บทที่194 ตอนนี้เธอเป็นของคุณ
บทที่194 ตอนนี้เธอเป็นของคุณ
กู้อานหยานไม่ได้โง่ถึงขนาดที่จะไปถามว่าเขาต้องการอะไร ถ้า
เกิดว่าเขาอยากพูดเขาคงจะพูดออกมาเอง
ถ้าเกิดไม่อยาก คนอย่างเขา คุณถามเขาไปก็ไร้ประโยชน์
เธอหยิบตะเกียบขึ้นมา ก่อนจะกินข้าวอย่างใจเย็น
เพียงแค่สองชั่วโมง ต้องทนผ่านไปได้อยู่แล้ว
แต่ถึงอย่างไร ก็ต้องรีบไปให้ทันช่วงบ่าย เพื่อไปดูฉินโจวให้ทัน
ถึงแม้ว่าตอนที่คุยกับเขา เธอจะมีท่าทีเชื่อมั่นในตัวของฉินโจว
เป็นอย่างมาก
แต่ว่าครั้งนี้ ขนาดเธอเองยังไม่ได้ชำนาญมาก ฉินโจวจะสามารถ ใช้เวลาที่เหลือจากการร่างแบบให้เสร็จ แล้วมาช่วยหลิวซ่างวาด เส้นที่เหลือได้นะ
ถ้าเกิดว่าเขาทำไม่ได้ ในส่วนของหลิวซ่าง ก็คงจะผ่านไปได้ ยากเหมือนกัน
ไม่ว่าอย่างไรความยากนี้มันสูงมากจริงๆ
ท่าทีที่เธอใจเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้ ทำให้เสียงนานยิ่ง หงุดหงิดมากเข้าไปใหญ่
มีเสียงดังขึ้น เขาวางแก้วลงอย่างจัง
ยังไม่ทันจะพูดอะไร กู้อานหยานก็พูดขึ้นว่า “กินข้าวกับฉัน สามารถทำให้คุณโกรธมากขนาดนี้ ทำไมคุณจะต้องมาทรมานตัว เองด้วยล่ะ ? ”
การมาให้เธอชดเชยเวลาสองชั่วโมงให้นั้น มันเป็นสิ่งที่เขา ต้องการเอง
ตอนนี้ เธอมาแล้ว ให้เธอกินข้าวเธอก็กินแล้ว เขาโกรธอะไรกัน
นะ ?
เจียงนานถูกทำให้พูดไม่ออก ทรมานตัวเองงั้นเหรอ มันช่าง เหมาะกับสถานการณ์นี้จริงๆ
“คุณคิดฉันอยู่ไง ! ” เขาพูด ด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย
“อือ” กู้อานหยานไม่ได้ปฏิเสธเลยแม้แต่น้อย ไม่อย่างนั้น เธอจะ มาที่นี่ทำไม ?
แต่ว่าเลี้ยงนานยังคงไม่พอใจ หาที่การ มันทําให้คนไม่พอใจมากจริงๆ ! เกลีบของผู้หญิงคน
“รู้ว่าฉันเป็นคนของบริษัทเจียงซื่อกรุ๊ปแล้ว ไม่โกรธเหรอ ? อย่างน้อย เธอก็น่าจะโกรธไปกับตัวเองด้วย
ถึงแม้ว่า เขาจะไม่รู้เลยว่าตัวเองโกรธอะไรอยู่
“ฉันโกรธ คุณคงจะมีความสุขขึ้นใช่ไหม ? “อาบยานเงยหน้า ขึ้นมามองเขาในทันที
คำถามนี้ ทำให้เจียงนานสับสนและอึ้งขึ้นมาในทันที เขาจะมีความสุขหรือไม่ ทำไมต้องขึ้นอยู่กับอารมณ์ของคนอื่น ด้วยล่ะ ?
แต่ว่าวันนี้ อารมณ์นี้มันทำให้คาดไม่ถึงเลยจริงๆ
“คุณเขียนแดกดันฉันในบนเขียนนั้น เขามั่นใจในจุดนี้
กู้อานหยานเลิกหางคิ้วขึ้น ช่วงนี้พวกประธานเขาว่างกันมาก หรืออย่างไร ? แต่ละคนมีความคิดเด็กๆ กันทั้งนั้นเลย
“เปล่าสักหน่อย” เธอพูดด้วยความจริงจัง พลางมองแววตาของเขา ฉันเพียงแค่คิดว่า บทเขียนของฉันจะสามารถได้รับกา คัดเลือกจากแปดในสิบอย่างโดดเด่น
“ฉันสามารถให้คุณผ่านไปได้” เขาเป็นกรรมการหลักไม่ใช่เห
รอ ?
“ที่แท้คุณชายรองเจียงก็เป็นคนที่แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วน ตัวไม่ได้เหรอ ? ” กู้อานหยานผายมือยักไหล่ เป็นการบอกว่าเธอ ไม่สนใจ
“แต่ถึงอย่างไรการแข่งขันนี้ก็ใช้การถ่ายทอดสด ถึงคุณชาย รองเจียงจะไม่ชื่นชม แต่ก็ยังมีคนอื่นชื่นชมอยู่
อย่างมากก็แค่ไม่สามารถได้เข้าไปในบริษัทระดับสูงอย่าง บริษัทเจียงซื่อกรุ๊ปกับบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปได้ แต่อันที่จริง สำหรับเธอ ก็ไม่ได้คิดว่าจะสามารถเข้าไปได้อยู่แล้ว
แต่ว่าเธอรู้อย่างชัดเจนดี ว่าถ้าผ่านการแข่งขันนี้ หลังจากนี้ทีม ของตัวเองจะมีโอกาสในการร่วมงานกับบริษัทอื่นๆ ได้มากขึ้น
“คุณหัวแข็งขนาดนั้นเลยเหรอ ? ” เขาหรี่ตามอง
“ไม่ใช่ ฉันเป็นคนที่ไม่หัวแข็งเลย ตอนนี้คุณบอกฉันว่าบริษัทเจียงซอกรุ๊ปเลือกทีมของพวกเรา ฉันจะต้องดใจจนตัวลอย เลยล่ะ”
คำพูดนี้มันเป็นของจริง เธอไม่เคยปิดบังความรู้สึกและความ ต้องการของตัวเองอยู่แล้ว
“แต่ทว่า ถ้าเกิดว่าบริษัทเจียงซื่อกรุ๊ปไม่เลือกพวกเรา ฉันเองก็ ไม่ถึงขนาดจะเป็นจะตายอะไร ก็เท่านั้นเอง”
เจียงนานจ้องใบหน้าเล็กๆ ของเธอ เพราะรู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่เธอ พูดนั้นมันเป็นเรื่องจริง แต่ว่าทำไมรู้สึกว่าถูกแดกดันนิดหน่อย ?
ใช่ มันคือการพูดแดกดัน !
ผู้หญิงคนนี้ กำลังพูดแดกดันเขาตั้งแต่แรก !
กู้อานหยานรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรง เธอพอจะคิดได้ว่าเขากำลังคิด อะไรอยู่
แต่ว่า เธออยากจะพูดกับเขามากเลยว่าไม่ได้แดกดันเลย และ ไม่ได้ตั้งใจด้วย ไม่มีอะไรเลยจริงๆ
การแข่งขันนี้ เธอตั้งใจเป็นอย่างมาก ตอนแข่งขันนี้ เธอไม่ได้เกิดการวอกแวกอะไรเลย เพราะเธอจดจออยู่กับมันมาก
แต่คุณชายรองเจียงไม่เชื่อ เพราะคุณชายรองเจียงคิดว่างาน เขียนของตัวเองมันมีส่วนเกี่ยวกับเขา
“คุณน่ะ พวกเรากินข้าวกันเถอะ อาหารมันเย็นหมดแล้ว” สุดท้าย เธอก็พยายามโน้มน้าวแบบนี้
“ไม่กิน ! ” น่าโมโหจริงๆ !
“ตอนบ่ายคุณยังต้องไปเป็นกรรมการอีกไม่ใช่เหรอ ? การ แข่งขันมันต้องใช้เวลาสามชั่วโมง ถ้าเกิดว่ากินไม่อิ่ม จะหิวกลาง คันเอาได้นะ เดี๋ยวจะขายหน้าเอา
“ไม่กิน !” เขาหิวหรือไม่ มันไปเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยล่ะ ?
“ไม่กินจริงๆ เหรอ ?
“ไม่กิน ! ” เว้นแต่เธอจะขอร้องเขา !
“งั้น…คนมีฐานะแบบคุณ คงจะไม่ชินกับการเอาอาหารใส่ห่อไป กินใช่ไหมล่ะ ? ”
“หึ ! ” เอาอาหารใส่กล่องงั้นเหรอ มันอย่างไรกันแน่เนี่ย ?ไม่กลัวขายหนาเหรอ !
“งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ” กู้อานหยานไม่รู้ว่าจะดีใจขนาดไหน
รีบหยิบตะเกียบขึ้น ก่อนจะกินอิ่ม หลังจากนั้นก็เดินออกจากห้อง รับรองไป
“ยังไม่ถึงเวลาเลย คุณจะไปไหน ? ” เจียงนานมีสีหน้าจริงจังขึ้น
“ไม่เป็นไรๆ ฉันรู้ว่ายังไม่ถึงเวลา ฉันจะไปเรียกพนักงาน
“บนโต๊ะมันมีปุ่มให้เรียกอยู่ ! ” ผู้หญิงโง่เง่าแบบนี้ แค่ดูก็รู้แล้ว ว่าไม่ค่อยได้มากินอาหารหรูแบบนี้
“อั้ม ฉันยังมนัล้าหลังจริงๆ เลย” กู้อานหยานรีบกลับมานั่งที่เดิม ก่อนจะกดเรียกพนักงาน
เพียงไม่นาน ก็มีพนักงานมาเคาะประตูเข้ามา
“คุณชายรอง มีเรื่องอะไรจะสั่งคะ ? ” พนักงานบริการพูดด้วย ความเคารพ
เสียงนานไม่ได้พูดอะไรต่อไป กูอ่านหยานยมพลางซเบท อาหารบนโต๊ะ “คุณช่วยห่ออาหารบนโต๊ะหน่อยได้ไหม
“ใส่ห่อกลับบ้านเหรอ ? ” พนักงานแอบอึ้งไปสักครู่ เพราะไม่เคย ได้เห็นคุณชายรองเจียงกินข้าวเลย แต่นี่จะห่อกลับบ้านอีก
เจียงนานยิ่งโกรธเข้าไปอีก จนเกือบโกรธเธอจนกระอักเลือด
เขายังไม่ทันได้กิน เธอก็จะห่อกลับบ้านแล้ว ผู้หญิงคนนี้นี่มัน จริงๆ เลย !
“ใช่สิ คุณชายรองไม่อยากจะกินแล้ว อาหารบนโต๊ะนี้ ถ้าเกิดว่า ไม่ห่อกลับบ้านมันก็น่าเสียดายมากไม่ใช่เหรอ ? ”
กู้อานหยานคิดว่ามันสมเหตุสมผล โดยไม่ได้คิดเลยว่าสิ่งที่ตัว เองพูดมันมีอะไรผิดแปลกไป รีบเอาไปกล่องมาให้ฉันเถอะ”
พนักงานบริการกลับมองเจียงนาน ด้วยท่าที่ลำบากใจ
คุณชายรองเจียงกินข้าวแถมยังจะห่อกลับบ้านอีก ถ้าเกิดว่าเรื่อง นี้ถูกแพร่ออกไป จะไม่เป็นการเสียหน้าเหรอ ?
เจียงนานเบะปากเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นในทันที พลางเตรียมจะ เดินออกไป
เงานั้น มันดูเย็นชาราวกับน้ำแข็งเลยทีเดียว
เมื่อก่อนคุณชายรองเจียงนั้นอ่อนโยนและสง่างามมาโดยตลอด การโกรธแบบนี้ นับเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเลยล่ะ
“เห้อ ! คุณโกรธอะไรนักหนาเนี่ย ฉันไม่ห่อกลับบ้านก็ได้โอเค ไหม ? ”
กู้อานหยานตามไป เพราะกลัวว่าครั้งนี้ถ้าเกิดว่าเขาไปแล้ว เดี๋ยว จะโทรมาตามเธอแล้วบอกว่าคุณติดฉันอยู่ครึ่งชั่วโมงอะไรอีก
มีอะไรติดค้างกันอยู่ รีบเคลียร์ให้จนไปเลยดีกว่า ครั้งหน้า ใคร จะไปรู้ว่าเขาจะทำอะไรอีก ?
“ไม่ใช่จะห่อกลับบ้านเหรอ ? ต้องขนาดนั้นเลยเหรอ ? ”
บนถนนใหญ่ ก้อานหยานยังคงจำอาหารรสเลิศบนโต๊ะได้อย่าง ไม่เคยลืมเลือน
ถึงแม้ว่าเทียนโย่วจะสามารถกินอาหารที่โรงอาหารในมหาวิทยาลัยเจียงโจว แต่ทว่าจะไปมีอาหารดีๆ แบบเมื่อครู่ได้ อย่างไรล่ะ ?
กินเหลือแบบนั้น มันน่าเสียดายจริงๆ
“คุณชายรองเจียง คุณจะไปไหนกันแน่ ? ฉันจะตามไม่ทันแล้ว”
เจียงนานเดินเร็วเดินไป กู้อานหยานที่ตามอย่างข้างหลังนั้น หอบแฮ่กๆ
สุดท้าย เธอก็หยุด พลางจ้องเงาของเขา “ฉันออกมาเป็นเพื่อน คุณแล้ว แต่คุณเองที่ไม่เอานะ !”
แต่ถึงอย่างไร สองชั่วโมงนี้ ก็ใช้เวลาเขาแล้ว ต่อจากนี้ ก็อย่ามา ขอให้เธอมาชดเชยเวลาให้เขาอีก
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ตามมาจนทันจริงๆ ด้วย !
เจียงนานอยากจะหนีปัญหา แต่ทว่าก็กลับไปอยู่ต่อหน้าเธอโดย ไม่ทันตั้งตัว
“ติดฉันอยู่ ไม่อยากจะคืนเหรอ ? ”
“อยากจะใช้คืนสิ นี่ก็ไม่ใช่ว่าฉันกำลังตามคุณอยู่เหรอไง ? ช่วง เที่ยงนี้ เป็นของคุณชายรองเจียงเลยนะ!”
กู้อานหยานยิ้มออกมาด้วยท่าทีน่ารัก พลางยื่นมือออกมา ก่อน จะใช้มือทำท่าจะเชยคางของเขาขึ้น
เจียงนานหลบออกด้วยท่าทีไม่ต้องการ “เอามือสกปรกของคุณ ออก ! ”
“คนของฉันเองก็สกปรก ถ้าไม่อย่างนั้น เวลาที่เหลืออีกครึ่ง ชั่วโมง ฉันก็จะไปแล้วนะ”
เกลียดเธอ แต่กลับอยากจะมัดเธอเอาไว้ข้างกาย ผู้ชายคนนี้ พิสดารเกินใครจริงๆ เลย
เพื่อให้เขาทนไม่ไหวได้เร็วๆ และไล่ตัวเองไปให้พ้นๆ สักที กู้ อานหยานเลยปรี่เข้ามา ก่อนจะเอามือวางบนไหล่ของเขา พลาง ทำท่าจะประชิดตัว
“คุณชายรองเจียง ตอนนี้ฉันเป็นของคุณนะ ไม่เอาจริงๆ เหรอ ? ”
เมื่อเธอเอามือวางบนบ่าของเจียงนาน ตัวเขาเกรงเป็นอย่างมาก
น่ารังเกียจ ทุเรศ ! จนอยากจะผลักเธอออกไปไกลๆ !
แต่สุดท้าย จู่ๆ เขากลับมีสีหน้าแววตาจริงจัง ก่อนจะจับข้อมือ และดึงเธอเอาไว้ “คุณเป็นของฉันจริงๆ เหรอ ? ”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
