บทที่147 โดนทิ้งเร็วขนาดนี้เลยเห รอ ?
บทที่147 โดนทิ้งเร็วขนาดนี้เลยเห รอ ?
กู้เวยจือนั่งลงบนพื้น พลางขมวดคิ้วเป็น ปม ด้วยความเจ็บปวด
ดู่ทาทีแล้ว จะลุกไม่ขึ้นด้วยซ้ำ
การแสดงของเธอนั้นกู้อานหยานไม่ เคยปฏิเสธเลย
แต่ว่าตอนนี้ เธอไม่มีความจำเป็นจะต้อง สนใจผู้หญิงคนนี้
กู้อานหยานกำลังจะเดินจากไป กู้เวยจึ อกลับพูดด้วยความน่าสงสาร “อานหยาน เรื่องที่คุณหญิงก้พูดกับฉันเมื่อคืนน่ะ ฉัน จำได้แล้ว”
คุณหญิงกู้ ? คุณหญิงกู้คนไหน ?
กู้อานหยานมองกู้เวยจือ คุณหญิงกู้ที่ เธอรู้จัก ไม่ได้แม่แค่แม่ของกู้เวยจือที่ชื่อ เย่สุ่ยซิงคนเดียวหรอกเหรอ ?
แต่ว่า ทำไมกู้เวยจือต้องเรียนแม่ของตัว เองแบบนี้ด้วย ?
กู้เวยจื่อไม่ให้โอกาสเธอได้คิดเลย ก่อน จะรีบพูดต่อว่า “จากนี้ฉันจะพยายามหลีก จากจ้านเป่ย เพื่อไม่ให้ คุณลำบากใจ”
“คุณจะหลีกจากคุณชายใหญ่มู่งั้นเห รอ ? ” มันเหมือนกับมุกตลก กู้อานหยาน ขำเสียงเยือกเย็น “คุณคิดว่าฉันจะเชื่องั้น เหรอ ? ” “ฉัน……ฉันจะพยายาม……ไม่ไปคิดถึง เขา”
กู้เวยจือก้มหน้าลง เหมือนกำลังมีท่าที จะร้องไห้ออกมา
กู้อานหยานไม่อยากจะมองการแสดง ของเธอต่อไป แต่ว่า ท่าทีของกู้เวยจือ มันแปลกมากจริงๆ
นี่เป็นการแสดงให้คนอื่นดูอย่างเห็นได้ ชัด แน่นอนว่าเป้าหมายไม่ใช่เพียงแค่ เธอเพียงคนเดียว !
เมื่อครู่เพิ่งจะนึกขึ้นได้ ว่าด้านหลัง มี เสียงดังขึ้นด้วยความเป็นห่วงและกังวล “เวยจือ ทำไมไปนั่งลงกับพื้นล่ะ ? ”
คุณท่านหญิงมองกู้เวยจือที่นั่งอยู่กับ พื้น พลางรู้สึกสงสารจับใจ “พื้นมันเย็น รีบลุกขึ้นมาเร็ว ! เดี๋ยว หนาวตายหรอก ! ”
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเดือนตุลา อากาศ ไม่ได้หนาวมาก แต่ว่า เมื่อหญิงนั่งลงกับ พื้น มันจะส่งผลเสียต่อร่างกาย
ที่แท้ กู้เวยจือก็แสดงให้คุณท่านหญิง เห็นนี่เอง ใส่ร้ายกันรุนแรงขนาดนี้ คุณ ท่านหญิงกับนายท่านใหญ่ทำไมจะดูไม่ ออก ?
แต่ว่าไม่คิดเลยว่า ตอนที่แววตาของตัว เองไปสบตากับคุณท่านหญิง คุณท่าน หญิงกลับมีแววตาของความสับสน
คุณท่านหญิงมองเธอสักครู่ ก็มอ งกู้เวยจือ พลางพูดด้วยความเป็นห่วง “เวยจือ รีบลุกขึ้นมา กู้เวยจือพยุงตัวขึ้นมา ดูมีท่าทีเหมือน อยากจะลุกขึ้น แต่กลับลุกขึ้นได้เพียง เล็กน้อย ก่อนจะล้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง
เธอพึมพำเบาๆ ด้วยความเจ็บปวดที่ ซ่อนอยู่
“ขอโทษ ขอโทษ คุณท่านหญิงมู่ ฉัน……เท้าของฉันน่าจะ….…
“เท้าเป็นอย่างไรบ้าง ? เจ็บใช่ไหม ?” คุณท่านหญิงรู้สึกเป็นห่วงอยู่ในใจ เลย พยายามจะเข้าไปพยุงเธอขึ้นมา
แต่มือของนายท่านใหญ่กลับจับไหล่ ของเธอ ก่อนจะกดลงไปนั่งที่เดิม
เขาส่งสัญญาณให้สาวใช้ที่อยู่ข้างหลัง รีบเข้าไป เพื่อพยุงกู้เวยจือขึ้นมา ก่อนจะ ให้นั่งลงบนเนินดอกไม้ที่อยู่ข้างๆ
สาวใช้ดูเท้าให้กับกู้เวยจือ ก่อนจะมอง คุณท่านหญิงพลางพูดว่า “คุณท่านหญิง เท้าของเธอได้รับบาดเจ็บ มันบวมมาก เลย”
สายตาของกู้อานหยานก็มองไปที่ข้อ เท้าของกู้เวยจือ คิดไม่ถึงเลยว่ามันบวม แดงจริงๆ !
แต่เธอรู้ว่าเรื่องเมื่อสักครู่มันไม่มีอะไร เลย เพื่อใส่ร้ายเธอ เลยต้องทำให้ตัวเอง เจ็บขนาดนี้เลยเหรอ มันคุ้มไหม ?
“ทำไมเป็นแบบนี้ได้ล่ะ นายท่านใหญ่ รีบเรียกหมอมาเร็ว ! ”
คุณท่านหญิงรีบร้อนมาก จนกระทั่ง ตาแดงก่ำขึ้นมา ถึงแม้ว่านายท่านใหญ่มู่จะไม่เข้าใจ ว่า ทำไมเธอถึงใส่ใจสองพี่น้องตระกูลกู้มาก ขนาดนี้ แต่ว่า เมื่อเห็นคุณท่านหญิง กังวล เขาก็ใจเย็นไม่ลง
กลัวว่าคุณท่านหญิงจะอาการกำเริบอีก นายท่านใหญ่เลยรีบพูด “รีบเรียกหมอ มา”
สาวใช้รับคำสั่ง ก่อนจะรีบตรงไปที่ห้อง ทางด้านหลัง
คุณท่านหญิงพักที่ห้องข้างหลัง เพื่อ ดูแลคุณท่านหญิง ห้องข้างหลังเป็นห้อง รักษาตัว ปกติหมอกับพยาบาลก็อยู่ ที่นั่นหลายคน
เพียงไม่นาน หมอและพยาบาลก็มาถึง เมื่อเห็นคุณท่านหญิงใส่ใจกู้เวยจือมาก ใครก็ไม่กล้าไม่สนใจ “เท้าของคุณผู้หญิงคนนี้บาดเจ็บ น่าจะ ล้มโดยไม่ระวังเลยเป็นแบบนี้”
หมอหยิบน้ำแข็งก้อนที่เตรียมมา ก่อน จะใช้อุปกรณ์พิเศษใส่น้ำแข็งและประคบ เท้าของเธอ
กู้เวยจือขมวดคิ้ว ริมฝีปากล่างถูกเธอ กัดจนสีซีด
แต่เธอก็อดทนเอาไว้ ในแววตามีน้ำตา อยู่มาก แต่ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่ยอมให้ มันไหลรินลงมา
ผู้หญิงคนนี้เข้มแข็งเหลือเกิน แล้วก็มี ความอดทนสูงอีกด้วย ไม่รู้ว่าเป็นแบบนี้ มาโดยตลอดหรือเปล่า
หรือว่า เป็นเพราะว่าเธออดทนมาตั้งแต่ เด็ก ดังนั้น ตอนนี้เลยเข้มแข็งมากงั้นเห รอ ?
เห็นได้ชัดว่าเจ็บเจียนตาย แต่เสียงแห่ง ความเจ็บกลับระวังเป็นอย่างมาก เหมือน กับว่าพยายามเก็บเอาไว้
คุณท่านหญิงมองด้วยความเห็นใจ เกือบจะอดไม่ได้ที่จะต้องร้องไห้ออกมา
เวยจ๋อของเธอ ทำไมถึงน่าสงสารขนาด
มันไม่ง่ายเลย ที่หมอจะจัดการกับข้อ เท้าของกูเวยจือได้ คุณท่านหญิงเลยรีบ พูดว่า “ห้องของฉันไม่ไกลมาก รีบพยุง เธอเข้าไปพักเร็ว”
เธอยังมีเรื่องที่อยากจะพูดอีกมาก มีค่า พูดต่างๆ นานา ที่อยากจะถามผู้หญิงคน นี้มากมากมายเลยทีเดียว ก่อนหน้านี้คุณท่านหญิงลังเลมาตลอด และก็สับสน นอกจากนี้ยังไม่สามารถ ตัดสินใจได้อีกด้วย
เธอหานักสืบส่วนตัวคนนั้น แต่โทรศัพท์ ของเขาโทรไม่ติดเลย
ด้วยร่างกายของเธอในตอนนี้ ยังอยาก มักจะแอบให้คนไปตามสืบ มันไม่มีทาง เลย เพราะนายท่านใหญ่เองก็ไม่มีทาง ให้เธอออกจากบ้าน
เรื่องนี้ เธอไม่อยากให้นายท่านใหญ่รู้ เลย เพราะกลัวเขาจะมีอคติกับหลาน นอกอย่างเธอ
หลักฐานคาตา ว่ากู้เวยจือถึงจะเป็น หลานสาวของเธอ แต่กลับใช้กู้อานห ยานมาแทน แต่เธอก็ยังไม่เต็มใจจะยอมรับ เพราะถึง อย่างไร ตัวเองยอมรับกู้อานหยานไป แล้ว
แต่ว่าช่วงนี้ เมื่อนึกถึงท่าทีน้อยใจขอ งกู้เวยจือ เธอก็อดที่จะเห็นใจไม่ได้
วันนี้ เมื่อได้มาเห็นว่ากู้เวยจือน่าสงสาร ขนาดนี้กับตา ในใจก็ยิ่งรู้สึกยากเกินรับ ไหวมากขึ้นไปอีก
“ทำไมถึงไม่ระวังเลย ? ” คุณท่านหญิง มองข้อเท้าที่ยังคงแดงของกู้เวยจือ พลางมีแต่ความสงสารจับใจอยู่ในแววตา คู่นั้น
กู้เวยจ่อหันกลับมามองกู้อานหยานอยู่ สักพัก ก็เห็นท่าทีที่เหมือนมีอะไรจะพูด แต่ก็ไม่พูดออกมา แต่ว่าสุดท้าย เธอก็ทำได้เพียงส่ายหัว พลางมองคุณท่านหญิง “ฉัน………ไม่ระวัง เอง ฉันไม่ดีเอง”
คำพูดนี้ มันทำให้คุณท่านหญิงยิ่ง หนักใจมากขึ้นไปอีก
หรือว่า เมื่อครู่ไม่ใช่เพราะกู้อานหยาน ผลักเธอล้มเหรอ ?
ผู้หญิงคนนี้มันมื้อเสียจริง ไม่พูดความ อึดอัดใจออกมาเลยด้วยซ้ำมีแต่จะพูด เพื่อไม่ให้เกิดเรื่อง
เรื่องแบบนี้ ในตระกูลกู้ตอนแรก มันมัก จะเกิดขึ้นใช่หรือไม่ ?
เธอโตมาในสถานการณ์แบบนี้เหรอ ? หลานนอกของเธอ น่าสงสารจังเลย ! คุณท่านหญิงในตอนนี้ หันกลับไปมองกู้ อานหยาน เมื่อเห็นหน้าที่เต็มไปด้วยฝ้า กระของเธอ จู่ๆ ก็รู้สึกไม่ชอบขี้หน้าขึ้น มา
เมื่อก่อนทำไมถึงคิดไม่ถึงนะ ? ชิงชิง ของเธอสวยขนาดนั้น แต่ทำไมถึงคลอด เด็กขี้เหร่แบบนั้นออกมาได้ ?
ลูกสาวของชิงชิง น่าจะเหมือนกับเวยจึ อมากกว่า ทั้งสะอาด สวยงาม อ่อนโยน และอ่อนหวาน
และยัง จิตใจดีอีกด้วย
ถึงแม้ว่าจะถูกคนมากลั่นแกล้งแล้ว แต่ ก็ไม่เต็มใจจะบ่นเลยสักคำ !
เมื่อหันไปมองกู้อานหยาน พี่ของตัวเอง เจ็บขนาดนี้ เธอยังเย็นชาได้อีก ผู้หญิงคนนี้ จะไปเป็นหลานของตัวเอง ได้อย่างไร ?
ก่อนหน้านี้ เธอตาบอดไปเอง !
ในใจนั้นเกลียดภรรยาของกู้หมิงห้าวที่ ชื่อเย่สุ่ยซิงมาก แต่ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ ควรโอ้อวดอะไร ดังนั้นถึงจะเกลียด ก็ไม่ สามารถทำอะไรเย่สุ่ยซิงได้มาก
ในตอนนี้เธอบาดเจ็บขนาดนี้ เดินออก ไปข้างนอกยังลำบากเลย ยังจะไปทำ อะไรได้อีก ?
“เวยจือ รีบไปพักที่ห้องยายเร็ว พวกคุณ พยุงเธอดีๆนะ อย่าให้ข้อเท้าเธอเจ็บเพิ่ม นะ!”
“ค่ะ คุณท่านหญิง จะไม่ทำให้เท้าต้อง เจ็บเลยค่ะ”
“ต่อไปนี้ เรียกว่าคุณเวยจอนะ”
“ค่ะ คุณเวยจ๋อ พวกเราค่อยเดินกัน เถอะ”
กู้อานหยานมองพวกเขาอยู่แบบนี้ จาก ทางสวน ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องด้าน หลังของคุณท่านหญิงอย่างช้าๆ
เมื่อมองคุณท่านหญิงที่กำลังถูกนาย ท่านใหญ่เข็นไป ก็ไม่รู้ว่าทําไม จู่ๆ ก็รู้สึก ปวดใจขึ้นมา จนอยากจะร้องไห้ออกมา
แต่ว่า เธอจะร้องไห้ไปทำไมกันนะ ?
ก็ไม่รู้อยู่แล้วว่าทำไมคุณท่านหญิงต้อง มาเป็นห่วงตัวเอง ส่วนในตอนนี้ เธอไป เป็นห่วงคนอื่นแล้วไม่เองเธอ แล้ว มันจะไปมีอะไรน่าเสียใจกันเล่า ?
เธอเพียงแค่……ไม่สบายตาก็เท่านั้นเอง อาจจะเพราะทรายเข้าตาก็ได้
กู้อานหยานก้มหน้าลง ก่อนจะเช็ดน้ำตา ตรงหางตาอย่างเต็มแรง
ยังไม่ทันจะหาข้ออ้างมาทำให้ตัวเองไม่ เสียใจ จู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มลอยมา พลาง พูดจาดูถูกจากด้านหลัง “เป็นอย่างไร บ้าง ? โดนทิ้งเร็วขนาดนี้เลยเหรอ ?”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
