บทที่144 ไม่เต็มใจ

บทที่144 ไม่เต็มใจ

“เรียกใครตัวจ้อย ฉันก็สูงร้อยหกสิบ กว่านะ ! ” กู้อานหยานจ้องเขา

คนคนนี้ กล้ามาว่าเธอเตี้ย !

ผู้หญิงที่สูงร้อยหกสิบกว่า มันเรียกว่า เตี้ยตรงไหน ?

ถ้าเกิดว่านี่เรียกว่าเตี้ย งั้นผู้หญิงที่สูง ร้อยห้าสิบจะอยู่ยังไงกัน ?

เพื่อไม่ให้ดูอ่อนแอ กู้อานหยานเลยเงย หน้าขึ้น ก่อนจะพยายามจ้องตาเขา

เพียงไม่นาน ก็ปวดคอ จึงพบว่าคนคนนี้ สูงเหมือนกับม่จ้านเป่ยเลย “งั้นคุณบอกมาได้หรือยัง ว่าทำไมต้อง มาวุ่นวายกับฉัน ?”

เธอหงุดหงิดมาก ที่ถูกจ้อง แถมยังไร้ ทางสู้อีกด้วย

“ถ้าเป้าหมายของคุณคือคุณชายใหญ่ งั้นคุณก็มาหาผิดคนแล้วล่ะ ฉันไม่มีผล อะไรกับคุณชายใหญ่มู่เลย มาหาฉันก็ ไม่มีประโยชน์”

“คุณคิดว่า ฉันอยากจะได้ข้อมูลที่เกี่ยว กับมู่บ้านเป่ยจากเธองั้นเหรอ ? ”

รอยยิ้มของเขา ทำให้กู้อานหยานรู้ ว่า ตัวเองคิดผิด

“ถ้างั้นเพราะอะไรล่ะ ? ” การทายแบบนี้ เธอไม่ค่อยเก่งมากนัก “ฉันบอกไปแล้ว ว่าไม่รู้” คำพูดของ เจียงนานฟังดูเหมือนไม่ได้กำลังหลอก เธอ

แววตาสวยเกินบรรยายคู่นั้น ดูมีแต่คำ ว่าบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่ก็มีความมืดมัว ปนอยู่ ทำให้คุณยากที่จะไปสงสัยใน ความจริงใจของเขา

แต่ว่า มีแบบนี้ด้วยเหรอ ?

ไม่รู้ทำไมต้องมาวุ่นวายกับเธอ แต่กลับ มาวุ่นวายกับเธออยู่ได้ ข้อแก้ตัวแบบนี้ จะให้เธอเชื่อได้อย่างไร ?

“น่าจะเพราะว่า คืนที่ถูกคุณไล่ออกไป ฉันไม่ค่อยเต็มใจน่ะ”

ไม่เต็มใจเหรอ ? ทำไมฟังดูอย่างกับ เด็กอย่างนั้นล่ะ ?

“ไม่ใช่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่คุณถูกผู้หญิง ปฏิเสธใช่ไหม ? ”

เถ้าแก่เอาอาหารจานแรกมาเสิร์ฟ กู้ อานหยานหยิบตะเกียบ พลางถามไป ด้วย

ไม่คิดว่าเจียงนานจะคิดในสิ่งที่เธอถาม อย่างจริงจังขนาดนี้

จากนั้น เขากยังพยักหน้าตอบอย่าง ตั้งใจ “คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่ปฏิเสธ ฉัน”

“อึก ! ” กู้อานหยานเกือบจะต้องสำลัก ตายเพราะซี่โครงผัดเปรี้ยวหวานที่เพิ่งจะ คีบเข้าปาก หรือเป็นเพราะว่าเธอปฏิเสธเขา ดังนั้น เขาเลยมายุ่มย่ามจนถึงตอนนี้ ?

แต่ว่า มันมีความหมายอะไรกันนะ ?

“คุณทำให้ฉันเสียความมั่นใจ” เจียงนาน พูดอย่างตั้งใจอีกครั้ง

กู้อานหยานมองเขา มองอย่างตั้งใจ เพราะพยายามจะดูสีหน้าและแววตาของ เขาอย่างละเอียด

เพราะว่าเธอพบว่า คำพูดของผู้ชายคน นี้ ดูเหมือนจะเป็นจริง ไม่มีความหลอก ลวงอยู่เลย

OMG คนรวยอย่างกับเจ้าชายอย่างเขา ได้รับการดูแลเอาใจใส่มีแต่คนสนใจมา ตั้งแต่เกิดสินะ โดยเฉพาะ เขาหล่อขนาดนี้ ต้องมีแต่ผู้ หญิงเข้าหามาตลอดชีวิตแน่นอน

ตอนนี้ บางทีถ้าถูกผู้หญิงปฏิเสธ ก็ เหมือนกับหัวใจที่เปราะบางถูกทำร้ายงั้น เหรอ ?

“ฉันปฏิเสธคุณก็เพราะว่าคุณชายใหญ่มู่ ฉันไม่อยากมีความสัมพันธ์อะไรกับเพื่อน ของคุณชายใหญ่มู่ ก็แค่นั้นเอง”

กู้อานหยานคิดว่า ตัวเองจะต้องบอกให้ ชัดเจน เพื่อไม่ให้ไปทำร้ายจิตใจดวง น้อยๆ ของเขา

“ถ้าคุณไม่ใช่เพื่อนของคุณชายใหญ่มู่ รูปลักษณ์แบบคุณ ถ้าเกิดคุณจะมาคุย ด้วย ฉันคงไม่ปฏิเสธไปอย่างไร้เยื่อใย ขนาดนั้น” แน่นอน เธอเองก็ไม่ใช่คนบ้าผู้ชายแบบ นั้น ถึงจะหล่อ เธอก็คงไม่หลงตามไป ง่ายๆ ขนาดนั้น ต้องดูสถานการณ์ด้วย

มันเหมือนกับคืนนั้น มีคนอยู่มากมาย ในสถานการณ์ปกติ ถ้าเกิดเห็นว่าเป็นคน หล่อ เธอก็คงจะไม่ปฏิเสธ

ยังไงก็เป็นการหยอกล้อกันในกลุ่ม มี เพื่อนมากกว่าเดิม ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร

แน่นอนว่า ถ้าเกิดว่ามีเพียงแค่ตัวเองอยู่ คนเดียว ปกติคงจะปฏิเสธ

ดังนั้น เธอเลยบอกไปแล้ว ว่าต้องดู สถานการณ์ก่อน

“จริงเหรอ ? ” เจียงนานแทบจะไม่เชื่อ พลางหันจ้องหน้าของเธอ “จริง ผู้ชายแบบคุณเนย โดยปกติผู้ หญิงคงจะไม่ปฏิเสธหรอก

“งั้นคุณจะปฏิเสธฉันไหม ?

“งั้นคุณจะเลิกเป็นเพื่อนกับคุณชายใหญ่ ปไหม ?

“ไม่หรอก” คำพูดของเสียงนาน มันดูยืน หยัดเหลือเกิน

กู้อานหยานถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูด อย่างไร้ทางเลือก “ดังนั้น ถ้าคุณยัง เป็นเพื่อนกับคุณชายใหญ่ ฉันก็จะไม่ เป็นเพื่อนกับคุณ ก็แค่นี้เอง

แล้วอย่างไรล่ะ หลังจากที่กินข้าวเสร็จ เขาจะไปทำอะไรก็ไปทำต่อ โดยที่ไม่ ต้องมาวุ่นวายกับเธออีก เจียงนานยังคงจ้องใบหน้าเล็กๆ ของ เธอ เหมือนอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้าย กลับเงียบลงไม่ได้พูดอะไร

ท่าทีที่ดูคิดหนักและลำบากใจ มันทำให้ กู้อานหยานรู้สึกไม่ค่อยสบายใจขึ้นมา

คงไม่ใช่เพราะไปทำร้ายจิตใจดวงน้อยๆ ของเขาอีกนะ ?

แต่ว่า เจ้าชายคนนี้ ไม่อ่อนแอแบบนี้ได้ ไหม ? เข้มแข็งกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือ ไง ?

คนแถวๆ นั้น โดยเฉพาะผู้หญิง สายตา ที่มองเธอนั้น ราวกับว่าเกลียดกันมา ตั้งแต่ชาติปางก่อนจนแทบจะฉีกออกเป็น ชิ้นๆ ได้เลย ราวกับว่า เธอไปกลั่นแกล้งชายที่อยู่ใน ดวงใจของพวกเธอ แล้วทำให้คุณชาย ของพวกเธอต้องเจ็บปวดแบบนี้..….….…..

“นี่ ซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวานอร่อยไม่ เบาเลยนะ คุณลองกินหน่อยไหม ? ”

เพื่อหลีกจากสายตาโกรธแค้นราวกับจะ ฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ กู้อานหยานเลยบีบ จมูกลงก่อนจะคีบซี่โครงผัดเปรี้ยวหวาน ให้เจียงนานชิ้นหนึ่ง

เจียงนานกลับไม่ได้มองอาหารในจาน เลยด้วยซ้ำ เขามองเพียงเธอ “ฉันไม่ได้ ชื่อ นี่”

กู้อานหยานหน้าดำคร่ำเครียด ด้วยความหนักใจ เรื่องเล็กๆ แค่นี้ก็สนใจ ด้วยเหรอ ? ถึงอย่างไรกินข้าวมื้อนี้เสร็จ ก็แยกย้าย กันแล้ว เธอไม่คิดเลยว่า จะต้องไปรู้ชื่อ ของเขาด้วย

แต่ว่าตอนนี้ สีหน้าที่ดูหนักอกหนักใจ ของเขา ทำให้เธอเกือบจะใจอ่อน ปวกเปียกไปพร้อมกับผู้หญิงเหล่านั้น แล้ว

“ก็ได้ คุณ……….ออะไรเหรอ ? ”

“เจียงนาน” ในที่สุดแววตาของเจียง นานก็มีประกายกลับมาเหมือนเดิม “ยัย ตัวจ้อย คุณล่ะ ?”

“คุณรู้แล้วไม่ใช่เหรอ ? ” เรื่องที่คุณ หญิงตระกูลกู้กับคุณชายใหญ่มู่หมั้นกัน ในฐานะเพื่อนของคุณชายใหญ่มู่ ไม่มี ทางไม่รู้หรอก “ฉันรู้แค่ว่าคุณเป็นคุณหญิงของ ตระกูลกู้” แต่ชื่อที่แท้จริงนั้น ไม่เคยไป หาเลย

“กู้อานหยาน” เธอเริ่มจะไม่พอใจ “งั้น ตอนนี้ กินข้าวได้หรือยัง ? ”

เถ้าแก่เอาหมูสามชั้นตุ๋นมาเสิร์ฟ ถึง แม้ว่าสีจะดูไม่เป็นอย่างที่ควร แต่ว่ากลิ่น หอมมากเลย !

กู้อานหยานหิวจนน้ำลายแตกออกมา จึงรีบคีบเข้าปากอย่างเร็วไว

“อือๆ …….อืม….มม…… ปิดปาก มีสีหน้าเหนื่อยล้า ” เธอเอามือ

“ทำไมเหรอ ? ” เจียงนานคิดว่าเธอ สําลักเสียอีก จึงรีบตบหลังเธออย่างเต็ม แรง “ค่อยๆ กิน อันไม่แย่งคอหรอก” “ไม่ใช่ ฉัน…………………… เจ็บจน น้ำตาแทบไหลออกมา “อย่า……อย่าตบ หลัง..

เจียงนานเห็นว่าสีหน้าของเธอไม่ค่อยสู้ ดีนัก เลยใช้แรงมากกว่าเดิม “ค่อยๆ

“ไม่ใช่ คุณ…………..อย่าตบ เจ็บจะตาย อยู่แล้ว ! ”

กู้อานหยานหันหลังมา ก่อนจะดันมือ ของเขาออก

มันม่ง่ายเลย ที่จะกลืนเนื้อก้อนนั้นลงไป เธอจ้องเขา จนตาแดงไปหมด

“ตีแรงขนาดนั้น จะฆ่าให้ตายเลยเห รอ ? เจ็บจะตายแล้วรู้ไหม ? ”

“กลัวคุณสำลักตายไง” ยิ่งใน สถานการณ์แบบนี้ เขาเองก็ไม่ได้ใช้แรง อะไรมาก..……..ก็ได้ อาจจะเป็นเพราะฝึก หนักในหลายปีที่ผ่านมานี้ เลยกะแรงไม่ ถูก

แต่ว่า ผู้หญิงคนนี้อ่อนแอขนาดนี้เลย หรือไง แรงนิดๆ หน่อยๆ ก็ทนไม่ได้แล้ว

เมื่อรู้แบบนี้ ก็ถือว่าเป็นความรู้ใหม่ๆ

กู้อานหยานเอามือปิดปาก ก่อนจะ หายใจหอบด้วยความอึดอัด

“โดนลวกหรือเปล่า ? อาหารเพิ่งจะผัด เสร็จ มันร้อนมาก อย่าโหยขนาดนั้นเลย ค่อยๆ กิน”

ตอนที่เถ้าแก่เอาอาหารจานที่สามมา เสิร์ฟ ก็เห็นรอยยิ้มของกู้อานหยานบน ใบหน้า เถ้าแก่มองเจียงนาน ก่อนจะยิ้มแล้วพูด ว่า “แฟนตัวน้อยของคุณ น่ารักจัง”

“อือ” เจียงนานพยักหน้า โดยที่ไม่ได้ อธิบายอะไร

สำหรับเรื่องที่ไม่ได้สำคัญอะไร เขาก็ไม่ ชอบอธิบายอะไร

กู้อานหยานกลับไม่เหมือนกัน เพราะ เธออยากจะพูดว่าพวกเขาไม่ใช่แฟนกัน แต่เถ้าแก่ก็เดินจากไปแล้ว

เธอจ้องเจียงนาน พลางไม่ด้วยความไม่ พอใจว่า “ทำไมคุณไม่อธิบาย ? ฉันไม่ได้ มีความสัมพันธ์แบบนั้นกับคุณสัก หน่อย ! ”