บทที่ 343 เป็นการแก้แค้น หรือว่าปรารถนา?
บทที่ 343 เป็นการแก้แค้น หรือว่าปรารถนา?
ในห้องเงียบมาก
เหมือนจะเหลือแค่เสียงหัวใจเต้นของกู้เวยจือ ที่กำลังเต้นตึก
ตึก!
เธอกำลังรอ รออย่างตื่นเต้น รอตัวเองถูกมู่จ้านเป่ยจุนเจือ!
เธอยังออกแรงของตัวเองไม่หยุด อยากจะเอามือของมู่จ้าน เป่ยวางไว้บนตัวของตัวเอง
แต่ ทำไมหยุดลง? ทำไมดึงไม่ขยับเลย?
กู้เวยฉือลืมตาช้าๆ มองเขาอย่างสงสัย : “จ้านเป่ย …….…..
มือของเขาหยุดไปที่ตัวเอง ไม่ได้แตะต้องเธอ ใกล้มาก!
แต่ดึงไม่ได้แล้ว!
เขากําลังปฏิเสธ!
ทำไม?
มู่บ้านเป่ยมีใบหน้าที่ไม่แสดงออกใดๆ ดึงมือของตัวเองกลับ
ไป
ปลายนิ้วของกู้เวยจือ แตะได้แค่อากาศ
เธอมองเขาอย่างตะลึง ทันใดนั้นดวงตาก็เต็มไปด้วยน้ำตา อย่างน่าสงสาร
“จ้านเป่ย คุณรับปากคุณย่า ต่อไป…….…….
“ต้องการอะไร? “มู่บ้านเป่ยหมุนตัวเดินออกไปที่เคาน์เตอร์ บาร์ เทไวน์แดงให้ตัวเองต้องการอะไร ก็ไปหาหลีเย่”
เพราะเคยรับปาก ดังนั้น เมื่ออยู่ภายในขอบเขตและความ สามารถ เขาไม่เคยตระหนี่ที่จะให้สิ่งที่เธอต้องการ
ช่วงนี้กู้เวยจือ อยู่ข้างกายเขาที่จริงแล้วอยู่อย่างสุขสบาย มาก อยากได้อะไรก็ได้ทั้งนั้น
แต่ที่เธอต้องการมาเสมอ กลับเป็นสิ่งที่เขาไม่ยอมให้ ตัวเขา หัวใจของเขา
“จ้านเป่ย ……
“ดึกแล้ว กลับไปเถอะ”เสียงของมู่บ้านเป่ยเบามาก แต่ชัดเจน
เขาหยิบเสื้อคลุม เดินเข้าไปในห้องน้ำ
มองประตูห้องน้ำถูกปิดอย่างไร้เยื่อใย กู้เวยจือกัดปาก
น้อยใจ
เมื่อครู่ เห็นชัดๆว่าลมหายใจเขาเปลี่ยนไป ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้ รู้สึกใดๆกับเธอเลย
แต่ทำไม เขาถึงไม่อยากต้องการเธอ?
หรือว่า เพราะว่าทั้งสองคนยังไม่ได้หมั้น เขาเลยไม่อยาก
รังแกเธอ?
แต่เขาไม่เคยพูดเรื่องหมั้น รอแบบนั้นต่อไป จะต้องรอไปถึง
เมื่อไหร่กัน?
ด้านนอก หลีเก่าลังมาเคาะประตู
กู้เวยจือเดินไป เปิดประตูห้อง
เห็นว่าดึกแล้ว กู้เวยจอยังอยู่ในห้องมู่จ้านเป่ย หลีเย่ก็ตะลึง หน่อยๆ จึงพูด : “คุณหนูกู้ ได้ตั๋วแล้วนะครับ”
ในห้องไม่มีร่างของคุณชายใหญ่ ในห้องน้ำมีเสียงน้ำไหล ออกมา ชัดเจนมาก คุณชายใหญ่กำลังอาบน้ำ
ผู้หญิงคนนี้ นี่มันห้าทุ่มกว่าแล้ว อยากจะอ่อยคุณชายใหญ่ อีกแล้ว! ไม่จบไม่สิ้นจริงๆ!
หลีเย่ชักสีหน้า พูดจริงจัง : “คุณหนูกู้ ดึกมากแล้ว คุณชาย
ใหญ่ต้องพักผ่อน เชิญหลับไปที่ห้องตัวเองด้วยครับ อย่า รบกวนคุณชายใหญ่! ”
เขายืนอยู่หน้าประตู จ้องเธอ ความหมายคือ เธอไม่ไป เขาก็
ไม่ไป
กู้เวยจือแทบอยากจะตบไปที่เขาสักฉาด!
หลีเย่นี่บ้าจริงๆ! กู้อานหยานไปตั้งนานแล้ว ยังจะอยู่ข้างกู้ อานหยานอีก บ้าหรือเปล่า?
เขาคิดว่ากู้อานหยานยังมีโอกาสกลับมา!
ไม่ ไม่เลยสักนิด! เขายังไม่ยอมรับความจริงอีก!
“ห้องนี้ ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเป็นของฉัน! “กู้เวยจือทำเสียงฮึดฮัด ใส่ ออกไปจากห้องของมู่จ้านเป่ย
คางยกขึ้น เชิดหัวใส่ หยิ่งยโสเหมือนกับนกยูงตัวหนึ่ง
หลีเย่ไม่โกรธสักนิด แต่ยังยกมุมปาก ยิ้มให้กับแผ่นหลังเธอ
“ในเมื่อคุณหนูกู้ชอบห้องของคุณชายใหญ่ขนาดนี้ งั้นผม แจ้งคุณชายใหญ่ให้ละกัน ให้เขาเอาห้องนี้ให้คุณ”
“คุณ……..เวยจ๋อหันขวับทันที จ้องเขา
รอยยิ้มที่ใบหน้านั้น เธออยากฉีกมันให้ขาดเสียจริง!
แต่ตอนนี้ ยังไม่ใช่เวลา!
ไอ้สวะนี่อยู่ข้างกายมู่จ้านเป่ย สถานะสำคัญมาก ถึงเธอจะ ใช้แผนการเล็กๆกลั่นแกล้ง , คุณชายใหญ่มู่ก็ไม่สงสัยเขา เลย
แต่เธอจะให้คนแบบนี้ อยู่ข้างมู่บ้านเป่ยตลอด แล้วต่อต้านตัว
เองเหรอ?
เธอหรี่ตา จ้องหลีเย่แรง
จะต้องมีสักวัน ที่เธอจะให้เขาเหมือนกับกู้อานหยานที่เขา ซื่อสัตย์นัก หายไปจากข้างกายคุณชายใหญ่มู่อย่างไม่เหลือ
อะไร!
คอยดู!
ที่จริงหลีเย่ก็ไม่อยากต่อต้านเธอนัก ยังไง นี่ก็คือเรื่องที่น่า
เบื่อมาก
แต่ ดึกขนาดนี้เธอยังใส่ชุดโป๊ๆ แล้วทำเรื่องที่น่าไร้ยางอาย ในห้องคุณชายใหญ่ เขาก็รู้สึกไม่สะดุดตา!
ผู้หญิงเจ้าเล่ห์แบบนี้ ถ้าคุณชายใหญ่อยู่กับเธอจริงๆล่ะก็ เขาหลีเย่จะเป็นคนแรกที่ไม่ชอบใจ!
จิตใจชั่วร้าย หน้าชื่อใจคด!
ถ้าไม่ใช่คุณชายใหญ่เคยรับปากคุณท่านหญิงที่เสียไปแล้ว ว่าให้ดูแลเธอไปตลอดชีวิต เธอคิดว่าตัวเธอเอง จะมีโอกาสอยู่ ข้างกายคุณชายใหญ่จริงๆเหรอ?
ช่าง ไม่เจียมตัวเสียจริง!
เห็นกู้เวยจือกลับไปที่ห้องตัวเอง ก็ปิดประตู ละสายตาจาก
หลีเย่
มองเข้าไปในห้อง คุณชายใหญ่ยังอาบน้ำอยู่ไม่ออกมา
หลีเย่ถอนหายใจบางๆ รู้สึกเศร้าหน่อยๆ ช่วงนี้คุณชายใหญ่ ลำบากมากจริงๆ
และช่วงนี้..
เป็นแบบนี้ต่อไป ไม่รู้ว่าดีหรือแย่กันแน่
แต่เขาห้ามไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้ว่าต้องห้ามไหม
อย่างน้อย ก็ยังผูกพัน ไม่ใช่เหรอ?
ถึงแม้ ความผูกพันแบบนี้ โหดร้ายเกินไป แล้วก็…..น่ากลัว
มาก!
สุดท้าย หลีเย่ก็ปิดประตูห้องมู่บ้านเป่ย ออกไปอย่างเงียบๆ ตอนที่มู่บ้านเป่ยออกมา ในห้องก็เงียบลงแล้ว
ตอนใกล้จะตีสาม
นอนอยู่บนเตียง แต่ไม่ง่วงสักนิด
ในหัวมีความคิดวกวนไปมา เป็นท่าทางที่กู้อานหยานกลั้น น้ำตาภายใต้ร่างเขาอย่างเดียว
ร่างกายเล็กๆที่บอบบางนั่น ตอนที่เขาทับลงไป ไม่หยุดสั่น
กลัวแทบตายชัดๆ แต่ยังกัดปากแน่น พยายามทำเป็นใจเย็น
แต่สุดท้าย ในที่สุดก็ถูกเขารังแกจนร้องไห้
มู่จ้านเป่ยหลับตาลง แยกไม่ออกว่า สรุปคือการแก้แค้นหรือว่าปรารถนากันแน่
แต่ ลูกที่น่าสงสารนั่นของเขา ไม่มีโอกาสมาที่โลกนี้อีกแล้ว
ตอนลืมตามาอีกครั้ง คุณชายใหญ่มู่ก็ไม่มีความอาลัย อาวรณ์หลงเหลือ
ที่มี ก็แค่หมาป่าที่กระหายเลือด รวมถึง ความแค้นที่ฝังลึก……
กู้อานหยานตื่นมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลาเช้าตรู่ของอีกวัน
แดดเข้ามาจากนอกหน้าต่าง สาดไปที่แจกันคริสทัลไม่ไกล จากตรงนั้น แสงที่สะท้อนนั้น แยงเข้าตาจนเธอเจ็บ
เธอขมวดคิ้ว ค่อยๆลืมตา
ข้าวๆเหมือนกับมีใครอีกคน ความรู้สึกที่อบอุ่น สัมผัสที่ ละเอียดอ่อน ทำให้เธอตื่นขึ้นมาทันที
เงยหน้ามอง ความหล่อเหลาที่ไร้ที่ติของคุณชายรองเจียงก็ เข้ามาในรูม่านตา
นี่คือครั้งแรกของกู้อานหยาน ตื่นมาพร้อมกับเขาบนเตียง เดียวกัน
ระยะที่ใกล้ขนาดนี้ ไม่ระวังก็เห็นเงาของขนตายาวของเขาที่ ปรกลงมา ตอนนั้นในใจก็รู้สึกกระเพื่อมขึ้นมาเล็กน้อย
ยิ่งทำให้เธอหน้าแดงก็คือ เสื้อเชิ้ตเขาไม่รู้ว่าแกะกระดุมออก ตอนไหน คอกว้าง หน้าอกที่เซ็กซี่
หลับไปตื่นหนึ่ง ความเสียใจเมื่อคืนถูกกดทับไว้ เช้าตรู่แบบนี้ ให้เธอได้เห็นผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาอ่อนหวานแบบนี้ ก็แทบ จะดูดวิญญาณของเธอไป
กู้อานหยานสูดหายใจเบาๆ กำลังจะออกไปจากอ้อมแขนเขา
ไม่คิดว่า คนหล่อที่ยังหลับสนิทอยู่นั้น จู่ๆแขนยาวก็หดลง ดึง เธอกลับมาโดยไร้การเตือนใดๆ
เขาพลิกตัว ทับไว้ที่ตัวเธอ ทันใดนั้นลมหายใจก็ปั่น ป่วน: “เช้าขนาดนี้ อ่อยผมเหรอ? “
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
