บทที่152 ทําไมถึงเป็นคนป่าเถื่อน แบบนี้

บทที่152 ทําไมถึงเป็นคนป่าเถื่อนแบบ

นี้

เพราะว่าเท้าบาดเจ็บ เวยจ่อเลยอยู่ที่ ตระกูลมู่สักสองวัน

ช่วงนี้ เธอพักอยู่กับคุณท่านหญิงตลอด เลย

ผู้หญิงในตระกูลมู่อิจฉาตาร้อนกันไป

หมด

พี่น้องทั้งสองของตระกูลกู้ ไม่รู้ว่ามีโชค อะไร ทําไมคุณท่านหญิงจะชอบ พวกเธอ ? สนใจกู้อานหยานก็พอแล้ว เพราะถึง อย่างไรก็เป็นคู่หมั้นของคุณชายใหญ่มู่ แต่ว่า ยังไปชอบกู้เวยจืออีก มัน หมายความว่าอะไร ?

หรือว่าเพราะว่าเป็นพี่สาวของกู้อานห ยาน เลยพลางชอบไปด้วยงั้นเหรอ ?

แถมยังอยู่ในห้องของตัวเองอีก อยู่กับ เธอถึงสองวันสองคืน มันไม่น่าเชื่อ เลย !

วันที่สาม ในที่สุดเท้าของกู้เวยจือก็จะ เดินได้แล้ว คุณท่านหญิงเลยอนุญาตให้ ไปได้

มันเป็นวันหยุดพอดี เธอเลยไม่ต้องไป เรียน และไม่รีบ

ได้ยินมาว่าวันนี้คุณชายใหญ่ม่เองก็อยู่ กู้เวยจ่อเลยให้คนขับรถรออยู่ที่หน้า ประตู เธอตัวเองกลับเอ้อระเหยลอยชาย อยู่ในสวน

เรื่องที่จะให้คนขับรถไปส่งเธอกลับนั้น เธอไม่ใส่ใจเลยด้วยซ้ำ เธอกลับคิดว่า ถ้าเกิดว่าได้เจอคุณชายใหญ่มู่โดย บังเอิญ แล้วให้คุณชายใหญ่มู่ไปส่งเธอ ด้วยตัวเอง ในคงจะดีกว่า

แต่น่าเสียดาย ที่เมื่อออกมาจากห้อง ทางด้านหลัง แล้วกลับไปที่ห้องนอน พอ เดินออกมาที่ห้องรับแขก ผ่านห้อง โถงที่ใหญ่ขนาดนั้น ทั้งหมดนี้ ไม่เห็น แม้แต่เงาของมู่จ้านเป่ยเลย

หรือว่า เขาอยู่ในห้องพักว่างเจียงเกือ ของตัวเองกันแน่นะ ?

หลายวันมานี้ที่อยู่กับคุณท่านหญิง กู้ เวยจือแทบจะได้ยินเรื่องราวทั้งหมดใน ตระกูลมู่แล้ว

คุณชายใหญ่มู่มีสวนส่วนตัวอยู่ในตระกู ลมู่ อยู่ทางสวนทางฝั่งตะวันออก

หลังจากที่เธอเดินออกมาจากห้อง รับแขก ก็เดินไปทางห้องพักว่างเจียงเก๋อ ทางตะวันตก

ไม่รู้ว่าคุณชายใหญ่มู่อยู่ที่ไหน แต่ก็อาจ จะมีโอกาสได้เจอ

“นี่ไม่ใช่คนนอกที่พวกเราตระกูลมู่รัก มากเหรอ ? ” จู่ๆ ก็มีเสียงแดกดันดังขึ้น มา

ผู้หญิงอีกคนกลัวยิ้มเยือกเย็น : “เป็น แค่คนนอก มีเหตุผลอะไรต้องมาดูแล ? แต่ทว่า ก็ยังนับเป็นแขก ยายเลยทำดี ด้วยก็เท่านั้นเอง”

“น่าเสียดายจัง ที่คิดว่าตัวเองต้องได้รับ การใส่ใจเลยจะทําต่อไปแบบนี้ ยายจิตใจ ดีขนาดนั้น หรือว่าจะไล่ออกไปเองนะ ? ”

กู้เวยจือเงยหน้ามอง พลางยิ้มบางๆ

ข้อมูลต่างๆ ของผู้หญิงพวกนี้ในตระกู ลมู่ เธอเองก็ได้ยินมาอย่างชัดเจนหมด แล้ว

ทั้งสองคนนี้ คนหนึ่งเป็นคุณหนูหกของ ตระกูลมู่ อยู่เสงี่ยนเอ๋อ ส่วนอีกคนเธอ ไม่รู้จัก

“คุณหนูหก สวัสดีค่ะ” กู้เวยจือค่อยๆ เดินเข้าไป

เมื่อมองผู้หญิงที่ยืนอยู่กับ เสงี่ยนเอ๋อ เธอก็ยิ้มหวานให้ : “ส่วนคุณ……แนะนํ ตัวหน่อยได้ไหมคะ ? ”

“ฉันชื่อ มู่เหมิงเย่ ! ” ผู้หญิงคนนั้น สีหน้าเคร่งเครียดมากขึ้น

ในที่นี้ มีคนไม่รู้จักเธอ ! มันจะมากเกิน ไปแล้ว !

“สวัสดีค่ะ แต่ทว่า……คุณเป็นลูกสาว ของใครเหรอคะ ? ขอโทษด้วยนะคะ ชื่อ นี้ ฉันไม่เคยได้ยินยายพูดมาก่อนเลย”

“คุณพูดอะไรนะ ? ” มู่เหมิงเย่โกรธเป็น อย่างมาก ตระกูลกู้เป็นพวกสารเลวทั้ง นั้น กล้ามาพูดอะไรบ้าบอต่อหน้าพวก เขา !

กู้เวยจือกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะพูด ด้วยความไร้เดียงสา : “ไม่เข้าใจภาษา คนเหรอ ? ”

“คุณ…….” มู่เหมิงเย่คิดไม่ถึงเลย ว่า คนนอกอย่างนี้กล้ามาทำตัวไร้มารยาท ในบ้านพวกเขา !

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่ลูกหลานของเมีย เอกของตระกูลมู่ แต่พ่อของเธอก็เป็นลูก ของคุณตา เธอเองก็เป็นคุณหนูของตระ กูลมู่อยู่แล้ว !

“หรือว่า ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอ ? ”

จู่ๆ มู่เสงี่ยนเอ๋อยื่นมือออกมา พลางตบ เข้าอย่างเต็มแรง

เสียงตบนั้น มันมาอย่างจัง โดยไม่ยั้งมือ

เลย

“คุณ…… ” กู้เวยจือเบิกตาโผลง ถูกเธอ ตบจนเซแทบจะล้มลงกับพื้น

เธอคิดไม่ถึงเลย ว่าจะมีคนที่ไม่มี เหตุผลมากขนาดนี้ แถมยังลงไม้ลงมือ อย่างน่าแปลกใจอีกด้วย

“ใครอนุญาตให้คุณเรียกว่ายาย ? คุณ อยากจะมาเป็นคุณหนูของตระกูลมู่เห รอ ? ”

มู่เสงี่ยนเอ๋อยิ้มมุมปาก พลางมองเธอ ด้วยสายตาเยือกเย็น : “คิดว่าน้องได้รับ ความรัก แล้วตัวเองจะต้องได้ความ รักที่เจียดแบ่งจากยายด้วยงั้นเหรอ ? ”

“ฉันจะบอกคุณให้นะ คุณกล้ามาทำตัว ป่าเถื่อนในตระกูลมู่ ฉันฆ่าคุณตายเมื่อ ไหร่ก็ได้”

มู่เสงี่ยนเอ๋อโหดร้ายขนาดนั้น อันที่จริง มันเกินความคาดหมายของกู้เวยจือไป หน่อย

เธอติดว่า ถึงคนรวยพวกนี้จะไม่ได้มี อารมณ์ที่ดีสักเท่าไหร่ แต่ก็เพื่อภาพ ลักษณ์ของตัวเอง เลยต้องเสแสร้งเป็น แน่

กลับคิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้ามาทำร้ายคน อื่นไปทั่วแบบนี้

“ยายให้ฉันเรียกเธอแบบนี้เอง ! ” เธอ ไม่ยอมจำนน

เธอได้รับความเอ็นดูจากคุณนายมู่ ใน ตระกูลมู่ ยังมีคนกล้ามากลั่นแกล้งเธอ แบบนี้อีกเหรอ !

“คุณทำร้ายฉัน ฉันจะไปฟ้องยายแน่ ต่อ จากนี้ คุณจะไม่มีที่อยู่ในใจยายอีกต่อไป แล้ว ! ”

คุณหนูป่าเถื่อนคนนี้ กู้เวยจื่อตัดสินใจ จะแก้แค้นเธอแล้ว !

ในตอนแรกเธอกะว่าจะหาคู่หูภายใน ตระกูลมู่ เพื่อมาเป็นศัตรูกับกู้อานหยาน

แต่ดูๆ ไปแล้ว ตอนนี้มู่เสงี่ยนเอ๋อ ไม่ใช่ มิตรที่ดี !

มู่เสงี่ยนเอ๋อหรี่ตามอง พลางจ้องเธอ ด้วยสายตาเย็นชาแล้วเต็มไปด้วยความ ไม่พอใจ

“หึ กล้ามาขู่ฉันเหรอ ! เหมิงเย่ ตบมัน ตบให้ตายไปเลย ฉันรับผิดชอบเอง”

“ได้ ! ” มู่เหมิงเย่กำลังรอฟังประโยคนี้พอดี จึง รีบเข้าประชิดตัวกู้เวยจ๋อ พลางผลักเธอ ลงกับพื้น

กู้เวยจ้องงเป็นไก่ตาแตกเลย คนรวย ขนาดนี้ มีคนป่าเถื่อนแบบนี้ด้วยเหรอ ?

ข้อเท้าของเธอเพิ่งจะหายดี ตอนนี้ ต้อง เดินอย่างระวัง

เมื่อถูกเธอชนเข้า จะไปยืนไหวได้ อย่างไร แค่ชนนิดเดียวก็ล้มลงกับพื้น แล้ว

หลังจากที่ มู่เหมิงเย่ผลักเธอลง ก็รีบยก ขาขึ้น ก่อนจะเตะเข้าที่ตัวเธอ

“หยุดนะ ! โอ๊ย ! พวกคุณหยุด..………. โอ๊ะ ! เจ็บนะ ! หยุดเดี๋ยวนี้ ! ” กู้เวยจือที่มีชีวิตราบรื่น มาตอนนี้กลับถูก ทำร้ายถึงเพียงนี้

เธอคิดขึ้นมา แต่ว่า เท้าของ มู่เหมิงเย่ นั้นแรงเยอะมาก เธอเจ็ดจนนอนคุดคู้อยู่ ที่พื้น โดยที่ไม่มีทางลุกขึ้นได้เลย

“หยุด หยุดสิ……โอ๊ย โอ๊ย……..พวก คุณ……พวกคุณบ้าไปแล้วหรือไง โอ๊ย….. หยุด……..

ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด ! ทำไมยังมีเรื่อง ราวแบบนี้เกิดขึ้นอีกนะ ?

พวกเธอกล้ามาทำร้ายคนอื่น ! ทำไม ถึงป่าเถื่อนขนาดนี้ ?

กู้เวยจือรู้สึกเสียใจ หาเรื่องใครไม่หา ทำไมกลับมาหาเรื่องกับยัยบ้ามู่เสงี่ยนเอ๋ อนี่ได้นะ ?

“หยุดนะ……….

“หยุด ! ” จู่ๆ ก็มีเงาของคนคนหนึ่งรีบ เข้ามา ก่อนจะผลัก มู่เหมิงเย่ออก

“คุณกล้ามาแตะฉันเหรอ ! ” มู่เหมิงเย่ ตบตีจนหน้าแดงตาแดง จะไปสนใจว่า เป็นใครได้อีกล่ะ ?

ถึงอย่างไร ในบ้านก็มีบอดี้การ์ด มากมาย คนพวกนี้ เธอไม่กลัวเลยแม้แต่ น้อย !

“ไปยุ่งเรื่องของตัวเองเถอะ ! ” เมื่อถูก คนผลักออก มู่เหมิงเย่ก็โกรธแต่ก็ พยายามจะเหวี่ยงมือไปอีก

ฉินอี้จับข้อมือของเธอเองไว้อย่างเต็ม แรง

เหมิงเย่เจ็บจนต้องร้องออกมา : “ปล่อยนะ ! เจ็บ ! เจ็บ ! รีบปล่อยเดี๋ยวนี้ นะ!”

ฉินอี้มีสีหน้าจริงจัง ก่อนจะผลักออก อย่างเต็มแรง

มู่เหมิงเย่เซถอยไปหลายก้าว ก่อนจะ ยืนนิ่งได้อย่างยากลำบาก

เมื่อเงยหน้ามอง ชายคนนี้……….ไม่ค่อย คุ้นหน้า แต่ก็ดูคุ้นเคย เหมือนกับว่าเคย เจอที่ไหนมาก่อน

แต่ว่า ชายที่เดินตามหลังเขามา มีท่าที ไม่ได้โกรธเคืองอะไร แต่กลับทำให้เธอ ตกใจจนเย็นวาบ “พี่ พี่ใหญ่…….…….

มู่เสงี่ยนเอ๋อมองฉินอี้ ก็เริ่มรู้สึกสับสน หงุดหงิด

ฉินอี้ที่เป็นบอดี้การ์ด โดยปกติก็จะอยู่ ข้างกายพี่ใหญ่ตลอดเวลา

ฉินอี้มาแล้ว พี่ใหญ่ก็ต้องอยู่ด้วย แน่นอน

มู่จ้านเป่ยมาแล้วจริงๆ ด้วย

“พี่ใหญ่” เมื่อครู่มู่เสงี่ยนเอ๋อที่เพิ่งจะ ทำตัวหยิ่งทระนง เมื่อเห็นมู่บ้านเป่ย ก็ กลายเป็นเด็กเรียบร้อยน่ารักขึ้นมาทันที

“เกิดอะไรขึ้น ? ” มู่บ้านเป่ยกวาดตามอง ทั้งสองคนด้วยความเย็นชา จนสุดท้าย ก็ มองกู้เวยจือ เวยบอล้มอยู่กับพื้น อันที่จริงเธอไม่ อยากจะเผชิญหน้ากับคุณชายใหญ่มู่ด้วย ท่าทีโซซัดโซเซแบบนี้เลย

แต่ว่าตอนนี้เธอ เจ็บจนลุกไม่ขึ้นแล้ว

“คุณชายใหญ่มู่” กู้เวยจ๋อหายใจหอบ พลางพูดเสียงแหบแห้ง : “พวกเธอ ทำร้ายฉัน”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ