บทที่184 เรื่องราว ผิดปกติ

เวย อฆ่าตัวตาย?

กู้อานหยานยิ้มอย่างเยือกเย็น ไม่เชื่อคำนี้อย่างสิ้น เชิง!

“เธอฆ่าตัวตาย? “เหอะ เรื่องน่าตลก กู้อานหยาน ถามข่าๆ : “ตายยัง? ”

หลีเย่คิดไม่ถึงว่าเธอจะโต้กลับแบบนี้ แต่แป๊บเดียว ก็เข้าใจ คุณผู้หญิงไม่เชื่อ

หลีเย่พูดอย่างทำตัวไม่ถูก: “เลือดไหลไม่น้อย ตอนนี้รักษาชีวิตไว้ได้ แต่อ่อนแอมาก”

“ในเมื่อรักษาชีวิตได้แล้ว หาฉันก็ไม่มีประโยชน์ อะไร ฉันไม่ใช่หมอ

ดังนั้นบอกว่า กู้เวยจือฆ่าตัวตาย ฮ่าฮ่า เชื่อก็โง่แล้ว เล่นละครให้ใครดูเหรอ? คนที่เลวและโลกขนาดนี้ จะยอมตาย?

“ตอนนี้ฉันมีธุระ ยังกลับไม่ได้ตอนนี้ หลีเย่ ฉันวาง แล้วนะ”

“คุณผู้หญิง! “หลีเปรีบร้อนเล็กน้อย คุณชายใหญ่ ให้คุณกลับมาครับ”

“ฉันไม่กลับไปเพราะยัยผู้หญิงคนนั้นฆ่าตัวตาย สงสารเธอขนาดนี้ ก็ให้คุณชายใหญ่พวกคุณไปดู เธอเองละกัน! จะหาฉันทำไม? ”

กู้อานหยานวางสาย โทรศัพท์เป็นเสียงวางลงข้างๆ

ทั้งห้องเต้มไปด้วยคนโง่ ดูความเจ้าเล่ห์กู้เวยจือไม่ ออกเหรอ?

คนแบบนั้นฆ่าตัวตายได้? ก็แค่แสดงละครให้ เห็นใจเท่านั้นแหละ!

ต้องพูดว่า วิธีการของเธอครั้งนี้แยบยลจริงๆ เพื่อช่วยคุณท่านหญิงทำลายหน้าที่มีค่าของตัวเอง มันยากจริงๆ

ถึงจะแค่คาง แต่ กู้เวยจือให้ความสำคัญกับหน้านั้น จริงๆ แค่แผลเล็กๆก็ร้องไห้นานอยู่หลายวัน ยิ่งอย่า ไปพูดถึงแผลไฟไหม้

ส่วนแผลที่ไหม้ บาดแผลก็ไม่เล็กไม่ใหญ่ไป ใครก็ รับประกันไม่ได้ว่าจะเจ็บแค่เล็กน้อย

ดังนั้นตอนนี้ ถึงกู้อานหยานจะไม่เข้าใจ สรุปกู้เวยจี

อช่วยคุณท่านหญิงด้วยใจจริงหรือไม่ ถ้าแค่เล่นละคร งั้นผลตอบแทนแบบนี้ ก็สูงมากไป

จริงๆ

ดูจากเรื่องทั้งหมดแล้ว จากเหตุผลแล้ว ก็มีเหตุผล ดี ไม่น่าจะหลอกได้

แต่ มักจะรู้สึกผิดปกติ

ใช่ นี่ก็คือกู้เวยจือ ผิดปกติไปเธอไม่ได้จิตใจดีเช่นนี้

แต่เรื่องกลับเกิดขึ้นจริงๆ เธอมองไม่ออก ชั่วคราว และก็ไม่มีอารมณ์ไปเอาด้วย

แต่ว่า ฆ่าตัวตายอะไร เรื่องแบบนี้กลับมองออก ง่ายมาก

ถ้าเอเอาไว้ในใจ นั่นไม่มีทางเลย

แต่ตอน หลังจากช่วยคุณท่านหญิง ก็สร้างความ วุ่นวายโดยการฆ่าตัวตาย

งั้นเรื่องนี้ ก็สามารถดึงดูดผลกระทบคนในตระกูล ได้มาก

ดังนั้นกู้อานหยานจึงพูด แผนนี้ของกู้เวยจ๋อ เด็ด

แต่เธอไม่มีอารมณ์ไปสนใจ

“มีคนฆ่าตัวตาย ให้คุณกลับไปดู คุณไม่ไป? ”

เจียงนานจ้องหน้าเธอ รู้ว่าอารมณ์เธอไม่ดี แต่หน้าที่ไร้ความรู้สึกแบบนี้ ก็เกินความคาดหมายเล็ก น้อย

“ไม่ใช่ว่าฉันยังมีข้อตกลงกับคุณเหรอ? ฉันไปตอน

นี้ ความพยายามก่อนหน้านี้จะไม่สูญเปล่า? ”

กู้อานหยานกลอกตาใส่เขา”งั้น คุณปล่อยฉันไป ก่อน

“คุณอยากไป ผมไม่ห้ามคุณ”ก็แค่ ข้อตกลงจบกัน

กู้อานหยานรู้ โลกนี้ไม่มีอาหารเที่ยงฟรีๆ

ยังไงเธอก็ไม่สนใจกู้เวยจือ และก็ยิ่งไม่อยากกลับ ไปดูกูเวยจือที่เสแสร้ง

“กินไหม? “เธอบอกตัวเพรียง วางที่จานเขา ตอนนี้ อารมณ์ดี จะรับใช้คุณหน่อย”

เจียงนานกลับไม่ค่อยเข้าใจยัยนี่

มีคนฆ่าตัวตาย ฟังดูแล้วเกี่ยวข้องกับเธอมาก เธอ กลับพูดว่า อารมณ์ไม่ดีแน่นอน ตัวเองสามารถดูออก อารมณ์ของเธอก็ไม่ เท่าไหร่?

“ไม่กินเหรอ? “เห็นเขาไม่ขยับ อานหยาน เลิก คิ้ว”งั้นฉันกินเอง”

“ใครว่าไม่กิน? “เจียงนานเอาจานกลับมา หยิบตัว เพรียงขึ้นมา ลังเลเล็กน้อย

ไม่ต่างอะไรกับกรงเล็บหมา ไม่น่าล่ะถึงมีชื่อนี้

น่าเกลียดขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะไม่อร่อยหรือเปล่า

“ไม่กินก็คืนฉันมา”กู้อานหยานพูดทันที

เจียงนานที่ยังลังเลตกใจเสียงเธอ ไม่คิดอะไร ก็ เอาตัวเพรียงเข้าปากไป

เรียนรู้จากท่าของเธอเมื่อกี้ กัดสักนิด ดูดสักหน่อย

เนื้อมันจะแปลกๆ ทั้งชีวิตเขาไม่เคยกินของน่า เกลียดแบบนี้อื่นๆ หวานๆ รสชาติทำให้คนคาดไม่ถึง

“อร่อยเนอะ? ”

“ปอกอีกสองอัน”เขาใช้อีกวิธี บอกเธอว่าอร่อยหรือ

“ปอกเองไม่เป็นเหรอ? “อานหยานไม่ยอมทำให้

เขา

“งั้นข้อตกลงก็หยุดลง”เขาแค่บอกว่าไม่ต้องการ ร่างกายเธอ บอกหรือเปล่าว่าไม่ให้เธอรับใช้?

“เวลาของคุณเป็นของผม คนก็ต้องเป็นของผมเช่น กัน ไม่อย่างนั้น ข้อตกลงเราก็หยุดลงก็ดี”

เจียงนานสงบอารมณ์ เอาจานยื่นไป

กู้อานหยานจ้องเขา ก็ทำอะไรไม่ถูก

ไม่มีทางเลือก จึงได้แต่บอกตัวเพรียงสองสามอันให้เขา แล้วก็เพิ่มกุ้งสองสามอัน

“เอาปูไหม? ”

“เอา”

“น้ำผลไม้ไหม? ”

“ไม่ ไปซื้อน้ำแร่มาหน่อย”

“ตัวเองไปซื้อไม่ได้หรือไง? ”

“ข้อตกลงยกเลิก”

“อยากตีคนไหม?

พวกเขาอยู่สนุกกันจนดึก ที่จริงก็ไม่ได้สนุกอะไร

มาก

กินข้าว กินบาร์บีคิว เดินเล่นที่ชายหาด

กู้อานหยานอารมณ์ไม่ดี เจียงนานมองออก แต่ว่า เขาไม่ใช่คนที่ปลอบผู้หญิง แน่นอน ก็ไม่คิด ว่าจําเป็นด้วย

กลับกัน อารมณ์เธอไม่ดี เขากลับอารมณ์ดีขึ้นมา ไม่น้อย

“คนที่ฆ่าตัวตายนั่น ใช่กู้เวยจือพี่สาวคุณไหม? ”

“อือ”กู้อานหยานพยักหน้า

“คุณไม่ชอบเธอ? ”

“อือ”

เจียงนานขมวดคิ้ว คนที่พูดตรงๆว่าเกลียดพี่สาวตัว เอง มีไม่เยอะจริงๆ

ไม่ว่ายังไง ก็ต้องเสแสร้งสักหน่อย?

“ทําไมเกลียดล่ะ? ”

กู้อานหยานมองชายหาดที่อยู่ใต้เท้า ยิ้มไปอย่าง เยือกเย็น: “ถ้าฉันบอกว่า จะมีวันหนึ่ง เพื่อที่เธอจะ ได้คุณชายใหญ่ม จะอยากฆ่าฉัน คุณเชื่อไหม? “

กู้อานหยานเตะทรายเบาๆ มองพวกเขาที่อยู่ใต้ แสงจันทร์ สายตาขุ่นมัวเล็กน้อย

“ยังไงซะ เธอต้องการคุณชายใหญ่มู่ ฉันไม่ควรจะ เกลียดเหรอ? ”

เจียงนานไม่ตอบคำถามนี้

มองเวลา สามทุ่มครึ่ง

กู้อานหยานก็เอาโทรศัพท์มาดูเวลา จึงเห็นว่าโทร ศัพท์แบตหมดปิดเครื่องไปแล้ว

“กี่โมงแล้ว? “เธอถาม

“ทําไม? อยู่กับผม เวลาช่างยากเย็นขนาดนี้ เชียว? “เขาเลิกคิ้วขึ้น

“แน่นอน”
ไม่ใช่ว่าเต็มใจมากับเขานี่ กินข้าวครั้งหนึ่ง และครั้ง นี้อีก ต่างถูกบังคับ

ใครไม่หวังว่าเวลาจะเดินเร็วสักหน่อยล่ะ?

“ส่งคุณกลับไปเอง”เจียงนานเพิ่มฝีเท้าไป

กู้อานหยานก็ถือรองเท้าสองอัน รีบตามเข้าไป

“คุณเดินช้าหน่อย ฉันปวดขา

ชายหาดมไปเล็กน้อย เดินไวขนาดนี้ เธอก็ปวด

อยากสวมรองเท้า แต่ เท้ายังสกปรก ไม่หาที่นั่งลง ทําเท้าให้สะอาด ใส่ไปเลยจะลำบากได้

“ไม่ใช่ว่าอยากอยู่ไกลๆจากคนที่น่ารำคาญอย่าง ผมไวๆเหรอ?”

“คุณยังรู้เนอะว่าคุณน่ารําคาญ

…”ผู้หญิงคนนี้ จริงๆเลย ได้คืบจะเอาศอก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ