บทที่ 302 โลกทั้งใบเหลือแค่เธอคนเดียว

บทที่ 302 โลกทั้งใบเหลือเพียงเธอคนเดียว

เมื่อเห็นว่ากู้อานหยานและเจียงนานอยู่ด้วยกันแล้ว หยางอี

ไม่ได้พูดอะไร เขาถอนหายใจเบาๆแล้วเดินขึ้นรถไป

ความรู้สึกตอนคุณชายรองเจียงกับกู้อานหยานอยู่ด้วยกัน มันดูรู้ใจกันโดยปริยาย

เขาเห็นอย่างชัดเจน ว่าหยานหยานมีสีหน้าที่ดูผ่อนคลายขึ้น เมื่อได้เจอคุณชายรองเจียง

บางทีถึงแม้ตอนนี้หยานหยานกับคุณชายรองเจียง……ยังไม่ ได้อะไรต่อกัน แต่พวกเขารู้ใจกันถึงขนาดนี้ ความรู้สึกแบบนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะรักษาให้อยู่ต่อไปได้

เทียนโย…..ก็คงทำได้แค่ถอนหายใจ

“เกิดอะไรขึ้น?” เจียงนานมองไปที่กู้อานหยาน แล้วขมวดคิ้ว ขึ้นมา

เป็นสีหน้าที่แสร้งทำเป็นเข้มแข็งอีกแล้ว พวกเขารู้จักกันมา นานเท่าไหร่แล้ว ตอนนี้เขาดูเธอออกทุกอย่าง

“ฉันรู้สึกอยากร้องไห้” เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าตัวเองเริ่ม รู้จักทำตัวกำเริบต่อหน้าคุณชายรองเจียงตั้งแต่เมื่อไหร่
เมื่อรู้ตัวอีกที ก็พบว่าตัวเองนั้นเคยชินไปแล้ว

เจียงนานไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เคลื่อนรถออกจากบริเวณ เจียง อกรุ๊ป

กู้อานหยานไม่รู้ว่าเขาจะไปที่ไหน แต่ยังไงเขาก็ไม่มีวัน ทำร้ายเธอแน่นอน

เธอในตอนนี้ไม่ได้มีความรู้สึกปลอดภัยขนาดนั้นแล้ว

ใครที่เป็นคนช่วยกู้เวยจืออยู่ ใครที่เป็นคนอยู่เบื้องหลังของ เรื่องทั้งหมด เธอไม่รู้อะไรเลย

และมู่บ้านเป่ยก็ไม่เชื่อในตัวของเธอแล้ว

เขาไม่สามารถเชื่อเธอได้อีกแล้ว…….

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ อยู่ๆรถก็หยุดนิ่ง เจียงนานลงจาก รถ และเดินมาเปิดประตูให้กับเธอ

“เชิญครับ” เขายื่นมือไปรับกู้อานหยาน

แต่เธอก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองนั้นอยู่ที่ไหน ไม่ว่าจะเป็นในใจหรือว่า ข้างหน้าของเธอ มันก็ดูสุดลูกหูลูกตาไปหมด

เธอจึงยื่นมือออกไป แล้วนำมาวางบนฝ่ามือของเขา
เขาดึงเธอเบาๆ โดยไม่รอให้เธอลงมาจากรถ ร่างของเธอจึง กระโจนออกมาจากในรถทันที

ชั่วพริบตาเดียว เธอก็ถูกเขาอุ้มเธอขึ้นมาทันที

“เจียงนาน……” เมื่อมองไปที่ใบหน้าด้านข้างของเขา เธอก็มี ความรู้สึกไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน

จนเมื่อเขาหยุดเดินและวางเธอลง กู้อานหยานจึงได้พบว่า พวกเขานั้นอยู่ริมทะเล

ข้างหน้าของเธอคือทะเลสีฟ้าที่สุดลูกหูลูกตา และลมทะเลที่ พัดมาถูกตัวเธอมีความเย็นเล็กน้อย

ที่แท้อากาศเริ่มเย็นลงนี่เอง หลังจากปลายฤดูใบไม้ร่วง ไม่

นานก็จะเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว

แป๊บๆชีวิตของคน ก็เดินผ่านอีกหนึ่งฤดูไปแล้ว

“คุณดูโน่นสิ” เจียงนานชี้นิ้วไปทางผิวน้ำที่ไกลสุดลูกหูลูก ตา”เมื่อไหร่ที่คุณรู้สึกว่าคุณไม่มีทางที่จะเดิน ก็ให้คุณมายืน มองทะเล”

“ทําไม……ต้องมายืนมองทะเลด้วยล่ะคะ?”

“ก็เพราะว่าทะเลมันใหญ่มากพอ ไม่ว่าคุณอยากจะไปที่ไหน ก็สามารถไปได้

“แต่ว่าฉันว่ายน้ำไม่เป็นนะคะ” กู้อานหยานพูดออกมาด้วย ความน้อยใจ

ทำไมเหมือนกับว่าปัญหาทุกปัญหาจะเข้ามาหาเธออยู่เรื่อย เลย

ทำไมทั้งๆที่เธอกุมทุกอย่างไว้ได้แล้ว แต่อยู่ๆตัวเองถึงได้ กลายเป็นคนหลอกลวงล่ะ

ทำไมตอนนี้ เธอกลายเป็นคนไม่มีทางที่จะเดินแล้วล่ะ

“ถ้าคุณว่ายน้ำไม่เป็น งั้นเดี๋ยวผมจะเป็นคนสอนคุณเองเป็น ไง?”

เจียงนานก้มตัวเล็กน้อย แล้วถอดรองเท้าและเสื้อคลุมของตัว เองทิ้งไปบนพื้น

“มานี้ เดี๋ยวผมสอนคุณ

“เจียงนาน…..” เธอยังไม่ทันได้เรียกเขาออกไป เขาก็เดินก้าว เท้ายาวๆไปทางทะเลแล้ว ชั่วพริบตาเดียว ร่างของเขาก็อยู่ใน น้ำครึ่งตัวแล้ว

“เจียงนาน” กู้อานหยานอึ้งไปสักพัก อากาศแบบนี้ การแต่งตัวแบบนี้ เขากลับลงไปในทะเลเพื่อสอนเธอว่ายน้ำเนี่ยนะ?

“ทำไมเหรอ? ไหนว่าอยากจะเรียนว่ายน้ำไม่ใช่เหรอ? คุณรีบ

เดินมาหาผมเลย เดี๋ยวผมสอนคุณเอง”

เจียงนานหันมายิ้มให้กับเธอ รอยยิ้มที่อยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ ในยามตกดิน มันช่างดูสวยงามจริงๆ

อยู่ๆกู้อานหยานก็รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา และมองเขาอย่า งอึ้งๆ

ผู้ชายคนนี้ซื่อบื้อจริงๆ! ซื่อบื้อจริงๆเลย

อยู่ๆเธอก็ย่อตัวลงไป กอดเข่าของตัวเองไว้ แล้วน้ำตาก็ ค่อยๆไหลลงมา

จนในสุดท้าย เธอก็ร้องไห้เสียงดังขึ้นมา

โชคชะตาไม่ยุติธรรมกับเธอเลยจริงๆ เธอเหมือนตกอยู่ใน กระแสน้ำวนขนาดใหญ่ และต่อสู้อยู่ตลอดเวลา

ไม่ง่ายเลยกว่าที่เธอจะปีนขึ้นมาได้ แต่อยู่ๆกลับมีมือลับมา ดึงเธอลงไปอีกครั้ง

กระแสน้ำวันนี้ก็ยังคงทำหน้าที่กลืนเธอให้จมลงไป โดยที่เธอ ไม่สามารถทำอะไรได้เลย!
แล้วเธอก็ปีนขึ้นมาไม่ได้อีก แล้วยืนขึ้นมาไม่ได้อีก!

ข้อมูลที่อยู่ในระบบของโรงพยาบาลก็มีคนชิงเปลี่ยนไป เรียบร้อยแล้ว แล้วเธอจะหาข้อมูลพวกนั้นกลับมาได้ยังไง?

เธอไม่สามารถหามันกลับมาได้อีกแล้ว!

มือลับที่อยู่เบื้องหลังนั้นมันมีอำนาจเกินไป เธอคนเดียวไม่มี ทางที่จะต่อต้านมันได้ เธอเหนื่อยเหลือเกิน เธออยากจะยอม แพ้จริงๆ!

แต่เธอจะยอมแพ้ได้ยังไง?

ถ้ายอมแพ้ เธอก็จะไม่สามารถพิสูจน์ตัวเองได้

ถ้ายอมแพ้ เธอก็จะไม่มีวันได้รู้สาเหตุการเสียชีวิตของคุณ

ยาย

ถ้ายอมแพ้ คนที่ทำร้ายคุณยายอย่างกู้อานหยานและคน พวกนั้น ก็จะสามารถลอยนวล ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข โดยที่ กฎหมายไม่สามารถทำอะไรได้

ไม่! เธอจะยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด!

แต่ ทางออกอยู่ที่ไหนล่ะ?
ร่างที่ผอมบางและอ่อนแอของเธอ แทบจะโอนเอนไปตาม สายลมที่พัดมา

เจียงนานเดินขึ้นมาจากน้ำทะเล และย่อตัวลงมาตรงข้างหน้า

ของเธอ

กู้อานหยานกอดแขนของเขาไว้ นำใบหน้าซบลงไปที่ไหล่ ของเขา แล้วปล่อยโฮออกมาทันที

เจียงนานนำมือมาวางบนผมของเธอ แล้วลูบเบาๆ

ถ้าหากแบกรับความกดดันนั้นไม่ไหวแล้ว ก็ร้องไห้ออกมา เถอะ เขาจะปกป้องเธอเอง และเขาจะคอยปกป้องเธอแบบนี้ ต่อไป

กู้อานหยานเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ไปนานเท่าไหร่ จนเมื่อ เธอร้องไห้จนเหนื่อยแล้ว และง่วงแล้ว เธอจึงเอียงศีรษะแล้ว หลับไปทันที

บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเธอเหนื่อยล้า จึงได้สลบไป

เจียงนานอุ้มเธอกลับไปที่รถ เมื่อเห็นว่าลมหายใจของเธอ สม่ำเสมอและไม่มีเรื่องอะไรแล้ว เขาจึงวางให้เธอนอนอยู่คน เดียว
เมื่อคืนเธอคงไม่ได้พักผ่อนดีๆ พอตื่นเช้ามาถุงใต้ตาเธอถึง ได้บวม และเห็นขอบตาค่าของเธอได้ชัดเจน

หัวใจของเธอก็ห่อเหี่ยวมาทันวัน จนมาถึงตอนนี้เธอก็ได้พัก ผ่อนดีๆสักที

เมื่อเขาปรับที่นั่งของเธอให้นอนลง กู้อานหยานก็ขยับตัว

ทันที และเมื่อหาท่าที่เหมาะสมได้แล้ว เธอก็หลับสนิทอีกครั้ง

เขาเลยปรับที่นั่งของตัวเองให้นอนลง แล้วหันหน้าไปมองเธอ

ระหว่างของทั้งสองคนมีเพียงที่ว่างตรงกลางคั้นเท่านั้น ทั้งๆที่ ใกล้นิดเดียว แต่กลับรู้สึกเหมือนห่างไกลกันมาก

จริงๆเพียงแค่เขายื่นมือออกไปก็สามารถเอื้อมถึงเธอได้แล้ว แต่มือของเขากลับยื่นออกไปไม่ได้

เขามองไปที่ใบหน้าเล็กและซีดของเธอ ที่เต็มไปด้วยความ อ่อนแอ แต่กลับมีความดื้อรั้นอยู่ด้วย

ทั้งๆที่เธอเป็นคนที่อ่อนแอมาก แต่กลับเป็นคนที่ไม่เคยก้ม หน้าให้กับโชคชะตาของตัวเอง

เขามองเธออยู่เงียบๆ และไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ผู้หญิงที่ อยู่ในสายตาของเขาตลอดกลับลืมตาขึ้นมาสบตากับเขา
ทันทีที่สายตาของทั้งสองคนปะทะกัน หัวใจของเจียงนานก็ สั่นไหวขึ้นมา และรู้สึกขาดความมั่นใจขึ้นมาทันที

เดิมทีเขารู้สึกอยากจะละสายตาจากเธอ แต่หลังจากได้ สบตากับเธอ เขากลับไม่อยากละสายตาจากเธอ

เธอมองมาที่เขา ริมฝีปากบางของเธอยกขึ้นเล็กน้อย และ ใบหน้าที่ไร้เดียงสาของเธอ ทําให้หัวใจของเขาร้อนขึ้นมา

อยู่ๆก็เหมือนกับว่าโลกทั้งใบได้หายไป เหมือนโลกทั้งใบนั้น เหลือแค่ผู้หญิงคนนี้คนเดียว

อยู่ๆเธอก็เลิกคิ้วขึ้น แล้วยิ้มให้กับเขา!

เจียงนานหายใจติดๆขัดๆขึ้นมาทันที เขาไม่รู้ว่าเธอยิ้มเพราะ อะไร รู้แค่ว่า รอยยิ้มนี้หวานและสวยมากๆ

จากเดิมทีรอยยิ้มนี้อยู่ในดวงตาของเขา แต่ตอนนี้กลับเขาไป อยู่ในใจของเขาแล้ว

สาวน้อยคนนี้ เธอยิ้มอะไรของเธอนะ?

“เจียงนาน….” เธอเรียกขึ้นมาเบาๆ ราวกับกำลังอ่านโคลง กลอน มันฟังดูมีเสน่ห์มาก จนทำให้คนที่ได้ฟังไม่อาจต่อต้าน ได้ และเสียงนี้ก็ชนเข้ากับหัวใจของเขาโดยตรง
ทําไมเธอถึงต้องเรียกชื่อของเขาด้วยนะ? เสียงเรียกเบาๆ ของเธอในค่ำคืนแบบนี้ ทำให้ความเงียบของค่ำคืนทลายลง

โลกทั้งใบเหมือนราวกับว่าเหลือเพียงเสียงของเธอคนเดียว

ชื่อของเขาที่ออกมาจากปากของเธอมันน่าฟังแบบนี้นี่เอง

เจียงนาน เจียงนาน เจียงนาน…….

การยกยิ้มมุมปากของเธอ เหมือนราวกับมีมนต์สะกด แทรกซึมเข้าไปในหัวใจของเขา

เจียงนานจ้องมองที่ริมฝีปากบางอันน่าดึงดูดของเธอ ราวกับ ถูกมนต์สะกด

ในขณะที่จ้องมองริมฝีปากบางอยู่นั้น เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ เธออย่างไม่รู้ตัว……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ