บทที่ 310 ผู้ชายที่เหมือนราวกับราชาหมาป่า

บทที่ 310 ผู้ชายที่เหมือนราวกับราชาหมาป่า

ผ่านไปสามวัน ก็เป็นวันที่กู้อานหยานออกจากโรงพยาบาล พอดี

เพราะคุณหมอบอกให้เธอพักผ่อนเยอะๆในช่วงนี้ ดังนั้น เจียง นานจึงได้ไปลาที่มหาวิทยาลัยให้กับเธอ และเมื่อถึงเวลาก็ กลับไปสอบได้เลย

แต่การสอบไม่ได้มีสิทธิพิเศษอะไร เพราะถ้าหากสอบไม่ผ่าน ก็จะต้องสอบซ้อมเหมือนกัน

“จ้านเป่ยล่ะ?” เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นมู่บ้านเป่ย กู้อานหยาน รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที

เขามีธุระก็เลยกลับไปก่อนแล้ว เดี๋ยวผมไปส่งคุณกลับบ้าน “ เอง” เจียงนานเข้าใจว่าเธอกำลังกังวลอะไร เขาจึงพูดขึ้นมา ด้วยรอยยิ้ม: “ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวอีกไม่นานก็ได้เจอเขาแล้ว”

กู้อานหยานไม่รู้ว่าพวกเขามีแผนอะไร แต่แค่สามารถเจอยู่ จ้านเป่ยได้ในเร็วๆ เธอก็วางใจแล้ว

เจียงนานไม่หลอกเธอแน่ เพราะเขาไม่เคยหลอกเธอ
เรื่องการออกจากโรงพยาบาลเวินซีเป็นคน ไปจัดการ ถึงแม้การออกจากโรงพยาบาลครั้งนี้ ไม่ได้ดูยิ่งใหญ่เท่าครั้ง ที่แล้ว และเจียงนานก็ไม่ได้อุ้มเธอเดินออกไปจากประตู จน ทำให้ทุกคนถกเถียงกัน

แต่เขาก็ยังคงยืนอยู่ข้างๆเธอตลอด ราวกับผู้ดูแลดอกไม้ที่ เอาใจใส่และอ่อนโยนมากที่สุด

“นี่คุณตั้งใจใช่ไหม?” หลังจากขึ้นรถไป กู้อานหยานก็มองไป ที่ใบหน้าด้านข้างของเขา

“ตั้งใจอะไร?”เจียงหยานเหลือบสายตามองไป ไม่ว่าจะเป็น เมื่อไหร่ สายตาที่เขาใช้มองเธอก็มักจะเป็นสายตาที่อ่อนโยน เสมอ

“ตั้งใจทำตัวเป็นคู่รักกับฉันต่อหน้าของคนอื่น?”

“ก็ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้เขามีศัตรูเยอะล่ะ?” เจียงนานยิ้ม เงื่อนๆ แล้วสั่งให้เวินซีเคลื่อนรถออกไป

รถเคลื่อนตัวออกจากโรงพยาบาล แต่กลับไม่ได้ไปทางตระกู ลมู่ แต่ไปทางท่าเรือ?

“หมายความว่ายังไง?” กู้อานหยานรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้น มาทันที อยู่ๆเธอก็จับแขนเสื้อของเขาไว้: “นี่คุณจะส่งฉันกลับ แล้วใช่ไหม?”
ไม่! เธอไปไหนไม่ได้! ถ้าหากว่าเธอกลับแล้ว มู่บ้านเป่ยก็ต้อง ไปอาลีชานโดยไม่สนใจอะไรแน่นอน!

ตอนนี้ในท้องของเธอมีลูกอยู่ ถึงแม้เขาจะไม่สนใจเธอ ก็น่า จะสนใจลูกของพวกเขาบ้าง!

เขาไม่ควรไปเสี่ยงอันตราย เขาควรจะมีความรับผิดชอบต่อ ลูก!

“ไม่ต้องตื่นเต้น ตอนนี้คุณชายใหญ่มู่อยู่บนเรือสำราญ นี่คุณ กลัวอะไรเนี่ย?” เจียงนานพูดด้วยรอยยิ้ม

“อยู่บนเรือสำราญ?” กู้อานหยานอึ้งไปสักพัก แล้วก็เงยหน้า ขึ้นไปสบตากับเขา: “คุณไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม?”

“ในใจของคุณ ผมมันไม่น่าเชื่อแม้แต่นิดเดียวเลยเหรอ?” สีหน้าของเจียงหนาเข้มขึ้นมา แล้วเขาก็ตั้งใจทำหน้าเคร่งใส่ เธอ

กู้อานหยานกัดริมฝีปากของตัวเอง ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากจะ เชื่อเขา แต่เธอแต่รู้สึกกลัวจริงๆ

เธอแค่รู้สึกว่า มู่จ้านเป่ยนั้นจะไปที่อาลีข่านอีก

ความกังวลใจของเธอ ยังคงรุนแรงเหมือนเดิม และเพราะ ความกังวลใจนี้ ก็ทำให้ใจของเธอเต้นเร็วขึ้นไม่น้อย
เจียงนานลงจากรถ แล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งของเธอให

“ช่างมันเถอะ ตอนนี้พวกเรารีบขึ้นไปดีกว่า ถ้าไม่ได้เจอเขา คุณก็คงไม่ลดความกังวลใจลงแน่นอน”

กู้อานหยานไม่ได้พูดอะไร เธอรีบลงมาจากรถ และเดินขึ้น เรือไปพร้อมกันกับเขาทันที

นี่คือเรือสำราญของเจียงชื่อกรุ๊ป ภายใต้ชื่อของเจียงนาน ดู ลักษณะแล้ว เหมือนกับเจียงนานพาแฟนสาวตัวเล็กของเขามา นั่งเรือสำราญด้วยกันมากกว่า

แต่มู่บ้านเป่ยอยู่บนเรือสำราญจริงๆ

และเขาก็ไม่ได้ออกมารับผู้หญิงของตัวเอง แต่รอให้เธอเดิน เข้ามาในเรือ เขาจึงค่อยดึงเธอมากอดไว้ในอ้อมอก

“คุณไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับฉัน ใช่ไหม?”

กู้อานหยานฉลาดแค่ไหน? หลังจากจิตใจสงบแล้ว ก็เห็นได้ ชัดว่าเธอมองเรื่องราวอะไรได้ง่ายมากขึ้น

“ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาครับ” มู่จ้านเป่ยพูดขึ้นมาเบาๆ กอด เธอแล้วเดินเข้าไปในห้อง
“คนอื่นเขาต้องการจะจัดการกับคุณ แต่คุณไม่เคยสนใจมัน จํานเป่ยนไม่ใช่นิสัยของคุณ

หรือว่าทาง Paradise Island ยังมีความเคลื่อนไหวอยู่อีก?

“ไม่มีครับ” มู่บ้านเป่ยอ่านใจเธอได้อย่างง่ายๆ เขาจึงพูด เอาใจขึ้นมา: “ครั้งที่แล้วผมให้ที่ดินพวกมันไปสองผืน แล้ว พวกมันก็ใช่วิธีแบบนั้นมาจัดการกับผมแล้ว เพราะฉะนั้นตอน นี้ระหว่างผมกับParadise Island ก็ไม่มีความแค้นอะไรต่อกัน แล้ว ”

กู้อานหยานไม่ได้พูดอะไร เพราะประโยคที่มู่บ้านเป่ยพูดนี้ ฟังดูแล้วมีเหตุผลดี

ถึงแม้หัวหน้าของParadise Islandจะไม่เข้าใจ แต่พวกเขาก็

ต้องการสร้างรายได้เหมือนกัน

คนอย่างคุณชายใหญ่มู่ ถ้าสามารถไม่ผิดใจกับเขาได้ ก็อย่า ไปผิดใจกับเขาเลย

ความสงบสุขเท่านั้นถึงจะสามารถสร้างรายได้ได้

แล้วทําไมเขาถึงยังระมัดระวังขนาดนี้ล่ะ?

ไม่ว่าจะเป็นชาติที่แล้วหรือว่าชาตินี้ ศัตรูของเขาก็ไม่เคย น้อยลงเลย แต่คุณชายใหญ่มู่อยู่เหนือกว่าทุกคนตลอด เขา เลยไม่ได้มองคนพวกนั้นอยู่ในสายตา
แต่ทำไมครั้งนี้กลับทำตัวเหมือนปิดทองหลังพระ ทำให้คน อื่นเข้าใจว่าเธอกับเจียงนานอยู่ด้วยกัน ส่วนเขาก็หลบอยู่เบื้อง หลัง

หรือว่า ทุกอย่างมันเป็นเพราะเธอ?

กู้อานหยานรู้สึกเศร้าขึ้นมาในใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ทำได้แค่พิงอยู่ในอกของเขา หลับตาลง กุมท้องน้อยไว้แล้ว หลับไปอย่างเงียบๆ

ไม่นานก็เดินทางไปถึงเกาะส่วนตัวของเจียงนาน แต่ก้อานห ยานไม่คาดคิดมาก่อน ว่าคืนนั้นพวกเขาจะต้องขึ้นไปนั่งที่เรือ อีกลําหนึ่งอย่างลับๆ

ถือโอกาสในคืนเดือนมืด ออกไปจากเกาะของคุณชายรอง เจียงอย่างเงียบๆ เพื่อไปอีกสถานที่หนึ่ง

ถึงแม้คลื่นลมจะไม่ได้แรงมาก แต่เธอก็ยังคงเมาเรือ และอ้วก อยู่บนเรือหลายรอบแล้ว

หลังจากนั้น ก็ไม่รู้ว่าตัวเองนั้นหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่

อย่างไรก็ตาม เธอก็มีความมึนๆ และรู้สึกล่องลอยไปทั้งร่าง คราวนี้เธอรู้สึกว่าหลับลึกไปหน่อย เมื่อตื่นขึ้นมา กู้อานหยานกลับเห็นว่าตัวเองนั้นนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ แต่ใน ห้องกลับไม่มีใครอยู่สักคน

“จ้านเป่ย!” เธอรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา เธอจึงรีบลุกขึ้น มานั่ง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอรีบลุกขึ้นหรือเปล่า ถึงได้ทำให้เธอรู้สึก มึนหัวขึ้นมา แล้วเกือบจะล้มกลับไปตรงที่นอนทันที

ลูก……กู้อานหยานรีบนำมือมากุมท้องของตัวเอง แต่ก็ยังโชค ดีที่ครั้งนี้ เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บที่ท้อง

หมอพูดว่าสภาพของทารกไม่คงที ทางที่ดีช่วงนี้จําเป็นต้อง ทำจิตใจให้สงบ และพักฟื้นดีๆ

ก่อนหน้านี้สองวัน เธอกังวลมากเกินไปจริงๆ เธอรู้สึกกังวล มากจนไม่เหมือนตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว

เธอถอนหายใจออกมายาวๆ อยู่ๆก็มีความรู้สึกดูถูกตัวเองขึ้น มาเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการตั้งครรภ์เป็นสาเหตุหรือเปล่า สภาพ จิตใจจึงขึ้นๆลงบ่อย แล้วยังมีอารมณ์ที่แปรปรวน

พอตอนนี้ตื่นขึ้นมาจากการหลับเป็นเวลานาน เธอก็รู้สึกใน เย็นขึ้นมาเล็กน้อย
เมื่อล้างหน้าล้างตาเสร็จ กู้อานหยานก็เดินออกไปจากห้อง นอน สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ เธอกลับพบว่าตัวเองกำลังอยู่ในบ้านที่ เป็นหนึ่งในบ้านไม้ที่เรียงกันเป็นแถว

ด้านหน้าเป็นที่รกร้างขนาดใหญ่ และมีผู้ชายจำนวนมากจน นับไม่ถ้วนกำลังทำการฝึกอยู่ด้วยกัน

พวกเขาทุกคนสวมชุดลายพราง ร่างสูงใหญ่ ท่วงท่าดูแข็ง แรงและปราดเปรียว ไม่ว่าจะเป็นคนที่กำลังปืนผาอยู่ หรือว่า จะเป็นคนที่กำลังแบกกระสอบทรายและเดินอยู่บนท่อนไม้ เหมือนราวกับว่าทุกคนกำลังบินอยู่ เหมือนเรื่องที่พวกเขาทำ นั้นมันลื่นไหลและง่ายมาก

เพราะมีคนเป็นจำนวนมาก พอเมื่อมองออกไปไกลๆ ก็ดู เหมือนกองทัพที่มีขนาดใหญ่

ไม่! เหมือนฝูงหมาป่ามากกว่า!

ใช่! เหมือนฝูงหมาป่า!

กู้อานหยานเห็นได้ชัดเจน ว่าบนร่างกายของพวกเขานั้นเต็ม ไปด้วยความเลือดร้อนของหมาป่า!

เธอเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว จนในสุดท้ายก็เห็นผู้ชายที่ อยู่กลางฝูงชนได้ชัดเจน

เขาก็สวมชุดลายพรางเหมือนกับทุกคน แต่ทั้งๆที่สวมเหมือนกัน แต่กลับดูเด่นที่สุดในฝูงชนทั้งหมด!

เขาก็คือราชาของหมาป่าฝูงนี้! ดูเหนือกว่าทุกคน อยู่ตรง กลางระหว่างสวรรค์กับแผ่นดิน ทำให้คนรู้สึกเคารพและ ยำเกรง!

นั้นก็คือผู้ชายของเธอเอง

เธออยากจะเดินเข้าไป แต่อยู่ๆข้างหลังของเธอก็มีเสียงต่ำๆ เสียงหนึ่งลอยมา: “ไม่คิดเลยนะ ว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่ได้”

“เฟิงจิ่น?” เธออึ้งไปสักพัก แล้วหันกลับไปมองสายตาที่เย็น ยะเยือกของเขา

“เธอรู้ไหมว่าที่ผ่านมานี้ เขาได้เจอกับอะไรมาบ้าง?”มู่เฟิงจิ่น หัวเราะเสียงเย็นในลำคอ แล้วเดินเข้าไปข้างๆเธอ แล้วมองไป ยังร่างที่ยืนอยู่ในระยะไกลอย่างทะนงองอาจ

“ใช่ ก่อนหน้านี้ฉันเป็นคนปลอมตัวเป็นพี่ใหญ่เอง และคำพูด พวกนั้นก็เป็นค่าพูดของฉัน แต่เธอไม่เคยคิดเหรอ ว่าถึงแม้จะ เป็นคำพูดของฉัน แต่มันอาจจะเป็นความคิดของพี่ใหญ่ก็ได้?”

“เฟิงจิ่น………..อานหยานอึ้งไปทันที เขาพูดแบบนี้มัน หมายความว่ายังไง?

สายตาของมู่เฟิงจิ๋นเต็มไปด้วยความเย็นชา ส่วนน้ำเสียงนั้นก็ยิ่งเย็นยะเยือกเข้าไปอีก!

“เธอมันเป็นคนเลว กู้อานหยาน นี่เธอยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ?”