บทที่ 277 ตั้งใจล่อเธอเข้าไป

บทที่ 277 ตั้งใจล่อเธอเข้าไป

ไม่ใช่แค่กู้อานหยานที่หายตัวไป แม้แต่กู้เวยจ๋อก็หายตัว ไปด้วย

“อาจจะเป็นพวกเธอสองพี่น้องเดินเข้าไปเล่นในป่ากันเอง แล้วไม่ยอมกลับมาหรือเปล่าครับ?”

“จะเป็นไปได้ยังไง?” มู่เสงี่ยนเอ๋อรีบพูดขัดการคาดเดา ของคนคนนั้นขึ้นมาทันที แล้วเธอก็พูดเหยียดออกมา: “ถึง แม้ผู้หญิงสองคนนั้นจะถูกพูดว่าเป็นพี่น้องกัน แต่ก็กัดกัน ราวกับหมาทุกวัน แล้วจะไปเดินเล่นด้วยกันได้ยังไง?”

ทั้งสองคนก็เป็นคนของตระกูลกู้เหมือนกัน ถึงแม้จะไม่ ชอบหน้ากันขนาดไหน แต่ความสัมพันธ์ก็ไม่น่าจะแย่ได้ถึง ขนาดนี้

แต่มันชัดเจนมาก ว่าความสัมพันธ์ของเวยจือและกู้อาน หยานนั้น มิอาจใช้แค่คำว่า “แย่”มาบรรยายได้

เพราะเหมือนราวกับว่าเกิดมาเพื่อเป็นศัตรูกัน
ยิ่งไปกว่านั้น ตรงกลางของทั้งสองคนยังมีคุณชายใหญ่มู่ อีก

ละครหญิงสองชายหนึ่ง พวกเธอมาแสดงอยู่ในตระกูล ของพวกเขาจนแทบจะเป็นบ้ากันอยู่แล้ว

ตอนนี้พระราชวังฝั่งตะวันออกถูกบังคับให้ออกไป มา แทนที่ด้วยพระราชวังฝั่งตะวันตก แต่กลับไม่ถูกทำนอง คลองธรรม

อนาคตจะเป็นอย่างไร ใครจะไปรู้?

“หรือว่าพวกเธอไปดวลกันที่ใดที่หนึ่งหรือเปล่า?” หึ น่า สนใจจริงๆ

แน่นอนว่าคนพวกนี้ไม่ได้รู้สึกเป็นห่วงสองพี่น้องอย่า งกู้เวยจือและกู้อานหยาน

พวกเธอเป็นผู้หญิงของคุณชายใหญ่มู่ทั้งสองคน ถ้าเกิด พวกเธอตายอยู่ข้างนอก นั้นมันก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอ เพราะว่าคุณชายใหญ่มู่จะกลับมาเป็นอิสระเหมือนเดิม
และพวกผู้หญิงที่อยู่ที่นี่แบบพวกเธอ ก็จะมีโอกาสอีก ครั้ง

“หยานหยานถูกพวกมันจับตัวไป ไม่รู้ว่าซูเสี่ยวหมี่พุ่ง ออกมาจากทางไหน เธอพุ่งมาอยู่ตรงหน้าของมู่เสงี่ยนเอ๋ อ

“คุณหนูมู่ คุณชายรองมู่ล่ะคะ?”

พวกเธอนั้นมากับคุณชายรองมู่ และเมื่อเกิดปัญหาขึ้น แน่นอนว่าต้องไปหาคุณชายรองมู่

“ตามหาพี่ชายฉันทำไม?” ถึงแม้มู่เสงี่ยนเอ๋อจะไม่ค่อย ชอบเพื่อนของกู้อานหยานพวกนี้ แต่ในเมื่อตอนนี้ได้เกิด ปัญหาขึ้นเธอก็ทำเป็นไม่สนใจไม่ได้

“หยานหยานถูกคนพวกนี้ลากเข้าไป” ซูเสี่ยวหมี่ชี้นิ้วไปที่ ซูซินที่อยู่ไม่ไกลมากนัก

ซูซินยกไหล่ขึ้น แล้วพูดขึ้นมา: “ฉันไม่เคยแตะต้องอะไรกู้ อานหยานเลย นี่เธออย่ามาใส่ร้ายป้ายสีกันแบบนี้นะ
“เป็นเพราะเมื่อตอนเย็นพวกเธอลากฉันเข้าไปในป่า ห ยานหยานจึงได้เข้าไปตามหาฉัน

“แล้วทำไมเธอไม่พูดด้วยล่ะ ว่าทำไมฉันถึงต้องลากเธอ เข้าไปในป่าด้วย? เธอทำเสื้อของฉันสกปรก เธอรับผิด ชอบไหวอย่างนั้นเหรอ?”

“เธอเป็นคนมาชนฉันเองต่างหาก……..

“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” มู่เสงี่ยนเอ๋อยิ่งฟังเธอก็ ยิ่งรู้สึกว่ามันผิดปกติ หรือว่าการหายตัวไปของกู้อานหยาน จะเกี่ยวข้องกับซูซินจริงๆ?

แล้วกู้เวยจ๋อล่ะ?

ซูซินใจร้อนเล็กน้อยและไม่อยากจะอธิบาย: “นางผู้หญิง คนนี้ทำเสื้อของฉันสกปรกแต่ไม่ยอมชดใช้ให้ ฉันเลย โกรธก็เลยลากมันเข้าไปในป่าเพื่อเจรจากัน

“ก็แค่เสื้อตัวเดียว ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยล่ะ?”

วันนี้เป็นวันที่คนในตระกูลมู่พาทุกคนออกมาเที่ยว แต่ กลับเกิดเรื่องไม่ดีแบบนี้ขึ้น มู่เสงี่ยนเอ๋อเองก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน

ถึงแม้เธอจะเป็นคนหุนหันเวลาทำอะไร และเป็นคน อารมณ์ร้อน แต่เธอไม่ชอบการวางแผนทำร้ายผู้อื่นมาก ที่สุด

“ตกลงกู้อานหยานไปที่ไหนกันแน่? ถ้าพวกเธอรู้ก็รีบพูด ออกมาเถอะ”

พี่ใหญ่กับพี่รองก็ได้ส่งคนออกไปตามหาแล้ว แต่ถ้าหา แบบนี้ต่อไป ไม่รู้ว่าจะต้องหาถึงเมื่อไหร่

“ฉัน…….ฉันจะไปรู้ได้ยังไง” ซูซินรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่เธอ ก็ยังไม่ยอมรับ: ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันสักหน่อย?”

“เธอเป็นคนลากฉันเข้าไป หยานหยานถึงได้ตามเข้ามา ฉันเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ว่าพวกเธอเป็นคนล่อให้เธอ เข้าไป

ซูเสี่ยวหมี่อยากเจอลู่เจ๋อหนาน แต่เธอหาทั้งบนเรือและ ข้างล่างเรือจนทั่วแล้วแต่ก็ไม่เจอเขา

เห้อหลิงจือก็ไปตามหากู้อานหยานกับคนอื่นด้วย แต่ถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา

มาหามู่เสงี่ยนเอ๋อก็ช่วยอะไรไม่ได้ ซูเสี่ยวหมี่จึงทำได้แค่ ตามหาตัวของมู่เจ๋อหนานต่อ

ในขณะที่ซูซินกำลังจะเดินออกไป มู่เสงี่ยนเอ๋อก็รีบพูด ขึ้นมา: “หยุดอยู่ตรงนั้น

ซูซินกัดริมฝีปากตัวเอง และตอนหันกลับไปมองมู่เสงี่ยน เอ๋อ และยังฝืนทำใบหน้าที่ยิ้มแย้มอีก

“เสงี่ยนเอ๋อ เธอมีเรื่องอะไรอีกอย่างนั้นเหรอ?”

“ซูซิน เธออย่ามาเล่นตุกติกแบบนี้นะ ถึงแม้ตอนนี้กู้อานห ยานไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ใหญ่ของฉันแล้ว แต่กู้อานหยาน คือคนที่พี่รองของฉันพามา ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอจะรับ ผิดชอบไม่ไหวนะ!”

“ฉัน……ฉันไม่รู้……..

“ซูซิน ถ้าเธอยังไม่ยอมพูดความจริงอีก ฉันจะเล่าเรื่องที่ ซูเสี่ยวหมี่พูดเมื่อกี้ให้พี่รองฟังเมื่อพี่รองกลับมา
“เสงี่ยนเอ๋อ ฉันไม่ได้ทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆนะ

ซูซินรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เพราะถึงแม้บางครั้งเธอ หลอกเสงี่ยนเอ๋อได้ง่าย แต่เธอก็ไม่สามารถให้เสงี่ยนเอ๋ อรู้สึกว่าเธอเป็นคนร้ายได้

จริงๆแล้วคุณหนูผู้ร่ำรวยคนนี้ เธอเป็นคนที่เรียบง่ายมากๆ

และที่เธอจงเกลียดจงชังกู้อานหยานและกู้เวยจือนั้น ก็ เพราะว่าเธอรู้สึกว่าพวกเขาสองคนไม่ใช่คนดีอะไร

แต่ตอนนี้ เธอเริ่มสงสัยซูซินแล้ว……..

“เสงี่ยนเอ๋อ ฉันแค่โกรธจริงๆ เธอก็รู้นี่ว่าเสื้อของฉันถูก นางคนจนอย่างเสี่ยวหมี่ทำสกปรก ดังนั้นฉันก็ต้องโกรธ เป็นธรรมดา ฉันก็เลยอยากจะสั่งสอนมันสักหน่อย…….

“พูดออกมาตรงๆ!” ตอนนี้กู้อานหยานและกู้เวยจือหายตัว ไปทั้งสองคน เธอจำเป็นต้องจัดการเรื่องนี้

ซูซินคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าเสงี่ยนเอ๋อจะเค้นถามเธอขนาดนี้

เธอเป็นคนที่ใจร้อนมากๆ แต่เธอก็ไม่อยากจะมีเรื่องกับ คุณหนูของตระกูลมู่เหมือนกัน

เธอจึงทําเสียงหีในลำคอ แล้วพูดเสียงเบาขึ้นมา: “ฉันล่อ พวกเธอไปถึงในป่าลึก เพื่อจะทำให้เธอหาทางออกมาจาก ป่าลึกไม่ได้.………..”

“นี่เธอทำอะไรลงไป? เธอรู้ไหมพื้นที่บนเกาะนี่ อย่าง น้อยๆก็ยังมีเก้าในสิบของพื้นที่ที่ยังไม่ได้เปิดใช้ แล้วถ้า หากเข้าไป ก็จะไม่สามารถออกมาได้แน่นอน

มันก็จริงที่มู่เสงี่ยนเอ๋อจะไม่ชอบสองพี่น้องตระกูลกู้ แต่ เธอก็ไม่อยากให้พวกเขามาตายอยู่บนเกาะแห่งนี้เหมือน กัน

แล้วก็ยังไม่รู้ว่าบนเกาะนี้มีสิ่งแปลกๆอะไรอยู่บ้าง ถึง แม้จะไม่มีสัตว์ดุร้ายอะไรมาก แต่พวกงูพิษหรืองูต่างๆก็ สามารถออกมาได้ทุกเมื่อ

“ฉันก็แค่โกรธมันนิดหน่อย…….มาทำร้ายน้องสาวของ ฉัน”
ซูซินจับแขนของมู่เสงี่ยนเอ๋อไว้ และเขย่าไปมา: เสงี่ยน เอ๋อ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ จริงๆแล้วพวกเขา……..พวกเขาเองก็

พวกผู้หญิงที่ถูกเธอชี้ก็รีบถอยหลังไปสองก้าวทันที

มู่เสงี่ยนเอ๋อมีสีหน้าที่โกรธขึ้นมาทันที: “แล้วตกลงพวก เธอล่อเขาไปถึงที่ไหนกัน? รีบพูดออกมาให้หมดเดี๋ยวนี้!”

พี่ใหญ่และพี่รองพาคนไปตามหาในป่าทึบและบริเวณ รอบๆชายหาดแล้ว แต่ตอนนี้ก็เหมือนราวกับแมลงวันที่ ไม่มีหัวนั่นแหละ

ทั้งๆที่พวกเขารู้เรื่องทั้งหมด แต่กลับไม่พูดออกมา มันดู ทําเกินไปแล้ว!

ซูซินเองก็จนปัญญา จึงทำได้แค่พามู่เสงี่ยนเอ๋อเดิน เข้าไปในป่า แล้วบอกเส้นทางเข้าไปในป่าลึกให้กับเธอ

“จริงๆแล้วตอนที่ฉันลากซูเสี่ยวหมี่เข้ามา ฉันไม่ได้ลากไป ไกล แต่ฉันตั้งใจนะล่อกู้อานหยานให้เข้าไปในป่าลึก
“ส่วนเวยคือ ใครมันจะไปรู้ว่าพี่น้องสองคนนั้น หมายความว่ายังไง พวกเขาจับมือและวิ่งเข้าไปพร้อมกัน

“จับมือกัน?”

“นี้คือเรื่องจริงแน่นอน เพราะว่าฉันเห็นกับตา……

”

“แล้วเธอแน่ใจไหมว่าเวยคือไม่รู้เรื่องอะไร?” มู่เสงี่ยนเอ๋ อไม่มีทางเชื่อ ว่ากู้เวยจือกับกู้อานหยานจะดีกันได้ขนาดนี้

“ยังจะพูดโกหกอีกเหรอ?” มู่เสงี่ยนเอ๋อทำสีหน้าโกรธขึ้น มาทันที

“กู้……เวยจ๋อเธอเป็นคนเสนอช่วยเอง ฉันไม่ได้มีความ คิดที่จะไปขอให้เธอช่วยจริงๆนะ แต่เธอเป็นคนดูแผนการ ของพวกฉันออกเอง

ฉันคิดว่าผู้หญิงคนนี้ก็รู้สึกอยากจะฆ่ากู้อานหยานอยู่ไม่ น้อย ถึงได้มาเสนอตัวช่วยพวกเธอด้วยตัวเอง
“ช่วยเรื่องอะไร?” มู่เสงี่ยนเอ๋อถามออกมา

“ฉันให้กู้เวยจ๋อเป็นคนไปบอกกู้อานหยาน ว่าพวกฉันลาก ซูเสี่ยวหมี่เข้าไปในป่า เดิมทีคิดจะล่อให้กู้อานหยานเดิน เข้าไปในป่าคนเดียว แต่ใครจะไปรู้ว่ากู้อานหยานจะฉลาด ขนาดนั้น สุดท้ายกู้อานหยานก็จะลากกู้เวยจือเข้าไปด้วย”

และสำหรับพวกเธอแล้ว กู้เวยจือก็ไม่ใช่นกที่ดีอะไรเท่า

ไหร่

ผู้หญิงคนนั้นคิดว่าถ้าเขาช่วยพวกเธอแล้ว เขาจะสามารถ เข้ามาอยู่ในสังคมชั้นสูงของพวกเธอได้ แต่เขากลับไม่รู้ว่า ทุกคนนั้นไม่ชอบขี้หน้าของเธอขนาดไหน

ในสังคมชั้นสูงของเมืองเป่ยหลิงมันไม่มีที่สำหรับคน ตระกูลกู้หรอก

เวยจ่ออยากอยู่เทียบเท่ากับพวกเธอ เพื่อในอนาคต จะได้สานสัมพันธ์กันให้มากขึ้น เพราะมันมีผลดีต่อตัวเขา เอง?

แต่ก็ไม่ดูตัวเองเลยว่าอยู่ในสถานะอะไร
มู่เสงี่ยนเอ๋อหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วโทรไปหามู่บ้านเป่ ยก่อน: “พี่ใหญ่ น้องรู้แล้วนะว่ากู้เวยจือพวกเขาหายตัวไป ที่ไหน”