บทที่ 318 รอเธอเข้มแข็งพอ

บทที่ 318 รอเธอเข้มแข็งพอ

ตอนที่กู้อานหยานถูกส่งไปที่โรงพยาบาล ก็หมดสติไปแล้ว

มองเลือดที่กระโปรงเธอ เจียงนานก็แทบอยากจะทำร้ายตัว

เอง!

ทำไมเขาคิดไม่ถึงว่า ผลลัพธ์จะต้องเป็นแบบนี้

บางทีกู้อานหยานก็อาจจะคิดไม่ถึง ถ้าหากคิดได้ เธอคงไม่ ทำแบบนี้

ตีหนึ่ง หมอออกมาจากห้องผ่าตัด ส่ายหน้าไปที่เขา

เจียงนานรู้สึกว่าทุกอย่างตรงหน้า เวลานั้นพร่ามัวไปหมด

รอหมอกลับไป ตอนที่ไปทำความสะอาดมดลูกให้กู้อานห ยาน เวินซีจึงมาอยู่ข้างเขา พูดอย่างหนักแน่น: “คุณชาย รอง……ยอมรับความจริงเถอะ”

เจียงนานไม่พูด เอนไปที่กำแพง ฝ่ามือกำแน่น จนข้อกระดูก

ซีดขาว

เด็ก รักษาไว้ไม่ได้ ไม่มีแล้วจริงๆ!
เขาไม่อยากยอมรับ แต่จะไม่ยอมรับได้ไง?

กู้อานหยานยังอยู่ที่เตียงคนไข้ ยังคงไม่ได้สติ เธอยังไม่รู้ว่า ลูกไปจากตัวเองแล้วใช่ไหม?

นอกจากเขาจะให้ตัวเองใจเย็น เผชิญหน้าทุกอย่าง แล้วควร จะทําอย่างไรได้?

วันนั้นตีสามกว่า กู้อานหยานฟื้นขึ้นมาจากห้องคนไข้พิเศษ

ตอนฟื้นขึ้นมา แค่มองบนเพดานสีขาวอย่างเงียบๆ ไม่ได้พูด อะไร และก็ไม่เคลื่อนไหวใดๆ

ในห้อง มีแค่เจียงนานคนเดียวที่เฝ้าเธอ

ลมและคลื่นใหญ่ในคืนนี้ ดูเหมือนว่าจะผ่านไปแล้ว ตอนนี้คลื่นและลมสงบลงแล้ว แม้แต่คนก็ใจเย็น

“อานหยาน…เจียงนานกุมมือเธอไว้ อยากจะพูด แต่ เสียง ติดอยู่ในลำคอ แค่คำเดียวก็ไม่สามารถกลั่นออกมาได้

มีความรู้สึกแหบแห้งและเสียใจ พอพูด อารมณ์ก็แทบจะ ควบคุมไม่อยู่

“ฉันได้ยิน….หมอกับพยาบาลพูด”
กู้อานหยานหลับตาลง ขอบตา ในที่สุดก็มีน้ำตาไหล

แม่ไม่ดีเอง แม่เอาแต่ใจตัวเองเกินไป ทำให้ลูกไม่มีโอกาสอยู่ บนโลกใบนี้ ไม่มีโอกาสดูโลกที่สวยงามนี้

เป็นความผิดของเธอหมด……..

ปลายนิ้วเจียงนานบีบแน่น เอื้อมมือออกไปจะเช็ดน้ำตาเธอ แต่มือกลับสั่นตลอด ยื่นออกไปไม่ได้

สุดท้าย เขาก็ทิ้ง

จับมือเล็กๆที่ซีดขาวไร้เรี่ยวแรงของเธอไว้แน่น วางไว้บน หน้าอกของตัวเอง

“คุณยังวัยรุ่น ไม่ต้องกลัว..…

“อือ”

นี่คือคำสุดท้ายที่กู้อานหยานพูด คืนนั้น เธอก็ไม่ได้พูดอะไร

อีก

ตอนที่ฟ้าใกล้สว่าง กู้อานหยานไข้ขึ้น หมอพยาบาลก็ อลหม่านกันขึ้นมาทันที

จนเที่ยงวันถัดมา ในที่สุดไข้สูงก็ลดลง ทั้งตัวเธอกลับเบลอๆ

เฉียงนานเฝ้าอยู่ข้างเธอตลอด ตั้งแต่คืนแรกที่เข้าโรง พยาบาล จนเช้าวันที่สาม หกถึงเจ็ดสิบชั่วโมง เวลานอนของ เขารวมกันแล้วไม่ถึงสองชั่วโมง

ตอนที่ง่วงจนทนไม่อยู่ ก็จะงีบ พอผ่านไปสักสองนาที ก็รีบตื่น

มา

ในใจไม่สบายใจ กลัวเธอตื่นมาแล้วตัวเองไม่เห็น ดังนั้นเลย หลับแบบไม่สบายใจ

หลับตาลงก็ไม่สบายใจ ได้แต่ดื่มกาแฟประทังชีวิต ให้ตัวเอง มีสติตลอดเวลา

เขาหวังว่าตอนที่เธอตื่นมา ตัวเองจะเห็นเป็นคนแรก ไม่ว่าเธอ ต้องการอะไร เขาก็เป็นคนแรกที่เตรียมให้เธอ

ยืนหยัดแบบนี้เกือบจะสามวัน ในที่สุดก็ทนไม่ไหว นั่งข้าง เตียง หลับตานอนสักพัก

ตอนที่กู้อานหยานฟื้นมา ที่เห็นเป็นอย่างแรกคือ ขอบตาดำๆ นั่นภายใต้ขนตายาวๆของเขา

เขาเอนที่เก้าอี้ แม้แต่ตอนหลับ ท่านั่งก็เป็นมาตรฐานมาก
คุณเคยเห็นตอนคนนอน แล้วยังนั่งตัวตรงไหม?

นั่งตรงดูระมัดระวังตัว พร้อมตื่นได้ตลอดเวลา

อย่างน้อยดูแล้วก็ยังพอมีพลัง นอกจากขอบตาคล้ำนั้นที่ไม่มี ทางเอาอะไรไปปิดได้

สามวันนี้ ที่จริงเธอไม่ได้หมดสติไปหมด

ที่จริงเธอรู้สึกได้ถึงรอบๆ แค่ ตัวเองไม่ยอมตื่นมาเอง

เพราะแค่ตื่นมา ก็ต้องเผชิญหน้า เธอยังไม่มีความกล้าพอ ที่ จะมาเผชิญหน้าทุกอย่าง

แต่ตอนนี้ บางที ควรจะต้องได้สติแล้วจริงๆ

กุมท้องตัวเองเบาๆ สายตาเธออ่อนโยน

ลูกแค่ไปชั่วคราวเท่านั้น แต่ต้องมีสักวัน เขาจะต้องกลับมา

บางทีตอนนี้เธออาจจะแข็งแกร่งไม่พอ ไม่มีคุณสมบัติที่จะ ปกป้องเขา ดังนั้น ลูกเลยเลือกจากไปเอง

รอแม่แข็งแรงมากพอ ลูกก็กลับมา โอเคไหม?

เธอขยับท่อนล่าง เจียงนานที่นั่งบนเก้าอี้เหมือนสะดุ้งตื่นจากฝัน ลืมตาทันที

“ตื่นแล้วเหรอ? “เห็นกู้อานหยานจ้องตัวเอง ทันใดนั้นเจียง นานก็ประหม่าขึ้นมา

“เป็นไงบ้าง? ไม่สบายตรงไหนไหม? ผมเรียกหมอ…..

เธอกลับกุมแต่มือเยา จับเบาๆ ส่ายหน้า

ความรักบางอย่าง ไม่ต้องพูดออกมา แต่ความเมตตาของเขา เธอจะจดจำไปทั้งชีวิต

“คุณ…. พอพูดถึงรู้ว่าเสียงของตัวเองแหบได้ถึงจุดนี้ คอ เบียดอยู่ที่คอหอย แทบจะกลั่นคําพูดออกมาไม่ได้

“คุณตื่นมาแล้ว คอยังไม่หายดี ไม่ต้องพูดแล้ว พักก่อน”

เจียงนานรู้สึกไม่ปลอดภัย เลยเรียกหมอมา

หมอตรวจให้กู้อานหยานรอบหนึ่ง จึงพูด : “คนไข้ไม่เป็นไร แค่หลับนานไปหน่อย ตอนนี้ร่างกายยังอ่อนเพลียนิดหน่อย”

“ดื่มน้ำได้เมื่อไหร่? ตอนนี้ได้หรือยัง? กินได้เมื่อไหร่? กิน อะไรได้บ้าง? ห้ามโดนอะไร? พาเธอไปเดินเล่นได้ไหม? กี่ วันที่ออกไปดูพระอาทิตย์ไม่ได้ และก็..
กู้อานหยานเอนลงเตียงเงียบๆ มองชายหนุ่มทยนคุยกับหมอ ข้างเตียง

เมื่อก่อนเขาเคยล้อเล่นและบ่นมาก่อนว่า เขาใกล้จะเป็นพี่ เลี้ยงเด็ก

ตอนนั้น เธอไม่เห็นด้วย

แต่ตอนนี้ จู่ๆก็พบว่า เพื่อเธอคุณชายรองเจียง ก็รับบทเป็นพี่ เลี้ยงเด็กตัวละครนี้ มานานแล้วโดยที่ไม่รู้ตัว

การสนทนาที่ยืดยาวจุกจี้แบบคุณแม่แบบนี้ หากเป็นเมื่อก่อน จะออกมาจากปากคุณชายรองเจียงได้ไง?

ตั้งแต่เมื่อไหร่ ความสัมพันธ์ของพวกเขาดีขนาดนี้แล้ว?

ทันใดนั้นเธอก็ยื่นมือ เจียงนานมอง แล้วตัดบทกับหมอทันที

โค้งตัวไปจับมือเธอไว้

“เป็นไงบ้าง? ตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า? ต้องการอะไร

ไหม? ”

กู้อานหยานกลับแค่มองเขา ไม่พูด

ท่าทางเธอแบบนี้ เจียงนานก็ไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร ได้แต่

ไปขอความช่วยเหลือจากหมอ
หมอมองกู้อานหยาน แล้วก็มองเจียงนาน ถอนหายใจ

เบาๆ: “เวลาแบบนี้ แค่อยู่กับเธอ ก็ดีแล้ว”

ไม่มีลูกแล้ว อย่างน้อย ความรักก็ยังอยู่

“พวกคุณยังวัยรุ่น อนาคตก็มีลูกแน่นอน พักผ่อนบำรุงดีๆ ให้ ร่างกายบำรุงดีขึ้น ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง

หูเจียงนานร้อนผ่าว หมอเข้าใจผิดแล้ว คิดว่าลูกของเขา

กู้อานหยานกลับพยักหน้า พยายามพูดออกไปบอก หมอ: “ฉัน……บำรุงร่างกายดี”

ทั้งวันนั้น กู้อานหยานยังคงอยู่ในห้อง

เพราะว่าหลับนานแล้ว ร่างกายยังคงอ่อนแอมาก ไม่มีทางไป

ไหนได้

เจียงนานก็อยู่เป็นเพื่อนเธอในห้องคนไข้ กู้อานหยานโน้มน้าว ให้เขาหลับอยู่หลายรอบ ก็ถูกเขาปฏิเสธ

จนสี่ทุ่ม กู้อานหยานถูกเขาประคองไปที่เตียง ต้องนอน เจียง นานยังคงนั่งบนเก้าอี้ มองเธอ

“ฉันไม่เป็นไรแล้ว คุณไปนอนเถอะ”แบบนี้ต่อไป เธอสงสัยว่า เจ้านี่อาจจะล้มลงก่อนเธอซะอีก
เจียงนานส่ายหน้า: “ผมไม่ง่วง อีกเดี๋ยวค่อยนอน ดูคุณหลับ ก่อน”

แต่เธอรู้ ถึงตัวเองจะหลับ เขาก็ยังไม่ยอมนอน

คิดๆดู เธอขยับตัว ให้เหลือที่ว่างที่เตียงอีกครึ่ง: “คุณมา นอนนี่”

“ไม่ได้ ผมตัวใหญ่ เบียดคุณได้”เจียงนานปฏิเสธทันที

“งั้นฉันก็จะไม่นอน”บอกไม่นอนก็ไม่นอน เธอจะลุกขึ้นนั่ง

เจียงนานกดเธอกลับไปเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางดื้อรั้นของเธอ เขาก็จะพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง จริงๆแล้ว

เขาเหมือนกับยากที่จะปฏิเสธคำขอร้องของเธอ สุดท้าย ก็ นอนลงไปที่อีกด้านอย่างระวัง

แต่ที่จริงตัวเองรู้ เพื่อจะเอาใจเธอ รอเธอหลับ เขาก็ลุกขึ้น

ในที่สุดกู้อานหยานก็หลับตาลง แต่ไม่คิดว่าเพิ่งหลับตาไป ก็ รู้สึกถึงความเยือกเย็น เข้ามาจากหน้าประตู

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ