บทที่258 เพิ่มหลายชายให้พวกเราคนหนึ่ง

บทที่258 เพิ่มหลายชายให้พวกเราคนหนึ่ง

พอชุ่ยเอ๋อออกไป เจียงนานกลับมาตรงหน้าเธอ : “ว่า

ไง ? ”

“ไม่ได้พูดอะไร เธอถูกไล่ออก ตอนนี้ ไม่รู้เรื่องของตระกู ลมู่แล้ว”

กู้อานหยานยืนขึ้นมา เดินไปที่ตีนเขากับเขาด้วยกัน

“ไม่ได้พูดเรื่องอื่นเหรอ ? “เจียงนานแปลกใจหน่อยๆ นี่ไม่

เหมือนนิสัยของกู้อานหยานเลย

“ถามเรื่องก่อนหน้านี้ แต่ ชุ่ยเอ๋อดูแลคุณท่านหญิงได้ไม่ นาน คนใช้เมื่อก่อนที่ชื่อซิน รู้เยอะ แต่ชุ่ยเอ๋อไม่รู้เลย”

เจียงนานก็ยังรู้สึกไม่เชื่อ จากนิสัยยัยเด็กนี่แล้ว ถามอะไร

ไม่ได้ จะปล่อยชุ่ยเอ๋อไปง่ายๆเหรอ ?

แต่ ในเมื่อเธอไม่อยากพูด เขาก็ไม่ถาม
เรื่องนี้ อย่างที่เขาบอก ผ่านไปหมดแล้ว

ต่อไป แค่เธอใช้ชีวิตดีๆ ทุกอย่าง ถึงจะคุ้มค่าที่สุด

ทั้งสองเดินไปถึงตีนเขา ยังไม่ทันไปลานจอดรถ ก็มอง เห็นสองสามคนเดินมาตรงหน้า

มู่บ้านเปียสวมเชิตและสูทสีดำ กู้เวยจ๋อก็ยังแต่งตัวสง่า งามหรูหราเสมอ

หลีเย่เดินอยู่หลังเขา มองเห็นกู้อานหยานกับเจียงนาน แววตามีความประหลาดใจ

“คุณคุณหนูๆ ช่วงนี้ร่างกายเป็นไงบ้าง ? “หลีเย่ถาม อย่างทนไม่ไหว

“ดีมาก ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ”กู้อานหยานยิ้มให้เขา

เรื่องแบบนี้พอเกิดขึ้นแล้ว เธอยังใจเย็นต่อหน้าพวกเขา ได้ ทันใดนั้น แม้แต่ตัวเองก็คิดว่า เธอสงบนิ่งมากกว่าแต่ ก่อน
อย่างน้อย ไม่ใจร้อนอีก ก็จะไม่ถูกขับเคลื่อนอารมณ์และ ความรู้สึกง่ายๆอีก

เธอมองมู่บ้านเป่ย ถามเสียงอ่อนโยน : “คุณชายใหญ่มู่ ช่วงนี้…….สบายดีไหม ?

“ดีมาก ใบหน้ามู่บ้านเป่ยไม่แสดงอาการใดๆ นิ่งเฉย ทำให้คนมองไม่ออกว่าเขาคิดอะไร

“คุณชายใหญ่มู่ บางอย่าง ขอคุยกับคุณส่วนตัวได้ไหม คะ ? ”

กู้อานหยานยืนอยู่ข้างนอกนานแล้ว ขาทั้งคู่สั่นหน่อยๆ เหนื่อยแล้ว

การทำงานของร่างกายยังไม่ทันฟื้นฟู ที่จริงความเห็น ของหมอ คือให้เธออยู่ต่ออีกสามวันค่อยออก

แต่เธอยืนหยัด ไม่อยากอยู่ที่โรงพยาบาลต่อไป

ไม่อย่างนั้น วันนี้เธอควรจะอยู่ในโรงพยาบาล พักผ่อนต่อ
มู่ล้านเป่ยยังไม่พูด กู้เวยจือที่ยืนอยู่ข้างเขาก็มีสีหน้าหม่น ลง พูดอย่างไม่พอใจ : “กู้อานหยาน คุณยังทำร้ายเขาไม่ พออีกเหรอ ? ”

กู้อานหยานไม่สนเธอ เอาแต่มองมู่บ้านเปีย

สายตามู่บ้านเป่ยเยือกเย็น มองไปที่เธอ

แป๊บเดียว เขาพูดเรียบๆ : “ผมมีธุระ

“ขอเวลาคุณแค่ห้านาที……ไม่สิ สามนาที

“ครั้งหน้า นัดล่วงหน้ากับหลีเย่ มู่บ้านเป่ยเดินออกไป ไม่ หันหน้าสักนิด

หลีเย่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยิ้มให้กู้อานหยานอย่าง กระอักกระอ่วน : “วันนี้คุณชายใหญ่ยุ่งมากครับ พอเคารพ ศพคุณท่านหญิงเสร็จ ก็ต้องไปจัดการงานที่บริษัททันที”

“คุณหนูกู้ งั้นผมดูตารางเวลาของคุณชายใหญ่ให้คุณ ไหม ครั้งหน้า.…
“ไม่ต้องแล้ว”กู้อานหยานส่ายหน้า ในที่สุดก็ทนไม่ไหว คล้องแขนของเจียงนาน

เธอยืนไม่ไหว และก็ไม่มีอะไรค้ำจุน จะล้มลงไป

เจียงนานมองหน้าซีดๆของเธอออกนานแล้ว แขนยาวๆ ยื่นไป เอาเธอเข้ามาในอ้อมแขน

“ให้ผมอุ้มคุณไปไหม ? ที่จอดรถของที่นี่ยังต้องเดินไป อีก”เสียงของเจียงนาน อบอุ่นกว่าลมรอบๆซะอีก

กู้อานหยานลังเล ในที่สุดก็พยักหน้า

เธอเดินไม่ไหวแล้วจริงๆ เดินต่อไป เป็นลมแน่ๆ

เจียงนานจึงอุ้มเธอขึ้นมา เดินไปที่ลานจอดรถ

หลีเย่บอกไม่ถูกว่าตัวเองตอนนี้รู้สึกยังไง สีหน้าของคุณผู้ หญิงไม่ค่อยดีมากจริงๆ ดูท่าทางอ่อนแรง

บางที หมดสติในโรงพยาบาลถึงสิบวันสิบคืน ถ้าเป็นคน อื่น ก็คงไม่มีทางฟื้นตัวไวขนาดนี้
แต่ คุณชายใหญ่อยู่นี่ คุณผู้หญิงกลับให้ชายอื่นอุ้มไป……

กลับเป็นกู้เวยจือที่หันไปมองร่างพวกเขาออกไป อดยิ้ม อย่างเยือกเย็นไม่ได้ : “ไวขนาดนี้ก็อ่อยคุณชายรองเจียง ได้แล้ว ทำไมฉันไม่รู้เลย วิธีการของน้องสาวจะเจ๋งได้ถึง ขั้นนี้ ? ”

ฝีเท้าของมู่บ้านเป่ยชะงักลง ในที่สุดก็หันหน้าไปมอง แต่มองแค่แวบเดียว ก็ละสายตากลับ เดินไปที่สุสานบน ภูเขา

มู่บ้านเป่ยไม่หยุด กู้เวยจือก็ไม่อยู่ต่อ รีบตามไปอย่างไว

“จ้านเป่ย ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดเรื่องแย่ของกู้อานหยาน ก็ รู้สึก เธออยู่ต่อหน้าอดีตคู่หมั้นอย่างคุณ แล้วยังไปกับ ผู้ชายคนอื่น ..……

นิ่งไปแป๊บหนึ่ง ก็เหมือยจะพูดออกมาอย่างยาก ลำบาก “คำแบบนี้ ฉันไม่กล้าพูดออกมา”
มู่บ้านเปียกลับไปที่บนภูเขาอย่างเดียว สำหรับเรื่องนี้ เหมือนจะไม่สนใจ

หลีเย่เดินอยู่หลังทั้งสอง ยิ่งมองร่างกู้เวยจือที่ดูสบายๆ สง่างาม ก็ยิ่งรังเกียจ

ผู้หญิงคนนี้ช่วงนี้เอาแต่อยู่ข้างๆคุณชายใหญ่ ไม่ใช่แค่ คอยตามติดอยู่ที่ห้องพักว่างเจียงเก๋อแม้แต่บริษัทมู่ชื่อ กรุ๊ป ก็ยังไปหาคุณชายใหญ่บ่อยๆ

สายตาของนายท่านใหญ่มีปัญหาจริงๆ แอบต้องการให้ คุณชายใหญ่กับเธอคบกัน

และยังให้กู้เวยจือทำงานที่บริษัทมู่ชื่อกรุ๊ป ให้เธอเป็นผู้ ช่วยพิเศษของคุณชายใหญ่

ตอนนี้กู้เวยจือมีธุระหรือไม่มีก็อยู่แต่ในห้องทำงานของ คุณชายใหญ่ น่ารำคาญสุดๆ

คุณชายใหญ่กลับไม่คิดอะไร เขาแค่ตั้งใจทำงาน ก็ สามารถเข้าไปในพื้นที่ของตัวเองได้

เขาดูแล้วปวดใจมาก มักจะมีบางอย่าง เหมือนว่าสิ่งแวดล้อมมีมลพิษอย่างนั้น

กู้เวยจื่อเห็นมู่บ้านเป่ยไม่อยากพูดเรื่องของกู้อานหยาน ก็ เลยไม่พูดถึงแล้ว

มาต่อหน้าหลุมศพคุณท่านหญิง กู้เวยจือตาแดงทันที คุกเข่าตรงหน้าหลุมศพเธอ

รับกระดาษเงินจากมือของหลีเย่ เผาไปให้คุณท่านหญิง พร้อมกับพูดและร้องไห้ไป : “คุณย่า อยู่ทางนั้นสบายดี ไหมคะ ? ”

“คุณย่าไม่ต้องห่วงฉันค่ะ จานเบี้ยดีต่อฉันมาก ฉันรู้ว่าเขา ตอบรับคุณไปแล้ว ต่อไปจะดูแลฉัน เขาทำได้แน่ค่ะ”

“คุณย่าคะ คุณวางใจนะคะ ฉันกับจ้านเป่ยจะใช้ชีวิตดีๆค่ะ

หลีเย่หลบอยู่ข้างๆ อยู่ไกลจากเสียงร้องไห้นี้

คำนี้ จะพูดให้คุณท่านหญิงฟัง หรือว่าเตือนคุณชายใหญ่ ให้ดีต่อเธอ ?
ยังไงตอนนี้ ทุกอย่างที่รู้สึกต่อผู้หญิงคนนี้ หลีเย่ต่างไม่ สะดุดตา

กู้เวยจือยังร้องไห้พูดกับคุณท่านหญิง มู่ล้านเปียกลับ เหมือนไม้ ยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพ ตัวแข็งตรง

เขามองรูปคุณท่านหญิงตรงหลุมศพ จ้องรอยยิ้มที่ริม ฝีปากของเธอ ริมฝีปากแข็งนิ่ง เป็นเส้นตรง

ไม่รู้ว่าร้องนานแค่ไหน กู้เวยจือจึงเงยหน้ามองเขา พูด เบาๆ : “เมื่อคืน ฉันฝันถึงคุณย่า

มู่บ้านเป่ยยังไม่พูด กู้เวยจือเช็ดน้ำตา เหมือนลังเลเล็ก น้อย และก็อายหน่อยๆ

“คุณย่าเธอ…..เธอถามฉันว่าเมื่อไหร่ จะให้ตระกูล……. ให้ตระกูลมู่ เอ่อ……..หลาน…….

“คุณชายใหญ่ ทางนั้นโทรมาแล้วครับ”

กู้เวยจือยังพูดไม่จบ หลีเย่ตัดบททันที เดินไปตรงหน้ามู่ จ้านเป่ย
มู่ล้านเป่ยหันไปมองเขา หลีเย่พูด : “ทางนั้นบอกว่า เส้น ทางจัดการเรียบร้อยแล้วครับ อีกสามวัน เดินทางได้

“อือ”มู่บ้านเป่ยพยักหน้า หันไปอีกที โค้งคำนับอย่างสุด ซึ่งต่อหน้าป้ายหลุมศพของคุณท่านหญิง แล้วหมุนตัวเดิน ออกไปที่ตีนเขา

กู้เวยจือโกรธแทบตาย เมื่อกี้ อีกนิดเดียวเท่านั้น จะพูดจบ

แล้ว

โทษไอ้หลีเย่ที่สมควรตายนี่ ! มาทำลายเรื่องดีๆของเธอ โดยเฉพาะ ใช่ไหม ?

ไอ้สวะนี่ ! ไม่ช้าก็เลว จะไล่เขาออกไปจากจ้านเป่ย !