บทที่156 คิดว่ามีแค่คุณคนเดียวน เหรอ

บทที่156 คิดว่ามีแค่คุณคนเดียวงั้นเห

รอ

เมื่อเห็นแววตาที่เย็นยะเยือกและเศร้า หมองของมู่บ้านเป่ย กู้อานหยานก็เบะ ปาก

“ฉันไม่ได้อยากจะเป็นหนึ่งในผู้หญิง ของคุณ ถ้าเกิดว่าคุณจะไปหากู้เวยจือ ฉันเองก็จะไม่ขัดขวาง

ถึงอย่างไรกู้เวยจือชอบเขาขนาดนั้น ถึง แม้ว่าเธอจะจิตใจเลวร้าย แต่อย่างน้อย ก็ ไม่น่าจะทำร้ายเขา

ถึงอย่างไรการที่เธอพยายามโน้มน้าว เธอมันเป็นเหมือนส่วนเกิน อีกอย่าง ถูก เขามองว่ามีท่าที่หึงหวง เธอพูดไปก็ไม่มี ผล

“ถ้าไม่มีเรื่องอะไร ฉันขอกลับไป โรงเรียนก่อนนะ” เธอหันตัวก่อนจะเดิน ออกไป

ตอนที่เธอกำลังจะเปิดประตูแง้มออกมา มันกลับถูกปิดลงอย่างจัง

มือใหญ่ของมู่จ้านเป่ยกดอยู่กับประตู ก่อนจะปิดเข้าอย่างจัง

กู้อานหยานหันหน้ากลับมา ก่อนจะมอง สายตาเย็นชาราวกับนํ้าแข็งของ เขา : “คุณชายใหญ่ดู่ ยังมีเรื่องอะไรอีก เหรอ ? ”

“คุณตั้งใจจะยั่วให้ฉันโกรธเหรอ ? ” มู่ จ้านเป่ยหรี่ตามอง ก่อนจะเอานิ้วมือเรียว ยาวจับคางของเธอ ก่อนจะบีบอย่างเต็ม แรง

กู้อานหยานขมวดคิ้ว เขาไม่ได้ใช้แรง มาก และก็ไม่ได้จะทำให้เธอเจ็บ

แต่ว่าความรู้สึกที่ถูกบังคับแบบนี้ เธอไม่ ค่อยชอบ

“คุณชายใหญ่มู่ ฉันไม่เข้าใจว่าคุณ กำลังจะหมายความว่าอย่างไร ?

หรือว่า เรื่องที่รับเป็นน้องอะไรนั่น เธอก็ ต้องยอมรับเหรอ ?

“คุณใส่ใจเรื่องของกู้เวยจือไหม ? ” เรื่องนี้ เขาไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

ยายไม่อยากจะให้ใครรู้ว่าก้เวยจือมี ความเกี่ยวข้องกับเธอ เขาเลยต้องเก็บ เอาไว้เป็นความลับ

แต่กู้เวยจือไม่ใช่ผู้หญิงของเขา หรือว่า เขาจะมีหรือไม่มีผู้หญิงอื่น เธอไม่รู้จริงๆ เหรอ ?

ไม่รู้ หรือว่าไม่อยากจะเชื่อกันแน่ ?

“ทำไมฉันต้องใส่ใจด้วย ? จะเอาผู้หญิง แบบไหน มันเป็นสิทธิ์ของคุณ ความ สัมพันธ์ของฉันกับคุณมันปลอมมาตั้งแต่ แรกแล้ว ! ”

“กู้อานหยาน ! ”

“ฉันพูดผิดเหรอ ? หรือว่า ไม่ใช่คุณชาย ใหญ่มู่เองที่เป็นคนพูด ว่าหลังจากนี้สอง ปี ก็ทางใครทางมัน ? ” อันที่จริงตัวเธอเองไม่รู้ ว่าทำไมต้อง ตั้งใจยั่วให้เขาโกรธ

แต่ว่าตอนนี้เธอ ไม่มีอารมณ์จะคุยกับ เขาด้วยความใจเย็นเลย !

เขายอมรับให้กู้เวยจือเป็นน้องสาว ! เธอยังมีอะไรจะพูดกับเขาอีก ?

ผู้หญิงคนนั้นเป็นเหมือนกับศัตรูของเธอ ชีวิตนี้ เธอกับกู้เวยจือไม่มีทางอยู่กัน อย่างดีๆ ได้แน่นอน !

มู่บ้านเป่ยไม่อยากพูด เพราะคำพูดทุกๆ คำของผู้หญิงคนนี้ มันทำให้เขาไม่ พอใจ !

เลยดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมอกด้วย ความรุนแรง เขาก้มหน้าลงเพื่อประทับ รอยจูบลงบนริมฝีปากบางๆ ของเธอ ขอแค่ริมฝีปากทั้งสองประกบกันสนิท เธอก็จะไม่พูดอะไรที่ทำให้เขาต้อง โกรธอีกต่อไปแล้ว

ทำไมกู้อานหยานถึงคิดไม่ถึง เลยว่า เมื่อครู่ยังทะเลาะกันอยู่ ตอนนี้ กลับจูบ กันอย่างเร่าร้อน

ผู้ชาย ใช้แต่ลำตัวเพียงครึ่งเดียวมาคิด แก้ไขปัญหาหรือไง ?

“ปล่อยนะ ! ” เธอใช้แรงผลักออก เพราะไม่ได้ยินยอมจะให้เขาได้มีโอกาส จูบตัวเองเลยแม้แต่น้อย

มู่ล้านเป่ยเริ่มหงุดหงิด เพราะผู้หญิงคน นี้ ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย

จู่ๆ ก็อุ้มเธอขึ้นไว้ และเขาก็เดินไปทาง โต๊ะหนังสือตัวใหญ่ “มู่บ้านเป่ย คุณจะทำอะไร ? ” แววตา แบบนี้ เธอคุ้นเคยเหลือเกิน

ดำขลับและลึกล้ำ และเต็มไปด้วยความ น่าเคารพ

ในนี้เป็นห้องหนังสือ เขาอยากจะทำ อะไรกันแน่ ?

“ปล่อยฉันนะ ! มู่จ้านเป่ย อย่ามาแตะ ต้องตัวฉัน ! อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ ! ”

“ไม่ให้ฉันแตะต้อง แล้วจะให้คนแบบ ไหนมาแตะต้อง ? ” เขาโกรธแล้ว ก่อน จะกดเธอลงกับโต๊ะหนังสือ ก่อนจะ พยายามปลดกระดุมเสื้อของเธอ

กู้อานหยานโกรธจนแตะเข้าไปเต็มเปา แต่กลับถูกมือใหญ่เขาจับเอาไว้ และถูก เขายกเท้าขึ้น

“ปล่อยนะ ! ” ท่าแบบนี้ มันน่าอายมาก เลย !

ยังดีที่วันนี้ไม่ได้ใส่กระโปรง ถ้าไม่อย่าง นั้น ท่านคงจะเห็นหมดแล้ว

“มู่จ้านเป่ย คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับ ฉัน ปล่อยนะ !”

“ฉันเป็นคู่หมั้นของคุณนะ ! ” เขาไม่มี สิทธิ์ แล้วใครจะมีสิทธิ์นี้ ? มู่เทียนโย่วเห รอ ?

“มันเป็นเรื่องปลอม ! ” กู้อานหยานพูด เสียงดัง พลางใช้แรงผลักมือใหญ่ของ เขาออก !

“คุณเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าความสัมพันธ์ ของพวกเรามันเป็นเรื่องหลอกลวง ท่าไม ถึงต้องทำแบบนี้ ? ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบ นั้นของคุณ ฉันไม่อยากเป็นผู้หญิงของ คุณ! ‘

ในสวนของเขามีกู้เวยจือแล้ว ทำไมจะ ต้องเอาเธอเก็บไว้ด้วย

เขาคิดว่าใช่ไหม ว่าตัวเองมีเงินกับ อำนาจ แล้วผู้หญิงทุกคนบนโลกจะต้อง อยากได้เขา ?

มู่บ้านเป่ยไม่อยากจะพูดกับเธอแม้แต่ ประโยคเดียว

คำพูดของเธอในวันนี้ มันไม่มีประโยคที่ ทำให้เขาฟังแล้วสบายใจเลย

“มาในที่ของฉัน ก็ต้องฟังฉัน ไม่มีสิทธิ์ บอกว่าไม่อยาก ! ” “คุณปล่อยนะ ! ” เธอคิดว่าศักดิ์ศรีของ ตัวเองโดนเหยียบย่ำ

ไม่รู้ว่ามือของเธอไปแตะหน้าเขาตั้งแต่ เมื่อไหร่ เล็บยาวๆ ของเธอ ไปข่วนโดน แก้มของเขาเข้าอย่างจัง

เธอแค่อยากจะผลักเขาออก แต่ไม่ได้ อยากจะทำร้าย

แต่เมื่อรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป หน้า ของเขาก็มีรอยเลือดออกมาแล้ว

ทั้งหน้า…..แต่รอยเลือด

กู้อานหยานอึ้งไป ใบหน้าอันหล่อเหลา ที่ทำให้ผู้หญิงบ้าคลั่งของคุณชายใหญ่มู่ ตอนนี้กลับมีรอยเลือดอยู่หลายรอย

แววตาของฝ่ายชายเปลี่ยนเป็นความ เย็นชาไปทันตา ราวกับว่าถูกกระตุ้นความ ป่าเถื่อนออกมา ภายใต้แววตานั้นมีแต่ ความอันตราย มันทำให้บรรยากาศโดย รอบเย็นยะเยือกไปด้วย

กู้อานหยานรู้สึกได้ถึงความหนาวเหน็บ เกินต้าน ก่อนจะถอยหลบออกไปทาง ด้านหลัง

แต่มือของเขากลับมาอยู่ที่ไหล่ของเธอ และกระชากเธอกลับมา

“ไม่…..อูย ! ”

เธอจะว่องไวหรือจะกรีดร้องมากแค่ ไหน ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

ผ้าที่อ่อนนุ่มอยู่ในมือของเขา ราวกับ เป็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ สุดท้าย เธอก็ไร้เรี่ยวแรงจะยึดยื้อหรือ ขัดขืนเขาอีกต่อไป เธอทำได้เพียง หลับตาลง ก่อนจะปล่อยให้เขาทำอะไร ต่อเรือนร่างของเธอก็ได้ตามใจชอบ

ต่อหน้าเขา เธอไม่มีทางจะไปต่อล้อต่อ เถียงได้เลย และก็ไม่มีคำพูดใดที่จะมีค่า ด้วย

เรื่องที่เขาอยากจะทำ ไม่เคยต้องสนใจ เธอว่าเธอจะใส่ใจไหมเลยแม้แต่น้อย

เขาสามารถให้ผู้หญิงมาอยู่ข้างกาย เขาได้ โดยไม่ต้องอธิบายอะไรให้เธอฟัง

แต่เธอ ไม่มีแม้แต่สิทธิ์จะเข้าไปถาม

น้ำตา มันมาออรวมกันอยู่ตรงหางตา แต่เธอไม่ได้ร้องไห้ และก็ไม่คิดว่าตัวเอง จะต้องร้องไห้ด้วย

เพียงแต่ว่า กลับรู้สึกเจ็บใจเล็กน้อย น้ำตาไร้ค่าพวกนั้น เลยไหลออกมาโดย ไม่รู้ตัว

มู่จ้านเป่ยก้มหน้าลง จูบไปที่แก้มของ เธออย่างรุนแรง

แต่กลับไม่คิดเลย ว่ารสชาติที่ได้รับนั้น มันคือน้ำตาแห่งความไร้ความหวังของ

สำหรับเขา ที่เกลียดมามากถึงขนาดนี้ แค่จะแตะต้องเธอก็ไม่ได้เหรอไง ?

เขาคิดว่า พวกเขาน่าจะเข้ากันได้ มากกว่านี้

แต่ผู้หญิงคนนี้สามารถยิ้มแย้มต่อหน้า คนอื่นได้ และเข้ากับคนอื่นได้ดี แต่กับ เขา กลับไม่อยากจะเข้าใกล้เลยแม้แต่ น้อย

การปะทะนี้ หลังจากที่ได้ลิ้มรสของ น้ำตาแล้ว ก็เหมือนกับไฟที่ถูกดับลง โดยพลัน

เขาปล่อยผู้หญิงที่ยอมจำนนไปแล้ว ก่อนจะยืนตัวตรง พลางมองเธอที่เสื้อผ้า ไม่เรียบร้อยด้วยสายตาเย็นชา

เห็นได้ชัดว่าไม่อยากจะเห็นเธอร้องไห้ แต่ว่าเมื่อเห็นท่าทีของเธอที่ผิดหวังกับ ตัวเอง คำพูดที่พูดออกมา กลับทำให้ เสียดแทงหูและทำร้ายคนอื่น

“คุณอยากจะให้ฉัน ไม่มีความอยาก อาหารหรือไง” “งั้นเหรอ ? ” กู้อานหยานเบิกตาโผลง พลางมองเขาด้วยสายตาเย็นชา :

ขนาดผู้หญิงที่ทําให้คุณชายใหญ่ กิน ไม่ลง ยังต้องมาบังคับกันแบบนี้เลยเหรอ หรือว่าคุณชายใหญ่มู่หาผู้หญิงอื่นไม่ได้ จริงๆ ? ”

“คุณคิดว่าฉันมีคนอื่นนอกจากคุณไม่ไ แล้วเหรอ ? ”

“หรือว่าไม่ใช่ล่ะ ? ” กู้อานหยานขำ เยือกเย็น แถมยังมีคําพูดแดกดันอีก

“ถ้าเกิดไม่ใช่ ทำไมทุกครั้งจะต้องมา ทำท่าทีตื่นกระหายเหมือนตายอดตาย อยากแบบนี้เหรอ ? ”

จูบนั้น มันเหมือนกับเป็นการมองความ ตลกของเขา ! คุณชายใหญ่มู่เป็นคนอะไร ? เขาเคย ถูกผู้หญิงขำเยาะเย้ยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อ ไหร่ ?

ในตอนนั้น มุมปากของเธอยิ้มอย่าง เยือกเย็น ใจของเขา ก็ยิ่งรู้สึกหนาว เหน็บ

เสียงตบดังขึ้น พลางเอาสมุดที่อยู่ไม่ ไกลปิดลง จากนั้นเขาก็ผลักเธอ เหมือน กับว่าทิ้งของที่ตัวเองไม่ใช้แล้ว

มู่จ้านเป่ยค่อยๆ ติดกระดุมทีละเม็ดๆ ใบหน้าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นความเยือกเย็น ด้วยท่าทีสง่างาม

การปะทะกับความป่าเถื่อนนั้น ในตอน นั้น หาจุดด่างพร้อยบนตัวเขาไม่ได้เลย แม้แต่น้อย เขาจ้องผู้หญิงที่เสื้อผ้าหลุดลุยนอนอยู่ บนโต๊ะหนังสือ

เมื่อมองแววตาของเธอ ก็พูดด้วยความ เกรี้ยวกราด : ไสหัวไป ! ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ