บทที่ 276 ไม่มีความเป็นคนเลยสักนิด
บทที่ 276 ไม่มีความเป็นคนเลยสักนิด
“กู้อานหยาน เธอจะดึงฉันทำไม?”
กู้เวยจือนั่งอยู่บนพื้น และมองดูฝ่ามือที่ถลอกปอกเปิก ของตัวเอง ด้วยความโกรธจนเกือบจะร้องไห้แล้ว
นางบ้าเธอกลิ้งลงทางลาดด้วยตัวเองก็ว่าเกินพอแล้ว มันยังจะดึงเธออีก นี่มันเป็นบ้าหรือเปล่า?
กู้อานหยานได้รับบาดเจ็บหนักกว่าเขาเล็กน้อย ไม่รู้ว่า ข้อศอกของเธอนั้นไปโดนอะไรมา เธอยังรู้สึกชาข้อศอก จนถึงตอนนี้
“ก็เธอเป็นคนบอกฉันเอง ว่าเสี่ยวหมี่ถูกคนลากเข้ามาในนี้ ไม่ใช่เหรอ?”
เธอเหล่ตามองกู้เวยจือเล็กน้อย เธอเพิ่งจะกลิ้งตกลงมา และตอนนี้ยังนั่งอยู่บนพื้น ยังลุกขึ้นไม่ไหว
“นี่ฉันอุตส่าห์ใจดีบอกแก แต่แกกลับตอบแทนน้ำใจฉันด้วยการแก้แค้นอย่างนี้เหรอ?” กู้เวยจือรู้สึกอยากจะตบ เธอจริงๆ
เมื่อกี้เธอก็ได้ลงมือไปแล้วรอบหนึ่ง เธอกำลังจะตบไป ที่ใบหน้าของกู้อานหยาน แต่ใครจะไปรู้ว่ากูอานหยานใน ตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นร่างกายมือหรือว่าการตอบสนอง มัน เกินความคาดหมายของเธอไปมาก!
เธอไม่ได้ตบกู้อานหยาน แถมยังถูกกู้อานหยานตบกลับ อีกต่างหาก
ข้างกายของกู้เวยจือในตอนนี้ ไม่มีคนที่จะสามารถช่วย เธอได้ เธอจึงไม่มีอะไรที่เหนือกว่ากู้อานหยาน
นอกจากร้องไห้และด่าคน เธอจะยังทำอะไรได้อีก?
“แล้วฉันจะรู้ได้ยังว่ามันไม่ใช่แผนของเธอ?” กู้อานหยาน ยืนขึ้นมา แล้วพยายามมองดูรอบๆให้ชัดเจน
ตอนที่กู้เวยจือมาบอกเธอว่าซูเสี่ยวหมี่ถูกผู้หญิงสองสาม คนลากเข้ามาในป่านั้น กู้อานหยานหาเสี่ยวหมี่ไม่เจอจริ งๆ แล้วมู่เจ๋อหนานก็กลับไปเปลี่ยนเสื้อที่เรือยอชต์อีก
ตอนนั้นรอบข้างเธอไม่มีใครจริงๆ และเพื่อให้แน่ใจว่า ไม่ใช่แผนการของกู้เวยจือ เธอจึงทำได้แค่ดึงกู้เวยจือเดิน เข้าไปด้วยกัน
และในตอนแรกที่กู้เวยอยอมเดินตามมาด้วย ก็เพราะ อยากจะดูอะไรสนุกๆ
ใครก็เดาได้ ว่าพวกผู้หญิงพวกนั้นต้องการจัดการกับกู้ อานหยาน จึงได้ลากตัวซูเสี่ยวหมี่ไป
แต่ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่เดินเข้ามา แล้วกู้อานหยานได้ เห็นเงาของพวกผู้หญิงพวกนั้น
เธอก็รีบวิ่งตามไปทันที แต่เธอกลับสังเกตเห็นว่าที่แห่งนี้ มันดูผิดปกติ ยิ่งเดินลึกเข้าไปมันก็ยิ่งผิดปกติมากขึ้น
จนในที่สุดก็เดินมาถึงที่ลาดชัน
อยู่ๆก็มีคนจะผลักกู้อานหยานลงไป กู้อานหยานจึงรีบยื่น มือไปจับมือของกู้เวยจือ แล้วดึงเธอลงไปด้วย
หลังจากนั้น ก็ตกมาอยู่ในสภาพในตอนนี้
กู้เวยจ๋อก็ยืนขึ้นมา และรู้ว่าตัวเองเอาชนะอานหยานไม่
ได้ แล้วในตอนนี้เธอก็ไม่กล้าทำอะไรกู้อานหยานมากด้วย
จะดีหรือร้าย รอได้กลับไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน
เพิ่งจะเดินไปได้สองสามก้าว และด้วยความไม่ระวังขอ งกู้เวยจือ จึงทำให้เท้าของเธอเหยียบลงไปในหลุมทันที
ไม่รู้ว่าในหลุมนั้นจะมีวัชพืชอะไรบ้าง แต่ตอนนี้เธอยังใส่ ชุดบิกินี่อยู่ และจู่ๆก็มีอะไรบางอย่างมาแทงที่ข้อเท้าของ เธอจนเธอรู้สึกปวดอย่างรุนแรง
“โอ๊ย!” กู้เวยจือร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด “นางคนชั้น ต่ำ ยังไม่รีบเข้ามาช่วยฉันอีก ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้วเนี่ย!
กู้อานหยานหันกลับไปมองที่เขา โดยไม่ได้แสดงสีหน้า อะไร: “เรียกใครว่านางคนชั้นต่ำ?
“ถ้าไม่ได้เรียกแก แล้วจะเรียกใครได้อีกล่ะ?” เมื่อกู้ เวยจือพูดประโยคนี้เสร็จ เธอเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองนั้นโดนหลอกแล้ว
เรื่องง่ายๆแค่นี้ เธอก็ยังถูกหลอกอีก เธอนี่มันโง่จริงๆ!
รีบมาช่วยฉันหน่อย ฉันเจ็บเท้าจะตายอยู่แล้ว!” เธอรีบ พูดขึ้นมา
แต่กู้อานหยานกลับยืนมองเธอด้วยความใจเย็น และไม่มี วี่แววว่าจะกลับไปช่วยเธอเลยสักนิด
“หลุมก็เล็กนิดเดียว เธอลุกขึ้นด้วยตัวเองไม่ได้หรือยัง ไง? นี่เธอยังเคยชินกับการมีคนคอยรับใช้ใช่ไหม แต่ฉัน ว่าที่นี่คงไม่มีใครมาคอยอยู่รับใช้เธอหรอกนะ?”
เดี๋ยวอีกสักพัก หลังจากที่เอาเท้าออกมาจากหลุมได้แล้ว และเห็นว่าเท้าตัวเองสกปรก คงจะให้เธอไปเช็ดเท้าให้กับ เขาอีกใช่ไหม?
ผู้หญิงคนนี้ มักจะใช้ชีวิตอยู่ในความเพ้อฝันของตัวเอง คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงหรือว่าจักรพรรดินี? หรือว่าเป็น พระราชินีหรือไง?
ตลกลิ้นดี
กู้เวย อโกรธจนหน้าแดงไปหมด เธอจึงพูดขึ้นมาด้วย ความโกรธ “นี่ฉันเป็นพี่สาวของแกนะ!
“ฉันก็ยังเป็นน้องสาวของเธอ และตอนนี้เท้าของฉันก็ สกปรกเหมือนกัน แล้วทำไมเธอไม่มาเลียให้มันสะอาด ล่ะ?”
“กู้อานหยาน! เมื่อ……..เมื่อก่อนแกไม่ได้เป็นแบบนี้!” กู้ เวยจือบีบน้ำตาทันที
ถ้าเธอไม่พูดถึงเรื่องในอดีต กู้อานหยานยังพอมีเมตตา และคิดจะช่วยดึงเธอขึ้นมาจากหลุม
แต่คำว่าอดีต ทำให้หัวใจของกู้อานหยานเย็นวูบขึ้นมา ทันที
อดีต? หมายถึงเมื่อชาติที่แล้วหรือเปล่า?
ก็เพราะว่าเธอนั้นโง่เกินไป จึงได้ถูกเพื่อนสนิททำร้าย แล้วตัวเองก็ตายอย่างอนาถอยู่กลางถนน
อดีต? เธอกู้เวยจื่อสมควรที่จะพูดคำนี้ขึ้นมาเหรอ?
“อยากลุก ลุกขึ้นมาเอง แล้วถ้าไม่อยากลุก ก็อยู่ที่นี่ไป คนเดียวแล้วกัน
อ่านหยานหมุนตัวเพื่อจะเดินหาทางออกต่อ
เลยคือโกรธจนน้ำตาไหลลงมา เธอคือว่าที่คุณผู้หญิง ของตระกูลมสูงส่ง! เธอสูงส่งแบบนี้มาตั้งแต่เกิด
และตอนนี้ เธอตกลงไปในหลุม แล้วยังต้องลุกขึ้นมาด้วย ตัวเองอีก!!
“นางคนชั้นต่ำ แกหยุดเดินเดี๋ยวนี้นะ นางคนชั้นต่ำ! นาง คนน………อ่านหยาบ หยาบหยาน แครอฉันด้วย รอ ฉันก่อน…….
อ่านหยานจะเดินออกไปแบบนั้นจริงๆเหรอ และทิ้งเธอ ให้อยู่คนเดียวในหลุมที่มืดมิดแบบนี้
เวยจอรู้สึกกลัวจริงๆ กลัวว่าถ้าตัวเองอยู่ต่อ อาจจะมีงู หรือสัตว์ร้ายอะไรออกมา
……ไม่! ในหลุมนี้จะมีพวกงูพิษไหมเนี่ย?
กู้เวยจ๋อตกใจจนรีบลุกขึ้นมาทันที แล้วพอมองไปที่เท้า ของตัวเอง ก็เห็นว่าเท้าของตัวเองนั้นเต็มไปด้วยโคลน เธอมองความสกปรกนั้นด้วยความโกรธและความเจ็บใจ
อี๋สกปรกเ
ไม่ง่ายเลยกว่าที่เธอจะลุกขึ้นมา แล้วเดินตามอ่านหยาน ที่เดินอยู่ข้างหน้าไป
นางคนชั้นต่ำ ถอดเสื้อของเธอออกมา แล้วเอามาเช็ด เท้าของฉันให้สะอาด
ตอนนี้เธอยังใส่ชุดบิกินี่ แต่กู้อานหยานเปลี่ยนเป็นชุด ออกกำลังกายตั้งแต่หัวค่ำแล้ว
เท้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยโคลนที่มันสกปรก ถ้าเธอกลับ ไปแล้ว เธอจะกล้าไปเจอหน้าคนอื่นได้ยังไง?
“ถอดเสื้อของแกมาให้ฉันเดี๋ยวนี้! กู้เวยจื่อเดินตามกู้อาน หยานทัน เธอจึงยื่นมือออกไปดึงเสื้อของกู้อานหยาน
นางคนซัน คนนี้ เมื่อก่อนไม่ว่าเธอจะพูดอะไรมันก็ฟัง เธอหมด ถึงเธอจะสั่งให้ถอดเสื้อของมันมาเช็ดโคลน แล้ว ใส่กลับไปใหม่ มันก็จะยอมทำ
แต่ตอนนี้……
กู้อานหยานกลับเหวี่ยงมือตบลงมาที่ใบหน้าของเธอ ทันที!
“กู้อานหยา…….
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอไปเอาความรู้สึกเหนือกว่าคนอื่น นี้มาจากไหน ถึงได้คิดว่าตัวเองสามารถใช้ให้ฉันถอดเสื้อ แล้วเช็ดโคลนให้เธอ
กู้อานหยานมองไปที่เธอด้วยสายตาที่ไม่แยแส และรอย ยิ้มที่เยาะเย้ย
“ฉันไม่ใช่หมาที่ถูกเธอเลี้ยงไว้นะ และฉันก็ไม่เคยเอา เปรียบอะไรเธอด้วย กู้เวยจือเธอไม่คิดว่าคำขอนี้ มันดู ประสาทไปหน่อยเหรอ?”
ใช่ มันไม่ใช่เกินไป แต่มันประสาทต่างหาก!
เพราะถ้าเป็นคนปกติ จะไม่มีวันพูดคำพูดพวกนี้ออกมา นอกเสียจากจะเป็นคนที่มีปัญหาทางสมองเท่านั้น!
“นี่ฉันเป็นพี่สาวของแกนะ!” ในที่สุดกู้เวยจือก็ถูกจี้จุด แล้วดึงสติกลับมาได้ เธอจึงยกมือขึ้นและพุ่งเข้าไปเพื่อจะ ทำร้ายกู้อานหยาน
นางคนชั้นต่ำมันสมควรตาย! มันกล้าตบเธอจริงๆ! และคืน นี้เธอถูกตบเป็นครั้งที่สองแล้ว!
“ฉันจะเอาแกให้ตายเลยค่อยดู!”
กู้อานหยานเดินสะดุดเล็กน้อย ทำให้กู้เวยจือจับตัวของกู้ อานหยานไม่ได้ และด้วยพื้นที่อื่น ทำให้เธอล้มลงไปนอน อยู่ที่พื้นทันที
หัวเข่าของเธอราวกับว่าไปชนเข้ากับของอะไรบางอย่าง มันเจ็บมากจนน้ำตาและน้ำมูกของเธอไหล
“ฮือฮือ ฮือฮือฮือ……
กู้อานจือเดินหน้าไปต่อ โดยไม่ได้สนใจเวยอ
กู้เวยจ่ออยากจะหยิ่งใส่ และทำเป็นไม่สนใจนางคนชั้นต่ำ คนนี้
แต่ว่า……แต่ว่าบริเวณโดยรอบมันมืดจริง ถึงแม้จะมีแสง จากดวงจันทร์ แต่ก็ยังมีดจนไม่สามารถมองเห็นทางไ อย่างชัดเจน
ถ้าเธอไม่รีบเดินตามไป แล้วปล่อยกู้อานหยานเดินออก ไป งั้นเธอก็จะต้องถูกทิ้งให้อยู่ที่นี่คนเดียวสิ
“นางคนชั้นต่ำ รอฉันด้วย ฮือฮือ……
เธอเดินไปด้วยและร้องไห้ไปด้วย แล้วเธอก็ยกมือขึ้น มาลูบหน้า แต่ไม่คิดว่ามือของเธอนั้นจะมีโคลนติดอยู่ จึง ทําให้ใบหน้าของเธอนั้นเลอะโคลนทันที
กู้เวยจือกระเซอะกระเซิงไปหมดจนเธอแทบอยากจะเป็น ลม แต่เธอก็รู้ดีว่าถ้าเธอเป็นลมขึ้นมาจริงๆ นางคนชั้นต่ำ อย่างกู้อานหยานก็จะทำเป็นไม่เห็นแล้วปล่อยเธอทิ้งไว้ที่ นี่คนเดียว
นางคนชั้นต่ำคนนี้ ไม่มีความเป็นคนบ้างเลย
“อือ…… ” เธอจึงรีบพุ่งไปหากู้อานหยาน
กู้อานหยานจึงพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “นี่เธอคิด จะตบฉันอีกเหรอ ถ้าเธอยังคิดจะมาเอาเสื้อของฉันเพื่อ ไปเช็ดหน้าของเธอแล้วล่ะก็ ฉันจะทำให้เธอรู้แน่นอนว่า รสชาติของหน้าบวมมันเป็นยังไง
กู้เวยจือจึงรีบหยุดฝีเท้าทันที แล้วร้องไห้เสียงดังขึ้นมา “นางคนชั้นต่ำ ฮือฮือฮือ……
อยู่ๆ ฝีเท้าของกู้อานหยานก็หยุดนิ่งลงทันที
ทางข้างหน้า มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินเข้ามาหา
กู้เวยจือตาเป็นประกายขึ้นมาทันที และเธอก็กำลังจะพุ่ง เข้าไปหาคนกลุ่มนั้น
แต่กู้อานหยานกลับกระชากกู้เวยจือไว้เสียก่อน แล้วพูด เสียงเบา: “นางโง่! นี่มันไม่ใช่คนของคุณชายใหญ่มู่!”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
