บทที่293 เบาะแส

บทที่293 เบาะแส

กระโปรงสไตล์ย้อนยุคที่สง่างาม ไม่ใช่ว่าเธอเคยเห็นแบบนี้ เลย แต่ แบบ หรือว่า การแต่งตัว ……

ในที่สุดกู้อานหยานก็คิดออก ไม่ใช่ว่าตัวเองไม่เคยเห็น กระโปรงนี้ แต่ เธอเคยเห็นการแต่งตัวมาไม่น้อยแล้ว!

ใช่ การแต่งตัว! รวมถึงทรงผม รวมถึงกระโปรง รวมถึงการ แต่งหน้า!

เป็นกู้เวยจือ!

นั่นเป็นฉากที่ยังไงกู้อานหยานก็ลืมไม่ลง เพราะการแสดง ละครของกู้เวยจือ คุณท่านหญิงจึงคิดว่าเธอรังแกกี้เวยจือ

ตอนนั้นสายตาที่คุณท่านหญิงมองเธอ มีความผิดหวัง และ ความรังเกียจที่ทำให้ใจเธอสั่น

ส่วนกู้เวยจือในวันนั้น การแต่งตัวทั้งตัว แทบจะเหมือนกับ ซางชิงที่อยู่ในภาพโดยสิ้นเชิง!

เธอเริ่มตั้งแต่ตอนนั้น ทำเป็นตัวเองที่เป็นหลานสาวของคุณ ท่านหญิง!
จะต้องเป็นแบบนี้ไม่ผิดแน่! คือวันนั้น!

วันนั้น ที่สนามด้านหลังตระกูลมู่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เธอก๋ามือไว้แน่น พยายามคิดถึงสถานการณ์ในวันนั้น

ยิ่งคิด ฉากของวันนั้น ก็ยิ่งชัดเจน

ตอนนั้น ข้างๆคุณท่านหญิงยังมีคนใช้อีกคน คนใช้คนนั้นที่ ถูกเธอไล่ออก ซิน!

ก่อนเธอจะเจอคุณท่านหญิง คุณท่านหญิงกับกู้เวยจือเกิด อะไรขึ้นกันแน่?

นคนนี้ น่าจะเป็นตัวละครที่สำคัญมาก

กู้อานหยานเก็บรูป ตอนที่จะเอาหนังสือวางกลับไปที่เดิม

คิดไม่ถึงว่า มือจะลื่น หนังสือเกือบจะหล่นลงไปจากมือ

เธอรีบรับไว้ แต่กลับเห็นของเล็กๆชิ้นหนึ่ง หล่นมาจากในหน้า หนังสือไปที่พื้น

กู้อานหยานคุกเข่าลง เก็บกระดาษขึ้นมา จึงพบว่า เป็นภาพ

ใบหนึ่ง
ต่งฉวนซิงแห่งหน่วยงานนักสืบฉวนซิง

ที่แท้ คุณท่านหญิงไปหานักสืบเอกชนจริงๆ เคยไปสืบเรื่อง หนึ่ง

ถ้าเดาไม่ผิด ก็คือจะสืบหลานสาวของเธอแน่

งั้นตั้งแต่เริ่มต้นดงฉวนซิงคนนี้คนที่ช่วยเธอ บ คือเธอ?

แต่ในวันนั้น วันที่กู้เวยจือแต่งตัวเหมือนกับซางชิง ทั้งหมดนี้ก็ ถูกเปลี่ยน

สรุปเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ กู้อานหยานก็ยังสับสน คิดไม่ออก

ด้านนอกมีเสียงเท้าเข้ามา กู้อานหยานตกใจ รีบเอารูปเก็บใส่ กระเป๋าตัวเอง ทำเป็นเปิดหนังสือ

ซูหยานเข้ามาจากด้านนอก มองเธอแล้วพูด “ทางประตูใหญ่ ส่งข่าวมา นายท่านใหญ่กลับมาแล้ว คุณรีบไปเถอะ”

“โอเค”กู้อานหยานเอาหนังสือวางกลับไปที่เดิม แล้วตามเธอ ออกไปจากบ้านหลังบ้านทันที กลับไปที่คฤหาสน์มังกรของมู่ เจ๋อหนาน

มู่เจ๋อหนานเห็นกู้อานหยาน ก็ตื่นเต้นอย่างมาก
เธอบอกว่าตอนนั้นแค่เจอโจร แต่หลังจากถูกช่วยกลับมา มู่ เจ๋อหนานก็ไม่ได้ถามต่อ

เพราะเห็นชัดเจนว่าเธอไม่อยากพูดอย่างละเอียด

มู่เจ๋อหนานแต่เสียใจ เสียใจที่ตัวเองไม่ได้ดูเธอให้ดี

“ผู้หญิงพวกนั้น ผมให้คนไปสั่งสอนแล้ว โดยเฉพาะผู้หญิง ของตระกูล ”

แต่ว่าพวกนี้ พูดต่อหน้ากู้อานหยาน มู่เจ๋อหนานรู้สึกไม่กล้า

ไม่สามารถเป็นคนแรกที่ไปช่วยตอนที่เธอเกิดเรื่องได้ พอ เรื่องจบถึงท่าเรื่องพวกนี้ จะมีค่าอะไรที่จะมาชดเชยได้?

แต่กู้อานหยานไม่ได้สนใจมากนัก เขาพูด เธอก็พยักหน้า แสดงให้เห็นว่าตัวเองกำลังฟัง

นอกจากนี้ ก็ไม่มีอันอื่นแล้ว

หลังทานข้าว มู่เจ๋อหนานยังคงยืนหยัดไปส่งกู้อานหยาน ซูห

ยานก็ไม่ขวาง

แต่วันนี้กู้อานหยานกลับมีเงื่อนไขหนึ่ง จะต้องค่อยๆเดินช้าๆ

ในสนามหนึ่งรอบ
ดังนั้น พวกเขานั่งบนรถชมวิว แล่นไปช้าๆที่สวนหน้าบ้าน

“ขอโทษจริงๆ อานหยาน เรื่องวันนั้น..………….

“ไม่ได้บอกแล้วเหรอว่าไม่ต้องพูดถึงอีก? “บางคำ พูดมากไป ก็ไม่มีประโยชน์

ท่าทีกู้อานหยานที่ปฏิบัติต่อเขาไม่ได้เย็นชานัก แต่ก็ไม่ยินดี

เท่าไหร่

เธอพูด “ฉันจะมากินข้าวกับคุณ เพราะว่ายังมีข้อตกลงกับ แม่คุณ แต่ฉันหวังว่าคุณจะรู้สึกถึงความรักที่แม่คุณมีต่อคุณ บ้าง อย่าทำให้เธอเป็นห่วงอีก”

“ผมไม่ได้ทำให้เธอเป็นห่วง ช่วงนี้ พอผมรู้ว่าคุณกลับมา ก็ ตั้งใจในการทำงานมาก”

มู่เจ๋อหนานก็ไม่คาดหวังว่า ตัวเองอยู่ในใจเธอ จะเป็นคนที่ไม่ เอาการเอางานขนาดนี้

กู้อานหยานมองเขา สายตาที่เขามองตัวเองช่างอ่อนโยน และจริงใจ

พอคิดว่าตัวเองหลอกใช้เขา ในใจก็รู้สึกไม่สบายใจ “ที่จริง
“คุณคบกับคุณชายรองตระกูลเจียง? ” เจ๋อหนานเห็นเธอ ครั้งแรก ก็อยากถามคำถามนี้

แค่กลัวว่าเธอจะไม่ชอบ เลยกลั้นไว้จนถึงตอนนี้ แล้วจึงถาม ออกมา

กู้อานหยานอยากบอกว่าไม่ใช่ แต่เปลี่ยนใจ เปลี่ยนเป็นพูด “ถ้าฉันบอกว่าใช่ คุณจะทำยังไง? ”

เธอไม่รู้จริงๆว่าตัวเองมีอะไรดึงดูดทายาทคนรวยคนนี้

พูดถึงหน้าตา ถึงแม้เธอจะหน้าตาดี แต่สําหรับผู้ชายแบบ พวกเขาที่มีตัวตนสูงส่งนั้น หน้าตาสวยงามก็ไม่สำคัญ

แต่รู้จักกันไม่กี่ครั้งนี้ เธอก็ค่อยๆพบว่า มู่เจ๋อหนานปฏิบัติต่อ ตนเอง ไม่ใช่การหลงใหลสนใจทั่วไป

สายตามู่เจ๋อหนานหม่นลง แต่ยังพูดอย่างมีกำลังใจ “แค่พวก คุณยังไม่แต่งงาน ผมก็ยังมีโอกาส”

กู้อานหยานไม่รู้จะตอบประโยคนี้อย่างไร เงยมองไป รถคัน คุ้นๆเลี้ยวอยู่ถนนตรงหน้า เลี้ยวไปทางห้องพักว่างเจียงเก๋อ!

“คุณชายรองมู่ ฉันยังมีธุระบางอย่าง คุณให้พวกเขาจอด ปล่อยฉันลงตรงนี้ก็ได้ เดี๋ยวฉันไปเอง”
รถคันนั้น มู่เจ่อหนานก็เห็นเช่นกัน

สายตาเขาหมองหม่นลงไปมาก ไม่ว่าจะเป็น จํานเป่ยหรือ เจียงนาน ต่างทำให้เธอสนใจ

มีเพียงแต่เขา ที่ไม่สําคัญที่สุด

“คุณให้ผมพาคุณมารอบๆสนาม ก็เพราะอยากมาดูพี่ใหญ่ กลับมาหรือยังเหรอ? ”

เขามองเธอไม่ค่อยออก ในเมื่อคบกับคุณชายรองเจียงแล้ว ก็อย่ายุ่งกับพี่อีก ผมไม่ได้ตำหนิคุณ แค่กลัวคุณจะเสียใจ”

กู้อานหยานรู้ว่าเขาเข้าใจตัวเองผิด แต่ว่า เข้าใจผิดก็ดี ต่อ ไปจะได้ไม่ชอบเธอ และก็ไม่มาพัวพันอีก

“นี่คือเรื่องของฉัน”เธอตบราวจับของรถชมวิวเบาๆ รบกวน หยุดเถอะ”

มู่เจ๋อหนานกลับพูด “ส่งเธอไปห้องพักว่างเจียงเก๋อ”

คนขับรถไม่พูดอะไร ขับรถชมวิวทันที ขับไปที่ห้องพักว่าง เจียงเก๋อ

ถ้ามีแค่กู้อานหยานคนเดียว ไม่มีทางเข้าไปได้แน่
ตอนนี้ มีคุณชายรองพามา ไม่มีคนมาห้ามได้

พวกเขาฟังที่หน้าห้องโถงของตัวบ้านหลักที่ห้องพักว่างเจียง

เก๋อ

กู้อานหยานยังไม่ทันพูดอะไร มู่เจ๋อหนานก็พูด “ผมจะไม่ ขวางคุณ ผมจะรอคุณที่สนาม ได้ไหม? ”

เธอประทับใจหน่อยๆ เพราะว่าการใส่ใจของเขา

“ฉันไม่รู้ว่าจะออกมาได้เมื่อไหร่ คุณกลับไปก่อนดี….…..

“ผมจะรอคุณ”มู่เจ๋อหนานไม่พูดอะไรมาก ให้คนขับรถขับรถ ชมวิวไปที่มุมสนาม

เขาเอนพิงพนักเก้าอี้ หลับตาลง

กู้อานหยานสูดหายใจลึกๆ จึงเดินเข้าไปในห้องโถง

คิดไม่ถึงว่าเข้ามา ก็เห็นเวยจือเลย

กู้เวยจือเพิ่งลงมาจากบันได ใบหน้าไม่พอใจ ไม่รู้ว่าประสบ ความล้มเหลวอะไร

เธอคิดไม่ถึงเช่นกัน ว่าจะเจอกู้อานหยานปรากฏตัวที่ห้อง

โถงของห้องพักว่างเจียงเก๋อ
“คุณมาทำอะไร? “กู้เวยจื่อเก็บอารมณ์ทางสีหน้าแย่ๆของ เธอทันที เชิดคางเดินเข้าไป

เธอเพิ่งอยากจะไปหามู่บ้านเป่ย แต่ คุณชายใหญ่มู่ไม่ยอม

เจอเธอ

ถูกหลีเย“โน้วน้าว”กล้มา อารมณ์ของกู้เวยจือก็ไม่ดีไปโดย ธรรมชาติ

ตอนนี้อานหยานมาแล้ว ก็เจอกันพอดี!

เธอพูดด้วยท่าทางครอบงำ “ใครให้คุณเข้ามา? ที่นี่คือที่ที่ คุณมาได้หรือไง? ยังไม่ไสหัวไปให้ฉันอีก!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ