บทที่251 ทุกย่างก้าว ต่างเหยียบย่ำไปที่เส้นแห่ง ชีวิตและความตาย

บทที่251 ทุกย่างก้าว ต่างเหยียบย่ำไปที่เส้นแห่งชีวิต และความตาย

กู้อานหยานไม่ทันป้องกัน เสียงตบเข้ามา ถูกฝ่ามือนี้ทิ้ง

ไปด้านข้าง

มู่เสงี่ยนเอ๋อยังจะพุ่งเข้ามาอีก ยกมือขึ้นจะตบเพิ่มไปอีก สักฉาด

แต่ หลีเย่ไปตรงหน้าเธอก่อน แล้วป้องกันกู้อานหยานไว้ ด้านหลัง : “คุณหนูหก……

“ถอยไป ! “มู่เสงี่ยนเอ๋อไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ยกฝ่ามือขึ้น ครั้งนี้ ตบลงไปที่หน้าหลีเย่แรงๆ

เสียงตบดังขึ้นมา เสียงฝ่ามือดังชัดเจน หน้าของหลีเย่กับ กู้อานหยานเหมือนกัน เป็นรอยนิ้วมือแดงๆขึ้นมาทันที

หลีเย่ไม่ได้สู้กลับ แต่ก็ไม่ได้เปิดทางให้ ยังคงขวางไว้ ตรงหน้ากู้อานหยาน
“ฉันบอกให้หลบไป ! ได้ยินไหม ! คุณไสหัวไปเดี๋ยวนี้ ! ”

มู่เสงี่ยนเอ๋อเหมือนกับคนบ้า ตบฝ่ามือลงไปเรื่อยๆ

เสียงดังไม่หยุด ตบลงไปที่หน้าของหลีเย่หมด

หลีเยได้แต่ยอมอยู่เงียบๆ ไม่พูดอะไร แต่ก็ยังไม่เปิดทาง

ให้

คนในห้องรักษานั้น ต่างถูกพ่อบ้านไล่ออกมา

นายท่านใหญ่ให้คนอยู่กับคุณท่านหญิง ดังนั้น ถึงคนอื่นๆ ในตระกูลมู่จะเจ็บปวด ก็ได้แต่ออกไปก่อน

ออกมาจากห้องรักษา สายตาทุกคนต่างมองไปที่กู้อานห

ยาน

“เป็นเธอที่ผลักคุณย่าลงทะเลสาบ เป็นยัยแพศยานี่ ! “มู่

เสี่ยวหย่านก็พุ่งไปด้วย

ผลักหลีเย่ไปทีหนึ่ง ก็ยังผลักออกไม่ได้ แล้วจึงใช้เท้าถีบเข้าไป

หลีเย่ก็เหมือนต้นไม้ ปกป้องอยู่ตรงหน้ากู้อานหยาน

รอคุณชายใหญ่ไม่ไหว เขาพูดอะไรก็ไม่ยอมเปิดทางให้

และก็ไม่รู้ว่าใคร ยกเก้าอี้ด้านข้างขึ้นมา ออกแรงทุ่มใส่ตัว หลีเย่

เสียงดังขึ้นมา เก้าอี้แตกพัง หลีเย่ก็ยังเหมือนต้นไม้ ยังคง ปกป้องตรงหน้ากู้อานหยานไม่ส่งเสียงใดๆ

หน้าผากถูกขอบเก้าอี้ทุ่มใส่จนแตก เลือดสดไหลลงมา ไม่หยุด แต่เขาก็ยังไม่ขยับใดๆ

คุณท่านหญิงเสียแล้ว ทุกคนต่างเสียใจ ความบ้าคลั่งของ พวกเขา หลีเย่เข้าใจดี

เพราะว่าเข้าใจดี เลยไปไม่ได้ ถ้าเขาไป คุณผู้หญิงจะทำ

ไง ?
ร่างกายเขากำยำ ทนทรมานสักหน่อยไม่เป็นไร แต่คุณผู้ หญิงอ่อนแอ กลัวว่าจะทนไม่ไหว !

“หลีเย่ คุณถอยไป ! ให้ยัยแพศยานออกมา พูดกับทุกคน ให้ชัดเจน ! ”

“หลีเย่ ไม่เปิดทางให้อีก อย่าหาว่าไม่เกรงใจแล้วนะ !

“หลีเย่ ! ออกไป ! ”

ในที่สุด ตอนวุ่นวายอยู่นั้น ร่างสูงๆสองร่างก็ออกมาจาก ห้องรักษา

คือนายท่านใหญ่ที่อดทนได้แล้ว สองคนหลังที่อยู่ข้าง ศพของคุณท่านหญิง คือมู่บ้านเป่ยกับปูเฟิงจิ่น

เขาเดินมาที่กู้อานหยาน ทุกก้าวที่ย่างเข้ามา เหมือนกับ เหยียบย่ำเส้นแห่งความเป็นและความตาย

หนักแน่น ทรงพลัง เย็นชา ทำให้คนหวาดกลัว
เขาจ้องเด็กสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังหลีเย่และสติไม่อยู่กับ เนื้อกับตัว สายตาที่เยือกเย็น ไม่มีความอบอุ่นสักนิด

ในที่สุด เขาก็เดินไปตรงหน้าของอานหยาน สายตาที่ เย็นชาลึกซึ้ง จับจ้องไปที่ใบหน้าเธอ

หลีเย่ยกมือขึ้นเช็ดเลือดบนหน้า ในที่สุดก็เปิดทางให้

“เป่ย ตอนที่ย่าคุณเกิดเรื่อง มีแค่ยัยผู้หญิงคนนี้ที่อยู่กับ เธอ ! เธอคือฆาตกร ! ”

มู่ซื่อหรูรู้ จะจัดการกู้อานหยาน ต้องให้มู่บ้านเป่ยลงมือ เองเท่านั้น

ถ้ามู่บ้านเป่ยไม่ยอม ใครก็ไม่มีทางใกล้ชิดเธอได้ !

สายตาของทุกคน ต่างมองไปที่มู่บ้านเป่ย

ตอนนี้กู้อานหยานจะเป็นหรือตาย ก็อยู่ที่คำพูดของคุณ ชายใหญ่มู่แล้ว !

กู้อานหยานเงยหน้าขึ้น สบตากับสายตาของมู่บ้านเป่ยที่ไม่มีความอบอุ่นสักนิด

เธอปากสั่น เสียงแหบแห้ง : “ไม่ใช่……..ไม่ใช่ฉัน รถเข็น ไหลลงไปในทะเลสาบเอง ฉันอยากดึงเธอกลับมา ฉันจะ ดึงกลับมา”

น้ำตาหนึ่งหยด ในที่สุดก็ไหลลงมาจากขอบตาเธอ

เธอจะดึงคุณย่ากลับมาแล้วจริงๆ แต่ เธอดึงไว้ไม่อยู่ เธอ ดึงไว้ไม่อยู่นี่ !

“ไม่ใช่ฉันจริง ! “กู้อานหยานอยากคุกเข่าลงไป เธอไว้ เรี่ยวแรงแล้ว

ตั้งแต่เมื่อกี้ยันตอนนี้ ทุกคนต่างบอกว่าคุณย่าตาย แต่ ตอนนี้เธอยังรับไม่ได้

เธอไม่ได้สติคืนมา

ทุกอย่างเหมือนฝัน ภายในหนึ่งชั่วโมงกว่านี้ คุณย่าที่ยัง พูดกับตัวเอง ยังยิ้มให้เธอ จะตายแล้ว
ตายแล้วจริงๆเหรอ ?

แต่ยันตอนนี้ ก็ยังไม่เห็นหน้าคุณท่านหญิง

เธอไม่อยู่แล้ว……..จริงๆเหรอ ?

ไม่อยากจะเชื่อ และก็ไม่เชื่อ

คนที่อยู่ดีๆ บอกว่าไม่อยู่แล้ว ก็ไม่อยู่เลย ?

ทำไมเป็นแบบนี้ ?

จู่ๆ มีเสียงดังขึ้นมา ห้องรักษาถูกเปิดออก ร่างของนาย ท่านใหญ่ที่หมดสภาพเดินออกมา

สายตาที่เผชิญหน้ากับทุกคน ใบหน้านายท่านใหญ่ที่สงบ ลง และหม่นหมองนั้น ไม่มีการแสดงออกใดๆ

“คุณปู่ ยัยแพศยานี่ทำร้ายคุณย่า ! “มู่เสงี่ยนเอ๋อพุ่ง เข้าไป จับแขนเสื้อนายท่านใหญ่

“ฉันได้ยินจากพวกบอดี้การ์ด ตอนเกิดเรื่อง มีแค่เธอที่อยู่ในที่เกิดเหตุ ชุ่ยเอ๋อก็รับประกันได้ ! ”

สายตาของนายท่านใหญ่ มองไปที่กู้อานหยาน จากนั้น ก็ มอง ยเอ๋อ

ชุ่ยเอ๋อเบะปาก ไม่รู้ว่าเสียใจหรือตื่นตระหนก น้ำตาไหล ออกมา

“คุณท่าน ตอน…ตอนนั้นคุณท่านหญิงให้ฉันไปเอา ขนมทานเล่น ฉันเพิ่งเดินออกไป คุณท่านหญิงก็เกิดเรื่อง”

ถึงแม้วันเวลาที่อยู่ข้างคุณท่านหญิงจะไม่ยาวนาน แต่ คุณท่านหญิงคือคนที่จิตใจดีมากๆ ชุ่ยเอ๋อไม่มากก็น้อย ก็ ยังมีความรู้สึกต่อเธอ

เธอคร่ำครวญ พูดต่อ : “ตอนนั้น มีแค่คุณผู้หญิงอยู่……

“เธอไม่ใช่คุณผู้หญิงอะไร ! พี่ใหญ่แถลงไปแล้ว ว่าถอน หมั้นกับเธอ ! “มู่เสงี่ยนเอ๋อกรีดร้อง

มู่เสี่ยวหย่านก็ร้องไห้พร้อมพูดไปว่า : “งั้น ทำไมคุณให้คนนอกอยู่กับคุณย่าส่วนตัว ? ย่าเกิดเรื่อง คุณก็ต้องรับ

ผิดชอบ ! “

ชุ่ยเอ๋อคุกเข่าลงด้วยความตกใจ สะอึกสะอื้นไป ว่า : “ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะคุณท่าน ความผิดฉันเอง ขอโทษ……………”

เธอไม่ควรไปจากคุณท่านหญิง ไม่ว่ายังไง เธอก็ควรอยู่ เฝ้าข้างๆ คุณท่านหญิง !

เป็นความผิดของเธอ ความผิดของเธอจริงๆ ! “ฮือ…… นายท่านใหญ่จ้องชุ่ยเอ๋อที่คุกเข่าที่พื้น พูดด้วยเสียง

หม่น : “ตอนนั้น คุณเห็นอะไร ?

“ฉันเห็น………เอ๋อพยายามนึกถึงเหตุการณ์ในเวลานั้น มองกู้อานหยานอย่างอดไม่ได้

“ฉันเห็นรถของคุณท่านหญิงไหลไปที่ทะเลสาบ คุณ ผู้……..หนูอานหยานตามรถเข็นไป เหมือนว่า……เหมือน ว่าจะดึงรถเข็นกลับมา

“เหมือนว่า ? “เสียงของมู่เสงี่ยนเอ๋อ กรีดร้องออกมาทันที

“ทำไมใช้สองคำนี้ได้ ? ตาคุณเป็นอะไร ? มองไม่ชัดเห รอ ? ”

“ฉัน…….ขอโทษ ฮือ……..ขอโทษค่ะ เพราะว่าห่างไกลมาก ฉันมองไม่ค่อย……..

“งั้นคุณก็มองไม่ชัดใช่ไหมว่า กู้อานหยานจะดึงคุณย่า กลับมา หรือว่าผลักลงไปกันแน่ ? ”

ประโยคของมู่เสี่ยวหย่าน ทำให้ชุ่ยเอ๋อตาโต มองกู้อานห ยาน ใบหน้าตกใจเล็กน้อย

“ตอนนั้น……..หนูอานหยานงอตัว สองมืออยู่ที่รถ เข็น..………….

แต่เธอมองไม่ชัดจริงๆ ว่าสรุปกู้อานหยานไปดึงรถเข็นไว้ หรือว่าผลักรถเข็นลงไปกันแน่ !

เพราะว่าคุณท่านหญิงมีเมตตาต่อกู้อานหยานตลอดมา ชุ่ยเอ๋อมั่นใจได้ว่า กู้อานหยานคือคนดี
แต่ ถ้าหาก คุณท่านหญิงถูกเธอผลักลงจริงๆล่ะ ?

ทุกคนมองไปที่ท่าทางของชุ่ยเอ๋อ ถึงเธอไม่พูดอะไร ก็ เดาออกได้

กู้อานหยานกำลังช่วย หรือว่าฆ่า ชุ่ยเอ๋อก็ไม่แน่ใจนี่ใช่

ไหม ?

หยานขมวดคิ้ว พูดเบาๆ : “แต่ว่า……ถ้าไม่ได้ออกแรง ผลัก อยู่ดีๆ รถเข็นจะตกลงทะเลสาบเองได้ไง ? ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ