บทที่ 91 มีเจตนาหรือไม่?

บทที่ 91 มีเจตนาหรือไม่?

ยังคงหยิ่งเย็นชาครอบงำเหมือนเดิม

กู้อานหยานมองไปที่ด้านหลังของมู่จ้าน เป่ย แต่หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เดิน ไปอีกด้านของเตียงใหญ่ เปิดผ้าห่มและ นอนลงไป

แต่ก็ลืมไปเลยว่า ถ้านอนฝั่งนี้ คุณชาย ใหญ่มู่ก็จะจ้องเธออยู่ต่อหน้าพอดี

เขาไม่ได้หลับตาลง และสายตาของเขาก็ จ้องมองไปที่ร่างของกู้อานหยานอยู่จริงๆ ซึ่งทำให้กู้อานหยานรู้สึกกังวลเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าจะนอนลงตรงๆ หรือจะพลิกตัว และ หันหลังให้เขาโดยตรง แต่เมื่อถูกเขาจ้องอยู่ตลอด ก็มักจะรู้สึก อึดอัดไปทั้งตัว

สายตาของเขาคมชัดเกินไป ยังคงมีพลัง มาก ทั้งๆที่ถึงเวลาที่จะนอนหลับแล้ว

มันไร้มารยาทมากจริงๆ ที่จ้องมองคนอื่น แบบนี้! เขาไม่มีความสำนึกตัวเองเลยสัก นิดใช่ไหม?

คุณชายใหญ่มู่ ฉันต้องไปเรียนนะพรุ่งนี้” เธอพูดอย่างเตือนสติ

“อืม”มู่บ้านเป่ยตอบอย่างไม่แยแส สายตาของเขายังคงอยู่ที่ด้านนี้

กู้อานหยานไม่รู้ว่า เขากำลังมองมาที่เธอ อยู่ หรือว่า สายตาเขานั้นไม่มีจุดโฟกัสเลย

ยังไงเขาก็แค่นอนตะแคงอยู่ แล้วหันหน้า มาทางนี้พอดี

แต่อย่างไรก็ตาม คนที่ถูกมองอยู่นั้น รู้สึก ค่อนข้างลำบากใจเล็กน้อย

นี่ก็เป็นเวลาเกือบจะตีสามแล้ว และเหลือ เวลาอีกเพียงไม่ถึงสี่ชั่วโมงฟ้าก็จะสว่าง แล้ว

เธอรู้สึกง่วงมากแล้วจริงๆ และในที่สุดก็ กัดริมฝีปาก แล้วหันหลังให้เขา

“ผมทำให้คุณไม่พอใจเหรอ?” เบื้องหลัง น้ำเสียงของชายคนนั้นเย็นชามากขึ้นกว่า เดิม

เธอหันหน้าอย่างกะทันหัน และสายตา กระแทกเข้าไปในส่วนลึกของดวงตาเขา

ลึกและไกลออกไปเหมือนดวงดาวใน ท้องฟ้ายามค่ำคืน และเหมือนหลบคำสอง หลุม หลังจากปล่อยให้เธอมองเข้าไปแล้ว ก็ยากที่จะถอนตัวออกมาอีกครั้ง

ในที่สุดเธอก็บังคับให้ตัวเองจ้องมองออก จากส่วนลึกของดวงตาของเขา แต่บังเอิญ เธอกลับจ้องมองไปที่หน้าอกของเขาอีก ครั้ง

กล้ามเนื้อบนหน้าอกที่ยั่วยวน………..

โอ้ย! ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอุณหภูมิของเครื่อง ปรับอากาศในห้องปรับสูงเกินไปหรือไม่ รู้สึกร้อนเล็กน้อย……….

เธอลดสายตาลง และเพียงแค่กล้าที่จะ มองไปที่มือของตัวเองเท่านั้น : “คุณชาย ใหญ่มู่ มันดึกมากแล้วจริงๆ หรือว่า เรา…………..

“รู้สึกไม่สบายอยู่ที่ศีรษะ” เขากล่าว คำพูดนี้ค่อนข้างกะทันหัน แต่โชคดีที่เธอ ตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว

หัวใจของเธอบีบรัด เธอรีบโน้มตัวเข้าหา และเอื้อมมือไปลองจับหน้าผากของเขา ทันที

อุณหภูมิไม่สูงไม่ต่ำ และไม่รู้ว่าปกติหรือ เป็นไข้นิดๆ

“ฉันจะวัดอุณหภูมิให้คุณ” เธออยากจะ เปิดผ้าห่มและลุกขึ้น

“ผมเหนื่อยแล้ว” แขนของมู่บ้านเป่ยไขว้ บนผ้าห่ม และพาดไว้บนตัวของเธอผ่าน ผ้าห่ม

คุณชายใหญ่..………………..

วางอยู่แบบนี้สบาย ” เขาหลับตา ดู เหมือนไม่สนใจพฤติกรรมของตัวเองเลย

กู้อานหยานถอนหายใจด้วยความโล่งอก มันก็ใช่ แขนของเขาได้รับบาดเจ็บ การวาง ไว้ใต้ผ้าห่ม อาจกระทบกับบาดแผลได้

แม้ว่าจะถูกพันผ้าพันแผลแล้วก็ตาม แต่ก็ จะเจ็บ เมื่อมันถูกสัมผัส

มันอาจปลอดภัยกว่า ถ้าวางไว้นอกผ้าห่ม

แต่ วางอยู่บนร่างกายเธอทำไม? เป็น เพราะความสูงของเธอนั้น เหมาะสมพอดีที่ จะทำให้เขารู้สึกสบายหรือ?

กู้อานหยานกลายเป็น”เบาะ”สำหรับที่เขา วางแขนโดยไม่รู้ตัว และก็ทำอะไรไม่ถูก

จริงๆ

แต่อย่างไรก็ตาม แขนของเขาไม่ได้อยู่ บนร่างกายของเธอโดยตรง มันถูกคั่นด้วย ผ้าห่มอยู่ และจุดที่เขาวางอยู่นั้น คือหน้า

ท้องของเธอ

ดูเหมือนว่า…..มันก็ไม่มีไร เต็มที่ก็แค่ ปล่อยให้เขาทับคืนหนึ่ง ตราบเท่าที่แผล ของเขาดีขึ้นมา มันก็คุ้มค่า

จากนั้นก็แอบมองไปที่มู่จ้านเป่ยอย่าง เงียบๆ หลังจากที่เขาหลับตาลงเขาก็ไม่ ขยับอีกเลย และแม้แต่การหายใจของเขาก็ ค่อยๆสม่ำเสมอขึ้นมา

หลังจากผ่านไปไม่ถึงสองนาที การหายใจ ของเขาก็สม่ำเสมอ และดูเหมือนว่าเขาจะ หลับไปแล้วจริงๆ

เหนื่อยมาทั้งคืน ตอนนี้ ไม่เพียงแต่คุณ ชายใหญ่มู่เท่านั้น แม้แต่เธอก็รู้สึกทั้งง่วง และเหนื่อยเช่นกัน กู้อานหยานกดริมฝีปากล่างของเธอ เธอ รู้สึกโล่งใจ และก็หลับตาลง

กำลังคิดว่าจะนอนหลับฝันดี และกลับไปที่ โรงเรียนพรุ่งนี้เช้า จู่ๆแขนที่วางอยู่บนท้อง ของเธอก็ขยับขึ้นเล็กน้อย

“..……….…….. ” เธอกัดริมฝีปากตัวเอง

เมื่อมองไปด้านข้าง มู่บ้านเป่ยยังคง ท่าทางก่อนหน้านี้ ด้วยดวงตาที่ลดลง และ หลับตาแน่นหายใจสม่ำเสมอ ราวกับว่า หลับลึกไปแล้ว

เขาได้รับบาดเจ็บ และก็อาจเป็นไข้อ่อนๆ อยู่ และในที่สุดก็หลับไปอย่างสงบ ดู เหมือนจะโหดร้ายเกินไปถ้าจะปลุกเขาใน เวลานี้

นอกจากนี้ยังจะส่งผลต่อการฟื้นตัวของ บาดแผลของเขา

แต่อย่างไรก็ตาม แขนของเขานั้น….

กู้อานหยานก้มหัวมองลงไป เริ่มเขินอาย และข้องใจมากขึ้น

ถ้าเขาวางอยู่บนหน้าท้องก็ว่างไปอย่าง แต่ตอนนี้ มันเกินไปที่วางอยู่บนจุดหัวใจ ของเธอ!

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อกี้นี้ฉันรู้สึกร้อนนิด หน่อย เลยไม่ได้ดึงผ้าห่มขึ้นมาสูงเกินไป และตำแหน่งนี้ก็อยู่ที่ขอบบนผ้าห่ม

ถ้าขึ้นไปอีก……….

กู้อานหยานพบว่าในหัวของเขานั้นคือ “อีกา” จริงๆ คิดอะไร ก็เกิดอะไรขึ้น

ความคิดนั้นก็แค่แวบผ่านในหัวของเธอ หลังจากคุณชายใหญ่มู่ขมวดคิ้วแล้ว ฝ่ามือ ของเขาก็ยังคงขึ้นไปเรื่อยๆ

ร่างกายที่นุ่มนิ่มก็ตกอยู่ในกำมือของเขา ทันที

กู้อานหยานจับมือของเขาโดยไม่รู้ตัว และลุกลี้ลุกลน อยากเอาฝ่ามือใหญ่ของ เขาออกไป

แต่ว่าคุณชายใหญ่มู่ดูเหมือนจะต่อต้าน เธอโดยเจตนา เธอยิ่งผลักออก เขาก็ยิ่งจับ แน่นขึ้น!

นี่คือเจตนาหรือ?

แต่ว่าคุณชายใหญ่มู่นั้นจะสนใจร่างกาย ของเธอได้อย่างไร? ในชาติที่แล้ว เธอแค่ สัมผัสตัวเขา ก็จะมีความรังเกียจเขา แสดงออกมาทันที

แม้แต่หลังจากที่เธอนอนบนเตียงของเขา โดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย คุณชายใหญ่มู่ก็สั่ง ให้คนเปลี่ยนผ้าปูที่นอน และผ้าห่ม ทั้งหมดทันที

จะเห็นได้ว่า เขารังเกียจเธอจนถึงขนาด

ไหน

แต่ตอนนี้มือของเขาช่างไร้มารยาทจริงๆ!

“คุณชายใหญ่…………..อานหยานไม่ กล้าพูดด้วยเสียงดัง และทำได้เพียงแค่เอา มือเขาออกไปอย่างเบาๆ

ผลของการต่อต้าน แขนของมู่บ้านเป่ยกระ ชับแน่น และดึงเธอเข้าในอ้อมกอดของตัว เองอย่างหนัก เขาพลิกตัว และร่างกายส่วนใหญ่ก็กด ทับอยู่บนร่างของเธอ ทำให้เธอขยับไม่ได้ ทันที

“คุณชายใหญ่มู่!” กู้อานหยานสงสัยว่าเขา จงใจ และผลักไหล่ของเขาอย่างแรง

แต่ผู้ชายที่ไม่ค่อยมีสติ พึมพำว่า :

“เจ็บ…….”

เจ็บหรือ? หรือว่าจะโดนบาดแผลของเขา อีกครั้ง?

กู้อานหยานตกใจ และก็เก็บแรงที่ผลักเขา ออกกลับมาทันที

เงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าของคุณชายใหญ่ มู่ก็อยู่ตรงหน้าเธอ และสามารถมองเห็น ใบหน้าของเขาได้ชัดเจน ผ่านแสงจันทร์

อ่อนๆจากด้านนอก เขาหลับตาแน่น และขมวดคิ้วเบาๆ ราวกับ ว่าเขากำลังทรมานอยู่จริงๆ

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ อุณหภูมิร่างกายของ เขาสูงกว่าคนปกติจริงๆ และน่าจะมีไข้ อ่อนๆอยู่

หากมีไข้อ่อนๆ ไม่จำเป็นต้องทำไรเลย แต่สิ่งสำคัญคือ ให้เขาได้พักผ่อนดีๆ

มือของกู้อานหยานยังคงต้านอยู่บนไหล่ ของมู่จ้านเป่ย แต่ก็ไม่กล้าที่จะออกแรงกับ

เขาอีก

เมื่อเขาไม่ดิ้นรน คิ้วขมวดของมู่บ้านเป่ยก็ ค่อยๆคลี่ออก ราวกับว่าความเจ็บปวดได้ ผ่านไปแล้ว

เมื่อกี้นี้ตัวเองโดนบาดแผลของเขา ไม่ใช่ ครั้งแล้ว ทำไมยังไม่ระวังให้มากขึ้น แต่ตอนนี้….ชายใหญ่มู่กำลังทับอยู่ บนร่างของเธอด้วยครึ่งหนึ่งของร่างกาย เขา และแขนยังคงกอดเธอไว้แน่น เธอควร จะทำอย่างไรดี?

แม้ว่าน้ำหนักร่างกายส่วนใหญ่ของเขาจะ ได้รับการสนับสนุนด้วยตัวเองอยู่ แต่กู้อาน หยานก็ยังไม่ถึงขั้นที่ไม่สามารถหายใจภาย ใต้แรงกดทับของเขาได้ แต่เมื่ออยู่ใกล้กับ คุณชายใหญ่มู่เช่นนี้ หัวใจก็เต้นแรงอยู่ ตลอดเวลา แทบจะทนไม่ไหว

มู่จ้านเป่ยไม่รู้ว่าเห็นอะไรอยู่ในความฝัน ของเขา และแขนยาวของเขาก็กระชับขึ้น อีกครั้ง

ร่างกายที่อ่อนนุ่มของกู้อานหยานถูกบีบ เข้าใต้หน้าอกที่แข็งขืนของเขา และความ กดทับนั้น ทำให้เธอแทบจะร้องเบาๆออก

มา กลิ่นไอของฮอร์โมนเพศชายทําให้เธอจม เข้าไปย่างสมบูรณ์ และภายใต้แรงกดทับ จากร่างกายที่ทรงพลังของเขา เธอก็นุ่ม นวลเหมือนแอ่งโคลน

อย่ากดทับลงอีกแล้ว หากกดทับลงอีก เธอ…….. เธอก็จะอดไม่ได้ที่จะกอดเขา!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ