บทที่294 ที่แท้ ไม่เคยเชื่อเธอ

บทที่294 ที่แท้ ไม่เคยเชื่อเธอ

“ฉันไม่ได้มาหาคุณ”กู้อานหยานคุ้นเคยกับที่ดีอย่างดี

เธอไม่ได้สนใจกู้เวยจือ แต่ผ่านเธอเข้าไปที่บนตึก

กู้เวยจือตามขึ้นไป ดึงแขนเธอไว้ “หยุดเดี๋ยวนี้! ฉันบอกแล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณอยากจะมาก็มาได้!”

แรงมากขนาดนั้น เกือบจะดึงกู้อานหยานที่ขึ้นไปลงมา

ถ้าเป็นปกติ กู้เวยจือจะขวางกู้อานหยานได้อย่างไร

แต่ นี่เพิ่งเป็นวันที่สองที่กู้อานหยานออกจากโรงพยาบาล

ร่างกายยังอ่อนแอ

ถูกเธอดึงไว้ เลยต้องรีบคว้าราวบันไดไว้แน่น เพื่อไม่ให้ตก

ไป

“ฉันบอกแล้ว ฉันไม่ได้มาหาเธอ”กู้อานหยานออกแรงสะบัด

มือเธอ

กู้เวยจือร้อนใจ พูดด้วยความโกรธ “ขวางเธอไว้! ”

พวกคนใช้ไม่รู้ว่าต้องฟังหรือไม่ ยังไง กู้อานหยานก็คือคุณผู้หญิงในอนาคตของพวกเขา เคยอยู่ที่นี่มาช่วงเวลาหนึ่งแล้ว

เห็นคนใช้ไม่ทำอะไร กู้เวยจือขึ้นไปเอง ดึงแขนของกู้อานห ยานอีกครั้ง

“ยัยกระจอก! ไม่อนุญาตให้คุณมาทำตามอำเภอใจที่นี่ได้ นะ! ”

เธออยากเจอคุณชายใหญ่มู่ จะต้องอยากคืนดีกับคุณชาย ใหญ่มู่แน่ เธอจะให้โอกาสได้อย่างไรล่ะ?

ช่วงที่ขัดขวางอยู่นั้น ร่างสูงๆของหลีเย่ก็ปรากฏอยู่ที่มุมของ บันได

มองเห็นร่างทั้งสอง เขาก็รีบเดินลงมา ใบหน้าสับสน “พวก คุณ……เกิดอะไรขึ้น? ”

“ฉันรู้ว่าคุณชายใหญ่มู่กลับมาแล้ว ฉันมีเรื่องสำคัญบางอย่าง จะต้องคุยกับเขาต่อหน้า

กู้อานหยานเงยหน้าขึ้น สบตากับเขา พูดอ้อนวอน “ห้านาที หลีเย่ ฉันจะไม่ถ่วงเวลาเขามาก ให้ฉันห้านาทีก็พอ”

แต่หลีเย่ยังคงส่ายหน้า พูดอย่างทำอะไรไม่ได้ “ขอโทษครับ คุณหนูอานหยาน คืนนี้คุณชายใหญ่ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น”
“ต้องการแค่ห้านาทีจริงๆ! “กู้อานหยานจับราวบันไดไว้แน่น กลัวกู้เวยจือลากเธอลงไป

กู้เวยจือเสียสติไปแล้ว เหมือนกับสาวปากร้าย จับเธอไว้แน่น ไม่ให้เธอขึ้นไป

หลีเย่มองด้วยวคามที่ยากจะซ่อนความรังเกียจไว้ เขาเดินไป แกะมือของกู้เวยจือออกอย่างไม่แรงหรือเบาไป

“คุณ! “กู้เวยจือรู้ว่า หลีเย่อยู่ข้างยัยกระจอกนี่มาตลอด!

แต่ตอนนี้ เป็นคุณชายใหญ่มู่ไม่อยากเจอกู้อานหยาน หลีเย่ก็ ทำอะไรไม่ได้!

ถึงแม้หลีเย่จะอยู่ข้างกู้อานหยาน เขาก็ไม่กล้าขัดขืนคำสั่ง ของคุณชายใหญ่มู่

“กู้อานหยาน คุณไม่ได้ยินเหรอ? จ้านเป่ยไม่อยากเจอเธอ! เธอจะหน้าด้านหน้าทนไปถึงไหน? ”

เมื่อกี้เธอขึ้นไป อยากเข้าไปในห้องเขา ก็ถูกหลีเย่ไล่ออกมา

เธอไม่ได้คุยดีๆกับคุณชายใหญ่มู่มานานมากแล้ว

เมื่อก่อนเขาไม่ชอบคุยกับเธอ ตอนนี้ วันๆหนึ่งก็คุยแค่ไม่กี่คํา แม้แต่เจอหน้ายังลําบาก

กู้อานหยานไม่สนเธอเลย ได้แต่มองหลีเย่ “คุณบอกเขา แค่ ห้านาที หลีเย่ นะ! ”

หลีเย่ลังเลหน่อยๆ ในที่สุดก็ทนไม่ไหว

เขาพยักหน้าพูด “ผมจะไปขอสักหน่อย แต่ว่า ช่วงนี้คุณชาย ใหญ่เหนื่อยมากจริงๆ ไม่แน่เขา…..

“คุณไปบอกเขา แค่ห้านาทีจริงๆ!”

“โอเค”หลีเย่หมุนตัวขึ้นไป

กู้เวยจื่อตัวเองยืนอยู่ที่หลีเย่ยืนอยู่เมื่อครู่ กลัวว่าจู่ๆกู้อานห ยานจะพุ่งเข้าไป

ไม่นานนัก หลีเย่ก็ลงมาจากข้างบน

กู้อานหยานเงยหน้ามองเขา ด้วยใบหน้าคาดหวัง

ในใจของหลีเย่ทนไม่ค่อยได้ แต่สุดท้ายก็ส่ายหน้า อย่างทำ อะไรไม่ได้ “คุณหนูอานหยาน คุณกลับไปก่อนเถอะ ผมจะนัด ให้คุณ…..

แต่ใครก็คิดไม่ถึงว่า จู่ๆกู้อานหยานจะอ้อมผ่านกู้เวยจือ วิ่งขึ้นไป

“ยัยกระจอก! คุณจะทำอะไร? “กู้เวยจือดึงเธอไว้

กู้อานหยานพุ่งไปเร็วมาก แรงของกู้เวยจือก็เยอะ ทั้งสองฝ่าย ดึงกันไว้ จู่ๆกู้อานหยานก็เหยียบอากาศ ไหลลงไปจากบันได เสียงดังตบ

“คุณหนูอานหยาน! “หลีเย่ตกใจ รีบตามลงไป

กู้เวยจือก็คิดไม่ถึง ตัวเองดึงไว้ จะทำให้เธอตกลงไปแบบนี้

ยืนอยู่ที่หน้าบันได เธอมองอย่างตกตะลึง ตกใจจนทําอะไร ไม่ถูก

ที่โชคดีก็คือ ที่พวกเขายืนไม่สูงนัก กู้อานหยานไหลลงไปก็ ไม่โดนศีรษะ แค่ได้รับบาดเจ็บเบาๆ

หลีเย่ประคองเธอขึ้นมา กู้อานหยานขยับเท้า จึงพบว่าเข้าได้ รับบาดเจ็บ

แค่ขยับ ก็เจ็บขึ้นมาทันที แพร่ขยายไปทั้งตัว

แต่เธอยังคงมองหน้าบันได พูดเสียงดัง “คุณชายใหญ่มู่ ฉันมี เรื่องสําคัญต้องพบคุณจริงๆ แค่ห้านาที! ”
เสียงดังขนาดนี้ จากหูของมู่บ้านเป่ย ไม่มีทางไม่ได้ยิน

หลีเย่มองท่าทางน่าเวทนาของเธอ ทันใดนั้นก็ปวดใจ เขาถอนหายใจเบาๆ พูดโน้มน้าวเธอ “คุณหนูอานหยาน คุณชายใหญ่…ไม่อยากเจอคุณ คุณจะพูดอย่างไรก็ไม่มี ประโยชน์”

“ทําไมเขาไม่อยากเจอฉันล่ะ? เรื่องอะไรทําไมต้องไม่อยาก เจอฉันด้วย? ”

ครั้งที่แล้วเกิดเรื่อง คนที่ทำร้ายเธอคือเขา

ตั้งนานมาแล้ว แค่มองเขายังไม่เคยมองเธอเลยสักนิด!

ถึงเป็นแค่เพื่อนธรรมดา ทำเธอเจ็บแบบนี้ หรือว่าไม่ควรมี ความรู้สึกผิดหน่อยเหรอ?

แต่ความรู้สึกผิดของเขาล่ะ? ได้แต่ให้เจียงนานดูแลเธอ แล้ว ตัวเขาเองทำอะไร?

ที่ท้องน้อยเจ็บหน่อยๆ เธอจับท้องน้อยไว้ เพราะว่าเจ็บ เสียง เลยแหบแห้ง

“ถ้าคุณยังคิดว่าเรื่องครั้งที่แล้ว รู้สึกผิดต่อฉัน งั้นก็ให้เวลา ฉันห้านาที”
ประตูห้องชั้นสอง ในที่สุดก็มีเสียงเปิดประตู

ร่างสูงใหญ่นั่นเดินไปที่หน้าบันได จากตรงนี้มองไป ก็มอง ท่าทางเขาไม่ชัดเจน

แต่ เสียงของเขา เป็นสิ่งที่ทุกคนคุ้นเคยดี

“กู้อานหยาน ผมเป็นหนี้คุณ ได้ขอให้คุณชายรองเจียง ชดเชยแทนผมแล้ว ถ้าคุณคิดว่าผมยังเป็นหนี้คุณอีก ต้องการ เท่าไหร่ คุณรีบพูดมา

ใจของกู้อานหยานหม่นลง ยังไงก็คิดไม่ถึงว่า หลังจากเกิด เรื่องเจอกันครั้งแรก เขาจะพูดคำที่ทำร้ายจิตใจคนได้เพียงนี้

เธออยากขึ้นไปถามให้ชัดเจน แต่พอยกขาขึ้น เขาก็เจ็บจน

เหงื่อเธอไหล

ยืนไม่มั่นคง ล้มลงไป

เป็นหลีเย่ที่มือไวตาไว ประคองเธอขึ้นมา

แต่กู้อานหยานยังไม่ยอม มองร่างนั้นที่หน้าบันได พูดด้วย เสียงแหบ “ฉันมาหาคุณ ไม่ใช่เรื่องความรู้สึก ฉันมีเรื่องสำคัญ มากต้องคุยกับคุณ

“คุณยังอยากใช้เรื่องนั้น เอาเรื่องศีลธรรมมามัดผมไว้?”
เสียงของมู่บ้านเป่ยเย็นชามาก และยังมีความไม่ชอบใจอยู่ ด้วย

“ถ้าไม่ใช่เพื่อช่วยพวกคุณ ผมคงไม่ถูกพวกเขาวางยา ที่จริง แล้ว ผมไม่ได้เป็นหนี้อะไรคุณทั้งนั้นด้วยซ้ำ

แต่คุณเคยเป็นผู้หญิงของผม ผมใจกว้างกับผู้หญิงของผม “ มาเสมอ แต่ถ้าคุณยังได้คืบจะเอาศอกล่ะก็ งั้นก็อย่าหาว่าผม ไม่เห็นใจคุณ”

พูดจบ เขาก็หมุนตัวออกไป

หัวใจของกู้อานหยานนั้น ได้รับบาดเจ็บจากคำพูดของเขามา นานแล้ว

แต่โอกาสของเธอ อาจจะมีแค่คืน คืนเดียว

“ฉันไม่แคร์ความรู้สึกของคุณ แต่ เรื่องที่เกี่ยวข้องกับคุณ ท่านหญิง ….”

“คุณยังกล้าพูดถึงคุณย่าต่อหน้าผมอีกเหรอ? ”

สีหน้ามู่บ้านเป่ยหม่นลง พูดด้วยความโกรธ “คุณคิดว่าผมจะ เชื่อจริงๆเหรอว่าเรื่องคุณย่าไม่เกี่ยวข้องกับคุณ? ผมแค่ไม่ อยากให้เรื่องใหญ่โต ผมบอกไปแล้ว ผมปฏิบัติต่อผู้หญิงคน เก่าของผม ใจกว้างมาเสมอ! ”
“ไสหัวไป ต่อไป อย่าปรากฏต่อหน้าผมอีก และก็อย่าพูดถึง คุณย่าต่อหน้าผมอีก ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ!

เขาหมุนตัวออกไป ที่ชั้นสองมีเสียงปิดประตูเข้ามา จะเห็น เขาโกรธมากแค่ไหน

กู้อานหยานตะลึงไปทั้งตัว เหมือนกับถูกดูดพลังไปทั้งหมด ล้มลงไปที่พื้นอย่างเบาๆ

ที่แท้ เขาแน่ใจนานแล้ว การตายของคุณย่าเกี่ยวข้องกับเธอ

ที่แท้ เขาช่วยเธอไว้ เพราะเธอเคยเป็นผู้หญิงของเขา เขา อยากให้เรื่องราวใหญ่โต เขาไม่

ที่แท้…..เขาไม่เคยเชื่อเธอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ