บทที่ 357 จู่ๆ ก็โดดเดี่ยวเดียวดายคนเดียว
บทที่ 357 จู่ๆ ก็โดดเดี่ยวเดียวดายคนเดียว
ที่จริงเขามีลางสังหรณ์แล้ว
ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมีความคิดแบบนี้ แต่ ที่กู้อานห ยานออกมาจากข้างใน กลับบ้านได้อย่างไร้ความผิด ในใจเขา ก็มีความไม่สบายใจแปลกๆ
“เขาไปหาคุณ ใช่ไหม? “เขาคิดได้นานแล้ว
นอกจากมู่จ้านเป่ย ยังจะมีใครทำให้กู้เวยจือถอนความได้? ยังมีใครที่จะทําให้เธอออกไปจากในนั้นได้ทันที แล้วกลับไปที่
ของตัวเอง?
“คุณรับปากอะไรเขากันแน่? เขาจะให้คุณกลับไปอยู่ข้าง
กาย? ”
“นี่ไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องการมาตลอดเหรอ?
กู้อานหยานผละเขาออกเล็กน้อย ยิ้มอย่างเย็นชาหน่อยๆ
“ที่จริงแล้ว ตั้งแต่แรกฉันก็เป็นผู้หญิงของเขา ตอนนั้นแกล้ง ทําเป็นคบกับคุณที่เกาะ ไปจากเขา ก็เพื่อเขา
“ตอนนี้ พวกเราคืนดีกันแล้ว เขายอมอยู่กับฉันอีกครั้งแล้วนี่ไม่ใช่จุดจบที่เพอร์เฟคเหรอ?
คําพูดกู้อานหยาน จู่ๆเจียงนานก็ไม่มีทางตอบโต้ได
พวกเขาคบกันอีกครั้ง เป็นเรื่องที่เพอร์เฟค
ไม่ผิด ไม่ผิดสักนิด
แต่ทําไม ในใจเสียใจมากขนาดนั้น ? ไม่สบายใจมาก?
“คุณแน่ใจ ว่าเขาจะอยากอยู่กับคุณใหม่อีกครั้งเหรอ? “
เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไร อยากให้เธอพูดใช่ อยากเห็น
เธอมีความสุข
แต่ เขาหวังมากกว่า ว่าเธอจะพูดว่าไม่ใช่ อย่างน้อย…..อย่าง น้อยเขาก็ยังมีโอกาส!
กู้อานหยานไม่ตอบคำนี้ต่อหน้า แค่มองเขา แล้วผละมือที่เขา กุมไหล่ตัวเองไว้ออกเบาๆ
“เจียงนาน พวกเราคือเพื่อนกัน คุณคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน”
“แค่เพื่อน? “หัวใจเจียงนานตื่นตระหนก
“ไม่ใช่ว่าในตอนแรก คุณก็แค่ช่วยฉันกับจ้านเป่ยเหรอ? ”
เธอรู้ว่าคำนี้ทำร้ายจิตใจคนมาก แต่ความสัมพันธ์ของสาม คน ก็ต้องมีคนเจ็บเสมอ
คุณชายใหญ่มู่ไม่มีทางให้ตัวเองเจ็บ ถ้าเขาเจ็บ ก็จะต้อง
ทำให้ทุกคนเจ็บ
เขาจะทำให้ทุกคน ลงนรกไปกับเขาด้วย ทำให้พวกเขาฝังลง
ไป!
ดังนั้น ทําร้ายเขาดีกว่า
“ขอโทษ ฉันคิดว่าคุณช่วยฉันด้วยความจริงใจ”
การแสดงออกของกู้อานหยานเยือกเย็นหน่อยๆ เหมือนว่า
ผิดหวังมาก
สายตาที่ผิดหวังนั้น เหมือนกับมีดแหลมคม แทงไปที่หัวใจ ของเจียงนาน
“ผม….แค่อยากช่วยพวกคุณ”ทันใดนั้นเขาก็อยากยิ้ม แต่ ลําบากใจ ยิ้มไม่ออกเลยสักนิด
“ขอบคุณนะ”กู้อานหยานเหมือนกับไม่เห็นความเจ็บปวดของ สายตาเขา
หลังจากยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เขา เธอต้องเก็บของของตัวเอง
ต่อ
“เดี๋ยวเขาก็จะมารับฉันแล้ว ฉันต้องกลับไปเก็บของที่อพาร์ท เม้นท์”
“เจียงนาน ขอบคุณคุณนะ ช่วงเวลาเหล่านี้ถ้าไม่ใช่เพราะว่า มีคุณ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะผ่านไปได้ไง”
“แต่ตอนนี้ เป็นฟ้าหลังฝนไปแล้ว จ้านเป่ยให้อภัยฉัน คืนดีกับ ฉัน ต่อไปพวกเราก็จะมีความสุข คุณไม่ต้องกังวลนะ”
เธอเบนหน้าหนี ตอนเข็นกระเป๋าออกไป ขอบตาร้อนผ่าว เจ็บ
ปวดใจมาก
เจียงนานมองแผ่นหลังของเธอที่บอบบางอ่อนแอแบบนี้ เดิน
ไปทีละก้าวที่หน้าประตู
แม้แต่ยังลืมเข้าไป ช่วยเธอเข็นกระเป๋า
และลืม ช่วยเธอเปิดประตู ให้เธอเดินอย่างสบาย
เขาลืมไปหมด แค่เพราะว่า ตอนที่เขาพบว่าหัวใจตัวเองอยู่ ไกลจากเธอ ถูกทําร้ายจนเต็มไปด้วยบาดแผล
มือของกู้อานหยานวางไว้ที่ที่จับของประตู ลมหายใจไม่เป็นจังหวะ ตาร้อนผ่าว
“ฉันไปแล้วนะ แล้วค่อยติดต่อคุณ”
เธอตัดสินใจไม่หันไป เพราะว่าหัน น้ำตาต้องไหลแน่ เสียงก็
จะแหบ
เธอ หันไปไม่ได้
ที่จับประตูถูกเธอขยับ
ชายหนุ่มก็เข้าไป ก่อนที่เธอจะเปิดประตูนั้น กอดด้านหลัง เธอไว้แน่น
“ไม่ไป….ได้ไหม? อยู่ต่อได้ไหม?”
กู้อานหยานแข็งไปทั้งตัว ไม่พูดอะไร และก็ไม่หันไปมองเขา
เลย
เจียงนานเอาหน้าไปซุกในคอเธอ คอของเธอเย็นเฉียบ เหมือนหน้าของเขา
“ขอโทษ ผมรู้ว่าไม่ควรห้ามคุณ นี่เป็นทุกอย่างที่คุณ ต้องการ”
พวกเขาคืนดีกันแล้ว พวกเขาเข้าใจกันแล้ว คืนดีกันแล้ว
พวกเขาจะกลับไปอยู่อย่างมีความสุขอีกครั้ง ครั้งนี้ ไม่มีแรง
ใดๆที่จะแยกพวกเขาออกแล้ว
ต่อไป วันเวลาของเขาก็จะอยู่อย่างน่าพอใจมากขึ้น !
เขาไม่อยากขวางไว้จริงๆ เขาขัดขวาง เขาเป็นคนเลว!
แต่เขาทำใจไม่ได้ เขาทำอาลัยอาวรณ์หัวใจของตัวเอง ที่จะ ใช้ชีวิตอยู่ห่างจากร่างกายตัวเอง
กู้อานหยานก็คือหัวใจของเขา
เฮไปแล้ว หัวใจของเขาก็ไม่มีอีกแล้ว!
“ขอโทษ…เสียงของเจียงนานเบาลง หม่นลงมาก
เขาออกแรงกอดเธอ ออกแรงเอาหน้าของตัวเองซุกไปที่คอ
เธอ
“ขอโทษ…อย่าไปนะ อานหยาน อย่าไปจากผม ขอโทษ! อย่าไปจากผม
มือของกู้อานหยานสั่น ที่จับประตูเด้งกลับไป ประตูห้องถูก ล็อกไว้อีกครั้ง
เธอรู้ว่าตัวเองควรจะจากไป แต่ เสียงของเขาแหบมาก ร่างของเขาสั่นหนักมาก เขา ……ให้คนเจ็บปวดมาก
เธอกัดปาก เงยหน้าขึ้น
ถ้าก้มหน้า น้ำตาจะต้องไหลลงมา
“อย่าไป อานหยาน! ”
เขาไม่อยากยอมแพ้! หลังจากยอมแพ้มานาน ตอนนี้เขา ปล่อยไปอีกไม่ได้แล้ว!
“อย่าไปจากผม ผมรักคุณ ผมรักคุณ อย่าไปจากผม!”
ร่างเล็กๆของกู้อานหยานสั่นทันที
ทั้งตัวถูกเขาดึงเข่าไป เสียงดังกึก แล้วจึงถูกเขากดไว้ที่หลัง
ประตู
ริมฝีปากร้อนๆของเขากดเข้ามา เธอเบนหน้าหนี ไม่ง่ายเลยที่ จะหลบ จูบของเขาไปที่คอของเธอ
ช่วงที่คลุมเครือนั้นเอง ก็เหมือนกับเธอจะมองเห็นความระยิบ ระยับในดวงตาเขา
นั่นคือ น้ำตาหนึ่งเดียวเท่านั้น ของผู้ชายที่เย่อหยิ่ง
กู้อานหยานช็อกทันที เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไร เธอ ไม่รู้ว่าการจากไปของเธอ จะทำร้ายเขาได้ขนาดนี้!
แต่….แต่เธออยู่ต่อไป ก็เอาความเจ็บปวดมาให้ทุกคน มีแต่ หนักขึ้น!
อีกอย่าง เธอยังมีอีกหลายอย่างต้องท่า!
เธอยังต้องแก้แค้น!
สายตากู้อานหยานหม่นลง จู่ๆ ก็ออกแรงผลักเขาออก! …”ใบหน้าเจียงนานไม่อยากจะเชื่อ เธอผลักเขา “อานหยา……. ….แล้วจริงๆ
“คุณรู้อยู่แล้วคนที่ฉันชอบคือคุณชายใหญ่มู่ ทำไมยังต้องทำ
แบบนี้? ”
กู้อานหยานจ้องเขา แววตาเต็มไปด้วยความแค้น: “คุณทำ แบบนี้ กำลังบีบบังคับฉัน ทำให้ฉันลำบากใจ! ทำไม? ”
“ผม… “จู่ๆเธอก็ตำหนิไปอย่างเย็นชา ทำให้เขาตอบโต้ไม่ได้ เขาไม่รู้ว่า….ที่แท้ตัวเองก็บังคับเธอ ทำให้เอลำบากใจ
เขาไม่รู้อะไรทั้งนั้น เขาแค่อยากอยู่กับเธอ …
“ฉันเป็นหนี้คุณ คุณชายรองเจียง ฉันรู้ว่าเป็นหนี้คุณมา แต่ อย่าได้เอาเมตตากับความรู้สึกผิดมามัดฉันไว้อีกเลย! คนที่ ฉันชอบคือมู่จ้านเป่ย ไม่ใช่คุณ! ”
เสียงดังขึ้นมา ประตูถูกเธอเปิด จากนั้น ก็ถูกปิดลงไป
ที่ทิ้งไว้ให้เจียงนาน คือประตูบานหนึ่งที่ไร้อุณหภูมิ คือห้อง เปล่าที่ไร้อุณหภูมิใดๆ
เธอไปแล้ว ไปอย่างไม่ลังเล ไปอย่างไม่อาลัยอาวรณ์ใดๆ!
หลังจากที่เขาใช้ความกล้า สารภาพรักเธอ
เขาเอนไปที่ประตู ใบหน้าไม่มีอารมณ์ใดๆ เงียบไปทั้ง ตัวอย่างบอกไม่ถูก
ไม่รู้ว่านานแค่ไหน เขาจึงไปที่ระเบียง ก้มลงมองลานจอดรถ ข้างหน้าตึกอพาร์ทเม้นท์
เหมือนกับมีลางสังหรณ์ เหมือนกับได้เห็นคนที่เขาอยากเจอ
ก้มหน้าลง มองเห็นรถมายบัคสีพื้นคันนั้น จอดที่สนามข้างล่าง
ส่วนผู้หญิงคนนั้น ส่งกระเป๋าให้หลีเย่เงียบๆ ขึ้นรถไป เงียบๆ
หลังจากมีเสียงยนต์ขึ้นมา รถออกไปจากสนาม พริบตาเดียว ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
เธอไปแล้วจริงๆ ในที่สุด ก็กลับไปที่ข้างกายมู่จ้านเป่ย
ตอนแรกสุด ตอนท้ายสุด พวกเขามีรักแท้ต่อกันจึงได้คู่ครอง กันในที่สุด
แค่เขา ทันใดนั้น ก็กลายเป็นโดดเดี่ยวเดียวดายคนเดียว…….
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
