บทที่142 การระวังตัวของเธอมัน มากเหลือเกิน

บทที่142 การระวังตัวของเธอมันมาก เหลือเกิน

ทำไมกู้อานหยานคิดไม่ถึง ปกติกู้เวยจือ ที่ดูอ่อนโยน ทําไมถึงได้มาถามคําถาม แบบนี้กันนะ

ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าเธอเสแสร้ง แต่อย่าง น้อยก็ยังทำตัวดี

ตอนนี้มาถามคำถามแบบนี้ มันดูไม่มี ราศีเลย

มันดู…..……..งเกียจเสียด้วยซ้ำ

“เป็นอย่างไรบ้าง ? ไม่อยากพูดเหรอ ? งั้นคุณก็ไม่มีทางได้ฟังจากปากฉัน ว่า สาเหตุที่แม่คุณออกจากตระกูลกู้คือ อะไร”

ตอนนี้กู้เวยจือไม่กลัวเธอเดินออกไป จากสีหน้าของกู้อานหยาน เธอรู้แล้วว่า จะปั่นหัวอย่างไร

กู้อานหยานหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะ หลับตา พลางพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า “เคย ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว สมรรถภาพดี จนเกือบ ตายเลยล่ะ”

“หน้าไม่อาย ! ” สีหน้าของกู้เวยจือ เคร่งเครียดมากขึ้น เธอโกรธจนยกแก้ว น้ำขึ้น ก่อนจะสาดใส่เธอ

“งั้นฉันก็ไม่รู้ว่าการที่คุณหนูรองตระกูล กู้เอาแค่ถามคำถามนี้ มันไม่ใช่ความน่า ไม่อายเหรอ ? ” กู้อานหยานยังคงไม่มีอารมณ์ร่วมอะไร ด้วย หลังจากที่กดความอับอายลงไปได้ เธอก็กลับสู่สภาวะปกติ

ไม่ใช่เพราะว่าการยั่วของกู้เวยจือ มา ทำให้ความคิดของตัวเองสับสน

“คุณถามเรื่องนี้ ฉันก็ตอบเสร็จแล้ว ทำไมแม่ของฉันถึงได้มีเรื่องกับตระกูลกู้ คุณบอกได้หรือยัง ? ”

“ทำไมกู้หมิงห้าวไม่เคยบอกคุณเห รอ ? ”

บริกรเอาสเต๊กเนื้อมาเสิร์ฟ กู้เวยจือถึง จะสงบลง

ในตอนแรกที่พยายามจะปั่นหัวยัยผู้ หญิงคนนี้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ความสงบ ของตัวเองจะถูกคำพูดของเธอสองสาม คำทำให้โกรธจนทนไม่ไหว

หลังจากที่บริกรเดินจากไปแล้ว กู้เวย อก็เล่นแหวนที่อยู่ที่นิ้วนาง ก่อนจะยิ้ม บางๆ ให้กู้อานหยาน

“ตอนแรกที่คุณแม่ออกไปจากตระกูลกู้ เพราะถูกแม่ฉันบังคับให้ออกไป”

เมื่อพูดออกไป กู้เวยจือก็ไม่เพียงแค่ ไม่มีความเสียใจขอโทษใดๆ ด้วย แต่ยัง รู้สึกชนะอีกด้วย

กู้อานหยานยังไม่ทันจะพูดอะไร ถึง แม้ว่าตัวเองจะทนแทบไม่ไหวแล้ว แต่ว่า เธอก็ยังคงทำเหมือนไม่ได้สนใจ

“งั้นเหรอ ? ” กู้อานหยานยิ้ม ก่อนจะก้ม หน้าหั่นสเต๊ก “ดังนั้นการที่คุณมาเลี้ยงข้าวฉันเนี่ย เพื่ออะไรกันแน่ ? ”

“คุณไม่รู้สึกแย่ไหม ? แม่คุณถูกแม่ฉัน บังคับให้ออกไป หลังจากนั้น เธอก็ใช้ ชีวิตอย่างลำบาก คุณไม่รู้สึกอะไรเลยเห รอ ? ”

“ฉันจะสงสารหรือไม่ มันเกี่ยวอะไรกับ คุณด้วย ? ”

ถึงอย่างไรก็เรียกออกมากินข้าวแล้ว เธอทำได้เพียงกินต่อไป อีกอย่าง จะมัน ประหยัดข้าวไปได้มื้อหนึ่งเลย ?

กู้เวยจือเรียกเธอออกมา ไม่ใช่เพราะจะ เรียกให้เธอมาฟังอะไรแบบนี้ไม่กี่ ประโยคหรอก

แต่สิ่งที่น่าแปลกใจก็คือ ถึงตอนนี้กู้ เวยจ่อยังไม่ได้พูดอะไรหลุดออกมา กู้ อานหยานเดาไม่ออกว่าเธอจะทำอะไร กันแน่

“ก็ได้ คุณไม่อยากพูดถึงแม่คุณ ถ้างั้น พวกเราเปลี่ยนเรื่องคุยกันเถอะ”

จู่ๆ กู้เวยจ๋อก็ยื่นมือออกมา พลางเอา ซอสเห็ดไป

“ซอสเห็ดที่นี่อร่อยมาก คุณลองชิมดู”

ยังไม่ทันจะให้กู้อานหยานปฏิเสธ เธอก็ เทซอสลงไปบนสเต๊กของกู้อานหยาน

ตอนที่กำลังวางซอสเห็ดลง จู่ๆ เธอก็ เอามือตวัดขึ้น ราวกับว่าไม่ได้ตั้งใจ พลางเอามือกดไปที่หลังมือของกู้อานห ยาน กู้อานหยานเลิกคิ้วนิดหน่อย ก่อนจะรีบ ดึงมือกลับ

“ขอโทษ พี่มึนหัว” กู้เวยจือพูดเสียงเบา แต่ในแววตา กลับมีแต่ความเกลียดชัง

ยัยนี่ พยายามหลบเธออยู่นั่นแหละ แตะนิดหน่อยไม่ได้เลย !

กู้เวยจือคิดว่าการจะเอาตัวอย่างเลือด ของกู้อานหยานมา มันจะเป็นเรื่องง่ายๆ

แค่พูดกับเธอ รอให้เธอไม่ระวัง ก็ทำ เป็นว่าไปโดนตัวเธออย่างไม่ได้ระวัง ก็จะ ใช้แหวนที่มีเข็มเล็กๆ ทิ่มได้

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ตัวเองจะไม่มีโอกาส ในการเข้าใกล้เธอเลย เพื่อจะไม่ให้กู้อานหยานสงสัย กู้เวยจี อก็ก้มน่ากินสเต็กต่อไป ก่อนจะหาเรื่อง คุยน่าเบื่อๆ มา

“ได้ยินมาว่าพี่ใหญ่จะรีบปิดโปรเจคต่าง ประเทศก่อนกําหนด แล้วจะกลับมาใช้ ไหม” เธอพูด

กู้อานหยานตกใจเล็กน้อย ความทรงจํา ในชาติที่แล้ว พี่สาวในตระกูลกู้เย็นชากับ ตัวเองมาก

ไม่ใช่พี่สาวแต่เป็นเพราะตัวเธอเองโง่ เง่า และมักจะถูกกู้เวยจือใช้ มักจะใส่ ร้ายพี่สาวต่อหน้ากู้หมิงห้าว

พี่สาวคนโตก็ไม่ใช่ลูกสาวของเยี่สุ่ยชิง ในตระกูลกู้ มักจะถูกเย่สุ่ยซิงกับกู้เวยจือ

จับตามองตลอด แต่ตัวเอง ชาติที่แล้วเป็นเพราะกู้เวยจือ การที่พี่สาวจะไม่สนใจเธอก็คงจะไม่ แปลกอะไร

แต่อันที่จริง ตอนเด็กๆ พี่สาวคนโตดูแล เธอเป็นอย่างดี แต่เป็นเพราะเธอเอง ที่ ไม่เคยคิดถึงความดีความชอบเลย

กู้เวยจือพูดต่อ “ความสัมพันธ์ก่อนหน้า นี้ของคุณกับพี่สาวคนโตไม่ได้ดี มาก ครั้งนี้ที่พี่สาวคนโตกลับมา คุณอย่า ไปยั่วโมโหกับเขาอีกนะ”

“คุณวางใจเถอะ ถ้าไม่มีการเสี้ยมของ คุณ ฉันกับพี่สาวก็คงจะเข้ากันได้ดี”

กู้อานหยานยังคงตั้งหน้าตั้งตากินสเต๊ก เนื้อต่อไป ราวกับว่าสิ่งที่เธอพูดไม่ได้น่า สนใจอะไร รีบๆ กินจะได้รีบๆ ไป ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการตัวอย่างเลือด ของเธอ กู้เวยจือคงจะไปตั้งนานแล้ว และคงจะไม่ทนปล่อยให้ยัยนี่ทำให้โกรธ หรอก ?

“ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร พี่สาวคนโตกลับ มาแล้ว คุณก็ทำดีๆ กับเธอก็แล้วกัน”

กู้เวยจ่อหาคำพูดที่จะเบี่ยงความสนใจ เธอไม่ได้ เพราะยัยนี่ไม่ได้สนใจเรื่อง อะไรเลย !

“ฉันสั่งเครื่องดื่มก่อนนะ” เธอลุกขึ้น

กู้อานหยานรู้สึกว่ามันมีอะไรไม่ชอบมา พากล จะสั่งเครื่องดื่มทำไมต้องไปที่บาร์ ด้วย ?

สําหรับคนรวยอย่างกู้เวยจือ ถ้าจะเอา อะไรก็แค่โบกมือ ให้บริกรเดินมารับตัว เอง

เธอไปที่บาร์เองงั้นเหรอ ? ไม่มีทาง หรอก

ผู้หญิงคนนี้ ต้องการอะไรกันแน่ ?

คิดไม่ถึงเลย ว่าตอนที่เดินผ่านกู้เวยจือ ไป ก็ใช้เท้าเข้าไปใกล้ๆ เธอ

กู้อานหยานที่ระวังตัวเองอยู่แล้วรีบลุก พรวดขึ้น ก่อนจะหลบจากเก้าอี้อีกฝั่ง

พลางมองกู้เวยจือที่ล้มอยู่บนเก้าอี้ของ ตัวเอง เธอพูดอย่างเบาเสียง “กู้เวยจือ คุณจะทำอะไรกันแน่ ? ”

ในที่แบบนี้ หรือว่า อยากจะลงมือกับ

เธอ ? ผู้หญิงคนนี้ มีความกล้ามากขึ้น การก ระทำก็ยิ่งมากขึ้นด้วย !

“น่าอัศจรรย์ใจจริงๆ ! ” เมื่อพูดออกไป กู้อานหยานก็ไม่ได้มองเธออีกเลย ก่อน จะรีบเดินออกไปข้างนอก

“กู้อานหยาน เดี๋ยวก่อน ! ” กู้เวยจือรีบ เดินตามไป

บริกรกลับรีบเดินมา พลางยื้อเธอเอาไว้ “คุณคะ พวกคุณ……..พวกคุณยังไม่ได้จ่าย เงิน”

“เงินแค่นี้ คิดว่าฉันไม่มีเงินจ่ายเหรอ ? ” เมื่อกู้เวยจือหันหลังหลับมาเพราะถูกบริ กรยื้อเอาไว้ เพราะกลัวเธอจะกินฟรี

จึงรีบเอาเช็กให้บริกร ก่อนเธอจะรีบเดิน ตามไป แต่ว่า บนถนนคนเยอะมาก เลยไม่เห็น แม้แต่เงาของกู้อานหยานแล้ว

บ้าจริง ! แค่จะเอาตัวอย่างเลือด มัน ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายๆ เหรอ ? ทำไมเรื่อง เล็กๆ แค่นี้ยังทำไม่ได้ ?

กู้อานหยานเองไม่รู้ว่าทำไม ถึงได้ ป้องกันตัวเองจากเธอมากขนาดนั้น !

เมื่อครู่ที่เธอล้มไปทางกู้อานหยาน มัน สามารถใช้เข็มที่แหวนทิ่มเธอได้ไม่ยาก เลย ทำไมถึงล้มเหลวนะ !

หรือว่า ถูกกู้อานหยานมองออกแล้ว ?

เรื่องนี้ จะไปบอกกับคุณผู้ชายอย่างไร นะ ? ….อานหยานอันที่จริงไม่ได้มองอะไร ออก แต่ว่ามองความประสงค์ร้ายขอ งกู้เวยจือออก

แต่ทำไมเธอถึงคิดไม่ออกสักที ถึงกู้ เวยจือจะอดไม่ได้ที่จะลงไม้ลงมือกับเธอ ก็ไม่น่าเลือกที่ที่คนเยอะๆ อย่างร้าน กาแฟ

กู้เวยจือไม่ได้โง่ขนาดนั้น ถ้างั้น เธอต้องการจะทำอะไรกันแน่ ?

“โอ๊ย——” เมื่อคิดมากเกินไป กู้อานห ยานเลยไม่ได้มองทาง จึงเดินชนแผงอก หนาของคนคนหนึ่ง……