็จะเอามาเล่นสักหน่อย ติดเบ็ดหรือไม่ ต่าง กันตรงไหน? ”
กู้อานหยานกำมือแน่น คำนี้ ทำร้ายคนจริงๆ!
แต่ เหมือนเธอจะชินกับการเหน็บแนมของคุณชายใหญ่มู่ แล้ว
ในเมื่อมาแล้ว ยังจะเอาศักดิ์ศรีอะไรอีก
ต่อหน้าคุณชายใหญ่ดู่ หลงตัวเอง คืออะไร?
เธออยู่ในผ้าห่ม มองเขา ริมฝีปากอ้าขึ้น เสียงที่แผ่วเบา นุ่ม นวลไม่มีกระดูกไม่ทั้งตัว
“เบาๆ…..อยได้ไหม?
มู่บ้านเป่ยหดหู่เล็กน้อย
แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่ใช่คนที่เสียการควบคุมง่าย แต่ ประ โยคของยัยนี่ ทำให้ลมหายใจเขาว้าวุ่นโดยสิ้นเชิง
หนึ่งชั่วโมงกว่า เขาควบคุมตัวเองไม่ได้เลย
พอจบ คุณชายใหญ่มู่ที่อารมณ์ไม่ดีเข้าห้องน้ำไป อาบน้ำ
เย็น
ในห้องน้ำมีเสียงน้ำไหลออกมา
กู้อานหยานกลับยังหอบอยู่ที่ที่เตียง
แรงทั้งตัวถูกเขาสูบออกไปหมด ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เอากำลัง กายมาจากไหน กำลังกายที่ไม่หยุด เหมือนกับจะไม่มีวันใช้
หมด
เหนื่อยมาก เหนื่อยจนยกไม่ขึ้น
เธอไม่ได้ทําอะไรทั้งนั้น แต่คนที่เหนื่อยหาไมเป็นเธอ?
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ประตูห้องน้ำถูกเปิด คุณชายใหญ่ มู่ที่เปียกไปทั้งตัวออกมาจากด้านใน
ท่าทางที่เยือกเย็นนั้น ออกมาตามตัวเขา แผ่ไปทั่วห้อง
เขาเดินไปตรงหน้าบาร์ เทไวน์แดงให้ตัวเอง
เสียงที่เย็นไร้อุณหภูมิ ออกมาจากฟันเขา ไร้จิตใจและเย็นชา
“ที่นี่ไม่ใช่ห้องคุณ”
กู้อานหยานรู้ คุณชายใหญ่มู่จะไล่เธอไป
แต่ เธอก็ไม่สน
ตั้งแต่ที่เขาพูดกับเธออย่างไร้อารมณ์ ให้ตัวเองไปเป็นของ เล่นให้เขาสามเดือน เธอก็รู้ สามเดือนนี้ เป็นความอดสูที่ไม่
น้อยเลย
ยังไงซะ คืนนี้เธอก็ทำให้กู้เวยจือโกรธ ก็พอแล้ว
กู้อานหยานยื่นมือที่ยังสั่นเล็กน้อย เก็บชุดนอนที่ถูกฉีกจน ขาดหลุดลุ่ยขึ้นมา
ไม่ง่ายเลยที่จะสวมไปที่ตัว เธอเปิดผ้าห่ม จะลงจากเตียง
ขาเจ็บมากจริงๆ ทรมานมาก!
แค่ลงจากเตียงง่ายๆแบบนี้ สำหรับเธอตอนนี้แล้ว ลำบากสุดๆ
มู่จ้านเป่ยได้ยินเสียงมาจากด้านหลัง ตอนที่หันไป ก็มองเห็นเธอประคองเตียงไว้ ค่อยๆไถลลงมา
ขาทั้งสองข้างเล็กตรง และสั่นหน่อยๆ
ตอนที่ลง ขาเธออ่อน แทบจะล้มลงพื้น
มือของมู่บ้านเป่ยที่ถือแก้วยาวก็ก่าแน่น ขาเดินก้าวออกไป
แต่ตอนที่เห็นเธอคุกเข่าลงไปที่พื้น ค่อยๆเก็บกลับมา
เขาเอนอยู่ที่โต๊ะข้างๆ จ้องดูท่าทางเธอที่ดูลําบาก ล่าคอที่ เซ็กซี่ อดไม่ไหวที่จะกลืนลง
ครั้งนี้ เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ!
กู้อานหยานยันเตียงไว้ค่อยๆลุกขึ้น ตอนจะหมุนตัวออกไป ไม่คิดว่า แค่หมุนตัว ก็มองเห็นร่างสูงใหญ่ของมู่บ้านเป่ยขวาง
ไว้ตรงหน้าเธอ
“คุณชายใหญ่…..เธอถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว
ชนไปที่เตียง ไม่ทันระวัง ก็ล้มลงไป
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
