บทที่285 ฝ่ามือหนึ่งฉาด

บทที่285 ฝ่ามือหนึ่งฉาด

เวินซีอยากจะตีตัวเองด้วยฝ่ามือสักฉาดหนึ่งจริงๆ !

เมื่อครู่พูดอะไรนะ ? คนที่ขัดขวางการพักผ่อนของคุณหนู กู้ ควรโดนฆ่าอย่าไร้ความปรานี ?

งั้นตอนนี้เขาจะฆ่าตัวเองหรือไม่ ?

พอประตูห้องถูกหลังเขาชนออกไป เสียงชนดังก็ไปที่ กําแพง

เจียงนานตกใจ สายตาที่ฆ่าคนมองเข้ามา จากนั้น มอง กู้ อานหยานที่อยู่แขนของตัวเอง ด้วยความตื่นตระหนก

เธอตื่นแล้ว !

ไอ้สารเลวเวินซีนี่ !

เธอเพิ่งนอนไปไม่ถึงสองชั่วโมง ไอ้สวะนี่ทำเธอตื่นได้ !
กู้อานหยานเหมือนตกใจในความฝัน ลืมตาขึ้นมา

ลมหายใจเฉียงนานไม่เป็นจังหวะ ร้อนใจแล้ว “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร นอนอีกสักพัก เด็กดี ไม่เจ็บนะ ! ”

เขากังวลมาก กังวลมากจริงๆ

ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอฟื้นขึ้นมา เจ็บจนแทบชักไปทั้งตัว ! เขากลัวว่าตอนนี้เธอตื่นขึ้นมา จะทรมานเหมือนกัน แต่ช่วงที่เธอหลับนั้น ก็ถูกทำให้ตื่น !

หมอบอกแล้ว ให้เธอพักผ่อนเยอะๆ ตื่นแล้วก็จะไม่ ทรมานมากขนาดนั้น

กลับไป เขาจะต้องฉีกเป็นซีเป็นชิ้นๆแน่ !

เวินซีนั่งบนพื้น คลานขึ้นมายังไม่กล้า กลัวว่าตัวเอง เคลื่อนไหว จะทำให้กู้อานหยานตกใจได้
กู้อานหยานขมวดคิ้ว ผู้ชายสองคนในห้องคนไข้ตื่น ตระหนกขึ้นทันที

เธอขมวดคิ้วแน่น ระหว่างคิ้วมีท่าทางทุกข์ทรมาน

แต่ครั้งนี้ เธอแค่กำปกคอเสื้อของเจียงนานไว้แน่น ไม่ได้ ร้องเจ็บ และก็ไม่ได้น้ำตาไหล

แต่แค่ตอนที่ท่าทางดูดีขึ้นมาแล้วสักพักนั้น จู่ๆเสียงแหบ แห้งก็ถามขึ้นมา “เขาล่ะ ? ”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่กู้อานหยานถามขึ้นมา เจียงนานโบกมือ เวินซีคลานขึ้นมาทันที ปิดประตูห้องคนไข้ แล้วเฝ้าอยู่ข้าง ประตู

ส่วน ท่าทางยืนพิงประตูแบบนี้ ให้ตายก็ไม่กล้าทำอีกแล้ว

เจียงนานหยิบทิชชู ยังคงเช็ดเหงื่อให้กู้อานหยานด้วย ความระมัดระวัง

หลังจากตื่นมาไม่นาน มุมหน้าผากของเธอก็มีเหงื่อบางๆ
เขารู้ ยัยนี่ยังเจ็บ แค่พยายามอดทนไว้

แต่ คำถามของกู้อานหยานนี้ เหมือนกับเมื่อคืน เขายังคง ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

“คุณนอน…..นอนก่อนสักพักนะ เขา….ยังมีธุระอีก หน่อย……..….

ถ้าให้เขาพูดโกหกเพื่อปลอบเธอ เขาพูดไม่ออก

เหมือนกับครั้งที่แล้ว คำพูดเหมือนกัน ทำให้กู้อานหยาน นิ่งสงบลง

ยังเจ็บอยู่มาก แค่ครั้งนี้ตื่นมา ทนได้เล็กน้อย ตาพร่ามัว แล้วน้ำตาไหลลงมาสองหยุดทันที

เจียงนานรีบเช็ดน้ำตาให้เธอ ท่าทางน่าสงสารแบบนี้ ทำให้คำพูดเยาะเย้ยของเขาพวกนั้นพูดไม่ออกมาสักคำ

เธอยังร้องไห้ เจียงนานเช็ดอยู่สักพัก ก็เช็ดไม่แห้ง
ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่พูดด้วยเสียงอ่อนโยน “เขามีธุระ จริงๆ เรื่องที่สำคัญมาก ไม่ใช่ไม่อยากมาเยี่ยมคุณ เขา… เคยมาเยี่ยมคุณแล้ว

กู้อานหยานยังไม่พูด เอาแต่จับคอปกเสื้อเขาไว้แน่น ขอบ ตายังมีน้ำตาไหลลงมา

เจียงนานดูแล้วที่จริงก็เสียใจ ทิชชูแผ่นหนึ่งเช็ดหมด ใน ที่สุดน้ำตาก็ยังไม่หมด

เขายกมือ นิ้วยาวๆลูบไล้ไปที่ขอบตาเธอ

น้ำตาไสแป๋วตกไปที่นิ้วมือ หัวในเขาก็รู้สึกเกิดเดิมพันขึ้น มาอย่างกะทันหัน

“คุณอย่าเสียใจ บำรุงตัวเองดีๆก่อนนะ”

ยัยนี่ยังร้องไห้ เขาพูดคำพูดเพราะๆมากกว่านี้ไม่ออก ที่จริงไม่ว่าจะพูดอย่างไร ก็เปลี่ยนความจริงนี้ไม่ได้ เธอยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล แต่คุณชายใหญ่คู่กลับไม่ได้ปรากฏตัว

สําหรับใครก็ตาม นี่คือการโจมตีถึงชีวิต

เธอร้องไห้ เป็นเรื่องปกติ

“คุณอยากร้องไห้ ก็ร้องสักไป ไม่มีคนนําคุณหรอก พอ ร้องไห้แล้ว ก็ร่างเริงขึ้นมา

กู้อานหยานยังคงกำคอปกเสื้อเขาไว้แน่น น้ำตาไหลโดย ไร้เสียง

บอกว่าให้เธอร้องไห้ แต่ตอนที่เห็นเธอร้องไห้จริงๆ ในใจ ก็ถูกกำไว้แน่น รับไม่ได้

เจียงนานหยิบทิชชูมาอีกแผ่น เช็ดให้เธออย่างระวัง

ทนอยู่สักพัก ในที่สุดก็ทนไม่ไหว ก็ปลอบต่อไปขึ้นมา “แค่ผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น ก็ร้องไห้เพื่อเขาขนาดนี้เลยเห รอ ? ”

“กู้อานหยานที่ผมรู้จัก, ไม่ว่าพบเจอปัญหาอะไร ก็สามารถกัดฟันทนได้ ตอนนี้ ทำไมกลายเป็นอ่อนแอได้ ขนาดนี้ ? ”

“คุณต้องการผู้ชาย ผมจะหาให้คุณเป็นพวงๆ แล้วแต่คุณ เลือกเลย ! ส่วนคนบางคน คุณก็ไม่ต้องไปต้องการหรอก”

มู่บ้านเป่ยไปอาข่าน ถึงปลอดภัยกลับมา ซึ่งก็เป็นเวลา

นานสักพักหนึ่ง ไม่มีทางคบกับเธอแน่นอน

แทนที่จะปล่อยให้เธอน้ำตาเช็ดหน้าไปทั้งวัน ก็สู้ไม่ได้กับ เจ็บปวดครั้งเดียวไปให้จบๆ ต่อไป ก็แค่ใช้ชีวิตของตัวเอง ดีๆ

ส่วนเรื่องเอาคืนParadise Islandนี้ ไม่ใช่เรื่องแค่วันสอง วัน ช่วงเวลานี้กู้อานหยานอยู่ไกลจากมู่บ้านเป่ย อาจไม่ใช่ เรื่องแย่

“คุณน่าจะรู้ชัดเจนดี นิสัยของคุณชายใหญ่มู่ เวลานี้ไม่มา เยี่ยมคุณ ต่อไปก็ไม่มีทางมา

“กู้อานหยาน คุณอ่อนแอแบบนี้ อยากจะอ่อนแอให้ใครดู เหรอ ! ”
“ร่างเริงให้ผมหน่อยสิ เช็ดน้ำตา เพื่อผู้ชายคนหนึ่งน่ะ ไม่ คุ้มค่าเลยนะ !”

“……สาร…….เลว”

กู้อานหยานจับคอปกเสื้อเขาไว้ เงยหน้า จ้องเขา เสียง แหบแห้งจนแทบจะพูดมาไม่ได้ “ฉันเจ็บ….อย่าพูด น่า รำคาญจะตายอยู่แล้ว”

“…………เจียงนานตะลึงทันที

มองสีหน้าเธออีกครั้ง ก็ไม่ใช่ท่าทางเสียใจ แค่ขมวดคิ้ว แน่นไว้ด้วยกัน เหมือนว่าเจ็บมากจริงๆ

ก็ใช่ ตอนนี้เธอ ที่จริงเจ็บมาก เขากลับคิดมาตลอดว่าเธอ ร้องไห้ ก็เพราะว่าคุณชายใหญ่ดู่ไม่ได้มาเยี่ยมเธอ

เวลานั้น มีความรู้สึกมากมายปะปนกันไป

กู้อานหยานยังคือกู้อานหยานคนนั้น ถึงในใจจะเสียใจก็ไม่เจ็บปวดจนเสียน้ำตาแบบนี้

ตอนนี้คือน้ำตาที่ห้ามไม่อยู่ เพราะว่าเจ็บปวด ไหลลงมา เอง เป็นปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกาย !

“ขอ ขอโทษ ผมนึกว่า…….

เจียงนานทำอะไรไม่ถูกหน่อยๆ เวลานั้น ไม่รู้ว่าต้องทำ อะไร

“งั้นผม………องไห้ต่อไป ผม…ไม่ใช่ ผมไม่ได้จะเยาะ เย้ยคุณ ผมปวดใจ.……….ไม่ใช่สิ ผมไม่ได้ปวดใจ….เอ่อ ผม จะเรียกหมอ ! ”

กู้อานหยานขี้เกียจสนใจพูดชายที่พูดจาไม่รู้เรื่องคนนี้

เธอเจ็บมากจริงๆ ถึงแม้ไม่น่ากลัวเท่าก่อนหน้านี้ แต่ตอน นี้ ยังคงเจ็บ เจ็บไปทั้งตัว

ส่วน คุณชายใหญ่มู่มาเยี่ยมเธอหรือไม่…ที่จริง รู้ว่าเขา

ไม่เป็นไร ก็พอแล้ว
ไม่มาก็ไม่ต้องมา เขาก็มีเหตุผลของเขา

ถ้าอยู่ข้างเขา สำหรับเขาแล้วคือภาระอย่างหนึ่ง งั้นทำไม ต้องฝืนตัวเองอีก ?

อุบัติเหตุครั้งนี้ ทำให้เธอเห็นได้อย่างชัดเจนแล้ว

การอยู่ของตัวเอง สำหรับมู่บ้านเป่ยแล้ว ไม่ใช่เรื่องดีอะไร

ไม่มีความสามารถนี้ ก็อย่ายืนอยู่ข้างกายคุณชายใหญ่มุ่ ไม่มีคุณสมบัติ !

เจียงนานไม่ทันกดกริ่งเรียก ก็ได้แต่เสียงดังพูดไปด้าน นอกว่า “เรียกหมอ

ไม่นานนัก หมอก็ถูกเฉินซีพาเข้ามา

แค่เห็นสถานการณ์ของกู้อานหยาน หมอก็ปวดหัว “ทำไม ทำเสียงดังจนคนไข้ตื่นได้ ? ”

เวินซีกัมหน้า ไม่กล้าพูดสักคำ
เจียงนานพูดเสียงทุ้ม “รีบดูว่ามีวิธีไหนบ้าง ที่จะลดความ เจ็บปวดของเธอได้ ! ”

รับผิดชอบ เดี๋ยวได้ทำแน่นอน แต่ไม่ใช่ตอนนี้ !

หมอก็ทำอะไรไม่ได้ กินยาแก้ปวดไม่ได้อีกแล้ว ความ เจ็บนี้ ตัวเองต้องอดทนไว้เอง ร่างกายเธอไม่ค่อยดี ยาแก้ ปวดกินมากก็ทำลายร่างกาย

มือของกู้อานหยานยังอยู่ที่หน้าอกเจียงนาน จับคอปก เสื้อเขาไว้แน่น

ก่อนที่เจียงนานพูด เธอกัดปาก เสียงแหบแห้ง “ทนได้ ฉัน……..ได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ