บทที่169 เขาที่มีความเป็นเด็ก น่ารักมาก

บทที่169 เขาที่มีความเป็นเด็ก น่ารักมาก

ผู้หญิงคนนี้ร้องไห้ ก็เหมือนว่าผู้ชายของตัวเองเกิดเรื่อง เหล่าคนรับใช้มอง แต่ละคนมองหน้ากัน เหมือนว่า……ละอาย เล็กน้อย ?

คนในรถไม่มีปฏิกิริยาใดๆทั้งนั้น

กู้อานหยานก้มหน้า มองชายหนุ่มที่นอนตรงขาตัวเอง

ไม่รู้ว่าน้ำเกลือที่ฉีดให้เขา มีส่วนผสมของการนอนหลับหรือ

ไม่

หลังจากเขาขึ้นรถไม่นาน ก็เอนหลับไปที่ขาเธอ

คุณชายใหญ่มู่ที่สมบูรณ์แบบอย่างนี้ ก็ยังกรนเล็กน้อย จะ เห็นว่า ช่วงนี้เขาเหนื่อยมาก

ตอนที่หลีเย่กลับมาก็บอกแล้ว สองสามวันนี้ที่เธอไม่อยู่ ทุก วันคุณชายน้อยนอนหลับไม่เกินสามชั่วโมง โดยพื้นฐานแล้ว เขาทํางานทั้งคืน
กู้อานหยานไม่รู้ว่างานอะไรที่เร่งด่วน ถึงทําให้เขายุ่งอย่างน

แต่จากคำพูดของหลีเย่ เหมือนจะแอบรู้ ว่าเรื่องเกี่ยวกับตัว

เอง

หรือว่า ทะเลาะกัน ก็ส่งผลกระทบต่อชีวิตเขา ?

แรงผลกระทบของตัวเองต่อเขา ใหญ่มากจริงๆเหรอ ? “คุณผู้หญิง ถึงแล้วครับ”หลีเย่เตือน เสียงทุ้มเบามาก ไม่กล้า พูดดัง

น้อยมาก คุณชายน้อยจะหลับลึกอย่างนี้ ตลอดทางกลับ ได้ยินเสียงคุณชายน้อยกรน ทันใดนั้นหลีเย่ก็รู้สึกมีความสุข เหมือนกับ ลูกของตัวเองหลับได้ลึก เขาก็สบายใจ ตอนนี้ ถึงจะถึงบ้านแล้ว แต่ก็ไม่มีใครอยากที่จะปลุกเขาตื่น

กู้อานหยานก็ทนไม่ไหว แต่ ผู้หญิงด้านนอกเหมือนจะยังไม่ ยอมหยุดร้องไห้
“คุณชายใหญ่ คุณเป็นไงบ้าง ? เจ็บหนักเปล่าคะ ? ขอโทษ นะคะ ตอนที่คุณบาดเจ็บ ฉันไม่ได้อยู่ข้างๆคุณ …..

เธออยากเข้าไป ฉินอี้พูดโน้มน้าวเบาๆ : “คุณชายน้อยเพิ่ง กลับมาจากโรงพยาบาล ให้เขาพักก่อนเถอะ”

รถไม่ได้ถูกเปิดออก ฉินอี้ไม่รู้ คุณชายน้อยทำอะไรอยู่ข้างใน

แต่ว่า คุณชายน้อยยังไม่ออกมา ทุกคนก็ไม่เข้าไปรบกวน

“ไม่เห็นคุณชายใหญ่ ฉันจะอดห่วงได้ไง ? ฉินอี้ คุณให้ฉัน ไปดูเขาก่อน”

กู้เวยจือร้องไห้เหมือนสายฝน ใบหน้าที่แต่งหน้าอย่าง ละเอียดอ่อนเป็นประกายภายใต้แสงพระอาทิตย์ สวยงามน่า รัก

ฉินอี้ทนไม่ค่อยไหว แต่ว่า คุณชายน้อยไม่ลงมา เขาก็ทำตาม อำเภอใจไม่ได้

“เดี๋ยวคุณชายน้อยก็ออกมาแล้ว คุณรอก่อน”เขาพูดเสียงเบา
กู้เวยจือร้องไห้ “คุณชายใหญ่ คุณไม่สบายจริงๆเหรอ ? ให ฉันไปดูคุณหน่อยสิ ให้ฉันดูแลคุณได้ไหม ? ”

ผู้ชายในรถขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนจะไม่ค่อยพอใจ

นิ้วเรียวยาวของกู้อานหยานไปอยู่ที่ระหว่างคิ้วเขา ลูบ เบาๆ : “ถึงบ้านแล้ว จะลงไหม ? ”

แต่เขาทำเสียงในลำคอ พลิกตัวตัวทันที แล้วกอดเอวเธอ

หน้าซุกไปที่ห้องเธอ หลับลึกลงไปอีกครั้ง

กู้อานหยานกลัวว่าเสื้อตัวเองจะไปโดนผ้าก๊อซที่แผล จึงรีบ ยื่นมือไปห้ามเบาเบาๆ

มู่จํานเปยในฝันกลับคิดว่าเธอจะผลักตัวเองออกไป แรงที่ แขนก็บีบแน่นขึ้น ยังคงกอดเธอไว้แน่น

กู้อานหยานทําตัวไม่ถูก คนป่วยใหญ่ที่สุด โดยเฉพาะเขาที่ เป็นคุณชายใหญ่มู่ ?

ถึงไม่ป่วยไม่บาดเจ็บ ก็ยังใหญ่ที่สุด !
แต่ว่า คุณชายใหญ่ที่มีความเป็นเด็กขนาดน น่ารก………มาก

จริงๆ

“หลีเย่ คุณลงไปก่อน ให้เขาหลับอีกหน่อย คุณให้คนไป เตรียมอาหารค่ำ”

“ครับ”หลีเย่ลงจากรถเบาๆ

เพิ่งลงมาก็เห็นกู้เวยจือร้องโหยหวน หลีเผ่ขมวดคิ้ว ทันใด นั้นใบหน้าก็รำคาญ

“คุณชายน้อย เป็นไงบ้าง ? “เห็นเขาลงมา กู้เวยจือรีบพุ่งไป

ฉินอี้ก็เดินออกไป รอคำตอบของหลีเย่

หลีเย่มองแค่ฉินอี้ พูดเบาๆ : “คุณชายน้อยกำลังหลับ อย่า กวนเขาเลยครับ

เขาโบกมือ พ่อบ้านฉันรีบเข้ามาทันที : “เป็นไงบ้าง ? ”

“เตรียมอาหารค่ำให้คุณชายน้อยกับคุณผู้หญิง เอารสจืดๆ หน่อย”หลีเย่กำชับเบาๆ
ท้จริงทีกันเสียงของรถค่อนข้างดี แด่ ยาก คุณชายน้อยจะ หลับลึกอย่างนี้ เขาไม่อยากรบกวนเขา

พ่อบ้านฉินเข้าใจ รีบให้คนไปเตรียม

กู้เวยจือกลับรู้สึกว่าถูกเมิน เดินขึ้นไปมองหลีเย่ : “ผู้หญิงคน นั้นก็อยู่ที่รถ ? ”

“ขอถามหน่อยครับคุณหนูก็ถามคือผู้หญิงคนไหนครับ ? “สีห น้าหลีเย่หม่น ความไม่พอใจเพิ่มขึ้นในแววตา

“กู้อานหยาน ! “ฟังไม่ได้ยินเหรอ ? นอกจากยัยแพศยากู้ อานหยานนั่น ยังจะมีคนไหนที่หน้าไม่อาย พัวพันคุณชาย ใหญ่มู่ทั้งคืนอีก ?

ชัดๆว่าถูกคุณชายใหญ่ปูไล่ไปแล้ว ยังคิดจะกลับมาอีก ? ทุเรศไหม !

สีหน้าหลีเย่ดูแย่ขึ้น : “เธอคือคุณผู้หญิงของเรา ผู้หญิงของ ห้องพักว่างเจียงเก๋อ ไม่ใช่ผู้หญิงอะไรคนนั้น

พูดว่าผู้หญิงคนนั้น งั้น กู้เวยจื่อถึงเป็นผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ต่างหากล่ะ
ผู้หญิงที่ฟื้นคืนชีพตลอด และอยู่ที่ห้องพักว่างเจียงเก๋อของ

พวกเขา!

กู้เวยจือรู้ หลีเย่คนนี้ไม่ค่อยสะดุดตาตัวเอง

แต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไม ยังไงซะ ตอนนี้ตัวเองก็สวยกว่ากู้ อานหยานตั้งเยอะ หลีเยี่ผู้ชายคนหนึ่ง ทำไมช่วยกู้อานหยาน ไม่ช่วยตัวเอง ?

หรือเพราะว่า ปกติเธอดีต่อฉินอี้ ไม่ดีต่อเขา เขาเลยอิจฉา ?

กู้เวยจือจัดการอารมณ์ของตัวเอง แล้วยิ้มนุ่มนวลไปให้ เขา : “หลีเย่ ฉันแค่กังวล คุณชายใหญ่.

“คุณหนูกู้ ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังยิ้มหรือร้องไห้ แต่ว่า ท่าทางน่า กลัวขนาดนี้ โปรดเก็บไปเถอะ”

หลีเย่ซีเรียส พูดจริงจัง : “คุณชายน้อยของพวกเราบาดเจ็บ ตอนนี้กำลังอ่อนแอ เห็นท่าทางน่าเกลียดของคุณแบบนี้ จะ ตกใจได้”

กู้เวยจ๋อตะลึง ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนบอกว่ารอยยิ้มเธอไม่น่า มอง ไม่เคยมี !
ยิงอย่าพูดถึง คนที่บอกเธอน่าเกลียดตรงๆ และยังกลัวทําให้ คนตกใจอีก !

ไม่มีทาง ! ผู้ชายคนนี้ตาบอดเหรอ ? ทำไมไม่ชื่นชมรอยยิ้ม ของเธอเลย ?

หรือเขาไม่รู้ เธอกู้เวยจือคือสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งของ เมืองเป่ยหลิง คือหญิงสาวที่สวยที่สุดของเมืองเป่ยหลิง ?

“คุณหนูเวยจ๋อ คุณ……….ไอเบาๆ ทนไม่ไหวพูด เตือน : “เช็ดน้ำตาก่อนเถอะครับ”

ถึงแม้เขาคิดว่ากู้เวยจือสวยมากจริง แต่หน้าที่เต็มไปด้วย น้ำตา แล้วยิ้มที่มีเสน่ห์นั่น……..

แค่ก ! ดูเหมือนจะน่าเกลียด จริงๆ

กู้เวยจ๋อตะลึง จึงคิดขึ้นได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองยังร้องไห้ น้ำตาที่

ใบหน้ายังเช็ดไม่สะอาด !

แต่เธอ…..เธอจะรู้ได้ไง แสดงจนชินแล้ว ร้องไม่ร้อง ก็ไม่มี อารมณ์เลย
แค่หยุดลง ก็ลืมว่าเมื่อกี้ตัวเองร้องไห้ !

เป็นเพราะกู้อานหยานยัยแพศยานั่น ! ถ้าไม่ใช่ว่ารู้ว่าเธอยัง อยู่ในรถ เธอจะคิดมากขนาดนั้นได้ไง ?

พอคิด แม้แต่ตัวเองยังร้องไห้อยู่ก็ลืม คิดแค่เอาใบหน้าที่ สวยงามเสนอต่อหน้าหลีเย

กู้เวยจ่อลนลานหยิบทิชชู่ เช็ดน้ำตาอย่างระวัง พยายามไม่ ทำให้เครื่องสําอางตัวเองแปดเปื้อน

ที่หน้าประตูห้องพักว่างเจียงเก๋อนั้น กลุ่มคนเดินเข้ามา นำ โดย นายท่านใหญ่กับคุณท่านหญิง !

กู้เวยจือไม่ง่ายเลยที่จะเก็บหน้าตัวเองดีๆ รีบทำหน้าเจ็บปวด เข้าไป

“คุณย่า จ้านเปยบาดเจ็บ อานหยาน….……..อานหยานไม่ให้ พวกเราดูเขา”

เธอร้อนรน น้ำตาก็อยู่ที่เบ้าตา

ถ้าคุณเห็นเธอในตอนนี้ จะต้องยากที่จะจินตนาการแน่ เมื่อก็เธอยังยืมอย่างมีเสน่ห์ให้หลีเป

จับมุมเสื้อคุณท่านหญิงไว้ แต่คำพูดนี้ของกู้เวยจือ เห็นชัดๆ ว่าพูดกับนายท่านใหญ่

“จ้านเป่ยเจ็บหนักขนาดนั้น ก็เพราะอานหยานคนเดียว กู้ อานหยานกลัวถูกตำหนิ ตอนนี้ ยังไม่ให้พวกเราไปดูบ้านเป่ย คุณย่าคุณรีบไปดูเขาสิ ฉันกลัวเขา..…

พอดีขึ้น เธอจึงพูดโดยร้องไห้ : “ฉันกลัวจ้านเป่ยถูกกู้อานห ยานทําร้าย ! *