บทที่ 319 ถ้าต้องตกนรก มันจะเป็นพวกคุณ

บทที่ 319 ถ้าต้องตกนรก มันจะเป็นพวกคุณ

เจียงนานนั่งลงก่อน

แต่ ก็สายเกินไป ตอนที่มู่บ้านเป่ยเข้ามาก็เห็น ท่าทางที่ทั้ง สองนอนด้วยกัน

ทุกอย่างที่ตัวเองคิด พอเห็นทั้งสองคนที่แนบชิดกัน ก็แตก สลายอย่างสิ้นเชิง

ไม่มีอะไรที่เป็นการคิด เพราะทุกอย่าง ชัดเจนอยู่ตรงหน้า เขาหมดแล้ว

แต่เขาไม่ได้มาดูพวกเขาแสดงความรัก เขาสลบไปสามวัน วันนี้เพิ่งฟื้น

คิดถึงตอนที่กู้อานหยานจากไป สีหน้าซีดขาวตัวสั่นทั้งตัว เขาไม่คิดอะไรทั้งนั้น กลับมาจากเกาะทันที

เขาแค่อยากรู้ เธอยังอยู่ดีหรือไม่ รวมถึงลูก

แต่ไม่คิด กลับมาก็ไปถาม ถึงได้รู้ว่าเธอเข้าโรงพยาบาล

“พี่ใหญ่… เจียงนานยืนขึ้นจากเตียงทันที มองเห็นเขาเวลานี้ ยังคงอึดอัดเล็กน้อย
กู้อานหยานกลับจับข้อมือเขาไว้ กุมเบาๆ : “ฉันกับคุณชาย ใหญ่มู่มีอะไรต้องพูด คุณออกไปก่อน ได้ไหม?

“พวกคุณ……..เจียงนานก้มหน้ามองเธอ ไม่ได้สติคืนมา

มู่บ้านเป่ยกลับพูดเสียงเยือกเย็น: “ให้เขาออกไป! ไป

ไกลๆ! ”

เป็นกู้อานหยานบอกว่าจะพูดกับเขา เขาก็จะฟัง ผู้หญิงคนนี้ ยังมีอะไรอยากคุยกับตัวเองอีก

ถ้าหาก……เธอยอมกลับมา……..

เจียงนานลังเลมาก กู้อานหยานกลับส่ายหน้าให้เขา

เจียงนานลังเล ในที่สุดก็ออกไป อยู่กับเย่หาน เฝ้าอยู่ที่ทาง เดินอีกฝั่ง

มู่บ้านเป่ยกับกู้อานหยานจะคุยกัน ไม่ว่าคุยเรื่องอะไร ก็ไม่ใช่ เรื่องที่พวกเขาควรถาม

ในห้อง มู่จ้านเป่ยจ้องหญิงสาวที่อยู่บนเตียง

เธอหน้าซีด ดูอ่อนแอมาก สถานการณ์ของเขาก็ไม่ได้ดูจะดี อะไร ซีดไปทั้งตัวเหมือนกระดาษ
“ฉันตัดสินใจไม่ต้องการเด็กคนนี้แล้ว คุณชายใหญ่มู่ ขอโทษนะ”กู้อานหยานพูดอย่างเยือกเย็น

มู่จ้านเป่ยตะลึง ไม่ได้สติคืนมาโดยสิ้นเชิง เธอหมายความว่า ไง?

เขาเพิ่งฟื้นก็มา แต่เขาคิดไม่ถึง คำแรกที่เจอหน้า จะเป็นแบบ

นี้!

“หมอบอกว่าร่างกายฉันอ่อนแอ ไม่เหมาะที่จะท้องเด็กใน ตอนนี้ ดังนั้น ฉันเลยขอให้เขาเอาเด็ก…ออกไป

“คุณพูดอะไร? “ตรงหน้ามู่จ้านเป่ยมืดสนิท ร่างสูงๆตกตะลึง ไม่ง่ายเลย ที่จะยืนได้ เขารีบเดินเข้าไป จับแขนเธอไว้

“คุณพูดอะไร? คุณพูดอีกที!”

“ให้ฉันพูดกี่ครั้งก็เหมือนกัน! เด็กไม่มีอีกแล้ว! คุณดูสิ นี่ เข็มอะไร? แก้อักเสบเห็นไหม?”

เธอเอามือไปที่หัวเตียง ตอนเช้าที่ให้น้ำเกลือ รายการเข็มน้ำ เกลือกับขวดน้ำเกลือส่งไปพร้อมกัน ที่ตรงหน้าเขา
แก้อักเสบ เข้าใจไหม? ตอนห้องเด็กไม่สามารถให้น้ำเกลือ แบบนี้ได้! ตอนนี้ฉันให้ได้ เพราะว่าเด็กไม่อยู่แล้ว! ”

“คุณหลอกผม! คุณหลอกผม!

เธอไร้จิตใจได้ถึงจุดนี้ได้ไง? เธอทำร้ายลูกของพวกเขาเอง กับมือได้ไง!

“มู่บ้านเป่ย ฉันแค่ไม่อยากให้คุณเพ้อฝันอะไรได้อีก! ฉันเลย ให้หมอ เอาเด็ก…อื้อ!

ความเจ็บบนคอ คออ่อนๆของเธออยู่ในมือเขา

นิ้วทั้งห้าของมู่จ้านเปียกำแน่น สายตาแดงหมด!

เหอะ! ตอนที่มา เขาคิดอะไรอยู่?

เมื่อครู่ ตอนที่ผู้หญิงคนนี้บอกว่ามีอะไรจะคุยกับเขา เขาคิด อะไรอยู่?

เขาจู่ๆก็คิด ถ้าตอนนี้เธอเสียใจ ตอนนี้เธอเลือกจะกลับไปอยู่ ข้างกายเขา เขา! อภัยให้เธอ!

จู่ๆเขาก็จะยกโทษให้เธอ! หลังจากที่เธอทำลูกของเขาตาย

แล้ว!
มู่บ้านเป่ย ชาตินี้ คุณใช้ชีวิตอย่างไร้ประโยชน์เกินไปแล้ว!

เพื่อผู้หญิงคนนี้ ตัวเองได้กลายเป็นคนแบบไหนไปแล้ว?

ยอมทิ้งหลักการของตัวเอง เสียสละโดยไม่ได้อะไร ไม่ ต้องการอาชีพของตัวเอง ไม่ต้องการชีวิตของตัวเอง และยังไม่ ต้องการศักดิ์ศรีของตัวเองอีก!

แต่เขาได้อะไรมา? การหักหลังของหญิงสาวอย่างไร้ความ ปรานี และยัง การทำร้ายที่ไม่สิ้นสุด!

“คุณกล้าหาลูกผมตาย! คุณกล้ามาก! ”

นิ้วทั้งห้าของเขาไม่หยุดบีบแน่น สายตาของเขาเป็นประกาย สีแดงราวกับสัตว์ป่าโหดร้าย

ลมหายใจเขาไม่เป็นจังหวะ ทั้งตัวเขาเป็นปีศาจอย่าง สมบูรณ์ ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร

เขาไม่รู้อะไรทั้งนั้น รู้แค่ ลูกของเขาไม่มีแล้ว ลูกของเขา ถูกผู้ หญิงคนนี้ทำตายกับมือ!

“กู้อานหยาน! เอาลูกมาคืนผม! คืนผมมา! ”

ตาของกู้อานหยานยิ่งมองยิ่งใหญ่ เธออ้าปาก กลับแทบจะหมดลมหายใจ

แรงของคุณชายใหญ่มู่ ไม่ใช่สิ่งที่เธอสามารถต้านทานได้ คอเจ็บแสบร้อนไปหมด เจ็บไปทั้งตัว

เขาตรงหน้านี้ ทั้งตัวเต็มไปด้วยความโกรธและโมโห เหมือน กับสัตว์ดุร้ายที่เสียการควบคุม

ความเย็นชาของเขา เหมือนจะมาจากนรก สีแดงเข้มและ ความโหดร้ายของดวงตา เพียงพอที่จะทำให้สัตว์ทั้งป่าสูญ พันธ์

ความเยือกเย็นนั้น ห่อหุ้มเธอโดยสิ้นเชิง

กู้อานหยานหายใจไม่ออก อากาศที่หน้าอกเบาบางลงเรื่อยๆ สติของเธอค่อยๆหายไป

เธอไม่อยากตาย แต่ตอนนี้แม้แต่หายใจยังหายใจไม่ได้

เขาจะฆ่าเธอจริงๆ….

ดวงตาที่สดใสคู่เดิมนั้น ค่อยๆขุ่นมัวขึ้นมา หน้าเล็กๆที่มีรอย ฝ่ามือใหญ่กลายเป็นแดงขึ้นมา

มือของเธอกำลังสั่น ทั้งตัวสั่นระริก เหมือนจะถึงขีดสุดแห่ง

ความตายแล้ว
มู่บ้านเปียกลับยังคงจ้องเธอ ดวงตาลุกโชนด้วยความโกรธที่ ทําลายโลก

ทำไมต้องทำร้ายลูกของเขา? ทำไมต้องหักหลังเขา? ทำไม โหดร้ายได้ขนาดนี้!

ผู้หญิงคนนี้! เธอสามารถทำร้ายเขาได้ และยังฆ่าเขาด้วย มือ! แต่ทำไม ต้องลงมือกับลูกของเขา?

ลูกของพวกเขา ลูกชายคนเดียวของเขา……

ในสายตา ดวงตาของหญิงสาวโตขึ้นเรื่อยๆ แต่กลับยิ่งไร้ ชีวิตชีวา

แววตาเหมือนจะหย่อนยานลง ทั้งตัวของเธอ ลมหายใจใกล้

จะหมดไป

ดวงตาคู่นั้นที่เขาชอบที่สุด ไม่มีประกายสักนิด ที่ขอบตา มี น้ำตาสองหยดไหล……….

ทันใดนั้น มู่บ้านเป่ยก็ปล่อยหญิงสาวในกำมือ

เธอเหมือนกับใบไม้ที่ร่วงหล่นในลมฤดูใบไม้ร่วง ค่อยๆไหล มาจากหัวเตียงเบาๆ ค่อยๆไหลไปที่ข้างเตียง

สุดท้าย มีเสียงดังตุบที่พื้น ไร้การตอบสนอง
แต่หน้าอกของเธอยังกระเพื่อม ยังมีลมหายใจ สายตาที่ดู โกลาหล ก็เข้าไปในร่างกายตามอากาศบริสุทธิ์ ค่อยๆกลับไป สู่ความสดใส

เธอคิดว่าเธอจะตายแล้วจริงๆ กลับไม่คิด ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

ชายหนุ่มอยู่ตรงหน้าเธอ มองเธอจากด้านบน มองเธอไหลลง ไปจากเตียง หล่นไปที่พื้น ไม่มีความอยากจะประคองเธอขึ้น มาเลยสักนิด

กู้อานหยานในตอนนี้ แรงยกแขนเงยหน้ายังไม่มี

มีแค่ดวงตาคู่นั้น ที่กะพริบเล็กน้อย มองชายหนุ่มที่เยือกเย็น

ไปทั้งตัว

“เหอะ”มู่จ้านเป่ยจำบางๆ เสียงหัวเราะแหบแห้ง มีความตาย

ด้าน

“คิดว่าหลังจากฆ่าลูกผม แล้วจะไปเสวยสุขกับเขาหรือไง? ”

เขาย่อตัวลง นิ้วเรียวยาวไปไว้ที่คางเธอ นิ้วมือเกร็ง จับคาง เขาไว้แน่น

“ฝันหวานดีนี่ แต่คุณ ได้ถามความเห็นผมยัง? ”
กู้อานหยานพูดไม่ออก ที่ลำคอเจ็บแสบไปหมด มีชีวิตต่อได้ ก็ไม่ง่ายแล้ว ตอนนี้ ยังจะมีแรงพูดที่ไหนล่ะ?

“อย่าคิดว่า ผมจะปล่อยพวกคุณไปง่ายๆแบบนี้”

คุณชายใหญ่มู่ในเวลานี้ เป็นชาน้อยลง ที่มากคือ ความ มืดมนเหมือนความตาย!

เขาสะบัดคางกู้อานหยาน เหมือนกับทิ้งขยะที่สกปรก

ยืนขึ้นมา ก้มหน้ามองเธอ สายตาต่างเต็มไปด้วยความเป็น ศัตรูที่เยือกเย็น

“รอผมจัดการพวกสวะเครื่องในพวกนั้นที่Paradise Island เสร็จก่อน ต่อไปที่ต้องลงนรก ก็คือพวกคุณ! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ