บทที่296 เหนื่อย เป็นเรื่องปกติ

บทที่296 เหนื่อย เป็นเรื่องปกติ

“จ้านเป่ย กู้เวยจื่อไม่ง่ายเลย ที่จะมองเห็นเขาปรากฏตัว นอกจากที่ห้อง

จับได้แล้ว แน่นอนว่าไม่ปล่อยไปง่ายๆ

“จ้านเป่ย เมื่อกี้คุณก็เห็นแล้ว ผู้หญิงคนนั้นทำตามอำเภอใจ มาก หลีเย่ก็เอาแต่ช่วยเธอ”

กู้เวยจ่อเดินไปด้านหลังเขา เงยหน้ามองด้านข้างของเขา

ไฟที่ระเบียงไม่ได้เปิด ภายใต้ความมืด เห็นแค่หน้าเขาครึ่ง

เดียว

แต่แค่ครึ่งเดียว ท่าทางนี้ เสน่ห์แบบนี้ ท่าทางเย็นชาอย่างนี้ ก็ ยังทำให้กู้เวยจือหลงใหลสุดๆ

แต่ว่า ช่วงนี้คุณชายใหญ่มู่ดูเหมือนจะเสียงทุ้มกว่าเมื่อก่อน ไปเล็กน้อย ท่าทางก็ดูเผด็จการน้อยลง และเงียบมากๆ

ใช่ ช่วงนี้เขาดูเงียบๆ

“จ้านเป่ย คุณเหนื่อยเหรอ? ไม่งั้น กลับห้องไปฉันนวดให้คุณ เอาไหม? ฉันเคยเรียนการกดเส้นนะ รับรองว่าสบายแน่นอน

ช่วงนี้เขาเพิ่งรับช่วงต่อ บริษัทมู่ชื่อกรุ๊ป เรื่องเยอะ พวก พนักงานก็ยุ่งยาก และยังมีพวกคนเก่าคนแก่ที่คอยชิงดีชิงเด่น กันตลอดเวลา

จะเหนื่อย ไม่ใช่เรื่องปกติหรือไง?

พอกลับถึงห้อง เธอก็พยายามอย่างเต็มที่ เพื่อแก้ปัญหาให้ เขา

ต่อไป เขาหลงใหลความรู้สึกแบบนี้ ก็จะไปจากเธอไม่ได้อีก

กู้เวยจือเดินไปด้านหลังเขา อยากจะยื่นมือไปสัมผัส ก็ไม่

กล้าอีก

เธอพูดเสียงอ่อนโยน เบาๆ “จ้านเป่ย เรากลับห้องกันเถอะ”

“โอเค”มู่บ้านเป่ยหมุนตัว เดินไปที่ห้อง

กู้เวยจือไม่ค่อยได้สติคืนมาเท่าไหร่ ความจริง ไม่เคยคิดเลย คุณชายใหญ่มู่จะยอมเข้าไปในห้องกับเธอ!

ชายกับหญิงเข้าห้องไปด้วยกัน ในช่วงเวลากลางคืนแบบนี้ หมายความว่าไง?
นี่มันคือคำบอกใบ้ชัดๆ! เธอจะฟังไม่เข้าใจได้ไง?

กู้เวยจือตื่นเต้น รีบไปที่ด้านหลังมู่บ้านเป่ย

มองเห็นร่างสูงยาวเข้าไปในห้อง เธอก็ดีใจจนมือสั่น รีบตาม

เข้าไป

แต่ว่า….มีเสียงดังขึ้นมา ประตูห้องอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วถูก

ปิดไป

…….หมายความว่าไง? เธอยังไม่ได้เข้าไปเลย! มือของ คุณชายใหญ่มู่ปิดประตูผิดหรือเปล่า?

กู้เวยจือกำลังจะเปิดประตูห้อง มือของหลีเย่กลับวางไปที่ที่ จับประตู ห้ามเธอไว้

“คุณหนูกู้ วันนี้คุณชายใหญ่ยังต้องทำโอที และยังมีประชุม วิดีโออีกเยอะ กรุณาอย่ารบกวน”

“ฉัน…..เขาบอกจะกลับห้อง…. ดูประหลาดไป “กูเวยจือตะลึง ใบหน้า

“คุณชายใหญ่ต้องจัดการงาน ก็ต้องกลับห้องอยู่แล้ว”

หลีเย่ขำ รอยยิ้มนี้ ชัดเจนว่าเยาะเย้ยสุดๆ “หรือว่า ต้องยืน

ทํางานที่ระเบียงเหรอ? ”
“คุณ…..เขาบอกแล้ว จะกลับห้องไปกับฉัน! “กู้เวยจื่อเกือบ จะร้องไห้

หลีเย่ไอ้สารเลวนี่ ทำไมต้องเอาแต่ขวางเธอ?

“ขอโทษครับ คุณชายใหญ่ไม่ได้บอกว่าจะอยู่ในห้องกับคุณ กรุณาอย่าหลงตัวเอง”

“คุณ! “กู้เวยจือพูดกับไอ้สารเลวนี่ต่อ ทำให้ตัวเองโกรธแทบ

ตาย!

เขาก็คือหมาตัวหนึ่งที่กู้อานหยานวางไว้ที่นี่ อะไรก็เอาแต่ ช่วยกู้อานหยาน และเพ่งเล็งไปที่เธอ!

แต่ในที่สุดเธอก็ได้สติคืนมา รู้ว่ามู่บ้านเป่ยไม่ได้หมายความ

ว่าจะให้โอกาสเธอรับใช้ตัวเองจริงๆ

ถ้าหากมี ประตูนี่คงไม่อยู่ตรงหน้าเธอ แล้วถูกผิดแรงขนาด นั้น

เธออัดอั้นความโกรธเอาไว้ น้อยใจมากสุดๆ

สุดท้าย ได้แต่กลับไปที่ห้องของตัวเอง ปิดประตูแรงๆ

คุณชายใหญ่มู่แกล้งเธอหรือไง? เกินไปแล้วนะ!
แต่ถึงคุณชายใหญ่มู่จะเกินไปแบบนี้ ก็ยังคงทำให้เธอ หลงใหลสุดๆ ไม่มีทางโกรธเขาได้ลงคอ

และแค่ตอนนี้เขาพากันเกี่ยวก้อยเธอไป เธอก็จะพุ่งเข้าไป ด้วยความเต็มใจทันที

ทุกอย่าง ต้องโทษที่เขาน่าหลงใหลเกินไปแล้ว

พอปิดประตูห้องไป เพิ่งเดินไปนั่งที่ข้างเตียงได้แป๊บหนึ่ง โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

มองแวบหนึ่ง เป็นเบอร์แปลกอีกแล้ว ช่วงนี้ดูจะชินแล้วที่มี เบอร์แปลกแบบนี้

เธอรับโทรศัพท์ขึ้นมา บ่นพึมพำ พูดมาเถอะ มีแค่ฉัน”

ปลายสายแนะนำขึ้นมาทันที “หาทางไปดูว่ามู่จ้านเป่ยอยู่ หรือไม่”

“หมายความว่าไง? “กู้เวยจ่อขมวดคิ้ว

“ผมจะให้คุณไปดูว่าช่วงนี้คุณชายใหญ่มู่อยู่ที่ห้องพักว่าง เจียงเก๋อหรือไม่ ให้คุณไปดูกับตา”

“บ้าหรือไง? ฉันเพิ่งจะคุยกับเขาเมื่อกี้! ”
กู้เวยจืออารมณ์ไม่ดี น้ำเสียงไม่พอใจมาก

ปลายสายขมวดคิ้ว พูดอย่างไม่พอใจ “กู้เวยจือ สำรวมตัวเอง

หน่อย”

กู้เวยจือสูดลมหายใจ กลอกตา แล้วพยายามระงับความ โกรธของตัวเองเอาไว้

“หมายความว่าไงกันแน่?

“คุณเพิ่งคุยกับมู่บ้านเป่ย? “ปลายสายดูเชื่อและดูลังเล หน่อยๆ

กู้เวยจืออดทน พูดจริงจัง “ใช่ เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะคุยกับคุณชาย ใหญ่มู่ คุยอยู่นานเลย…โอเค คุยไม่กี่คำ ตอนนี้เขากลับไป ทํางานแล้ว”

“คุณแน่ใจว่าใช่มู่จ้านเป่ยจริงๆเหรอ? “

คำนี้ ทำให้กู้เวยจือทนไม่ไหวทันที “ฉันยืนอยู่กับเขา ใกล้กัน มาก ฉันจะมองผิดหรือไงล่ะ?”

ประสาท! ถ้าไม่ใช่คุณชายใหญ่มู่ เธอเห็นผีหรือไง?

ปลายสายนิ่งไปแป๊บหนึ่ง ในที่สุดก็พูด “โอเค ช่วงนี้จับตาดู การเคลื่อนไหวของมู่บ้านเป่ยไว้ พบว่าเขามีอะไรผิดปกติรายงานผมทันที

เข้าใจแล้ว”เวยจีอวางสายลงอย่างทนไม่ไหว

ถ้าไม่ใช่ว่าตัวเองยังมีความลับอยู่ในมือพวกเขาล่ะก็ เธอจะ ฟังแล้วทําตามที่พวกเขาสั่งด้วยความน่าน้อยใจแบบนี้ตลอด ไปเหรอ?

จนกระทั่งตอนนี้ คนๆนั้นที่อยู่เบื้องหลังอีกฝ่ายคอยควบคุม ทุกอย่างเป็นใคร เธอยังไม่รู้

ทุกครั้งที่ติดต่อกับเธอ ต่างเป็นพวกที่ไม่ใช่ตัวการหลัก

แต่เธอไม่อยากไปพัวพันอะไรกับพวกเขาอีกต่อไปแล้ว ถ้าให้ คุณชายใหญ่มู่รู้ล่ะก็ ว่าตัวเองช่วยคนพวกนั้นจับตาดู เขาจะ เป็นยังไงนะ?

ถึงตอนนั้น คงจะไล่เธอออกไป แล้วไม่ให้กลับมาเหยียบที่ ห้องพักว่างเจียงเก๋ออีก

แย่ไปกว่านั้น อาจจะมีคนมาเก็บเธอ

แต่ว่า ถ้าตัวเองไม่ช่วยคนพวกนั้น ถ้าหาก พวกเขาเอาเรื่องที่ เธอหลอกคุณชายใหญ่พูดออกไป……

กู้เวยจื่อล้มลงไปบนเตียง อย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
มีทางไหนไหม ที่จะทำให้คุณชายใหญ่ไม่รู้เรื่องหลอกลวง ของเธอ และอยู่อย่างสงบร่วมกับคนพวกนั้นได้ด้วย?

พอกู้อานหยานขึ้นรถไป ก็เอาแต่กุมท้อง หดตัวอยู่บนที่นั่ง

ร่างเธอเดิมทีผอมแห้ง บวกกับที่นั่งในรถที่ใหญ่เพียงพอ ตอน ที่ม้วนเข้าไป ดูแล้วเหมือนกับก้อนกลมๆเล็กๆ เหมือนกับลูก แมวตัวน้อย

“ผมเห็นคุณไม่ค่อยปกติ ท้องเป็นอะไร? ไปให้หมอดูไหม?

เจียงนานสำรวจเธออยู่นาน สีหน้าซีดขาวแบบนี้ น่าตกใจ

จริงๆ

“ไม่ต้อง”กู้อานหยานขมวดคิ้ว ยังคงกุมท้องแน่น

“ฉันน่าจะ……น่าจะมาแล้ว”

“อะไรมา? “เจียงนานไม่เข้าใจ ขมวดคิ้วสงสัย “ทรมานขนาด นี้ ยังจะไปไหนอีก? ”

กู้อานหยานอยากกลอกตาใส่เขาจริงๆ ผู้ชายตรงๆพูดด้วย แล้วน่าหงุดหงิดจริงๆ
“ประจําเดือนมา

“มาเมื่อไหร่ ต้องให้ผมส่งคนไปรับไหม? ”

แต่ทันนั้น นิ้วมือเขาก็สั่น พวงมาลัยเกือบจะถูกเขาหมุนไป

รอบๆ!

ทำไร? ขับรถเป็นไหม! “กู้อานหยานตกใจเขา

เดิมทีปวดท้อง แล้วสั่นขนาดนี้ เจ็บจนเธอแทบจะร้องออกมา

เจียงนานตาหูร้อนผ่าวไปหมด ได้สติมาทันที ก็จับพวงมาลัย

ไว้ดีๆ

“ผม…..คิดว่า……..

“คิดว่า ป้าที่เป็นญาติฉันจะมา และจะให้คนไปรับเธอ ใช่

ไหม? ”

กู้อานหยานจ้องเขาเซ็งๆ ถ้าไม่ใช่ว่าท้องเจ็บมาก จะต้อง หัวเราะเขาแน่

ผู้ชายคนนี้ ทำไมตลกได้ขนาดนี้? เป็นผู้ชายตลกจริงๆ! แต่ว่า เขาน่าขันขนาดนี้ กลับทำให้ความหดหู่ของเธอค่อยๆคลี่คลายลง

เอถอนหายใจ i พูดไปเรียบๆ “ส่งฉันกลับไปพักผ่อนก็พอแล้ว แค่ปวดทั่วไปของผู้หญิง ไม่มีอะไรหรอก”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ