บทที่ 355 คุณ จะขอร้องผมไหม?

บทที่ 355 คุณ จะขอร้องผมไหม?

แจ้งความ?

คุณชายใหญ่มู่จะแจ้งความ?

เขาล้อเล่นอยู่หรือเปล่า? เขาจะให้หลีเย่แจ้งความจริงๆได้

ไง?

นั่นเป็นถึง… คู่หมั้นเก่าของเขา ไม่นานมานี้ ก็ยังเป็นผู้หญิงที่ ถูกเขา……ร้งแกด้วย?

แต่ คุณชายใหญ่มู่จะล้อเล่นหรือไง? แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ ไม่ใช่คนที่ชอบล้อเล่น

เขาให้หลีเย่แจ้งความ เขาจะให้คนทางตำรวจมาจัดการกู้ อานหยานจริงๆ!

คุณชายใหญ่มู่ไปแล้ว หลีเย่มองกู้อานหยาน อย่างไม่รู้จะทำ อะไรเล็กน้อย

แน่นอนว่าคุณชายใหญ่ไม่ได้ล้อเล่น แต่ เขาจะแจ้งความ จริงๆ ส่งคุณผู้หญิงเข้าโรงพักด้วยมือตัวเอง?

กู้เวยจือยังได้รับบาดเจ็บคุณท่านกู้สงสารหลานสาวตัวเองถึงจะสงสารกู้อานหยาน แต่ก็ปล่อยหลานสาวไม่ได้

ลังเลเล็กน้อย คุณท่านกู้ก็ส่งกู้เวยจือไปทำแผลที่โรง พยาบาล กับมู่บ้านเป่ยด้วยกัน

เจียงนาน เรื่องนี้…”กู้จิ้งหย่วนมองกู้อานหยานที่อยู่ในอ้อม กอดเจียงนานแวบหนึ่ง แค้นเธอไม่ลง

ไม่รู้ว่าเด็กสาวคนนี้โดนกระตุ้นอะไร แต่ดูแล้ว เหมือนจะเสีย การควบคุม

“ผมกลับไปค่อยติดต่อคุณ”เจียงนานเหลือบมองเขา

กู้จิ้งหย่วนจึงพยักหน้า ตามฝีเท้านายท่านใหญ่ไป

หลีเย่ลำบากใจมากจริงๆ แต่ ยังไม่ทันที่เขาจะลำบากใจเสร็จ ก็มีคนไปแจ้งความแล้ว

ก็คือฉินอี้

หลีเย่รู้ ฉินอี้เข้าข้างกู้เวยจือ ไม่ว่าเขาจะวิจารณ์กู้เวยจืออ ย่างไร ฉินอี้ก็คิด กู้เวยจือใจดี สง่างาม

คุณชายใหญ่ให้คนแจ้งความ เขาไม่แจ้ง ฉินอี้ก็ทำแทน

กู้อานหยานถูกพาไปที่โรงพัก
ถึงเจียงนานจะอยากประกันตัว ตอนนี้ก็ยังทำไม่ได้ อย่าง น้อยต้องหลังยี่สิบสี่ชั่วโมงเป็นต้นไป

ส่วนทางฝั่งกู้เวยจือจะฟ้องร้องยังไงนั้น เจียงนานก็ไม่ได้ข่าว ใดๆ เพราะว่าเธออยู่กับมู่บ้านเป่ย

ได้แต่รอ

การรอนี้ ก็คือทั้งคืน

เขาแค่เป็นห่วง กู้อานหยานถูกขังคนเดียวด้านใน ไม่รู้ตอนนี้ จะเป็นไงบ้าง

ตีสี่กว่า หน้าโรงพักก็มีคนสองสามคนปรากฏตัวขึ้น

ไม่มีใครรู้ว่าทําไมจู่ๆคุณชายใหญ่มู่ก็มาที่นี่ แต่ เหมือนเขาจะ ไม่ได้มาคนเดียว

และก็ผู้หญิงที่ผมเผ้ากระเซิง มองไม่ออกว่าได้รับบาดเจ็บ ไหม แต่ ท่าทางดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ที่เขาไป ไม่ใช่ที่เดียวกับเจียงนาน ดังนั้น ทั้งสองเลยไม่เจอ

กัน

ส่วนกู้อานหยาน ตอนที่นั่งอยู่คนเดียวยันตีสี่กว่า จู่ๆก็ถูกพา ไปอีกห้องหนึ่ง
“ตอนที่คนที่ฟ้องพูดมาแล้ว ถ้าคุณทำตัวดี กลับตัวกลับใจ ก็ จะยกฟ้องให้”

กู้อานหยานก็ไม่รู้ว่าได้ฟังที่อีกฝ่ายพูดรู้เรื่องไหม

เจ้าหน้าที่คนนั้นเห็นแววตาเธอดูเหม่อ เหมือนว่าจะไม่ได้ฟังที่ ตัวเองพูดไปเลย เลยไม่อยากคุยกับเธอมากนัก

ตอนพาเธอไปที่หน้าห้อง เจ้าหน้าที่ก็มองเธอ

เห็นสีหน้าเธอซีดขาว ดูแล้วไม่เหมือนคนเลวทรามอะไร

เขาพูดโน้มน้าว: “อายุคุณเท่านี้ ยังเป็นนักเรียนสินะ ต่อไป ยังมีอนาคตอีกไกล ตัวเองต้องรู้จักคว้าโอกาสดีๆไว้”

“เรื่องที่สามารถไกล่เกลี่ยกันได้ ก็พยายามไปไกล่เกลี่ยกัน ให้เข้าใจดีๆ ไม่งั้น ถ้ามีคดีติดตัวคุณ จะส่งผลอย่างหนักต่อ อนาคตคุณ เข้าใจไหม? ”

กู้อานหยานยังคงไร้สีหน้าใดๆ ไม่มีการโต้ตอบใดๆทั้งนั้น

เจ้าหน้าที่ถอนหายใจ ไม่รู้ว่าเด็กสาวคนนี้โดนกระตุ้นอะไร ดูจากท่าทางแล้ว น่าจะไม่ไหวจริงๆ

ในที่สุด เขาก็เปิดประตู ดันกู้อานหยานเข้าไปเบาๆ
เธอคิดว่าพอเข้าไป คนที่จะเห็นน่าจะเป็นกู้เวยจือ

เธอยังเตรียมตัวมาแล้ว ว่าจะพินาศไปกับเธอ

แต่เธอคิดไม่ถึง ว่าคนที่นั่งอยู่ในห้องนั้น เป็นมู่จ้านเป่ย

กู้อานหยานถูกเจ้าหน้าที่ดันไป เดินไปที่ข้างเก้าอี้อย่างงุนงง ถูกกดลงไป

“พวกคุณคุยกันไป ถ้ามีปัญหา รีบเรียกทันที

คุณชายใหญ่มู่ไม่พูด พอเจ้าหน้าที่พยักหน้าให้เขา ก็ไป

ประตูถูกปิด ในห้องก็เหลือแค่พวกเขาสองคน

สายตามู่บ้านเป่ยมองไปที่หน้าเธอ

หน้าเธอซีดขาวเหมือนกระดาษ ถึงแม้ไม่กี่วันนี้จะเจออยู่ หลายหน แต่ หนึ่งเดือนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันนี้ เหมือนเธอจะผอม

ไปเยอะเลย

เมื่อก่อนก็ดูไม่มีเนื้อหนังเท่าไหร่ ตอนนี้ ยิ่งเหมือนว่าถ้าลมพัด ก็ปลิวได้เลย

อยู่ข้างๆคุณชายรองเจียง คุณชายรองเจียงไม่ได้เลี้ยงดูเธอ

ดีเหรอ?
เขาอยากสูบบุหรี่เล็กน้อย นิ้วชี้ขยับหน่อยๆ แต่ ที่นี่เป็นเขต

ปลอดบุหรี่

“ขอร้องผมไหม? “ริมฝีปากบางๆของมู่บ้านเป่ยขยับ เสียง เยือกเย็น

กู้อานหยานไม่พูด เอาแต่มองเขานิ่งๆ

น้อยมากที่เธอจะอยู่ต่อหน้าเขา แล้วแสดงออกได้เงียบขนาด

นี้

แต่วันนี้ สติเหมือนจะเหนื่อยล้าไปหมดแล้ว

“เหอะ คิดจะไม่พูดตลอดไป แบบนี้เหรอ? ”

มู่จ้านเป่ยเลิกคิ้ว”เข้าคุกก็ไม่กลัว? ”

กู้อานหยานเม้มปาก ยังคงไม่พูด

ถ้าเป็นคุณชายใหญ่มู่ปกติ ก็คงปิดประตูออกไป เพราะทน

ไม่ไหวแล้ว

แต่คืนนี้ เหมือนว่าความอดทนเขาจะดี

จนกระทั่ง ดีกว่าที่คาดไว้อีก
เขาเอนไปที่เก้าอี้ จู่ๆก็ยกมุมปากขึ้น ยิ้มบางๆ : “คุณไม่สน อนาคตของตัวเอง งั้นก็ไม่สนเพื่อนด้วยใช่ไหม? ”

“เด็กสาวคนนั้นชื่ออะไรนะ? เห้อหลิงจือ?”

“คุณทำอะไรหลิงจือ? “กู้อานหยานพุ่งเข้าไปบนโต๊ะทันที

มู่จ้านเป่ยจึงเห็นชัดเจน มือของเธอถูกล็อกไว้

กุญแจมือที่เย็นๆ ทำให้มือเล็กๆที่ขาวซีดคู่นั่นของเธอที่อยู่ ด้านใน น่าสงสารอย่างบอกไม่ถูก

สายตาเขาเยือกเย็นมากขึ้นอีกครั้ง แต่ปฏิบัติต่อเธอ จะ สงสารไม่ได้เลยสักนิด

“เธอทำร้ายกู้เวยถือโดยเจตนา ตอนนี้เหมือนกับคุณ รออยู่ใน

โรงพัก”

หัวใจกู้อานหยานเย็นเฉียบ รู้ว่าเห้อหลิงจือฟังคำพูดของตัว เองแล้ว ก็ใจร้อน

กู้เวยจือยอมรับแล้ว ว่าตัวเองทำร้ายเสี่ยวหมี่

เธอใจร้อนได้ เห้อหลิงจือก็ต้องด้วย!

เสี่ยวหมี่คือเพื่อนพวกเธอ! วันที่เธอไม่อยู่ เสี่ยวหมี่กับเห้อหลิงฉืออยู่ด้วยกันทุกวัน ความสัมพันธ์ของพวกเธอแน่นแฟ้น เหมือนพี่สาวน้องสาว!

“กู้เวยถือคือฆาตกร เธอกับแม่เธอเหมือนกัน เป็นฆาตกร!

เธอกำสองมือของตัวเองแน่น จ้องมู่บ้านเป่ย ลมหายใจแรง ขึ้น!

“พวกคุณไม่แยกแยะถูกผิด! พวกคุณมันตาบอด!

มู่จ้านเป่ยไม่สนใจอยู่แล้ว แล้วแต่จะต่อว่า เขายังคงทำเป็น ว่าเรื่องไม่เกี่ยวกับตัวเอง

“คุณมาหาฉัน ต้องการอะไรกันแน่? “

กู้อานหยานไม่โง่ ถ้าคุณชายใหญ่มู่อยากจะฟ้องเธอ คงไม่ ต้องให้ตัวเองมานี่เองหรอก

เขาอยากทำอะไรกันแน่?

“ต้องการอะไร? ”

มู่ล้านเป่ยหรี่ตาขึ้นมา สายตาที่มองเธอ เหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม

“เรื่องเล็กๆ ดูเหมือนว่าคุณจะชอบถามคำถามนี้นะ แต่ ทุกครั้งที่ผมให้คำตอบคุณ มันไม่ตรงพอเหรอ? ”

ทันใดนั้นกู้อานหยานก็หดตัว

เธอคิดถึงสองครั้งก่อนนั้น การปฏิบัติที่ตัวเองได้รับในรถของ

เขา!

“คิดออกยัง? ”ยิ้มของมู่จ้านเป่ย ทำให้รู้สึกเย็นไปถึงกระดูก

จู่ๆเขาก็ชะโงกตัว เข้าใกล้เธอ

กู้อานหยานถูกความเยือกเย็นของเขาที่จู่ๆก็เข้ามาใกล้ ตกใจจนถอยหลังอย่างไม่รู้สึกตัว

มู่จ้านเป่ยพูดเรียบๆ: “คุณถอยหลัง ก็จะไม่ได้ยินเรื่องเกี่ยว กับเพื่อนคุณ”

กู้อานหยานกำมือแน่น พยายามเก็บความกลัวที่มีต่อเขาไว้ ให้ตัวเองเผชิญหน้ากับเขา

“เรื่องไม่เกี่ยวกับหลิงจือ เธอแค่ฟังฉัน เป็นฉันที่ยุยงเอง มี ข้อหาอะไร ฉันรับผิดชอบเอง”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ