บทที่146 อานหยาน ฉันไม่อยากจะ เถียงกับคุณ

บทที่146 อานหยาน ฉันไม่อยากจะ เถียงกับคุณ

เอาตัวอย่างเลือดของกู้เวยจือ เพื่อทำ เป็นตรวจยืนยันความเป็นพ่อกับกู้อานห

คุณท่านหญิงตกใจ จนตัวแทบแข็งเป็น หิน มากกว่าคนไหนๆ ในพริบตา

คนคนนี้เป็นใคร เธอกำลังโทรศัพท์กับ ใครกันแน่นะ ? พูดอะไรถึงคุณท่านหญิง ตระกูลมู่ ?

คุณท่านหญิงของตระกูลมู่ หรือว่า ไม่ ได้มีแค่เธอคนเดียว ? ถ้างั้น คนที่โทรศัพท์กับเธอเป็นใคร…. กันแน่นะ ?

ยังไม่ทันจะรอให้คุณท่านหญิงคิดออก ผู้หญิงในต้นไม้นั้นก็พูดขึ้นอีกว่า “คุณ ชายใหญ่มู่ดูเหมือนจะชอบกู้เวยจือเป็น อย่างมาก หลายครั้งหลายครายังชวน เธอไปเล่นที่ตระกูลมู่ด้วย”

“ฉันไม่ค่อยจะวางใจอานหยานของพวก เรา วันนี้ฉันตามเธอมา คิดไม่ถึงเลยว่า จะได้มาเห็นกู้เวยจือกับคุณชายใหญ่มู่อยู่ ด้วยกัน มันน่าโมโหจริงๆ เลย ! ”

“กู้เวยจือไม่ใช่คนที่หน้าตาเหมือนแม่ ของตัวเองที่เสียไปแล้วเหรอ ? กล้ามา แย่งผู้ชายของอานหยานอีก ยัยนั่น ไม่ว่า จะช้าหรือเร็ว ฉันก็จะจัดการเธอให้ได้ !

ไม่รู้ว่าผู้ชายปลายสายพูดอะไร แต่ผู้ หญิงที่อยู่ตรงต้นไม้ด่าต่อไปว่า “ถ้ารู้ ก่อนหน้านี้ก็น่าจะรีบไล่กู้เวยจือออกไป ถ้าไม่เพราะต้องการจะปกปิดตัวที่แท้จริง ของอานหยาน ฉันจะเก็บเธอเอาไว้ ทำไม ? ”

“เลี้ยงเสียข้าวสุกเธอมาตั้งหลายปี เพื่อ ให้เธอมาจับผิดตัวตนของอานหยาน ไม่ใช่เพื่อสักวันหนึ่ง ก็จะให้อานหยานได้ ใช้ความเป็นลูกสาวของซางชิง เพื่อมารู้จักกับคุณท่านหญิงมู่งั้นเหรอ ? ”

“แน่นอน ถ้าฉันรู้ก่อนหน้านี้ว่ากู้เวยจือ เป็นหลานสาวนอกของคุณท่านหญิง…….

ประโยคหลัง คุณท่านหญิงทนฟังต่อไป ไม่ไหวแล้ว

หัวใจของเธอทนไม่ไหวแล้ว จู่ๆ ก็เอา มือกมหัวใจ ก่อนจะหายใจเร็วและแรงขึ้น เรื่อยๆ

ให้ตายเถอะ ! เธอทำอะไรลงไปแล้ว บ้าง ? ถึงได้……เรื่องจริงถึงได้ปรากฎ ออกมาแล้ว !

พวกเขาทำได้อย่างไร ! ทำไมกล้ามา ทำแบบนี้กับเวยจือของเธอ !

พวกเขามากลั่นแกล้งเวยจือจนกลาย เป็นแบบนี้ !

“คุณท่านหญิง คุณท่านหญิงคุณเป็น อะไร ? ” สาวใช้ตกใจก่อนจะร้องเสียงดัง ออกมา “ช่วยด้วย เรียยกคนมาช่วย หน่อย ! คุณท่านหญิงอาการก๋าเริบ แล้ว! รีบมาเร็ว มาช่วยเร็ว ! ”

……..คุณท่านหญิงอาการกําเริบในครั้งนี้ อยู่ในห้องฉุกเฉินถึงสองวันสองคืน หลังจากนั้นสองวันก็กลับเข้าไปในห้อง ดูแลอาการ ได้ยินมาว่าเธอไม่ อยากเจอใครเลย ขนาดนายท่านใหญ่ยัง

ไม่อยากเจอเลย

จากนั้นนายท่านใหญ่อยากจะเข้ามา ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น โดยสรุป หลังจากนั้นสามวัน คุณท่าน หญิงก็กลับไปที่ตระกูลมู่

ตระกูลมู่มีหมอกับพยาบาลคอยดูแลคุณ ท่านหญิงโดยเฉพาะ ขอแค่ไม่มีอาการ กำเริบ กลับมารักษาที่บ้านจะดีกว่า

คนที่สำคัญก็คือ คุณท่านหญิงไม่มี อารมณ์เต็มใจจะเจอใครทั้งนั้น

ครั้งนี้ ขนาดกู้อานหยานเองยังเข้าไป เจอไม่ได้เลย เป็นเวลาห้าวันเต็ม วันนี้เป็นวันที่หก แล้ว กู้อานหยานไม่รู้เลยว่าคุณท่านหญิง เป็นอย่างไรบ้าง

มู่บ้านเป่ยไปดูแลอาการคุณท่านหญิง สองครั้งแล้ว แต่ว่า ทุกครั้งคุณท่านหญิง เจอเขา ก็จะไม่ได้คุยอะไรกันมาก

เธอทำเหมือนกับว่ามีเรื่องพูดเยอะ แต่ ว่าสุดท้าย ก็ไม่ได้พูดออกมาสักคำเดียว

ในสถานการณ์แบบนี้ มันทำให้คนใน บ้านไม่รู้เลยว่าจะปลอบยังไง

หมอบอกว่า คนป่วยก็อาจจะมีอาการ แบบนี้ โดยเฉพาะตอนที่รู้ว่าตัวเอง….. อาการไม่ค่อยดีแล้ว

คุณท่านหญิงกำลังกังวลต่อชีวิตของตัว เอง ดังนั้น มันสิ้นหวังแล้วเหรอ ? คำพูดแบบนี้ ไม่มีใครเต็มใจพูดออกมา แต่ว่า สำหรับสถานการณ์ของคุณท่าน หญิง ทุกคนเป็นห่วงเป็นอย่างมาก

กลัวว่า จะไม่เหลือเวลามากแล้ว

ก่อนหน้านี้หมอเคยพูดเอาไว้ ว่าไม่รู้ว่า จะสามารถอยู่ได้อีกนานแค่ไหน ข่าวนี้ ทำให้คนในครอบครัวเป็นห่วงและ หนักใจกันเป็นอย่างมาก

ผ่านไปอีกสองวัน เป็นวันหยุดเสาร์ อาทิตย์ กู้อานหยานมาที่ตระกูลมู่ตั้งแต่ เช้า เพื่อจะมาเยี่ยมคุณท่านหญิง

คิดไม่ถึงเลยว่า กลับมาที่สวน แล้วได้ มาเจอคนที่มาเยี่ยมคุณท่านหญิงเหมือน กันก็คือกู้เวยจือ “อานหยาน คุณก็มาเหรอ ? ” วันนี้กู้ เวยจือดูจะอารมณ์ดี

แต่ว่า การแต่งตัวของเธอ กลับทำให้กู้ อานหยานรู้สึกแปลกไป

เสื้อผ้าที่เป็นชุดกระโปรงแนวโบราณ เมื่อกู้เวยจือสวมใส่ อันที่จริงมันดูสวย มากเลย

แต่ว่า เธอไม่เคยชอบกระโปรงแบบนี้ ในสถานการณ์แบบนี้ บนใบหน้าของเธอ ไม่มีเครื่องสำอางอยู่เลย

ไม่แต่งหน้า นี่ยังเป็นกู้เวยจืออยู่ไหม ?

กู้อานหยานไม่ได้มีสีหน้าที่ดีกับเธอ เพียงแค่มองเธอสักครู่ ก่อนจะเดินเข้าไป ทางหลังสวน สาวใชบอกวา คุณทานหญิงอยู่ที่สวน ข้างหลัง เธออยากจะไปเยี่ยมคุณท่าน หญิง

เมื่อได้เห็นอาการคงด้วยตาของเธอเอง เธอก็สบายใจ

“คุณรีบขนาดนั้นไปเพื่ออะไร ? คุณคิด ว่าคุณท่านหญิงยังเต็มใจจะเจอคุณ ไหม ? ”

กู้เวยจือเดินตามเธอมา ไม่รีบร้อน เธอ ค่อยๆ เดินไป

“หมายถึงอะไร ? ” กู้อานหยานหันกลับ มามองเธอ ถึงแม้ว่าจะไม่อยากยุ่งกับกู้ เวยจือ แต่ว่า มันจะคิดว่าเธอมีอะไร มากกว่าที่พูด

“ไม่ได้หมายความว่าอะไร เพียงแต่ อยากจะพนันกับคุณแบบง่ายๆ แค่นั้น เอง”

กู้เวยจ่อเดินมาตรงหน้าเธอ เพื่อเป็น สัญญาณว่าเธอกับตัวเองจะเดินเข้าไป หลังสวนพร้อมกัน

“คุณเดาสิ ว่าวันนี้คุณท่านหญิงจะเต็มใจ เจอคุณ หรือว่าเต็มใจเจอฉัน ? ”

กู้อานหยานขมวดคิ้ว เธอกับคุณท่าน หญิงมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่ ?

ชาติที่แล้ว ถึงแม้ว่ากู้เวยจือจะทำดีกับ คุณท่านหญิงตลอด แต่ว่า คุณท่านหญิง เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายกับเธอมาตลอด

แต่มาวันนี้ ทำไมเธอดูเหมือนว่า ทนได้ มากขนาดนั้น ? “ได้ยินมาว่าคุณท่านหญิงอยากจะให้ ฉันกับคุณชายใหญ่มู่คบกัน แต่ไม่รู้ทำไม ถึงเปลี่ยนความคิดไป

รอยยิ้มของกู้เวยจือในวันนี้ ดูสง่างาม ราวกับเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์เลย

เธอมองแววตาของกู้อานหยาน มันไม่มี ความร้ายใดๆ เลย เพราะว่ามันเหมือนกับ ว่า ไม่เคยเห็นเธอเป็นศัตรูมาก่อนเลย

ดูสูงส่งขนาดนั้น ดูร่ำรวยเงินทองอีก ด้วย แต่ว่าสุดท้าย มันก็คือความจอม ปลอม

กู้อานหยานไม่ได้สนใจเธอ ก่อนจะ เดินเข้าไปทางสวนด้านหลัง

กู้เวยจือเองก็รีบเดินตามมาทางด้าน หลัง แต่ไม่มีท่าทีจะแซงเธอขึ้นมาเลย

คุณท่านหญิงอยู่ในห้องนอนด้านหลัง ครั้งนี้ นายท่านใหญ่กำลังอยู่กับเธอ

ครั้งนี้ที่คุณท่านหญิงป่วย หลังจากที่ กลับจากห้องสำหรับผู้ป่วยอาการหนักมา ที่ห้องรักษาอาการ นายท่านใหญ่ก็ เอาแต่อยู่ข้างๆ เธอ

แต่ว่าเขาเป็นเถ้าแก่ของบริษัทมู่ชื่อกรุ๊ป มาดูแลคุณท่านหญิงตลอด เรื่องราวขอ งบริษัทมู่ชื่อกรุ๊ปก็สะดุดไปด้วย

ตอนนี้ภายในตระกูลมู่กำลังมีข่าวลือว่า นายท่านใหญ่กำลังหาคนมารับหน้าที่ แทน

แต่ว่านายท่านใหญ่ไม่ได้แสดงอาการ อะไรออกมา ดังนั้น ทุกคนยังพยายาม แสดงออกมาอยู่

ถึงแม้ว่าคุณชายใหญ่มู่จะเป็นแก้วตา ดวงใจของนายท่านใหญ่ แต่ว่าคุณชาย ใหญ่มู่ก็มีวงการธุรกิจของตัวเอง ราวกับ ว่าจะไม่มีรับช่วงต่อของบริษัทมู่ชื่อกรุ๊ป

การแย่งชิงราวกับสงครามเย็นหรือการ ฟาดฟันอะไรต่างๆ กำลังเกิดขึ้นอย่าง หนักหน่วงในตระกูลมู่อย่างไม่หยุด หย่อน

แต่ตอนนี้ การเลียแข้งเลียขานายท่าน ใหญ่กับคุณท่านหญิง กลายเป็นเรื่องที่ จําเป็นสุดๆ

เมื่อเห็นนายท่านใหญ่เข็นคุณท่านหญิง ไปเดินเล่นอยู่ข้างหน้าไม่ไกลมากนัก หลังจากที่กู้อานหยานลังเลอยู่ชั่วครู่ ก็ รีบเร่งฝีเท้าเข้าไปหา เธอรู้ว่านายท่านใหญ่ไม่ชอบตัวเอง แต่ ว่าวันนี้เธอมาเพื่อพบกับคุณท่านหญิง

ดังนั้น ถึงนายท่านใหญ่จะไม่ชอบ ก็ยัง ต้องฝืนไป

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เธอเพิ่งจะเดินไปได้ ไม่นาน จู่ๆ ก็ถูกดึงแขนเอาไว้ เธอถู กกู้เวยจือดึงกลับมาอย่างเต็มแรง

“คุณจะทำอะไร ? ” กู้อานหยานถูกดึง จนแทบล้มลง แต่ก็จับกู้เวยจือเอาไว้โดย สัญชาตญาณ

ไม่คิดเลย ว่ากู้เวยจือที่ถูกเธอคว้าเอาไว้ จะร้องขึ้นอย่าดังพลางล้มลงที่พื้น

“โอ๊ย ! ” เสียงเจ็บปวดของเธอดังขึ้น ก่อนจะลูบเท้าของตัวเอง เธอเจ็บจน กระทั่งน้ำตาแทบจะไหลออกมาจากหาง ตา

“อานหยาน , ฉัน…..แค่อยากจะมา เยี่ยมคุณท่านหญิง ฉันไม่ได้จะมา ทะเลาะอะไรกับคุณ จริงๆ นะ ! ”

กู้อานหยานขมวดคิ้วเป็นปม จากนั้น ก็รู้ ว่าเธอจะทำอะไรกันแน่

มาใส่ร้ายคนอื่นแบบนี้ มันไม่ดูเด็กน้อย ไปหน่อยเหรอ ?

ในตระกูลมู่ ยังกล้ามาทำแบบนี้อีก ! คุณชายใหญ่มู่ก็ไม่อยู่ที่นี่ เธอต้องการ อะไรกันแน่ ?