บทที่173 ผมก็ป่วย

บทที่173 ผมก็ป่วย

กู้เวยจือไม่ทันสังเกตท่าทางผิดปกติขอ คุณท่านหญิง ตอนนี้ ความโกรธปกคลุมตาเธอหมดแล้ว

“เพราะคุณ ! เพราะคุณทำร้ายหมด ! ทำไมคุณยังช่วยคนอื่น ทําร้ายฉัน ! ”

เธอกำมือแน่น จับสองไหล่ของคุณท่านหญิง ออกแรง

เขย่า !

“ทําไมคุณไม่รักฉัน ? ฉันต่างหากที่ควรหมั้นกับจ้านเป่ย จน แต่งงานกัน ! ”

“ฉันคบกับเขาไปแล้ว คุณกับต้องให้เขากับกู้อานหยานหมั้น กัน คุณรู้ไหมว่าจ้านเป่ยลำบากแค่ไหน ?

“คุณให้เขาแต่งกับไอ้ขี้เหร่นั่น ตอนนี้ ก็เพื่อเอาใจคุณ เขายัง ต้องแสดงละครกับไอ้ขี้เหร่นั่นทุกวันอีก ! ”

“คุณว่า ทุกอย่างคือความผิดของคุณหรือเปล่า ? ”
เธอร้อนใจแล้วจริงๆ วันนี้ได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจมากมาย ขนาดนั้น ตอนนี้ สมองกำลังระบาย

ออกแรงเขย่าไหล่คุณท่านหญิง เธอโกรธจนตาแดง อยากจะ ทำให้ยัยแก่ตรงหน้าตายคามือ !

“คุณคิดว่าจ้านเป่ยชอบไอ้ขี้เหร่นั่นจริงๆเหรอ ? ก็แค่แสดง ละครให้คุณดูแหละ !

“ตอนที่พวกคุณไม่อยู่ จ้านเป่ยดีต่อฉันแค่ไหนไม่รู้ เขาบ้า คลั่งกับฉันไหน ที่บนเตียงคุณรู้ไหม ? ”

“เวยจ๋อ เวยจือไม่ต้องพูดแล้ว..……..

คุณท่านหญิงฟังแล้วใจก็เต้นด้วยความตื่นตระหนก ไม่มีทาง เป่ยไม่มีทางเป็นแบบนั้น เขากับอานหยาน……..ขนาดนั้น…….

“กู้อานหยานน่าเกลียดแค่ไหน คุณมองไม่เห็นหรือไง ? คุณ ตาบอดหรือเปล่า ? ”

คำนี้ของกู้เวยจือ ทำให้คุณท่านหญิงไม่ได้สติคืนมา
อานหยาน…….อานหยานเธอไม่ได้น่าเกลียด แค่……ไม่สวย ขนาดนั้น

อานหยานเทียบกับเวยคือไม่ได้ เวยจือเป็นสาวสวย อานห ยาน…..หน้าที่มีกระนั้น ดูแย่จริงๆ

แต่ว่า อารมณ์ของอานหยานดี ความรู้สึกที่เธออยู่กับเป่ย ดูมี ความสุขมากจริงๆ

บอกนี่คือการแสดง ยังไงเธอก็ไม่เชื่อ

“เวยจ๋อ เวยจือคุณใจเย็น…..แค่ก แค่ แค่..…….. กู้เวยจือจับเธอแน่นขึ้น คุณท่านหญิงหายใจไม่ค่อยออก

“เวยจ๋อ….”

กู้เวยจ๋อตรงหน้า เพราะว่าใบหน้ามีความโกรธเข้ามา ความ สวยในปกตินั้น ตอนนี้มีแต่ความแค้น

แค้นจนถึงจุดนี้ ทำให้คนรู้สึก ………เกลียดมาก

คำพวกนั้นที่เธอพูด ตอนนี้มาคิดอีกที ทำให้คนยากที่จะเชื่อ
อานหยานดีขนาดนี้ จะทำร้ายเธอได้ไง ?

แต่ว่า เธอคือหลานนอกสมรสของตัวเอง เธอเลยไม่สงสัย

เธอ

“เวยจ๋อ……แค่ก แค่กแค่ก…….

ในที่สุดกู้เวยจ๋อก็มองสีหน้าคุณท่านหญิงชัดเจน หน้าแดง เหมือนจะหายใจไม่ออก !

เธอตกใจจนชักมือกลับมา รีบให้อากาศคุณท่านหญิงหายใจ

“คุณย่า คุณย่าฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันแค่ ……. แค่ใจร้อนไปหน่อย” คุณท่านหญิงไม่สนใจจะพูดอะไร อ้าปากสูดลมหายใจเข้าไป

กู้เวยจือกลัวตาย ยัยแก่นี่ยังตายไม่ได้ ถ้าเธอไม่อยู่ เธอก็ได้ ที่พึ่งแล้ว

กู้เวยจ๋อตบหลังเธอไม่หยุด ไม่ง่ายเลย ที่คุณท่านหญิงจะหายใจกลับมาได้

ลมหายใจค่อยๆกลับมา แต่สีหน้านี้ ซีดขาวเหมือนกระดาษ

เวยจือกระวนกระวายเล็กน้อย กลัวชุ่ยเอ๋อกับคนอื่นจะเข้า มา มองเห็นเธอแบบนี้แล้วจะถามสาเหตุ

เธอรีบพูด : “ช่างเถอะคุณย่า ฉันไม่ดีเอง ฉันไม่ควรเอาแต่ คิดเรื่องเมื่อก่อน”

“ถึงฉัน…ฉันกับจ้านเป่ยแบบนั้นไปแล้ว แต่ตอนนี้จ้านเป่ยกับ กู้อานหยานคบกัน ฉัน…ฉันจะทำไงได้ ? ”

คุณท่านหญิงแค่คำเดียวก็แทรกไม่ได้ กู้เวยจือใจเย็นแล้ว ตอนนี้ถ้าไม่ดีต่อคุณท่านหญิง ต่อไป เธอจะต้องอยู่ที่ตระกูล นี้ต่อไปอย่างลำบากแน่

“คุณย่า ฉันอยู่ที่ห้องพักว่างเจียงเก๋อ ก็เพื่อมาดูคุณได้ สะดวก แต่สุดท้าย ถ้าฉันอยู่ทุกวัน คนของตระกูลมู่จะต้องมี ความคิดเห็นต่อฉันแน่”

คุณท่านหญิงยังพูดไม่ออก ได้แต่มองเธอ
กู้เวยจือเข็นเธอกลับไปที่ห้อง ประคองเธอขึ้นเตียง

“คุณย่า คุณรีบพักผ่อนเถอะ ฉันจะปกป้องคุณอยู่ด้านนอก ดี ไหม ? ”

ไม่รอให้คุณท่านหญิงพูด กู้เวยจือห่มผ้าให้เธอดีๆ แล้วออก

ไป

เหลือแค่คุณท่านหญิงคนเดียวที่นอนบนเตียง คิ้วขมวดแน่น

เธอยังไม่เช็ดตัว ไม่ไปเข้าห้องน้ำ เท้าก็ยังไม่ล้าง

ไม่รู้ว่าชุ่ยเอ๋อไปไหน ท่าทางแบบนี้ จะให้เธอนอนหลับได้

ไง ?

อยากให้ชุ่ยเอ๋อเข้ามา แต่เวยจ๊อบอกแล้วว่าจะดูเธอ ถ้าเธอ ยังเรียกหาชุ่ยเอ๋ออีก ทุกคนจะคิดว่า เวยจื่อดูเธอไม่ดีได้

คุณท่านหญิงถึงจะอายุมากแล้ว แต่ ยังรู้จักหลักทำนอง คลองธรรม

มากแค่ไหน ต้องไว้หน้าเวยจือสักหน่อย
แค่ตอนนี้นี้แบบนี้ อึดอัดจริงๆ

กู้เวยจ๋อก็อยู่ข้างนอกของเธอจริงๆ เห็นชุ่ยเอ๋อเข้ามา เธอก็ โบกมือให้ : “คืนนี้ฉันดูคุณย่าเอง คุณไปพักผ่อนเถอะ”

เธอต้องแก้ไขความสัมพันธ์กับคุณท่านหญิง ไม่อย่างนั้น ทางข้างหน้า จะยิ่งลำบากมากขึ้น

“ฉันรู้ คุณให้เขาพักผ่อนเยอะๆ ฉัน กู้อานหยานหันกลับไปมอง ชายหนุ่มยังอาบน้ำที่ห้องน้ำ ถึงแม้มองไม่เห็นร่างเขา แต่ แอบได้ยินเสียงฝักบัว

วันนี้คุณชายใหญ่มู่เกาะนิดๆ เหมือนกับเด็กๆที่ตามติดผู้ใหญ่ ให้เธออยู่ใกลๆไม่ไปไหน

คืนนี้ น่าจะกลับไปไม่ได้แล้ว

เอหยิบโทรศัพท์ พูดเบาๆกับซูเสี่ยวหมี่ที่อยู่ปลาย

สาย : “พรุ่งนี้ฉันน่าจะกลับ ถ้าไม่ได้จริงๆ คุณก็ให้เขาหยุดสักหน่อย รักษาตัวให้ดีค่อยว่าใหม่

“เขาไม่ฟังนี่ พวกเราบอกแล้วหลายรอบ แต่ เขานิสัยยังไง คุณก็รู้

ซูเสี่ยวหมี่ก็ร้อนรน วันนี้วาดไปสองบทแล้ว ตอนนี้ฉินโจวใกล้ จะวาดบทสามจบแล้ว

แต่เขาไม่รู้ว่าเพราะเมื่อคืนเปิดแอร์แรงไปหน่อยหรือเปล่า ตัวเองก็เหนื่อยมาก หลับคากระดานวาด

วันนี้มาเห็นว่าสีหน้าเขาไม่ดี แดงมาก

ตอนเที่ยงมาเห็นว่าเป็นไข้

หลังจากกินยาลดไข้ นอนไปได้ครึ่งชั่วโมงกว่า ตื่นมาก็เริ่ม

วาด

“ไม่ว่ายังไง จากสภาพร่างกายแล้ว ต้องให้เขาพักเยอะๆ”

กู้อานหยานมองไปที่หน้าประตูห้องน้ำอีกครั้ง เสียงฝักบัวเบา แล้ว คุณชายใหญ่มู่น่าจะใกล้ออกมาแล้ว
“เสี่ยวหมี่ ฉันไม่พูดกับคุณแล้ว ฉันยังมีธุระ

“คุณชายใหญ่มู่ เป็นไงบ้าง ? วันนี้เห็นข่าวในทีวี เขาบาดเจ็บ

ซูเสี่ยวหมี่แปลกใจมาก คุณล่ะ ? ไม่เป็นไรใช่ไหม ? เหมือน ว่าจะเห็นคุณ ในทีวีด้วยเช่นกัน”

ไม่ว่ามู่บ้านเป่ยหรือกู้อานหยาน จะออกกล้องน้อย แต่เธอยัง คงตาดีหาร่างของกู้อานหยานเจอ

รายงานข่าวทั่วไปจะเป็นเรื่องไกล่เกลี่ยภายหลัง พูดแค่ว่ามี คุณชายคนหนึ่งของตระกูลมู่บาดเจ็บเล็กน้อย ก็ไม่ได้บอกว่า ใคร

แต่ คนที่รู้จักพวกเขา แค่มองเห็นด้านข้างของคุณชายใหญ่มู่ ก็จำได้

“พวกเรากังวลมาก จะโทรหาคุณได้หรือไม่”

“ฉันไม่เป็นไร คนของคุณชายใหญ่มู่ก็อยู่กัน พวกเขาจัดการ เรียบร้อยแล้ว”
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก กู้อานหยานพูดทันที : “โอเค ไม่ พูดกับคุณแล้ว คุณดูแลฉินโจวดีๆ พรุ่งนี้ฉันจะรีบกลับมา

ตัดสายโทรศัพท์ไป เงยหน้าขึ้น ก็สบตาสายตาที่ลึกซึ้งของมู่ จ้านเป่ย

“พรุ่งนี้เช้าคุณมีคาบสามคาบสี่นี่”เขาพูดอย่างราบเรียบ

กู้อานหยานตะลึง คิดไม่ถึงว่าคุณชายใหญ่มู่จะเอาคาบวิชา ของเธอท่องออกมาอย่าชำนาญ

เธอพยักหน้า : “ค่ะ แต่ฉันต้องรีบกลับไปก่อน สตูดิโอของ ฉันมีผู้ชายคนหนึ่งป่วย และยังไข้สูงด้วย…..

ใครจะไปรู้ว่าเขาตัดบทเธอทันที พูดอย่างไม่พอใจ : “ผมก็ ป่วย ! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ