บทที่175 เงียบสงบ อยู่ด้วยกันทั้งชีวิต

บทที่175 เงียบสงบ อยู่ด้วยกันทั้งชีวิต

ความคิดถูกเขามองออก มู่บ้านเป่ยได้แต่ทำเป็นไม่สนใจ ไอ เบาๆ หันหน้าไป

“คุณที่จูบผมก่อนเอง ผมก็แค่ให้ความร่วมมือไป ไม่อย่างนั้น จะทำลายความเกียรติของคุณ

“ใช่ไหม ? “กู้อานหยาน รู้สึกโกรธและขำ อดไม่ได้จึงพูดไป ว่า : “ไม่เป็นไร หัวใจฉันแข็งแกร่งมาก

เก็บยาเสร็จเรียบร้อย เธอก็ยืนขึ้น มองเขา

“คุณชายใหญ่มู่ คุณกินยาเสร็จ ก็พักได้แล้ว”

เขาไม่พูดอะไร ได้แต่ขมวดคิ้วเล็กน้อย

พักได้ หมายความว่าไง ? เธอดูเหมือน จะอยู่พักผ่อนกับเขา

ไม่มีเลย

“ฉันยังมีธุระ ที่ต้องจัดการ
กู้อานหยานหมุนตัว เดินไปข้างๆให้หลีเย่ให้คนมาช่วยเปิด กระเป๋าที่เอากลับมา หยิบโน้ตบุ๊กออก วางบนโต๊ะ

“คืนนี้ฉันต้องรีบทำสคริปต์ เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จฉันจะเริ่มทำ คุณ นอนไปก่อน ฉันจะเฝ้าคุณตรงนี้”

เขาไม่พูดอะไร กู้อานหยานวางโน้ตบุ๊กดีๆ หยิบชุดนอนไปที่

ห้องน้ำ

ออกมาไม่นาน มู่บ้านเป่ยยังคงนอนที่เตียง หรี่ตาครึ่งหนึ่ง ไม่รู้ว่านอนหลับหรือยัง

เธอเดินเข้าไป แตะที่หน้าผากเขา พบว่าไม่มีไข้แล้ว จึงเดินไปข้างโต๊ะทำงาน เปิดโน้ตบุ๊กออก ท่าทางตั้งใจทำงานก็เริ่มขึ้น ท่าทางของเธอ ดูดีมากจริงๆ มู่จ้านเป่ยไม่รู้ตัว ก็มองจนหลงใหลไปแล้ว กู้อานหยานไม่ทันสังเกตว่ามีคนจ้องตัวเอง
จากความไวของฉินโจว ตอนนี้เธอเหลือสคริปต์ไม่มากแล้ว อย่างมากก็เหลือแค่สองสามบท

สองสามบท ก็พอที่จะให้ฉินอี้วาดหนึ่งวัน

ดังนั้น พอดูแลมู่บ้านเป่ยหลับเสร็จ เธอก็ทำงานทันที

แม้แต่ด้านหลังมีคนอีกคนเมื่อไหร่ เธอก็ไม่รู้ตัว

จนกระทั่ง จู่ๆเขายื่นมือ เอาเธอมาไว้ในอ้อมแขน

“โอ๊ย ! “กู้อานหยานตกใจ หันกลับไป ไม่ทันระวัง ปากบางๆ ก็สัมผัสไปที่หน้าเขา

“แอบจูบผมเหรอ ? “ชายหนุ่มขมวดคิ้ว

“ไม่ใช่ ! “กู้อานหยานรีบปฏิเสธ”คุณชายใหญ่มู่ คุณทำ อะไร ? ”

“ยืนอยู่นานแล้ว หัวมึนเล็กน้อยเหตุผลนี้ดูท่าจะใช้ได้มาก ไม่ว่าไปไหน ไม่ว่าทำอะไร ใช้มาอธิบายไม่ผิด

“ไม่ใช่ว่าคุณหลับอยู่เหรอ ? “ยืนอยู่นานอะไรล่ะ?
“เห็นคุณทำงานหนักแบบนี้ ผมก็อยากทำอะไรบ้าง”เขามี เหตุผลชัดเจน นั่งลงบนเก้าอี้ของเธอ

กู้อานหยานทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยืนขึ้นมา ดึงเก้าอี้ให้เขา

“คุณไม่สบาย ก็นอนดีๆ พรุ่งนี้ตื่นมาค่อยทำไม่ได้ไง ? ”

“นอนไม่หลับ”

“เป็นอะไรไป ? “เมื่อกี้ ยังคิดว่าเขาหลับไปแล้ว

มู่บ้านเป่ยไม่พูด ยังไงซะก็นอนไม่หลับ

เห็นเธอจะเดินไป เขาก็ดึงเบาๆ คนก็นั่งลงที่เก้าอี้ทันที นั่งอยู่

ในอ้อมแขนเขา

“คุณชายใหญ่……..

“คุณทำธุระไปสิ ผมดูย่างเดียว”เขาเอาคางไปไว้ที่ไหล่เธอ แขนไว้ที่เอวเล็กๆของเธอ คิดว่าจะไว้ตรงนี้ตลอด

กู้อานหยานอยากเอามือเขาออกไปทันที ตอนนี้กำลังเอา เปรียบเธอชัดๆ !
แต่ว่า คุณชายใหญ่ นอกจากจะกอดเธอ ก็ไม่ทำอะไรที่เกิน เลย

ลองดันเขาออกไปหลายที เขาก็ยังกอดไว้แน่น

สุดท้าย กู้อานหยานก็หมดนทางจริงๆ ได้แต่ปล่อยไปตามนั้น

ยังไง ตัวเองยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องทำจริงๆ พัวพันแบบนี้ ต่อไป ก็คงทำไม่เสร็จแน่นอน

มู่ล้านเป่ยก็แค่กอดเธอ ไม่ได้ทำอะไรที่ตามใจตัวเองอย่าง อื่นจริงๆ

มากที่สุด ก็หน้าที่ค่อยๆเข้ามาใกล้ที่คอเธอ สุดท้าย ริมฝีปาก ก็เกือบจะแนบไปที่คอของเธอ

กู้อานหยานทำตัวไม่ถูกจริงๆ คุณชายใหญ่มู่ทำตัวแบบนี้ เธอ ยังนิ่งได้ก็แปลกแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ริมฝีปากเขาอยู่ใกล้เธอขนาดนี้ ก็เหมือน กับจับจูบเธอให้ได้ เธอจะนิ่งได้อย่างไร ?
แต่ เขาไม่มีอะไรเกินเลยจริงๆ อยากจะว่า ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่ม อย่างไร

ฝืนใจเขียนลงไป ก็พบว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังตัวเองกอด เธอไว้แน่น ลมหายใจค่อยๆนิ่งลง

ลมหายใจอุ่นๆรอที่คอเธอ แสบซ่า ทำให้ทนไม่ไหวที่จะ ฟุ้งซ่าน

แต่เขากลับหลับตา เหมือนหลับที่ไหล่เธอ

“คุณชายใหญ่มู่ ? “กู้อานหยานเรียกเบาๆ

ฝ่ายตรงข้ามไม่ขยับเลย เรียกอีกครั้ง ตอบโต้เธอก็มีแค่เสียง กรนทุ้มเบา

หลับแล้วจริงๆ

จู่ๆกู้อานหยานก็คิดถึงเอกสารที่เคยอ่าน คนที่ยิ่งใหญ่แค่ ไหน ก็ต้องมีช่วงที่จิตใจอ่อนแอ

คุณชายใหญ่มู่ตอนนี้ ก็เหมือนที่เอกสารนั่นกล่าวไว้
เขาแค่เหนื่อย ม้วนตัว จู่ๆก็อยากหาที่พักใจ

ส่วนตัวเอง ตอนที่เขาบาดเจ็บก็อยู่กับเขา ดูแลเขา

ดังนั้นตอนนี้ เขาเอาตัวเองเป็นที่พักใจของเขาเหรอ ?

ไม่อย่างนั้น ทำไมถึงไม่ยอมให้เธอจากไปตลอด ?

พอสงบลง หันไปมองชายหนุ่มที่นอนบนไหล่ หัวใจกู้อานห ยานก็รู้สึกอบอุ่น

บางครั้ง ก็แค่เงียบสงบมาก

ก็เหมือนกับ มองลูกตัวเอง

จากความเร็วที่สุดก็ทำเสร็จไปสองบท เมื่อรวมกับอีกบทก่อน หน้า หลังจากส่งให้ฉินโจวไปสามบท เขาก็ตบหลังมือของมู่ จ้านเป่ยเบาๆ

“คุณชายใหญ่มู่ เราไปนอนที่เตียงกันเถอะ”

ไปนอนที่เตียง…..เธอไม่รู้ว่าคำพูดตัวเองคลุมเครือแค่ไหน
ที่โชคดีก็คือ มู่ล้านเป่ยหลับไปอย่างสะลึมสะลือ ไม่สนใจใดๆ

ภายใต้กึ่งคำเอาใจถึงคำสั่งของกู้อานหยาน เขากลับไปนอน ที่เตียง แต่ยังดึงมือเธอไว้ ไม่ปล่อย

“อย่าไป.

เธอเสียวซ่านหน่อยๆ คิดไม่ถึงว่าพอเขาได้รับบาดเจ็บก็จะ ติดคนแบบนี้

“ฉันไม่ไป”เปิดผ้าห่มเบาๆ กู้อานหยานนอนลงข้างเขา

พอนอนลง ก็ถูกเขากอดเข้าไปทันที เหมือนกับกอดตุ๊กตาหมี กอดไว้แนบแน่น

“คุณชายใหญ่……..

ที่ตอบเธอ ยังคงเป็นเสียงกรนเขาเบาๆ

เหนื่อยจริง ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่กรน

เหนื่อยจนเป็นแบบนี้ บวกกับได้รับบาดเจ็บอีก พักหนึ่งวันก็ไม่ฟื้นตัวกลับมา

เธอยื่นมือไป นิ้วเรียวยาวอยู่ที่หน้าเขา ซึ่งผมที่เสียให้เขา

ถ้าทั้งชีวิตเป็นแบบนี้ คงจะดีมาก

แต่ เขาคือคุณชายใหญ่ และเป็นคนที่คิดว่าไม่สามารถอยู่ กับเธอได้ตลอดไป

แค่หลับตาลง ภาพที่ตัวเองถูกรถชนเข้าเต็ ปรากฏชัดเจน วะเลือด ก็

เธอไม่อยากตาย แต่เธอกำลังทำอะไร?

อยู่ใกล้กับเขามาก ตายโดยไร้ศพไปอย่างง่ายดาย

แต่เธอยังคงอยู่แนบชิดกับเขา ไม่อยากมีชีวิตแล้วจริงๆใช้

ไหม ?

ปลายนิ้วถูไถไปที่ริมฝีปากเขา แทบอดไม่ไหวที่จะเอื้อม เข้าไป กลืนเขาไปแรงๆ

แค่สุดท้าย ยังคงใจเย็นลง แค่โอบคอของเขาไว้ หลับตาลง
อนาคต ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

แต่อย่างน้อยช่วงเวลานี้ เธอยังอยู่ในอ้อมแขนเขา ส่วนเขาก็ หลับอยู่ข้างๆตัวเธอ

ชาติที่แล้วเรื่องที่อยากจะคิดยังไม่กล้าคิด ชาตินี้ กลับได้มา

ง่ายๆ

เหมือนว่า ไม่ใช่ความจริง……..

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แม้แต่กู้อานหยานก็หลับตา

ลมกลางคืนจากด้านนอกพัดเขามา เป่าเส้นผมของทั้งสอง ร่างที่กอดกันไว้ เหมือนว่าจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว

มีบางเรื่อง ไม่กล้าพูด พูดไม่ได้ มีบางทาง เหมือนว่าผ่านไป แล้ว ก็เหมือนกับไม่เคยเหยียบย่ำไป

คืนนั้น กู้อานหยานฝันยาวนานมากๆ

ในฝัน เธอกับคุณชายใหญ่มู่มีลูกชายหนึ่งคน ลูกสาวหนึ่งคน
ทั้งสองตั้งแต่วัยรุ่น วัยผู้ใหญ่ ไปยัยแก่ชรา ก็เงียบสงบแบบนี้ อยู่ด้วยกันไปทั้งชีวิต

ในฝันมักจะสวยหวาน ความสุขนั้น อยู่จนกระทั่งตื่น

เสียงดังจากด้านนอก ทำให้ผู้อ่านหยานลืมตาขึ้นทันที ตอนจะลุกขึ้น มู่บ้านเป่ยก็นั่งข้างๆแล้ว

ด้านนอก เสียงหลีเย่เคาะประตูก็เข้ามา : “คุณชายใหญ่ แย่ แล้ว ไพ่ที่ห้องข้างหลัง คุณท่านหญิงนอนอยู่ด้านในครับ ! ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ