บทที่182 ส่วนที่ดึงดูดคนไม่มีเลย

รถที่สีพื้นห่างจากถนนที่เสียงดัง ค่อยๆ ขับไปที่ ชายหาดที่ไม่มีคน

กู้อานหยานตอบรับคำขอของเจียงนาน อยู่กับเขา หนึ่งวัน ปายยันดึก

แต่ว่า ความต้องการของเธอไม่ใช่หาว่าใครที่ยุยง คนพวกนั้นเมื่อคืน ที่เธอต้องการคือ ความปลอดภัย ของฉินโจว ก่อนรอบชิง

วันนี้คือวันศุกร์ ตั้งแต่ตอนนี้ยังรอบชิง มีแค่ไม่กี่วัน

ตอนเที่ยงเห้อหลิงจือได้รับข้อความ รอบชิงน่าจะ

เลื่อนไปถึงศุกร์เสาร์อาทิตย์หน้า

ยังไงซะ ก็เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์

ในเมื่อข้อเสนอขอได้แค่อย่างเดียว งั้น หาเหตุผล แล้วค่อยคิดบัญชีย้อนหลัง ไม่สู้ป้องกันไว้ก่อนดีกว่า
“คุณฉลาดมาก”

เจียงนาน กำลังขับรถจู่ๆก็หันไปมองเธอ แต่ว่า ผมไม่คิดว่าความฉลาดเล็กๆน้อยๆพวกนี้ เพียงพอที่ จะทำให้เขาสนใจผู้หญิงคนหนึ่ง”

“ฉันบอกคุณแล้วไง คุณชายใหญ่ ไม่ได้ชอบฉัน

เชื่อไม่เชื่อแล้วแต่คุณ

ยังไงซะข้อเสนอพวกเขาคุยกันเรียบร้อยแล้ว เขา จะรับรู้มาผิดหรือไม่นั้น เธอไม่สน และก็ไม่ต้องสน ด้วย

“ใช่ไหม? “ริมฝีปากบางๆของเจียงนานยกขึ้น ยิ้ม

บางๆ

เธอมีความคิดของเธอ เขาก็มีความหลงใหลของ

เขา

บางทีแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจ ทำไมถึงมั่นใจว่า

พี่ใหญ่ชอบเธอ

แต่ว่ารู้สึกหน่อยๆ มีอยู่ก็ลบไม่ได้ เขาแค่ไม่รู้ พี่ ใหญ่แคร์เธอแค่ไหนกันแน่ ข่าวเมื่อวาน ไม่มีการพูดถึงคุณผู้หญิงในอนาคต คนนี้ของตระกูลมู่ แต่ เขาเห็นเธอปรากฏตัวที่หน้า จอชัดเจน

ก้อนหินเขวี้ยงไป ไม่มีทางทำร้ายพี่ใหญ่ได้

แต่ถ้าข้างๆพี่ใหญ่มีหญิงสาวที่ผอมแห้งอ่อนแอ แบบนี้ ก็อีกเรื่องหนึ่ง

เขาเห็นในเลนส์ พี่ใหญ่ปกป้องเธอออกไป

รถจอดลงที่ชายหาด เจียงนานลงมาก่อน หันกลับ

ไปมองผู้หญิงที่ลงจากรถตามมา

“กล้าตามผมไปไหม? “ล็อกรถไว้ เขาเดินไปที่

ชายหาด

กู้อานหยานไม่พูด ได้แต่ตามหลังเขา

มาก็มาแล้ว จะไม่ตามเขาได้เหรอ?

ตั้งแต่ตอนนี้ไปถึงเที่ยง เวลาอย่างน้อยขึ้นอยู่กับ

เขา ไม่ตาม สัญญา ถือว่าถูกตัวเองทําลายสิ

เธอเดินอยู่หลังเขา มองผู้ชายตรงหน้าที่เดินอยู่

กลางลม

เหมือนว่าเขาชอบสวมเสื้อขาวเป็นพิเศษ สีนี้ ผู้ชาย ทั่วไปควบคุมไม่ได้

แต่ ใส่ไปที่ตัวเขา กลับดูดีมาก เต็มไปด้วยความ เป็นเทพบุตร

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้เดินที่ริมทะเล ถูก ลมทะเลพัด เสื้อขาวปลิวไปมา บวกกับผมยาวๆที่พัด ไป ปรากฏเป็นชายหนุ่มหน้าตาสวยงามคนหนึ่งใน ภาพวาดโบราณที่ดูมีชีวิต

ทำไมตัวเองปฏิเสธเขาขนาดนี้นะ?

ที่จริง ต่างเป็นเพราะความสัมพันธ์เขากับคุณชาย ใหญ่มู่?

บางครั้งกู้อานหยานตัวเองก็ไม่เข้าใจความคิดของ ตัวเอง รู้อยู่แล้วว่าเกี่ยวพันกับคุณชายใหญ่มู่ต่อไป จะไม่มีผลลัพธ์ที่ดี แต่ เธอตอนนี้ ไม่ใช่ว่าแต่ละก้าวค่อยๆล้ำลึกไปเห รอ?

การแสดงออกทําเป็นว่าจะอยู่ห่างจากคนหรือ สิ่งของที่เกี่ยวข้องกับคุณชายใหญ่มู่ ความเป็นจริง เธออยู่ห่างได้จริงไหม?

“คิดอะไรอยู่? “จู่ๆ ชายหนุ่มที่เดินตรงหน้าก็หยุด ลง หันไปมองเธอ

กู้อานหยานตกใจ ฝีเท้าไม่ได้หยุดลง ชนไปที่ร่าง

เขา

“เจ็บ! “เธอจับปลายจมูกไว้ จมูกแสบซ่านจนอยาก จะจามออกมา

จ้องเขาเขม็ง กู้อานหยานอดไม่ได้ที่จะบ่นออก มา: “ทำไมจู่ๆก็หยุด? ”

“ผมหยุดนานแล้ว มองคุณตลอด”เจียงนานพูด ความจริง คุณต่างหาก ใจลอย

“ฉัน…กู้อานหยานเหร่มองเขา แล้วก็บ่นขึ้น

อีก: “ฉันใจลอย แต่คุณเห็นฉันจะชน ทำไมไม่หลบล่ะ? *

“ถนนไม่ใช่ของคุณ ทําไมผมต้องหลบคุณด้วย? อีกอย่าง ชนไป คนที่เจ็บคือคุณ ผมไม่รู้สึก

ดังนั้น ทําไมต้องหลบ?

คำนี้ ทำให้กู้อานหยานไม่ได้สติคืนมา

เจียงนานก็เหล่จมูกที่เธอชนจนแดง ทําเสียงไม่ พอใจ: “ยังคิดว่าจะฉลาด แต่ก็ไม่

คํานี้ กู้อานหยานไม่ชอบฟัง

“ฉันบอกหรือไงว่าฉันฉลาดน่ะ? อีกอย่าง ใครไม่ เหม่อบ้างล่ะ? คุณรับประกันเหรอว่าไม่เคยน่ะ? “

เจียงนานเหล่มองเธอ ไม่พูด

กู้อานหยานขี้เกียจสนเขา แล้วเดินผ่านตรงหน้าเขา

ตอนบ่าย แสงแดดส่องมาที่ตัวเอง ผู้หญิงทั่วไปต่างไม่สามารถทนได้

ส่องอยู่นาน ใครไม่กลัวหน้าเป็นกระบ้าง?

แต่ ยัยนี่ดูเหมือนสดใสตลอด ภายใต้แสดงแดดที จ้า ก็ไม่กลัวผิวตัวเองจะพูดแผดเผา

เธอยังยื่นมือออกไป ท่าทางที่หลบแดดไม่มีสักนิด

มองเห็นคลื่นที่แตกสวยงาม กู้อานหยานก็ถอด รองเท้า เปลี่ยนกางเกง ในมือถือรองเท้า เท้าเปล่า เหยียบไปที่คลื่นทะเล

บางที ก็อยากก้มตัวที่ชายหาด เก็บเปลือกหอยมา

ลักอันสองอัน

หลังจากเล่นจนเบื่อ ก็เอาไปตามมือ ทิ้งเปลือกหอย กลับทะเล

ก้าวทีละนิด ร่างเพรียวบาง ดูเหมือน ไม่ต่างอะไร กับผู้หญิงทั่วไปจริงๆ

สิ่งที่แตกต่างจริงๆอยู่ไหนนะ?เจียงนานมองไม่ออกเลย และก็เดาไม่ได้ด้วย

ใบหน้าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยกระ บางทีเอาสิ่งปลอมๆ

นี้ล้างออกไป ก็อาจจะสวยงดงามจริงๆ

แต่โลกนี้ แค่มีเงิน สาวสวยก็ไม่ขาดแล้ว

ฅนแบบพวกเขา มองไม่สะดุดตา ก็คือสาวสวย

ดังนั้น สรุปกู้อานหยานดึงดูดคนตรงไหน?

คำถามนี้ คิดไม่ออกจริงๆ

แต่เธอดูเหมือน จะธรรมดายิ่งกว่าผู้หญิงทั่วไป

ข้างหน้ามีคนตกปลา กู้อานหยานเห็น ทันใดนั้นก็ดู

ตื่นเต้น

“เอ่อ คุณเจียงนาน ฉันไปดูก่อน เดี๋ยวกลับมา”

ยากแบบนี้ สามารถอยู่ในเวลานี้ เห็นชาวประมงที่ ตกปลากลับมา โชคดีจริงๆ “ยัยนี่ มีอะไรจะซื้อไหม? มาดู”

ชาวประมงสองสามคนเอาปลาที่ตกมาเทใส่ถัง

พลาสติก มีกุ้ง ปู ปลาทะเล และก็ทอยต่างๆ

เห็นปลาทะเล กุ้งทะเลยังเต้นอย่างชีวิต กู้อานห ยานที่เพิ่งกินข้าวเที่ยงไม่ถึงสองชั่วโมง ทันใดนั้น ว

“ว้าว! ตัวเพรียงนี่! “ไม่กินนานแล้ว ไม่ได้กินนาน แล้วจริงๆ!

จู่ๆเธอก็เห็นตัวเพรียงสดๆ! โชคดีมากเกินแล้ว!

“ยัยนี่ มีแววตาจริงๆ ครั้งนี้เราขึ้นเกาะ ไม่ง่ายเลยที่ จะเอากลับมา อยากได้มากแค่ไหนก็ไม่ได้

กู้อานหยานคิด เอากลับไปให้ทุกคนชิม น่าจะชอบ กันแน่

แต่ว่า วันนี้เธอทําข้อตกลงกับเจียงนาน ของถึงซื้อ ไป ก็เอากลับไปไม่ได้ ……
“อยากกิน? “เจียงนานเดินไปหลังเธอ มองเห็นของ เล็กๆพวกนี้ ไม่มีความอยากอะไรทั้งนั้น

โดยเฉพาะเอามาจากทะเล ตอนนี้ยังสกปรกมาก แค่มองก็ไม่อยากแล้ว

แต่ว่า เห็นยัยนี่เหมือนจะชอบมาก เขาเลยไม่สน

จะจ่ายเงิน

“ชอบ ก็ชื่อหมดเลย

“อะไรเนี่ย? ราคาก็ไม่ถามเลยเหรอ? “กู้อานหยาน จ้องเขา ไม่ค่อยพอใจ

มีใครบ้างที่ซื้อของแล้วพูดแบบนี้ นี่ไม่ใช่โอกาสที่ จะขึ้นราคาหรือไง?

จริงๆด้วย ชาวประมงสองสามคนได้ยินความภูมิใจ ของเจียงนาน พูดทันที : “ไม่แพงๆ ตัวเพรียงนี้ก็ห้า ร้อยครึ่งโล ตรงนี้โลครึ่งกว่า ถ้าเอาหมด ก็พันห้ากึ พอ

มือของเจียงนานไปที่กระเป๋ากางเกง จะหยิบ กระเป๋าเงินพอดี

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ