บทที่ 275 กู้อานหยานหายตัวไป

บทที่ 275 กู้อานหยานหายตัวไป

“อื้อ……

ร่างบางของหญิงสาวถูกร่างใหญ่ของชายหนุ่ม กดทับอยู่ ระหว่างร่างของเขากับต้นไม้

ถ้ามองมาจากข้างนอก ก็จะมองได้ไม่ชัดเจนว่าผู้หญิงที่เขา กอดอยู่นั้นเป็นใคร

มีผู้ชายสองสามคนวิ่งเข้ามาตรงที่พวกเขาอยู่อย่างบังเอิญ ผู้ชายที่ถูกทำร้ายเมื่อสักครู่กำลังจะโกรธอยู่ แต่เขาเห็นว่าคน ที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้นั้นเป็นใคร

“คุณ…คุณชายใหญ่?” พวกผู้ชายพวกนั้นอึ้งจนตาค้างไป ทันที

ปรากฏว่าเป็นคุณชายใหญ่และผู้หญิงคนหนึ่ง กําลัง……กำลังจูบกันอยู่กลางป่า?

มู่จ้านเป่ยอึ้งเล็กน้อย เขาจึงกดหญิงสาวเข้ามาในอกของตัว เอง แล้วหันหน้ากลับไปมองพวกเขา
สายตาที่มองไปของเขานั้นเยือกเย็นราวกับหิมะที่ลอยใน เดือนหก มันเย็นมากจนอากาศหายใจที่อยู่รอบๆสามารถก่อ ตัวเป็นน้ำแข็งได้

“มีเรื่องอะไร?” น้ำเสียงของเขาไม่มีความโกรธแต่กลับเต็ม ไปด้วยความข่มขู่ จนทำให้คนที่ฟังตกใจจนแขนขาอ่อนขึ้นมา

“ไม่ ไม่มีครับ ขอ….ขอโทษด้วยนะครับ ที่มาขัดจังหวะของ คุณชายใหญ่มู่!

ผู้ชายกลุ่มนั้นตกใจจนต้องรีบถอยหลังไป

แต่ผู้ชายที่ถูกทำร้ายเมื่อสักครู่ยังคงลังเลอยู่ เพราะอยากจะ ดูให้แน่ใจว่าผู้หญิงที่อยู่ในอกของมู่บ้านเป่ยนั้นคือใคร

ทั้งๆที่เขาก็เห็นว่ากู้อานหยานวิ่งเข้ามาในป่านี้ แต่ทำไมอยู่ๆ ถึงไม่เจอแล้วล่ะ

หรือว่าคนที่อยู่ในอกของคุณชายใหญ่..……….

แต่พวกเขายกเลิกสัญญาหมั้นแล้วไม่ใช่เหรอ? คุณชายใหญ่ มู่จะกลับไปกินของเก่าได้ยังไง?
ผู้ชายแบบเขา มีผู้หญิงแบบไหนบ้างที่เขาไม่สามารถหาได้?

ถึงแม้อานหยานจะมีรูปร่างหน้าตาที่สวยมากๆ แต่เขาก็เล่น จนเบื่อแล้ว เขาคงไม่มีทางที่จะกลับไปเล่นของเก่าแน่นอน

“ยังไม่ไสหัวออกไปอีก?” สีในดวงตาของมู่บ้านเป่ยเข้มขึ้นมา

ทันที

เขาหันหน้ากลับมา แล้วประกบริมฝีปากของหญิงสาวที่กำลัง ตื่นตระหนกอีกครั้ง แต่ยิ่งจูบเขาก็ยิ่งไม่อยากถอนริมฝีปาก ออกจากเธอ

พวกผู้ชายสองสามคนนั้นจะกล้าอยู่ต่อได้ยัง แค่ชั่วพริบตา พวกเขาก็วิ่งออกไปอย่างไร้ร่องรอยทันที

กู้อานหยานอยากจะผลักร่างของชายหนุ่มออกไปมาก แต่ก็ กลัวว่าคนพวกนั้นยังไปกันไม่หมด

แต่จูบของเขา…..มันร้อนแรงเกินไป จนเธอแทบทนไม่ไหว

สองมือที่วางอยู่ตรงแผงอกของเขา เดิมที่เธอต้องการที่จะผลักเขาออกไป แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นจับเสื้อของเขาไว้ แน่น แล้วนิ้วมือของเธอก็อ่อนแรงไปหมด

ตอนนี้ระหว่างเขาสองคนก็เหลือแค่เสียงหัวใจที่เต้นแรง และ เสียงหายใจที่รุนแรง……..

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เมื่อมู่บ้านเป่ยรู้สึกจูบต่อไปไม่ไหว เขาจึงหยุดการจูบลงทันที

ชายหนุ่มรีบถอยหลังไปสองก้าวทันที โดยไม่กล้าแตะต้อง เธออีกแม้แต่ปลายเล็บ

เมื่อไม่มีร่างของเขาให้ใช้เป็นที่ยึด ขาทั้งสองข้างของอาน หยานก็อ่อนลงทันที จนเธอเกือบจะล้มลงไปอยู่ที่พื้น

แต่เพราะว่าคุณชายใหญ่มู่เป็นคนมือไวตาไว จึงได้ประคอง เธอขึ้นมาได้ทัน

เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่เป็นตัวของตัวเองของเธอ มู่บ้านเป่ยจึง หัวเราะเสียงต่ำ และความหุนหันของเขากลับลดน้อยลงไป เล็กน้อย

“โดนผมจูบจนขาอ่อนเลยเหรอ?” การที่ได้รู้แบบนี้ ทำให้เขา รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา
“คุณ คุณพูดเรื่องบ้าอะไร?” ให้ตายยังไงกู้อานหยานก็จะ ไม่มีวันยอมรับเด็ดขาดว่าตัวเองนั้นหลงอยู่ภายใต้ลมหายใจ ของเขา

เมื่อรวบรวมแรงกลับมาได้ เธอจึงผลักเขาออกไปทันที: “คน บ้า!”

สายตาของคนบ้าอย่างเขาเลื่อนจากใบหน้าของเธอลงไป ข้างล่าง

“มองอะไรของคุณ ไม่เคยเห็นคนสวยหรือยังไง?” กู้อานห ยานรู้สึกโกรธมากจริงๆ แต่คนที่เธอโกรธนั้นคือโกรธตัวเธอ เอง

ทำไมเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆผู้ชายคนนี้ เธอมักจะไม่เป็นตัวของ ตัวเองตลอด

มู่ล้านเป่ยยกยิ้มริมฝีปากบาง สายตาก็มองอยู่ที่ร่างของเธอ แล้วพูดขึ้นมา: “ใช่ผมไม่เคยเห็นคนสวยคนไหนแต่งตัวเปิด เผยแล้วอยู่ในป่าแบบนี้”

กู้อานหยานรู้สึกสงสัย เธอจึงเลื่อนสายตาไปตามสายตาของ

เขา
วินาทีต่อมา ก็มีเสียงกรีดดังลั่นออกมาจากในป่าทันที

เจ๋อหนานพยายามตามหานางฟ้าของเขาอยู่ เขาหาไปทั่ว ชายหาดแล้วแต่ก็หาไม่เจอ

ในขณะที่กำลังจะเข้าไปหาในป่า ไม่คิดว่าจะได้ยิงเสียงกรีด ของกู้อานหยานดังขึ้นมา

เขารู้สึกตกใจมาก จึงรีบวิ่งเข้าไปดู แต่กลับเห็นกู้อานหยาน ยืนอยู่ใต้ต้นไม้เพียงคนเดียว ด้วยใบหน้าที่แดงราวกับเลือด สามารถซึมออกมาได้

“หยานหยาน” เขาหันไปมองรอบๆหนึ่งที แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมี ใครอยู่บริเวณนี้

ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียว? แล้วเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?

“………” การหายใจของกู้อ่านหยานยังคงหายใจติดๆขัดๆ แต่ก็ยังดีที่เธอสามารถดึงบิกินี่ของเธอขึ้นมาได้ก่อนที่เขาจะ เข้ามาถึง

มิน่าล่ะเมื่อกี้…..เมื่อคุณชายใหญ่ถึงได้พูดว่าเธอเปิดเผย! ก็เพราะว่าชุดของเธอนั้นหลุดไปหมดไง!
ก็เป็นเพราะคนบ้าคนนั้นท่านั่นแหละ……..

“เรากลับไปที่ชายหาดกันเถอะ ที่นี่มันอันตราย” เธอไม่อยาก ให้เขาจับพิรุธเธอได้มากกว่านี้ เธอจึงรีบเดินออกจากป่าทันที

จริงๆแล้ว เจ๋อหนานยังอยากจะไปดูรอบๆ ว่าจะมีใครอยู่ บริเวณนี้อีกไหม

แต่เมื่อเห็นว่าเธอเดินออกไปเร็วขนาดนั้น เขาก็ไม่อาจจะอยู่ ต่อได้ ก็เลยทำได้เพียงตามเธอไป แล้วนำผ้าขนหนูมาคลุมให้ กับเธอ

“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียวได้ล่ะ?” เขายังคงมีความสงสัย เต็มไปหมด

“ฉัน……”

“กู้อานหยาน เธออยู่ที่นี่นี่เอง!” ผู้ชายที่ถูกทำร้ายเมื่อสักครู่ ยังคงตามหาเธออยู่

ยังไม่ทันได้เห็นชัดๆว่าใครยืนอยู่ข้างหลังของเธอ เขาก็เห็น ว่ากู้อานหยานเดินออกมาจากป่าก่อนแล้ว
เขาจึงรีบเดินเข้าไป และพูดด้วยความโกรธ: “เธออยู่ด้วยกัน กับใคร? นี่เธอกล้า……..คณชายรองม่?”

เธอไม่ได้อยู่กับคนที่แอบทำร้ายเขาเมื่อสักครู่หรอกเหรอ?

ทําไมถึงกลายเป็นปูเจ๋อหนานได้ล่ะ?

“มีเรื่องอะไร?” มู่เจ๋อหนานหันไปมองผู้ชายที่หน้าบวมข้าง หนึ่ง

เมื่อกี้เขาได้ยินว่ามีคนถูกทำร้าย อาจจะเป็นคนที่อยู่ข้างหน้า นี่แหละ?

“ผม…” ผู้ชายคนนั้นมองไปที่เขา แล้วหันไปมองที่กู้อาน ” หยานอีก น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นซื่อๆขึ้นมาทันที “เธอ…เมื่อกี้

“เมื่อกี้เขามาลวนลามฉัน เขาก็เลยถูกฉันต่อย” กู้อานหยาน พูดด้วยใบหน้าที่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร

“อะไรนะ?” สีหน้าของมู่เจ๋อหนานนิ่งขึ้นมาทันที แล้วจ้องไป ที่ผู้ชายคนนั้น “แกลวนลามเธออย่างนั้นเหรอ?”

“ไม่……ผมไม่ได้ทํา คุณชายรองมู่เธอต่างหากที่ไปอยู่กับ ผู้ชายคนอื่น คุณชายรองคู่ สาวน้อยคนนี้ไม่ใช่ของดีอะไรนักหนา คุณชาย……

กู้อานหยานจึงกระชับผ้าขนหนูที่อยู่บนร่างของเธอ แล้วหมุน ตัวเดินออกไปทันที

“คุณชายรองมู่ คุณชายดูสิครับว่าเธอนั้นร้อนตัว คุณชายอย่า ให้เธอ……โอ๊ย!”

เสียงดัง บขึ้นมา ผู้ชายคนนั้นถูกต่อยจนล้มลงไปอยู่ที่พื้น หน้าอีกข้างหนึ่งของเขาบวมเท่ากันกับอีกข้างหนึ่งทันที

สุดท้ายก็เท่ากันแล้ว

“คุณชายรอง……..

“เธอเป็นผู้หญิงที่ฉันชอบ ฉันไม่อนุญาตให้ใครมาแตะต้องตัว เธอ! ไสหัวออกไป

ถึงแม้คุณชายรองมู่จะไม่มีอำนาจเท่ากับคุณชายใหญ่มู่ แต่ ในเมืองเป่ยหลิง คุณชายรองมู่นั้นก็ถือว่าเป็นคนมีอำนาจคน หนึ่ง

ขอแค่เป็นคุณชายของตระกูล ใครมันจะกล้าไปรุกราน?
เขาคิดว่าแค่เขากระชากหน้ากากของอานหยานได้ คุณชายรองมู่ก็จะมองเขาเป็นเพื่อนคนหนึ่ง

แต่เขากลับไม่รู้ว่า กู้อานหยานนั้นไม่ได้อยากอยู่ด้วยกันกับมู่

เจ๋อหนาน

เพราะฉะนั้น ไม่ว่ามู่เจ๋อหนานจะมองเธอยังไง เธอก็ไม่ได้ สนใจอะไร

มู่เจ๋อหนานจะกล้าสงสัยได้ยังไง? เพราะถึงแม้กู้อานหยานจะ อยู่กับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าเขา เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้

ใครให้เธอไม่ใช่ผู้หญิงของเขาล่ะ?

“หยานหยาน ผมค่อยไอ้คนที่พูดไร้สาระให้แล้วนะ”

มู่เจ๋อหนานเดินตามเธอไปด้วยใบหน้าที่เอาใจ: “ผมจะไม่ให้ มันขึ้นเรือสำราญไปรบกวนคุณได้อีก แต่ตอนนี้พวกเราไปว่าย น้ำกันเถอะ”

กู้อานหยานพยักหน้าเล็กน้อย แต่อารมณ์ของเธอก็ยังไม่ สามารถกลับมาเป็นปกติได้
พอเลื่อนสายตามองไป ก็เห็นว่าบนชายหาดนั้นมีคนอยู่ ไม่น้อย และพวกเขาทั้งหมดก็เป็นผู้ชายผู้หญิงที่อยู่บนเรือ สำราญลำเดียวกันกับเธอทั้งนั้น

และยังมีบริกร ที่กำลังเตรียมเตาย่างและของกินอยู่ เมื่อทุก คนเล่นน้ากันจนเหนื่อยแล้ว ก็สามารถมาชิมอาหารที่เพิ่งทำ เสร็จสดๆร้อนๆจากเตาได้เลย

มีเงินนี่ดีจริงๆเลย อยากเที่ยวยังไงก็เที่ยว แล้วก็ยังมีคนที่ ค่อยให้บริการด้วย

แต่การใช้ชีวิตของคนรวยพวกนี้ พวกเขาอยู่ท่ามกลางการ ต่อสู้และการหลอกลวงซึ่งกันและกันทุกวัน มันจะมีความ หมายอะไร?

“ฉันขอนั่งอยู่ตรงนี้สักพักนะ” กู้อานหยานหยุดลงตรงใต้ร่ม กันแดด และเธอก็ยังคงกลัวน้ำทะเลที่อยู่ข้างหน้าของเธอ มาก

“ได้สิ เดี๋ยวผมนั่งเป็นเพื่อน” มู่เจ๋อหนานกวักมืออยู่สักพัก

บริกรที่เพิ่งลงมาจากเรือก็ถือถาดและรีบเดินมาหาเขา แล้ว น้ำเครื่องดื่มมาให้เขาสองแก้ว
มู่เจ๋อหนานนั่งเป็นเพื่อนเธอของเธอจริงๆ เขาไม่พูดอะไรสัก อย่าง เพราะรู้ว่ากู้อานหยานไม่อยากจะพูด

เขาทำเพียงแค่นั่งมองก้อนเมฆและท้องฟ้าอยู่ข้างๆเธอ อย่างเงียบๆ

คุณชายรองฟูในแบบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกทึ่งจริงๆ

คนกลุ่มหนึ่งมาอยู่บนชายหาด มันก็ไม่ได้มีเรื่องพิเศษอะไร มากหรอก?

หลังจากคุณชายใหญ่มู่ขึ้นเรือสำราญไปแล้ว เขาก็นั่งอยู่ใน ห้องตลอด ไม่ได้ออกมาอีกเลย

จนเมื่อถึงตอนกลางคืน หลีเยรีบวิ่งมาส่งข่าวข่าวหนึ่ง “คุณชายใหญ่ครับ คุณผู้หญิง……..อ่านหยานหายตัวไปครับ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ