บทที่193 เข้าหาเพื่อจุดประสงค์อื่น

บทที่193 เข้าหาเพื่อจุดประสงค์อื่น

กู้อานหยานเพิ่งกลับไปพักผ่อนในห้องเรียน ก็ถูกซูเสี่ยวหมี่ลาก

ไป

ซูเสี่ยวหมี่มีสีหน้ายกย่องชื่นชม ความยกย่องที่มีต่อเธอนั้นมันมี มากดั่งสายน้ำที่ไหลไม่มีวันหยุด !

“อานหยาน คุณเก่งมากจริงๆ เรื่องที่คุณแต่งขึ้นมา มันทำให้ฉัน ร้องไห้ซึมไปเลย ฮือ ! ”

“มันทำให้ใจที่แกร่งดั่งหินของฉัน ยังต้องรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย

เลย”

เห้อหลิงจือเบะปาก ด้วยท่าทีเหมือนยังไม่ทันจะก้าวออกมาจาก ความเศร้า

“คุณไม่รู้เลย ว่าผู้หญิงรอบๆ ฉันนั้น มีอย่างน้อยห้าหกคนที่ ร้องไห้ออกมา ยังดีที่บ่อน้ำตาของฉันมันไม่ได้ตื้นขนาดนั้น ไม่ อย่างนั้น ต้องร้องไห้อยู่ตรงนั้นแน่นอน

“ว่าแต่อานหยาน บทร่างของคุณมันซับซ้อนไปหน่อย ถ้าให้เดา มันน่าจะเยอะกว่าคนอื่นหลายเท่าอยู่
หยางอีกับหลิวซ่างและมู่เทียนโย่วกับฉินโจว ก็ตามไปด้วย

ทีหลัง

บทของกู้อานหยาน พวกเขาได้เห็นตั้งแต่ต้นจนจบ

หยาง ยังถ่ายรูปเอาไว้อีกด้วย เมื่อครู่ก็วิเคราะห์กับฉินโจวไป

แล้ว

กู้อานหยานมองฉินโจว มีความเชื่อมั่นไหม ? ”

“ไม่แน่ใจว่าจะวาดได้เร็วที่สุดไหม” สามชั่วโมง น่าจะพยายาม ฝืนวาดออกมาได้ แต่ทว่าความละเอียดนั้น ต้องลองวาดดูก่อนถึง ຈະຮູ້

หลิวซ่างกลับกังวลนิดหน่อย “บทร่างนี้ ทําออกมาได้สวยงามก็ จริง ในตอนเช้าน่าจะเพิ่มคะแนนอยู่ไม่น้อยเลย แต่ว่า…….

“คุณกังวลการตัดเส้นของตัวเองไม่ทันอยู่ใช่ไหม ? ” ซูเสี่ยวหมี่ คิด ก่อนจะรู้สึกว่ามันเสี่ยงไปหน่อย

“ใช่ อานหยาน คุณคิดมาก่อนหรือเปล่า ว่าถ้าเกิดว่าบทร่างมัน ซับซ้อนมากเกินไป เกรงว่าจะต้องวาดหกสิบช่องเต็มๆ ถึงจะเสร็จ น่ะ
“หกสิบช่อง ถ้าเกิดว่าไม่ทัน ฉินโจววาดหวัดหน่อยก็ได้ แต่ว่าถ้า เกิดฉินโจววาดหวัดๆ ออกมา การวาดเส้นของหลิวซ่างก็จะยาก ขึ้นกว่าเดิม”

“ก็กลัวอยู่ถึงแม้ว่าฉินโจวจะสามารถววาดออกมาตามมาตรฐาน เดิมของเขาได้ และวาดออกมาตามแบบปกติทั่วไปของเขา ฉัน ก็ไม่สามารถตัดเส้นให้เสร็จได้ทันภายในระยะเวลาสามชั่วโมง หรอก”

เมื่อผ่านการฝึกหนักมาตลอดสองสัปดาห์ หลิวซ่างก็มีความ มั่นใจในการตัดเส้นของตัวเองมาก

แต่ว่า การมีความเชื่อมั่นในตัวเองก็ไม่ได้หมายความว่าจะมั่นใจ แบบผิดๆ ความยากในครั้งนี้มันมากจริงๆ ภายในสามชั่วโมง ต้องตัดเส้นถึงหกสิบช่อง ให้ตายเถอะ ฆ่าเขา เลยยังจะดีเสียกว่า

“ทำอย่างไรดี ? ฉันยิ่งคิด ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถทำได้ หลิวซ่างเริ่มร้อนรนแล้ว

เมื่อครู่ยังไม่ทันจะคิดอะไรได้ แต่เมื่อมาคิดตอนนี้ ถึงจะพบว่า ความรับผิดชอบต่องานที่ตัวเองทำมันมากขนาดไหน
“อานหยาน ฉันทำไม่ได้จริงๆ” ในตอนนี้ หลิวช่างร้อนรนจน สีหน้าเปลี่ยนไป

กู้อานหยานกลับจ้องเขา ก่อนจะยิ้มพลางพูดว่า “ผู้ชาย พูดว่าตัว เองทำไม่ได้ไม่ได้หรอกนะ จะถูกหัวเราะเยาะเอาได้

“อานหยาน คุณยังมีอารมณ์ขันอีกเหรอ ? ” ซูเสี่ยวหมี่เองก็เริ่ม ร้อนใจ

เธอกับหลิวซ่างมีความยากเย็นเหมือนกัน หกสิบช่อง สาม ชั่วโมง เธอไม่มีทางจะลงสีได้ทันเลย

เธอพูดด้วยความกังวลร้อนรนใจว่า “คุณน่าจะรู้ว่าความสามารถ ของฉัน อย่างมากใช้เวลาวันหนึ่งสามารถลงสีได้แค่หนึ่งตอน ครึ่งเอง นั่นขนาดไม่พักไม่กินไม่นอนเลยนะ

“คุณคิดว่าคนแบบคุณ ทำงานแบบไม่พักไม่ผ่อนได้เหรอ ? ” กู้ อานหยานเกือบจะกลอกตามองบนใส่เธอ

“ใครกันล่ะที่ทุกครั้งทำงานครึ่งชั่วโมง แล้วก็เล่นโทรศัพท์อีก ครึ่งชั่วโมงกันล่ะ ? ”

“ฉัน…” ซูเสี่ยวหมี่หน้าแดง คิดไม่ถึงเลยว่าในตอนนี้เธอจะมาเช็ กบิลกับด้วย
เธอบ่นพึมพำา “คนเราทำงานจนเหนื่อยแล้ว เล่นโทรศัพท์ ก หน่อยมันจะเป็นอะไรไป ไม่ใช่ต้องคลายเครียดหน่อยเหรอ จะได้ ทำงานและพักผ่อนไปด้วยไม่ใช่หรือไง ? ”

“เกรงว่าครั้งนี้คุณจะไม่มีเวลาพักแล้ว” คำพูดของกู้อานหยานดู จริงจัง

“ฉันรู้ ในเวลาสามชั่วโมงนี้ ฉันจะทำอย่างเต็มความสามารถ แต่

ซูเสี่ยวหมี่ร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าใจ ด้วยใบหน้าอมทุกข์ “ถึง ฉันจะพยายามแล้ว ฉันก็ไม่มีทางลงสีได้ครบหกสิบช่องได้หรอก”

“แล้วถ้าสามสิบช่องล่ะ ? ”

“ถ้าพยายามอย่างสุดความสามารถ ก็พอจะเป็นไปได้

ไม่เล่นโทรศัพท์ ไม่วอกแว่ก ท่าอึดใจเดียวให้เสร็จบางทีมัน…… พอจะมีโอกาสอยู่บ้าง

เพียงแต่ว่า การทำอย่างหนักสามชั่วโมงแบบนี้ ร่างกายเธอจะ ทำตามที่ต้องการได้ไหวหรือเปล่า
“สิ่งที่สำคัญคือ ฉากในบทร่างของคุณมันเปลี่ยนเร็วเกินไป มัน ไม่สามารถใช้สูตรได้เลย สำหรับฉันกับหลิวซ่าง มันเป็นงานที่ไม่ สามารถทำเสร็จได้เลย

บทร่างของคนอื่น มีแค่สองฉากเท่านั้นเอง ส่วนที่เหลือบางที่

มันพอจะใช้ซ้ำได้

การลงสีก็เหมือนกัน ถ้าเกิดว่าฉากที่มันไม่ต่างกันมาก การลงสี ฉากนั้นก็แทบจะไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ

แต่ทว่า บทร่างของกู้อานหยานนั้น มันเป็นเรื่องทั้งเรื่องเลย แล้วมันเปลี่ยนมากเกินไป จนแทบจะทรมานตายเลย

“อีกอย่าง ทำไมถึงเป็นสามสิบช่องล่ะ ?

“หยางอีเองก็สามารถทำกับคุณได้ ฉันเห็นว่าพวกเขาไม่ได้มีกฎ ว่าให้ทำได้แค่คนเดียว”

“จริงด้วย ! ทำไมฉันถึงคิดไม่ถึงตรงนี้นะ ? ” เห้อหลิงจืออยาก จะตบหน้าตัวเองแรงๆ เลยล่ะ

“ฉันไม่ได้ศึกษากฎให้ดีก่อนเลย วันนี้เมื่อได้เห็นพวกเขาหลายๆ คน ถึงจะรู้ว่าที่แท้บทร่างก็สามารถเขียนกันหลายคนได้
เมื่อเห็นว่ากู้อานหยานเขียนอย่างน่าสงสารอยู่คนเดียว เธอก รู้สึกเสียดายไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่

เพียงแต่ว่า การเขียนเรื่องราวความรักแบบนี้ บางทีการที่มีหลาย คนมาร่วมกันเขียนก็อาจจะไม่ใช่เรื่องดี

แต่ทว่าสำหรับการวาดเต้นกับการลงสี ยิ่งมีคนเยอะก็ยิ่งดี

“ถ้างั้นตอนแข่งขัน ฉันต้องทำงานไปพร้อมกับเสี่ยวหมี่ใช่ ไหม ? ” หลิวซ่างเริ่มจะเห็นทางสว่างแล้ว

“ไม่ใช่ คุณทําคนเดียว

กำลังของซูเสี่ยวหมี่นั้น ถ้าเกิดว่าลงแข่งในช่วงเช้าแล้ว ตอน บ่ายก็ไม่ต้องไปลงแข่งแล้ว เพราะเธอน่าจะสลบกลางสนามได้ เลย

หลิวซ่างมีสีหน้าตายอดตายอยากเหมือนเดิม จนเกือบจะล้มลง

กับพื้นไปแล้ว

กู้อานหยานมองฉินโจว จากนั้นฉินโจวก็พยักหน้า “ฉันเข้าใจ แล้ว ฉันจะพยายามตัดเส้นให้เสร็จส่วนหนึ่งก็แล้วกัน

“จะเป็นไปได้อย่างไร ? คุณวาดออกมาได้ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว”

ซูเสี่ยวหมี่จ้องกู้อานหยาน “อานหยาน คุณจะฆ่าเขาให้ตายเลย

เหรอ ? ”

“ฉันไม่มีทางเลือก หรือว่าพวกคุณมีวิธีอื่นไหม ? ” กู้อานหยาน ผายมือออก

ทุกคนเงียบกริบ ราวกับว่าไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ

โทรศัพท์ของกู้อานหยานดังขึ้นในตอนนี้เอง

เธอเอาโทรศัพท์ออกมา เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์แปลก เลยไม่ค่อย อยากจะรับสาย

แต่ว่าไม่รู้ทำไม จู่ๆ ถึงรู้สึกว่าเบอร์นี้มันค่อนข้างคุ้นตา

ในที่สุดเธอก็รับโทรศัพท์ “ฮัลโหล

ปลายสายนั้น มีเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้น “คุณยังติดฉันอยู่ สองชั่วโมง”
“เขียนเรื่องนีออกมามันหมายความว่าอย่างไรกันแน่ ? คุณกาลง จะบอกว่าฉันเข้าหาคุณเพราะมีเป้าหมายอื่นงั้นเหรอ ? ”

เจียงนานนั่งอยู่ในห้องรับรอง ก่อนจะโบกมือไปมา พนักงานทุก คนก็เอาอาหารมาเสิร์ฟ

เขาจ้องมองกู้อานหยาน ด้วยอารมณ์ไม่ค่อยดี รอยยิ้มไม่ได้ ปรากฏอยู่บนใบหน้าเขาในวันนี้เลย

“คุณชายรองเจียง คุณคิดมากเกินไปแล้ว” กู้อานหยานพูดด้วย น้ำเสียงที่ไร้อารมณ์

บนถนน เธอเปิดหาข้อมูลดูบนอินเทอร์เน็ต

คุณชายรองของตระกูลเจียง ชื่อเจียงนาน

หี เรื่องที่แค่หาเล่นๆ แค่นั้น ก็สามารถหาเจอแล้ว แต่เธอกลับ เพิ่งจะมารู้ในวันนี้

เธอรู้สึกโง่เง่าเล็กน้อย แต่กลับรู้สึกว่าความโง่เขลานี้มันสมควร ที่จะเป็นและเข้าใจได้

คนคนหนึ่งที่ไม่สำคัญ ทำไมจะต้องมาหาข้อมูลด้วย ?
ท่าทีเย็นชาและไม่สนใจของเธอ สามารถทำให้เสียงนาน อารมณ์ไม่ค่อยดีขึ้นมา และมีอารมณ์บางอย่างที่อยากจะปลด ปล่อยออกมา

แต่ว่า เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร

เพียงแต่วันนี้อารมณ์ไม่ดีจริงๆ ดังนั้น เมื่อเห็นเรื่องราวแบบนั้น หลังจากที่เห็นว่าเธอเดินออกจากสนามไป เขาก็ไม่อยากจะอยู่ใน สนามต่อไปแม้แต่นาทีเดียว

“ฉันไม่ได้จะใช้คุณทำอะไรสักหน่อย”

สุดท้าย เจียงนานก็ยกแก้วขึ้นมาด้วยอารมณ์บูด พลางกระดูก ไวน์ที่อยู่ในแก้วจนหมด

“แต่ฉันยอมรับว่าที่ฉันเข้าหาคุณ ฉันมีจุดประสงค์อื่นอยู่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ