บทที่171 คุณผู้หญิงบังอาจมาก
บทที่171 คุณผู้หญิงบังอาจมาก
กู้เวยจือถูกพาออกไปจากห้องพักว่างเจียงเก๋อ
ตัวเองอยากกลับเข้ามา แต่ถูกบอดี้การ์ดสองคนขวางตรง หน้าประตู
กู้เวยจือน้อยอกน้อยใจ แต่ตอนนี้ นายท่านใหญ่อยู่ข้างใน เธอก็ไม่สามารถเอะอะโวยวายที่นี่ได้
เธอคือสตรีหมายเลขหนึ่งของเมืองเป่ยหลิง ไม่คิดว่าจะโดน ทิ้งแบบนี้
แต่ เมื่อกี้ตัวเองถูกหลีเย่มาทิ้งด้านนอก น่าอายจริงๆ !
ยัยแก่อยู่ด้านใน ก็ไม่ห้าม มากเกินไปแล้ว !
ยัยแก่นี่ ไม่ช้าก็เร็วจะจัดการเธอ !
กู้เวยจื้อไปแล้ว ทันใดนั้นในลานก็เงียบลง
ที่จริงกู้อานหยานก็ไม่เข้าใจ กู้เวยจือเมื่อก่อนเอาแต่รักษาภาพลักษณ์ของตัวเองมาก อย่างน้อย ต่อหน้าทุกคน ก็จะเป็น ลูกคนรวยที่ได้รับการปลูกฝังมาอย่างดี
แต่ช่วงนี้ ทำไมรู้สึกว่าเหมือนคนโง่เลย ?
ไม่ ไม่ได้โง่ แต่ เหมือนว่า สถานะของตัวเองจะขึ้นมาไม่น้อย จากนั้น ดีใจจนลืมตัว
สรุปคืออะไร ทำให้เธอรู้สึกว่าสถานะตัวเองสูงขนาดนี้ ?
เกี่ยวข้องกับคุณท่านหญิงไหม ?
มู่บ้านเป่ยลงมาจากรถ กู้อานหยานดูแลอยู่ข้างๆ กลัวว่าหัว เขาจะมึนอีก
แขนของมู่บ้านเป่ยวางไว้ที่ไหล่ของอานหยานอย่าง ธรรมชาติ ดูเหมือน เหมือนต้องการให้เธอประคองไปจริงๆ
ส่วน ที่ว่ากันว่าคุณชายใหญ่มู่ไม่เข้าใกล้ผู้หญิง ตอนนี้ดูแล้ว เหมือนจะไม่ได้ผลกับคุณผู้หญิง
ที่ว่ากันว่าความสัมพันธ์ทั้งสองแตกร้าวกัน คบกันก็เพื่อ เอาใจผู้อาวุโส ตอนนี้ดูแล้วคงไม่เหมือนที่ว่า
คุณชายใหญ่กับคุณผู้หญิง ถ้าแบบนี้เรียกว่าความสัมพันธ์ทั้ง สองแตกร้าวกัน งั้นเชิญบอกพวกเขา สรุปยังไง ถึงถือว่าความ รู้สึกดี ?
หรือว่า ที่บนรถจะ….เอ่อ เรื่องที่ไม่สามารถบรรยายได้ ?
ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้มาดู ความสงบและอบอุ่นนั้นที่คุณชาย ใหญ่กับคุณผู้หญิงไปมาหาสู่กัน ก็ชนะความร้อนแรงนั้นอย่าง สมบูรณ์
“คุณปู่ คุณย่า ทำไมมากันหมด ? ”
มู่ล้านเป่ยมองทั้งสอง เสียงเย็นชาเหมือนเดิม
กู้อานหยานมองทั้งสอง ก็พูดไปด้วยเสียงอ่อนโยน : “คุณ ท่าน คุณย่า”
สายตาคุณท่านหญิงมองไปที่หน้าผากมู่บ้านเป่ย ตอนนี้เขา เย็บแผล ห่อด้วยผ้าก๊อซ มองไม่ออกว่าแผลเป็นไงบ้าง
แต่คุณท่านหญิงมอง ก็รู้สึกใจสลาย
“เจ็บหนักเหรอ ? ฉันเห็นข่าว มีปาอิฐเข้า พวกคุณไม่มีใคร บอกฉันเลย”
เธอโกรธเล็กน้อย ถ้าตัวเองไม่ดูทีวี ทุกคนก็คิดจะปิดบัง
เธอ ?
“ไม่มีอะไร แค่เย็บไปสองเข็ม แป๊บเดียวก็หาย
กู้อานหยานไม่อยากให้คุณท่านหญิงกังวลขนาดนี้ เธอพูด อย่างอ่อนโยน : “ไม่เป็นไรจริงๆ พักสองวันก็หายแล้วค่ะ”
“ทุกคนไม่บอกคุณ เพราะกลัวคุณเป็นห่วง ความเป็นจริง เขา ไม่เป็นไรจริงๆ”
เธอเงยหน้ามองมู่บ้านเป่ย กะพริบตาไป : “ใช่ไหม ? พลัง เยอะมาก ! ”
“อ๋อ ! “มู่จ้านเป่ยพยักหน้าอย่างให้ความร่วมมือ”คุณย่า ผม ไม่เป็นไรครับ”
ท่าทางนี้ เชื่อฟังดีจริงๆ
“อานหยาน คุณต้องให้เขากินยา เจ้านี่ไม่ยอมกินยาขมตั้งแต่เด็ก”
คุณท่านหญิงคิดอย่างละเอียด ตอนเด็กบาดเจ็บ เรื่องแรกที่ คิดถึงก็คือฉีดยากับกินยา
พอคิด เธอก็ยังไม่วางใจ : “ทำไมวันนี้ก็กลับมาเลยล่ะ ?
ฉีดยาแก้อักเสบยัง ? ”
“ฉีดแล้วค่ะ”กู้อานหยานพูดทันที
นายท่านใหญ่กลับทำเสียงใส่ในลำคอ เหมือนจะไม่พอใจ ปลอบคุณท่านหญิงได้ แต่ ยัยนี่พูดโกหกมาแล้ว แน่นอนว่า
เขาไม่ชอบเด็กที่โกหกเก่ง
กู้อานหยานไม่รู้ว่าเขาไม่พอใจตัวเองตรงไหน ยังไงซะ นาย ท่านใหญ่ไม่ชอบตัวเอง เธอรู้นานแล้ว
แน่นอน เธอก็ไม่ได้ใส่ใจ
เพื่อให้คุณท่านหญิงวางใจ เธอคว้าแขนมู่บ้านเป่ย เอาแผลที่ เจาะเข็มไปให้คุณท่านหญิงดู
“คุณย่าดูสิคะ ให้น้ำเกลือแล้วจริงๆค่ะ ไม่เป็นไร ไม่ได้หลอก คุณ”
หลังมือคุณชายใหญ่มู่ มีรอยเข็มจริงๆ !
ไม่ใช่แค่คุณท่านหญิงตะลึง แม้แต่นายท่านใหญ่กับพ่อบ้าน ฉินก็ตะลึงตาโตไปด้วย
ตั้งแต่ที่คุณชายใหญ่ม่รู้ความ เคยฉีดยาที่ไหนล่ะ ?
ถึงป่วย เขาก็ไม่ยอมกินยาหรือฉีดยา !
“คุณท่านหญิง คุณท่าน พวกคุณคงไม่รู้ คุณผู้หญิงเอาใจ คุณชายใหญ่ให้ฉีดยากินยา นั่นมันแน่นอน
พอเอาตัวกู้เวยจือไปไว้ข้างนอก หลีเย่ที่กลับมาพอดีก็มอง สีหน้าทุกคน ทันใดนั้นก็พอใจออกมา
ความสุดยอดของคุณผู้หญิง เหมือนว่าเป็นความสุดยอดของ ตัวเองด้วย ใบหน้าภูมิใจ
“ครั้งที่แล้วคุณชายใหญ่ไข้สูง แม้แต่เย่หานก็ไม่ให้เข้าใกล้ ก็ เป็นคุณผู้หญิงที่เอาเข็มมา ฉีดไปที่ก้นของเขาหนึ่งเข็ม ไข้นี้ถึง
“ไปให้พ้น ! “สีหน้ามู่บ้านเป่ยเยือกเย็น เกือบจะทนไม่ไหว อยากเตะเขาออกไป ทำไมไม่ระวัง เอาเรื่องส่วนตัวของคุณชายใหญ่มาพูดหมด
หลีเย่จึงรู้สึกได้ว่าตัวเองพูดอะไร รีบหุบปากทันที
ฉีดยาที่กัน…..โอ๊ย ไม่อยากจะจินตนาการ
คุณท่านหญิงกับนายท่านใหญ่มองตากัน คุณท่านหญิงกลับ ยิ้ม : “อานหยาน คุณฉีดยาที่กันเขาแล้วจริงๆเหรอ ?
โห ! เด็กคนนี้น่าทึ่งมากจริงๆ !
ลองถามใครกล้าฉีดกันคุณชายใหญ่มู่ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว
ใช่ไหม ?
คิดไม่ถึงจริงๆ ตัวเองแค่จับคู่ไปมั่วๆ แล้วจะเข้ากันได้อย่างดี
กู้อานหยานก็แค่ยิ้ม สีหน้ามู่บ้านเป่ยดูไม่ดีแล้ว
แต่ ผู้หญิงทั้งสองต่างคือคนที่เขาแคร์ ถึงจะเจ็บปวด ก็ใส่ อารมณ์ไม่ได้
กู้อานหยานจึงแขนเสื้อเขาเบาๆ พูดยิ้มๆ : “เกร็งหน้าทำไม เหรอ คุณย่าตกใจจะทำไง ? ”
มู่ล้านเป่ยหน้าดูสูญเสียไป เกร็งหน้าที่ไหน ?
กู้อานหยานแค่มองก็รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร จนเกือบจะกลอก ตาใส่เขา
“สีหน้าน่าเกลียดขนาดนี้ ไม่ได้จงใจทำให้คนกลัวหรือไง ? ยิ้มให้ดูได้ไหม ? ”
โอ๊ยโอ๊ยโอ๊ย ! คุณผู้หญิงนี่เหลิงแล้วเหรอ ? มาให้คุณชาย ใหญ่ยิ้ม !
ในใจทุกคนไม่สบายใจ สำหรับคุณชายใหญ่แล้ว ช่างบังอาจ เสียจริง !
ไม่รู้ว่าคุณชายใหญ่จะโกรธไหม…..
สีหน้ามู่บ้านเป่ยหม่นหมองลงเล็กน้อย กลับมองท่าทางโกรธ ไม่ออก
แต่เขามีสีหน้าแบบนี้เสมอมา โกรธ ก็หน้าประมาณนี้ ตอนนี้ ใครจะรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร ?
กู้อานหยานเห็นเขายังเกร็งหน้าก็ดึงเสื้อเขาอย่างทนไม่ ไหว : “อย่าทําให้คุณย่าตกใจ
ทุกคนตะลึง นี่คุณผู้หญิงบังอาจเกินไปแล้วจริงๆ
หลีเย่อยากพูดสักสองสามประโยค สงบความโกรธของ คุณชายใหญ่
“อานหยาน ฉัน….คุณท่านหญิงก็อยากพูดอะไร ยังไงซะ ก็ เข้าใจอารมณ์ของเป่ย
เดิมทีเขาไม่ใช่คนที่ชอบยิ้มอะไร ยิ่งอย่าไปพูดถึง ถูกคนอื่น ให้ยิ้ม
ถึงจะเห็นชัดๆว่าเขาแคร์อานหยาบหน่อยๆ แต่ การแคร์นี้มี เท่าไหร่ เธอไม่รู้ !
แต่ใครจะรู้ ตอนที่ทุกคนอยากจะพยายามพูดอธิบายให้คุณผู้ หญิงอย่างกังวลนั้น จู่ๆมุมปากมู่บ้านเปียก็ขยับ
ขยับ !
พระเจ้า ! นี่………มไหมเนี่ย ?
คุณชายใหญ่นี่ยิ้มเหรอ ?
เนื้อหนังยิ้มก็เหมือนไม่ยิ้ม ยิ้มอย่างไม่มีความจริงใจเลย แต่ เขา……เขาดูเหมือนจะยิ้มจริงๆ !
ทุกคนตกตะลึงไปหมด
แต่ว่า เรื่องที่น่าตกใจยิ่งกว่า ต่อมาก็เกิดขึ้นแล้ว
กู้อานหยานจ้องมู่บ้านเป่ย ใบหน้าไม่ค่อยพอใจ : “ยิ้มยังน่า เกลียดกว่าร้องไห้ ! อีกรอบสิ”
ว้าว !
ดุเดือดมาก ! เผด็จการ ! และ…….ไม่กลัวตาย !
มู่ล้านเป่ยจ้องผู้หญิงในอ้อมแขนของตัวเอง สายตาหม่นลง
ทุกคนตื่นตระหนก นี่ พายุกำลังเริ่ม คุณชายใหญ่จะโมโห
แล้ว !
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
