บทที่136 ตั้งแต่วันนี้ มาอยู่กับผม

บทที่136 ตั้งแต่วันนี้ มาอยู่กับผม

อาการของคุณท่านหญิงคงที่ขึ้นเยอะ ในที่สุดก็ย้ายออกจากห้องผ่าตัดไปที่ ห้องผู้ป่วยหนัก

มีแค่ครอบครัวที่สามารถเข้าไปเยี่ยมได้ ก่อนหน้านี้กู้อานหยานเข้าไป ดังนั้นตอน นี้คนที่เข้าไป คือนายท่านใหญ่มู่

เดิมทีนายท่านใหญ่ใช้เวลาทั้งหมดใน การเข้าไป คนอื่นๆยังอยู่ที่นี่ ก็ไม่ได้เยี่ยม คุณท่านหญิง

หมอแนะนำให้ทุกคนไปพักผ่อน คน ส่วนมากหลังจากทักทายกับพ่อบ้านคน เก่า ก็ไป มู่บ้านเป่ยจ้องประตูหน้าห้องอาการหนัก นั่น ไม่รู้ยืนอยู่นานแค่ไหน ก็หมุนตัวจะ ออกไป

หลีเย่ไปตรงหน้ากู้อานหยาน พูดเสียง เบา : “คุณผู้หญิง กลับไปก่อนเถอะครับ”

วันนี้กู้อานหยานพบคุณท่านหญิง ก็รู้ว่า อยู่ตอนนี้ ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

เห็นร่างแข็งๆของมู่บ้านเป่ยออกไป เธอ พยักหน้า ตามเขาไปด้วย

หลีเย่ขับรถให้ทั้งสอง ไม่พูดอะไร ระหว่างทางเหมือนเคย

หลังจากกลับไปกินข้าวแล้วอาบน้ำ กู้ อานหยานก็นั่งหน้าโต๊ะทำงาน เปิดโน๊ ตบุ๊ค เธอยังสคริปต์อีกเยอะทีต้องเขียน แต่ คืนนี้สําหรับโน๊ตบุ๊คแล้ว ค่าหนึ่งยังเขียน ไม่ออก

ยังไงก็ไม่เข้าใจ คุณท่านหญิงพูดเรื่อง นั้นกับเธอหมายถึงอะไร

คนรับใช้มาเคาะประตู บอกคุณชายน้อย ให้เธอไปหา

กู้อานหยานจัดเสื้อผ้าตัวเอง จึงออกไป จากห้อง เคาะที่ประตูห้องมู่บ้านเป่ย

เขายังทำงานอยู่

ที่จริงมีโครงการสํารวจที่ต่างประเทศ จู่ๆ ได้รับข่าวที่คุณท่านหญิงป่วยหนัก ก็รีบ กลับมาทันที

ตอนที่เขาอยู่ต่างประเทศ ก็ดึกแล้ว นั่งเครื่องบินสิบกว่าชั่วโมง กลับมาที่นี่ เพราะว่าความต่างของเวลา ตอนนี้ ก็มีด พอดี

ก็หมายความว่า คุณชายใหญ่มู่เกือบ จะไม่ได้พักสามสิบชั่วโมงแล้ว

แต่ตอนนี้เขาดูไม่อ่อนล้า ก็แค่แววตาดู หม่นลง

“คุณชายใหญ่ ”

“นั่ง”

กู้อานหยานประหม่าเล็กน้อย เหมือนว่า ทุกครั้งที่อยู่กับคุณชายใหญ่มู่ มักจะ กดดันสูง

ถึงแม้ที่จริงจะหลายครั้งแล้ว คุณชาย ใหญ่มู่ไม่เริ่มกดดันเธอก่อน

แต่เขาไม่พูด ก็มีความรู้สึกข่มขู่แฝง อยู่ กับเขา ไม่มีทางผ่อนคลายได้จริงๆ

กู้อานหยานมองไปรอบๆ รีบเดินไปนั่ง ลงที่เก้าอี้ ห่างกับเขาอย่างน้อยสิบกว่า เก้า

“คุณชอบนั่งคุยกับคนอื่นไกลขนาดนั้น เลยเหรอ ? “มู่บ้านเป่ยจ้องเธอ คิ้วหนา ขมวดเบาๆ

“เอ่อ”กู้อานหยานรู้ ระยะห่างเท่านี้ สําหรับการพูดคุย มันเป็นหายนะจริงๆ

แต่ เธอไม่คิดว่าตัวเองกับคุณชายใหญ่ มู่อยู่ด้วยกัน จะคุยอะไรได้

“คุณพูด ฉันได้ยิน”เธอพยายามฉีกยิ้ม มู่ล้านเป่ยกลับจ้องระยะห่างของทั้งสอง จู่ๆคิดถึงคำพูดของเจียงนาน

——ตัวตนของคุณ และก็อายุของคุณ อาจจะทำให้เธอรู้สึกว่าเป็นคนที่มาก คนละโลกกับคุณก็ได้

คนละโลก.. ……….ตอนนี้มองระยะห่างของ ทั้งสอง คำนี้ เหมือนกับเป็นจริงทันที

มู่จ้านเป่ยวางเม้าส์ หมุนเก้าอี้ไปประชัน หน้ากับเธอ

สองขาไขว่ขึ้นมา เอาแก้วถือไว้ในมือ

“ดึกขนาดนี้แล้ว คุณยังดื่มกาแฟ ไม่คิด จะนอนเหรอคะ ? ”

กู้อานหยานพูดจบก็เสียใจ เรื่องของคุณ ชายใหญ่ม่ ตัวเองจะพูดมากได้ที่ไหน กัน ?

ก็แค่เห็นนิสัยที่ชอบทำร้ายร่างกายของ เขาอย่างชัดเจน ก็อดไม่ได้ที่จะไปยุ่ง

มู่จ้านเป่ยมองแก้วในมือตัวเอง สายตา หม่นลง จากนั้นก็วาง เอาแก้ววางที่โต๊ะ

มือของเขาวางที่ขา นิ้วเรียวยาวเหมือน หยก ละเอียดอ่อนสวยงาม

เรียวขายาวๆสองข้างที่นั่งไขว่ห้างนั้น ดู เซ็กซี่สมบูรณ์แบบอย่างชัดเจน

กู้อานหยานไอเบาๆ ละสายตา ทันใด นั้นก็เอาเก้าอี้ย้ายไปด้านหลัง

ถึงแม้ระยะห่างที่ย้ายจะมีจำกัด จน กระทั่งมันเล็กน้อยมากแทบจะทำให้คน ไม่เห็น แต่เธออยากสร้างระยะห่างกับตัวเอง ที่ เข้าไปอยู่ในสายตาเขาอย่างง่ายดาย

“คุณจะใช้ท่าทางที่แปลกแยกแบบนี้มา ปฏิบัติกับผมเหรอ ?”

ร่างกายทั้งสองคนเคยสัมผัสกัน ไปจาก เตียงนั้น ก็กลายเป็นคนแปลกหน้าเลย ?

“คุณชายใหญ่มู่ ฉันไม่เข้าใจความ หมายของคุณ”

กู้อานหยานยังคงยิ้ม แค่รอยยิ้มนั้นดู เวอร์ไปหน่อย แค่มองก็รู้ว่ากำลังตอบ กลับ

สายตามู่บ้านเป่ยยิ่งหม่น สายตาที่ลึก ซึ้งซ่อนความรู้สึกมากมายที่เธอดูไม่ เข้าใจ ยิ่งเหมือนกับว่าไม่มีความรู้สึก อะไรเลยสักนิดอีกครั้ง ยังไงซะ ก็มองเขาไม่ออก ดังนั้น กู้ อานหยาน ก็ไม่เก็บไปคิดแน่นอน

เธอถามอย่างจริงจัง : “คุณชายใหญ่มู่ หาฉันมีอะไรไหมคะ ? ”

ดังนั้น ไม่มีอะไรก็ไม่สามารถหาเธอได้ ระหว่างเขากับเธอ ยังคงมีความแปลก หน้าและห่างไกลอยู่

เธอไร้ความเกรงใจและเป็นตัวเองต่อ หน้าเด็กกลุ่มนั้น ต่อหน้าเขากลับดูหัก ห้ามตัวเองและอึดอัด

“คุณว่าอายุผมมากกว่าคุณเยอะไป ?”

จู่ๆชายหนุ่มถามแบบนี้ออกมา ทำให้กู้ อานหยานตะลึงอยู่นาน คำถามนี้ ต้องตอบอย่างไร ? ที่สำคัญ คือ ทําไมเขาถามแบบนี้ ?

เห็นการแสดงออกของเธอดูแปลกใจ หัวใจมู่บ้านเป่ยก็ยิ่งหงุดหงิด

พูดกับเขา ยังต้องตัดสินใจว่าจะตอบ อย่างไรเหรอ ?

ถ้าหากว่าทุกคำที่พูดจะต้องผ่านการคิด งั้น คําตอบที่ได้จะมีความหมายอะไร ?

แต่ก็เพื่อตอบสนองเขาเท่านั้นแหละ !

“กําลังถามคุณ ! “จู่ๆเขาก็เพิ่มน้ำเสียง

อานหยานตกใจ รีบพูด : “ก็ไม่มาก อะไร ยังไม่ถึงสิบปี เหอะเหอะ”

แต่กลับไปคิด ที่จริงแก่กว่าเธอถึงเก้า ปี !

เมื่อก่อนต่างไม่แคร์จุดนี้ พอถูกเขาพูด ถึง จู่ๆก็รู้สึก ความห่างของอายุทั้งสอง เหมือนจะเยอะจริงๆ

หนึ่งช่องว่างระหว่างวัยสามปี เก้าปี ก็ สามช่องว่างระหว่างวัยเต็มๆ

อี๋ ! ที่แท้คุณชายใหญ่คู่ก็แก่ขนาดนี้ เชียว ? เมื่อก่อนทำไมไม่เคยสังเกตนะ ?

แววตาของเธอกูไม่ชอบ ทำให้มู่ล้านเป ยอึดอัดไปทั้งตัวทันที

เธอไม่ชอบที่เขาแก่จริงๆ !

ผู้ชายที่ยี่สิบเจ็ด กำลังอยู่ในช่วงคะนึก คะนองพอดี ถูกเกลียดว่าแก่เกินไปซะ ได้ !

มู่บ้านเป่ยเกือจะงับยัยนี่ มากันเล็กๆ แรงๆสักที

เธอไม่รู้เหรอ อายุเขาตอนนี้ ไม่ว่าผู้ หญิง สิบแปดหรือยี่สิบ ต่างหลงใหลเขา สุดๆ ?

หรือว่า เธอชอบเด็กหนุ่มที่ประมาณ ยี่สิบพวกนั้น ?

มู่เทียนโย่วคนนั้น ก็ประมาณยี่สิบ ตอน ที่เธออยู่กับมู่เทียนโย่ว หัวเราะได้มีความ สุขขนาดนั้น

“ชอบกินพวกแผงลอย ไปร้อง เพลงKTV ? “เขาครุ่นคิดบางอย่าง และ ยังชอบอะไรอีก ? ” กู้อานหยานมองสายตาเขา คุณชาย ใหญ่มู่แบบนี้ เหมือนกับคุยกับเธอ และก็ เหมือนกับกําลังสอบปากคํา

ชัดๆว่ารู้สึกว่าเขาไม่ได้ให้ความกดดัน อะไรเธอ แต่ ก็มีความกดดันนิดๆ

ยังชอบอะไรอีก ?

“ยังชอบ……อีกหลายอย่างค่ะ”

“เช่น ? ”

“เช่น…….…….แป๊บหนึ่ง ก็พูดไม่ออกว่าตัว เองชอบอะไรอีก

ความสนใจของเธอกว้างขวาง และก็ ไม่มีที่ชอบเป็นพิเศษ

ที่จริง ต้องดูว่าอยู่กับคนแบบไหน ถ้า เป็นคนที่มีอุดมการณ์เดียวกัน กินข้าวมื้อ เดียว ก็มีความสุขแล้ว

ดังนั้นคำว่าชอบนี้ ต้องพูดยังไงเหรอ ?

“ยังไงก็เป็นเรื่องที่วัยรุ่นชอบกัน ฉัน ไม่มีงานอดิเรกเป็นพิเศษค่ะ

คำตอบนี้ เหมือนกับสัมภาษณ์ และรับ มือหน่อยๆ

มุมปากกู้อานหยานดึงเล็กน้อย ยิ้ม

ฝืนๆ : “คุณชายใหญ่มู่ ยังมีเรื่องอะไรอีก ไหมคะ ? ”

เรื่องที่วัยรุ่นชอบ …..

จํานเป่ยจ้องที่นั่ง เธอนั่งอีกครั้ง กับ ระยะห่างกับตัวเอง ห่างมากจริงๆ งั้นทุกก้าว น่าจะเริ่มจากระยะสั้นๆก่อน ใช่ไหม ?

เขาดูปลายนิ้ว จู่ๆก็พูดประกาศ : “ตั้งแต่ นี้ไป ย้ายมาอยู่กับผม

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ