บทที่ 311 ทั้งหมดต่างทําเพื่อเธอ

บทที่ 311 ทั้งหมดต่างทำเพื่อเธอ

มู่เฟิงจิ๋นยิ้มอย่างเยือกเย็น ฝ่ามือกำแน่น : “เขาทำงานอย่าง หนักเพื่อสร้างบริษัทของตัวเองขึ้นมา แต่เพื่อปกป้องเธอ รับ เงื่อนไขของนายท่านใหญ่ เอาทุกอย่างของตัวเอง ส่งมอบให้ ชายแก่นั่น! ”

สายตาของเขาคมกริบ เดินเข้าไปใกล้กู้อานหยานทีละก้าว

“แต่ไหนแต่ไรมาเขาสูงส่ง ไม่เคยต้องก้มหัวให้ใคร แต่เพื่อ คุณ กลับมาอยู่ข้างชายแก่ ฟัง ชายแก่จัดการให้ทํา!”

กู้อานหยานถูกเขามาใกล้จนต้องถอยไปเรื่อยๆ

“เขาเป็นนักธุรกิจ มีปัญหากับParadise Islandเพื่อคุณ ไม่ เพียงแต่ต้องชดเชยที่ดิน แต่ยัง ต้องแบกรับกับความอัปยศ อดสูมากอีกด้วย! ”

“ตอนนี้ เพื่อให้คุณปลอดภัยในอนาคต ก็ต้องไปอาลีข่าน เพื่อสร้างทหารรับจ้างด้วยตัวเอง เอาคืนคนของ Paradise Island! ”

ทุกอย่างของทุกอย่างนั้น ทั้งหมดก็เพื่อผู้หญิงคนนี้

ในสายตามู่เฟิงจิ่น เธอไม่ใช่แค่ตัวอันตราย แต่ยังเป็นระเบิดเวลาด้วย

ไม่รู้เมื่อไหร่ ถ้าจุดไฟขึ้นมา ก็จะทำให้พี่ใหญ่ตายอย่าง ทารุณ!

“คุณรู้ไหมว่าตอนนี้อาลีข่านอันตรายแค่ไหน? คุณรู้ไหมว่า คนพวกนั้นลําบากมากแค่ไหน? ”

ถึงแม้ พี่ใหญ่จะกลับมาได้อย่างปลอดภัย แต่อาการบาด เจ็บที่ได้รับระหว่างทางในวันนั้น ไม่ใช่สิ่งที่ยัยผู้หญิงคนนี้จะ จินตนาการได้!

“ที่จริงพี่ใหญ่เตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว โทรศัพท์สายนั้น สายที่เกี่ยวข้องกับคุณ พี่ใหญ่ทิ้งทุกอย่างทันที รีบกลับมา ท่ามกลางสงคราม”

“อุปสรรคและความยากลำบากระหว่างทาง คุณรู้แค่ไหน? กระสุนสองนัด ก็ให้คนเอาออกมาได้เลยบนเครื่องบิน! รอย มีดบนตัวเขา คุณเคยเห็นไหม? ”

เสียงดังกึก กู้อานหยานชนไปที่เสาไม้ด้านหลัง

ที่ท้องน้อยรู้สึกเจ็บออกมา แต่เธอแค่กุมฝ่ามือไว้แน่นๆ พยายามทนต่อไป

เธอไม่รู้ และก็ไม่เคยเห็น เพราะว่าสองสามวันนี้ ตอนที่มู่บ้าน เป่ยกับพวกเธออยู่ด้วยกัน ไม่เคยถอดเสื้อผ้า
ถึงจะดมได้กลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อ แต่เพราะว่าอยู่ในโรง พยาบาล เธอคิดว่าน้ำยาฆ่าเชื้อทางโรงพยาบาลจะใช้แค่ ทําความสะอาด

เธอคิดไม่ถึง น้ำยาฆ่าเชื้อพวกนั้น จะเอาไปใช้ที่บาดแผลของ เขาหมด

ให้คนเอากระสุนสองนัดออกที่เครื่องบิน เพราะว่าต้องรีบกลับ มาดูเธอ ใช่ไหม?

และก็ รอยมีด…

สายตามองผ่านมู่เฟิงจิ่น ไปที่ร่างที่อยู่ไกลๆตรงนั้น

เขายืนอยู่ท่ามกลางผู้คน ฝึกร่วมกับพวกเพื่อนๆ การ เคลื่อนไหวไม่มีจุดผิดปกติเลยสักนิด

แค่เวลาสี่วัน เขาพยายามให้ตัวเองฟื้นฟูได้ถึงจุดนี้

ที่เขาได้รับบาดเจ็บทั้งหมด ไม่มีใครมองเห็น!

“เห็นหรือยัง? “มู่เฟิงจิ่นก็หันมา มองร่างที่อยู่ในสนามฝึกกับ เธอ

เดิมทีสายตาเขาเยือกเย็นอย่างบอกไม่ถูก แต่พอเห็นพี่ใหญ่ ก็อ่อนโยนขึ้นมาหน่อย
แต่ไหนแต่ไรมาผมไม่เคยเห็นเขาบ้าคลั่งได้ขนาดนี้ เพื่อผู้ ” หญิงคนเดียว ทำได้ถึงขนาดนี้เชียว!

“บาดแผลที่ตัวเขา รุนแรงกว่าที่คุณจินตนาการ แต่ ทหาร รับจ้างพวกนั้น นอกจากเห็นเงินสำคัญแล้ว ก็ให้ความสำคัญ กับลูกพี่ของตัวเองด้วย”

“ถ้าพี่ใหญ่ไม่แข็งแกร่งพอ ไม่มีอำนาจที่ทำให้คนเชื่อพอ คน พวกนั้นก็ไม่ฟังเขา”

ดังนั้น ถึงทั้งตัวเขาจะมีบาดแผล ถึงบาดแผลจะเปิดใหม่ได้ ตลอดเวลา แต่กลับยังคงไร้การแสดงออกใดๆ ฝึกอบรมกับทุก คน

ให้คนพวกนี้ มองเห็นด้านที่กล้าหาญและแข็งแกร่ง ทำให้ทุก คน เชื่อใจเขา!

พี่ใหญ่เป็นแบบนี้ ทำให้เขาเย่อหยิ่ง และก็ภูมิใจ

แต่หลักฐานคือ พี่ใหญ่ทำเพื่ออนาคตของตัวเอง แต่ไม่ใช่ผู้ หญิงแปลกๆอะไรนี่!

แต่ที่ทำให้คนไม่อยากจะยอมรับคือ ความจริงที่ต้องยอมรับ คือการมีอยู่ของผู้หญิงตรงหน้าคนนี้

ทุกอย่างที่พี่ใหญ่ทำ ต่างเพื่อเธอ!
“ผมไม่อยากประณามคุณ แต่ ผมก็ไม่หวังว่าคุณจะทำร้ายพี่ ใหญ่ต่อ

“ฉันไม่เคยคิดจะทำร้ายเขา “กู้อานหยานรู้ ตอนนี้ค่าพูดพวกนี้ ของเธอ ไม่มีความหมายใดๆแล้ว

เรื่องเกิดขึ้นแล้ว จะพูดอะไรอีก ก็เปลี่ยนไม่ได้

“ถึงคุณไม่ได้ลงมือฆ่าเขา แต่เขาก็ตายเพราะคุณ! คุณไม่ เคยคิด ไม่ได้หมายความว่าคุณจะไม่เคยทำเรื่องที่ทำร้าย เขา! ”

ไม่ว่าจะมีใจหรือไม่มีใจ ไม่ว่าจะกระทําหรือถูกกระทํา อย่าง น้อย ก็เกี่ยวกับเธออย่างตัดไม่ได้!

มือของกู้อานหยานไปอยู่ที่ท้องน้อยตามสัญชาตญาณ กุมไว้

เบาๆ

การเคลื่อนไหวแบบนี้ ทำให้มู่เฟิงจิ่นที่มีอะไรจะพูดอีกเยอะ ก็ พูดไม่ลง

เขาทําเสียงในลำคอ หมุนตัวออกไป

กู้อานหยานไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่หน้าห้องไม้นานแค่ไหน คนที่ นี่ต่างกำลังฝึก แม้แต่มู่เฟิงจิ่นภายหลังก็มาเข้าร่วมในทีมฝึก

ด้วย
มู่บ้านเปียก็โฟกัสไปที่นำทีมฝีกอบรมพิเศษ บวกกับเธอจงใจ นั่งหน้ากำแพงอีกด้านของห้องไม้ เพื่อกั้นให้มู่จ้านเป่ยมองมา ทางนี้

ดังนั้น หนึ่งชั่วโมงกว่านี้ มู่บ้านเป่ยก็ไม่พบว่าเธอออกมาจาก ห้องแล้ว

จนกระทั่งเวลาเที่ยง เขาพาร่างที่เหงื่อท่วมกลับห้อง จึงพบว่า ผู้หญิงของเขาไม่อยู่แล้ว

คุณชายใหญ่มู่รีบออกมาจากห้อง เพิ่งลงมา ก็มองเห็นกู้อาน หยานยืนอยู่ที่ว่างตรงหน้าต้นไม้คนเดียว

ทำไมตื่นแล้วไม่เรียกให้คนมาบอกผม? “แผ่นหลังบางๆนั่น ทำให้มู่บ้านเป่ยเห็นแล้วปวดใจ

ท้องลูก ไม่มีเนื้อหนังออกมาอย่างที่ว่ากันเลย แต่กลับผอมลง เรื่อยๆ

ยัยนี่ ไม่รู้ว่าปกติกินข้าวมากแค่ไหน?

“หิวไหม? ผมจะให้คนเตรียมข้าวเที่ยงให้

กู้อานหยานอยากบอกไม่หิว แต่ ท้องกลับร้องขึ้นมา หิวจริงๆ
ถึงแม้ช่วงนี้จะไม่อยาก แต่ ก็หิวง่าย

ว่ากันว่าเป็นอาการของการตั้งท้อง ต่อไปอาการพวกนี้จะยิ่ง ชัดขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้น หลังจากผู้หญิงท้อง ถึงจะอ้วนขึ้นเรื่อยๆ

มู่บ้านเป่ยคิดท่าทางยัยนี่อ้วนขึ้นหน่อย ในใจก็ตื่นเต้น

อ้วนอีกหน่อยก็ดี แบบนี้ในตอนนี้ เนื้อน้อยมาก ผอมบางมาก ไปแล้ว เหมือนพร้อมจะถูกลมพัดเสมอ

ตัวเองไม่จับตามองเมื่อไหร่ล่ะ ก็กลัวยัยนี่จะเกิดเรื่อง ไม่มี ความรู้สึกถึงความปลอดภัย

“ไป จะพาคุณไปกินข้าว”เขาจะจูงมือเธอ

กู้อานหยานกลับละมือของตัวเองกลับ หลบการสัมผัสของ

เขา

มู่จ้านเป่ยขมวดคิ้วนิดๆ : “เป็นอะไรไป? ”

“ไม่มีอะไร”เธอไม่อยากพูด แค่ตัวเองแตะต้องเขา ก็เหมือน กับเอาความโชคร้ายมาสู่เขา

กัดริมฝีปากล่าง เธอพูด: “คุณ…ที่ตัวสกปรกขนาดนั้น จะ ส่งผลต่อการอยากอาหารของฉันได้..…….
“เหอะ ผมจะกลับไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้”สองวันนี้คุณชายใหญ่ มู่ยิ้มเป็นพิเศษ ดูเหมือนว่าจะร่าเริงมาก

เย็นชาน้อยลงกว่าเมื่อก่อน มีความสดใสมากขึ้น เพราะว่าจะ

เป็นพ่อคน ในอนาคต?

ที่จริงกู้อานหยานก็รู้สึกถึง ถึงแม้การมาของลูกจะเป็นเรื่องที่ ไม่ได้แพลนไว้ แต่ เขาเฝ้ารอการมาของลูกคนนี้จริงๆ

กลับไปถึงห้อง มู่บ้านเป่ยหยิบชุดสะอาดมา ไปที่ห้องน้ำ

กู้อานหยานกลับยืนอยู่หน้าห้องน้ำ ฟังการเคลื่อนไหวด้านใน เสียงน้ำไหลซู่ซ่า ทำให้หัวใจของเธอบีบอย่างบ้าคลั่ง

หลายครั้งที่อยากจะเข้าไปดูแผลเล็กใหญ่ที่ตัวเขา แต่ก็รู้ว่า ถึงตัวเองดู ก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้

การฝึกพิเศษของเขาไม่สามารถหยุดลงได้ ไม่อย่างนั้น ทุก คนก็จะไม่เชื่อเขา

นี่คือทีมที่คุณชายใหญ่มู่ต้องมีของตัวเอง ช่วงเวลาที่สำคัญ ที่สุด ผ่านพ้นไป เขาก็คือราชาหมาป่าที่แท้จริง!g