บทที่ 224 คุณเอาแต่ใจเกินไป

บทที่ 224 คุณเอาแต่ใจเกินไป

สายตาของปูจ้านเปียไม่ได้มองอยู่ที่ร่างของเก้อานหยานอีก เขาถามขึ้นมาเบาๆ: คุณต้องการเท่าไหร่?”

กู้อานหยานอยากหยิบสัญญาขึ้นมา แล้วใช้แรงปาใส่หน้าของ

เขา

เธอคิดอยากจะได้เงินของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เธอควรขอเงิน จากคุณชายใหญ่ อย่างนั้นเหรอ?

เธอคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าในอนาคตเธอนั้นต้องพึ่งพาตัวเอง แม้แต่ตอนที่เธอหมั้นกับเขาแล้ว เธอก็ไม่เคยใช้เงินของเขาอย่าง เปล่าประโยชน์เลย

ตอนนี้ ก็แค่สองปีหลังที่เดิมทีจะต้องใช้ชีวิตร่วมกัน ต้องผ่านไป เร็วขึ้นก็เท่านั้นเอง

“จบสัญญาล่วงหน้า ได้ ” เธอเดินไปตรงตู้ที่อยู่บนหัวเตียง และ นําสัญญาอีกฉบับหนึ่งออกมาจากลิ้นชัก

แล้วกลับมาที่หน้าโต๊ะหนังสืออีกครั้ง แล้ววางสัญญาทั้งสองฉบับไว้ด้วยกัน

เธอจึงใช้มือจับสัญญาไว้แน่น แล้วค่อยๆฉีกสัญญา

เธอค่อยๆฉีกลงมา ลงมา และลงมา

หนังสือสัญญาที่ไม่ได้ถือว่าหนาเท่าไหร่นัก ถูกเธอฉีกออกเป็น ชิ้นๆอย่างไร้เยื่อใย

บนพื้นเต็มไปด้วยเศษกระดาษ ซึ่งเป็นจุดจบที่สวยงามของพวก

เขา

“ฉันจะไม่เอาเงินของคุณเด็ดขาด และต่อจากนี้ไป ฉันและคุณจะ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”

เธอเดินไปข้างหน้าของตู้เสื้อผ้า แล้วนำกระเป๋าเดินทางออกมา และพอหันกลับไปมองอีกครั้ง เธอถึงเพิ่งจะเห็นว่าของทุกอย่าง ในห้องนี้ มันไม่ใช่ของที่ตัวเองซื้อเลยสักชิ้น

ทั้งหมดเป็นของที่คุณชายใหญ่มู่เตรียมไว้ให้กับเธอ รวมทั้ง เสื้อผ้าและรองเท้า

มีเพียงหนังสือเท่านั้นที่เป็นของเธอ
เธอนำเสื้อยืดและกางเกงยีนที่ถูกเบียดอยู่ในมุมหนึ่งของตู้ออก มา แล้วกำลังจะหมุนตัวเดินไปทางห้องน้ำ

“คุณจะทำอะไร?” มู่บ้านป่ยขมวดคิ้วขึ้นมา

เรื่องเก็บของก็ช่างมันเถอะ แต่เธอจะมาเปลี่ยนชุดออกไปข้าง นอกตอนนี้ทำไม?

เธอคิดจะออกไปตั้งแต่ตอนนี้เลยเหรอ? นี่เธอจะไม่ดูเวลาหน่อย เลยเหรอว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้ว?

“ในเมื่อยกเลิกสัญญาแล้ว ฉันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่ที่นี่ต่อ”

กู้อานหยานจึงเดินเข้าไปที่ห้องน้ำทันที พร้อมกับปิดประตู ห้องน้ำเสียงดังปัง

มู่บ้านเป่ยมีสีหน้าที่นิ่ง เขากำลังจะเข้าไปขวางเธอไว้ แต่เท้าที่ ก้าวออกไป ก็ยังคงถูกเขาดึงกลับมาเหมือนเดิม

ผ่านไปไม่นาน กู้อานหยานก็เดินออกมาในสภาพที่เปลี่ยน เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เธอถือหนังสือของเธอขึ้นมา แล้วเธอก็หัน กลับไปมองที่เขา
การมองเขาในตอนนี้ ไม่ได้มีความเกลียดชังอะไรมากนัก ใบหน้าและสายตาของเธอก็ไม่ได้แสดงออกถึงอารมณ์มากเท่า ไหร่

เธอนั้นข่มอารมณ์ของตัวเองไว้นานแล้ว

“ฉันอยากจะเตือนคุณหนึ่งประโยค กู้เวยคือไม่ได้ดูไร้เดียงสา อย่างที่คุณคิด แต่ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็หวังว่าคุณจะมีความสุขนะ

เธอไม่ได้รู้สึกเกลียดมู่บ้านเป่ยเลย เพราะว่าความสัมพันธ์ ระหว่างเขาสองคนนั้น เป็นความสัมพันธ์ทางสัญญาตั้งแต่แรก แล้ว

ยังไงซะมันก็ต้องมีสักวันที่เธอจะต้องเดินออกมาอยู่ดี แต่เพียง แค่ไม่คิดว่า เหตุผลของการยกเลิกสัญญาให้เร็วขึ้นนั้น เขาทำ เพื่อกู้เวยจ๋อ

เขาอยากจะรับผิดชอบต่อผู้หญิงอีกคนหนึ่ง บางทีมันอาจจะเป็น แค่เรื่องของเขาจริงๆก็ได้

และในขณะที่เธอกำลังจะเดินออกมา ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังของ เธอก็พูดขึ้นมาเสียงนิ่ง: “เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนเช้า ผมจะให้หลีเย่พา คุณไปส่งที่มหาวิทยาลัย ไม่จำเป็นต้องรีบไปตั้งแต่ตอนนี้หรอก”
“ในเมื่อยังไงก็ต้องไปอยู่ดี ทำไมต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้ด้วยล่ะคะ?”

กู้อานหยานยิ้มออกมาเล็กน้อย และตอนนี้เธอก็เดินไปถึงข้าง ประตูแล้ว

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะก้าวเท้าออกไปนั้น อยู่ๆเขาก็มายืนอยู่ ข้างหน้าของเธอ และขวางทางที่เธอจะเดินไว้

“ผมบอกว่า พรุ่งนี้ตอนเช้าค่อยไปไง!” เขาพูดออกมาด้วยความ รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

“มันต่างกันเหรอคะ? และไม่ใช่ว่าฉันไม่มีที่ไปสักหน่อย” กู้อาน หยานก็จะไม่ยอมฟังเขา

“คุณจะต่อต้านผมใช่ไหม?”

“ฉัน……”

“คุณชายใหญ่ครับ” หลีเย่เดินมาจากทางเดินอีกทางหนึ่งอย่าง เร่งรีบ คุณหนูกู้ตื่นแล้วครับ และเธอ……ก็ร้องไห้บอกว่าอยากจะ เจอคุณชายใหญ่ครับ

มู่ล้านเป่ยขมวดคิ้วแน่นขึ้น สีหน้าที่นิ่งทำให้ดูไม่ออกว่าเขารู้สึกยังไงกันแน่

แต่กู้อานหยานดออกอย่างชัดเจน ว่าความรําคาญที่เขาเคยมีต่อ เวยจ่อนั้น ตอนนี้ไม่มีแล้ว

สุดท้ายคุณชายใหญ่ ก็เห็นใจกู้เวยจ๋อขึ้นมา

“เธอตามหาคุณนะ คุณไม่ได้ยินหรือไงคะ?” เธอยืนพิงประตู และ พูดด้วยน้าเสียงเฉยเมยไม่สนใจ

“คุณคิดมากหรือเปล่า?”

“แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ?” กู้อานหยานยกยิ้มเล็กน้อย พวกเราไม่ ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้วค่ะ”

“คุณชายใหญ่ คุณผู้หญิง พวกคุณ…….” หลีเย่รู้สึกตกใจมาก

อะไรคือไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้ว? นี่พวกเขาสองคนทะเลาะกันอีก แล้วใช่ไหม?

“หลีเย่ รบกวนนายช่วยพาฉันไปส่งที่เชิงเขาหน่อยได้ไหม? แล้วกู้อานหยานก็ถือกระเป๋าเดินทางของตัวเองขึ้นมา

“ใกล้แค่นี้เอง ไปส่งฉันที่เชิงเขาก็พอแล้ว”
“ผม……” หลีเย่กลับหันไปมองคุณชายใหญ่

ทั้งๆที่คืนนี้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นขนาดนี้ คุณผู้หญิงยังจะงี่เง่าใส่ คุณชายใหญ่อีกเหรอ?

อยู่ๆหลีเย่ก็รู้สึกว่า คุณผู้หญิงเป็นคนที่ไม่รู้เรื่องและไร้เหตุผล

“คุณผู้หญิงครับ คืนนี้คุณหนูกู้เธอ…….ได้ถูกทำร้ายหนักมาก จริงๆนะครับ คุณผู้หญิงอย่า……

“ฉันทำให้เธอลำบากใจอย่างนั้นเหรอ?” ใบหน้าของกู้อานหยาน เย็นขึ้นมาเล็กน้อย เธอจึงเดินผ่านมู่บ้านเป่ยและเดินลงไปข้าง ล่างทันที

การที่กู้เวยจือถูกทำร้ายมาอย่างหนัก มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย

เหรอ?

ทุกคนพูดว่ากูเวยจือนั้นรับเคราะห์แทนเธอ แม้แต่มู่บ้านเป่ยก็คิด แบบนี้ใช่ไหม?

ประสาท! ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเวยจือลงรูปพวกนั้นในเวยป๋อ ใคร เขาจะไปสนใจเธอ?
แบบนี้เรียกว่ารับเคราะห์แทนเธออย่างนั้นเหรอ? ขอโทษทีนะ

ใครอยากถูกสวมเขาก็เชิญ

“คุณชายใหญ่ครับ คุณผู้หญิงเธอ…… เมื่อเห็นว่ากู้อานหยาน เดินไปถึงหน้าบันไดวนแล้ว หลีเย่ก็รู้สึกกังวลขึ้นมา

มู่บ้านเป่ยก็บีบมือไว้แน่น และมองอยู่ที่แผ่นหลังของเธอเหมือน

กัน

และในขณะที่ร่างของเธอกำลังจะเลือนหายไป เขาก็พูดขึ้นมา “ไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัย

กู้อานหยานขึ้นไปนั่งบนรถของหลีเย่

หลีเย่พยายามลองคุยกับเธอมาตลอดทาง แต่เธอไม่ยอมตอบ กลับแม้แต่คำเดียว

เธอนั่งมองบรรยากาศนอกหน้าต่างรถอย่างเงียบๆ และคิดเรื่อง ที่เป็นของตัวเองอย่างเงียบๆ

ถึงแม้ในตอนสุดท้ายจะรู้ว่าตัวเองนั้นไม่ได้คิดอะไรอยู่เลย ภายในหัวมันว่างเปล่ามาตั้งแต่แรกจนจบ
ผ่านไปสักพัก เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โดยไม่รู้ว่าเธอนั้นส่ง ข้อความให้กับใคร

ทั้งๆที่รถยังไปไม่ถึงมหาวิทยาลัย แต่กู้อานหยานกลับพูดขึ้นมา “หลีเย่จอดรถ”

หลีเย่จึงรีบนำรถไปจอดไว้ข้างทาง แล้วหันกลับมามองที่เธอ “คุณผู้หญิงครับ ผมต้องไปส่งคุณผู้หญิงให้ถึงมหาวิทยาลัยนะ ครับ”

เธอยังไม่ทันได้เปิดปากพูด หลีเย่ก็พูดขึ้นมาอีก: “คุณผู้หญิง ครับ คุณผู้หญิงอย่าโกรธคุณชายเลยนะครับ คุณชายใหญ่เขา ไม่มีทางที่จะไปชอบคุณหนูกู้แน่นอน แต่คุณชายใหญ่แค่รู้สึก ผิด..….

กู้อานหยานเม้มปากเน้น เพราะไม่อยากให้ใครพูดถึงมู่บ้านเป่

ยอีก

เขาจะชอบกู้เวยจ๋อ หรือเป็นแค่การรู้สึกผิด แต่สำหรับเธอใน ตอนนี้ มันไม่มีความหมายอะไรแล้ว

“คุณผู้หญิงครับ.………”

“ต่อไป อย่าเรียกฉันว่าคุณผู้หญิงอีก” เธอพูดเตือนขึ้นมา
“คุณผู้หญิงครับ คุณผู้หญิงอย่าสร้างปัญหาให้กับคุณชายใหญ่ แบบนี้สิครับ ผมว่าคุณผู้หญิง……เอาแต่ใจเกินไปนะครับ!

หลีเย่รู้ว่าตัวเองนั้นไม่ควรตำหนิเธอ เพราะยังไงซะเธอก็เป็นคู่

หมั้นของคุณชายใหญ่

แต่เขาอดทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เพราะว่าเขานั้นเป็นห่วงคุณชาย

ใหญ่!

คืนนี้สภาพจิตใจของคุณชายใหญ่นั้นแย่มาก จนคุณชายใหญ่ แทบจะรับไม่ไหวแล้ว

และในเวลานี้ คุณผู้หญิงไม่เพียงแต่ไม่ยืนปลอบใจอยู่ข้างกาย ของคุณชายใหญ่ แต่คุณผู้หญิงกลับ งอย่างไร้เหตุผล และ ทะเลาะกับคุณชายใหญ่

การที่คุณผู้หญิงทำแบบนี้มันดูเกินไปจริงๆ

กู้อานหยานโน้มตัวไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง และพอเธอลงจาก รถหลีเย่ก็ดับรถ แล้วรีบเดินตามเธอไป

“คุณผู้หญิงครับ คุณผู้หญิงเองก็มีเพื่อนผู้ชายเยอะ แต่คุณชาย ใหญ่ก็รู้ว่าพวกคุณไม่ได้มีอะไรกัน และถึงแม้คุณชายใหญ่จะไม่สบายใจ แต่อย่างน้อยๆคุณชายใหญ่ก็ไม่เคยห้ามให้ คุณผู้หญิงไปหาพวกเขาเลยนะครับ

แต่คุณผู้หญิงครับ ตอนนี้พี่สาวของคุณผู้หญิงได้รับบาดเจ็บ “ ขนาดนี้ก็เพราะคุณชายใหญ่เป็นต้นเหตุนะครับ คุณชายใหญ่เลย ไปดูแลก็เท่านั้นเอง แต่คุณผู้หญิงถึงขึ้นไม่สบายใจขนาดนั้นเลย เหรอครับ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ