บทที่ 73 อะไรทำให้เธอมีที่พึ่งพิงจึงไม่กลัว

ใครก็นึกไม่ถึง มู่เสงี่ยนเอ๋อแม้กระทั่งจะโหดร้ายเช่นนี้ หยิบแก้วคริสตัล อย่างแข็งเช่นนี้ เฟี้ยงลงไปที่ศีรษะของอานหยานจริงๆ

แก้วใบนี้ถ้าหากว่าเพียงโดน จะต้องเลี้ยงจนหัวเธอแตกเลือดไหลอย่าง

แน่นอน!

“ระวัง!” ซูหยานที่ลุกขึ้นมาอยากจะเดินไปเป็นคนไกล่เกลี่ยมานานแล้วตกกะ ใจ เข้าไปอย่างว้าวุ่น ผลักอานหยานออกไป

แก้วคริสตัลนั้นก็ไม่มีน้ำใจแม้แต่นิดตกอยู่บนไหล่ของซูหยาน เพียง หนึ่ง เสียง หดหู่ใจมาก ฟังแล้วก็รู้สึกเจ็บเหลือเกิน!

หยานเจ็บจนขมวดคิ้วอย่างแน่นในทันที แต่ว่าเธอยังคงกัดฟันไว้ ไม่ร้องสัก

เสียง

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?” ในที่สุด พวกผู้ชายฝั่งโน้นก็มีคนเข้ามาแล้ว

คุณผู้ชายใหญ่มู่ชื่อหรู บิดาของคุณชายทั้งหลายในตระกูลมู่

“ไม่มีเรื่องอะไร ฉันไม่ทันระวังเอง ทำแก้วแตก” ซูหยานอธิบายทันที ยังเก็บ แก้วคริสตัลที่อยู่บนพื้นขึ้นมาด้วยตนเอง

การกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมเพื่อรักษาหน้าทุกฝ่ายของเธอ ล้วนถูกสายตา

ของกู้อานหยานมองอยู่ ชาติก่อน เธอกับคุณผู้หญิงใหญ่คนนี้ไม่มีความเกี่ยวพันอะไรมากเลย

แม้ว่าถูกใส่ร้ายโดยตลอด แต่ว่า เธอเองที่โง่เขล่าไม่รู้แม้แต่นิดเลยว่าตกลง คนที่ทําร้ายเธอคือใครกันแน่

แต่ก็นึกไม่ถึง ที่แท้คุณผู้หญิงใหญ่ที่ภายนอกดูแล้วยิ่งใหญ่งดงามคนนี้ แม้ กระทั่งอยู่ในบ้านจะทนทุกข์เช่นนี้

ตอนนี้หัวไหล่เธอโดนเลี้ยง ได้รับบาดเจ็บอยู่ ยังคงต้องไปเก็บแก้วด้วย

ตนเอง!

คนรับใช้ว้าวุ่นนั่งยองๆลงไป พยุงเธอยืนขึ้นมา

ซูหยานยังคงมีรอยยิ้มทั่วใบหน้ากล่าวว่า “เพียงแค่เข้าใจผิดเล็กน้อย…

“ไม่ใช่เข้าใจผิด!” กลับกลายเป็นมู่เสงี่ยนเอ๋อที่ทำความผิด โอหังทั่วใบหน้า

กล่าวว่า “พ่อ คือกู้อานหยานใช้น้ำสาดฉัน!

กู้อานหยานก็ไม่เคยคิดว่าจะสร้างความประทับใจที่ดีอะไรให้อยู่ต่อหน้าคน

ตระกูลป

ดังนั้น เธอก็ไม่กลัว บนใบหน้าราบเรียบกล่าวว่า “คือคุณหนูตระกูลมู่คนนี้หา เรื่องก่อน เสื้อผ้าของคุณผู้หญิงใหญ่ก็ถูกเธอสาดน้ำจนเปียกหมดทั้งตัว

“พ่อ ฉันไม่ได้จะสาดน้ำน้าซู คือกู้อานหยานประชดว่าฉันเป็นคนหูหนวก ฉัน อดไม่ได้จ่ง…..

“เอาล่ะ นายท่านใหญ่มู่ คุณท่านหญิงล้วนอยู่ที่นี้ ยังมีคนเต็มบ้าน พวกคุณคือ อยากจะให้ผมขายหน้าจนหมดเกลี้ยงเหรอ?”

มู่ อหรูไม่พอใจทั่วใบหน้า คนของคุณผู้ชายรองกับคุณผู้ชายสามฝั่งโน้น ล้วนอยู่ที่นี่ เขาทนขายหน้าไม่ได้ ความสง่าเข้มงวดอยู่ที่ไหนหรือ?

“พ่อ ก็ไม่ใช่ความผิดของฉัน หรือว่าจะให้ฉันถูกรังแกโดยไม่ต่อต้านหรือ? พ่อ คุณเคยพูดว่า คนของตระกูลมู่จะไม่โดนคนอื่นรังแกอย่างเด็ดขาด!

มู่เสงี่ยนเอ๋อเช็ดคางขึ้น ไม่มีวี่แววที่จะยอมรับผิดแม้แต่นิด

หยานกล่าวทันทีว่า “ไม่มีเรื่องอะไร ล้วนเพียงแค่…

เพียงแค่ลูกหลานทะเลาะกันนิดหน่อย คุณเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง ทำไมไม่ดูให้ ดีๆหรือ?” ซื่อหรูสีหน้าเข้มลง

ซูหยานกล่าวอย่างจริงใจและหวาดกลัวทันทีว่า “ใช่ ล้วนเป็นความผิดของฉัน ฉันจะดูให้ดีๆ ไม่มีเรื่องอะไร คุณกลับไปก่อนเถอะ อย่าให้พ่อรอนานเกินไป แล้วล่ะ”

มู่ชื่อหรู 3 เสียงหนึ่งอย่างเย็นชา หมุนตัวเดินกลับไปเลย

มู่เสงี่ยนเอ๋อกลับไปนั่งที่นั่งของตนเอง เหลือบตามองซูหยานหนึ่งที ก็ไม่ได้ พูดอะไร

สำหรับเรื่องที่ตนเองทำร้ายคน เธอไม่ได้ใส่ใจแม้แต่นิด

กู้อานหยานคราวนี้แม้ว่าอยากจะพูดอะไร ก็ไม่มีทางที่จะเอ่ยปากได้ เธอนับได้ว่าดูออกแล้ว อยู่ในสายตาของชื่อหรู ภรรยาที่แต่งตามประเพณี ของตนเองคนนี้ ล้วนไม่มีตำแหน่งแม้แต่นิด

ในตอนนี้เธอเอ่ยปาก เพียงทำให้หยานลำบากใจเท่านั้น

สําหรับคุณหนูผู้สูงศักดิ์อย่างมู่เสงี่ยนเอ๋อคนนี้ ออดอ้อนทำตัวฉลาดต่อหน้า บิดา เรื่องก็จะผ่านไปเลย

แต่หยาน อาจเป็นไปได้ที่จะถูกเธอพัวพันไปทำให้เดือดร้อน

เธอพยุงหยานกลับไปที่นั่งของตนเอง มู่เสงี่ยนเอ๋อกลับส่งรอยยิ้มดูถูกให้ เธอ ช่างสะใจ

อยู่ในบ้านนี้ ผู้หญิงที่แต่งเข้ามา ด้านสว่างดูแล้วเหมือนตำแหน่งสูง เหมือนที่ นั่งที่พวกเธอนั่งอยู่ตรงนี้

แต่ในความจริง ผู้หญิงที่ไม่ใช่แซ่มู่เหล่านี้ จะเทียบเท่ากับคนแซมได้อย่างไร หรือ?

กู้อานหยานอีนังเด็กคนนี้ เมื่อกี้ยังไม่ใช่อาศัยว่าตนเองสามารถนั่งอยู่ข้างซูห ยาน ก็คิดว่าตนเองบินได้แล้วหรือ?

ตอนนี้เธอก็ควรมองให้ชัดเจนแล้วใช่หรือไม่ ก็แม้แต่ซูหยานก็ได้แค่นี้ อยู่ใน สายตาของฟออะไรก็ไม่ใช่

เธอกอานหยาน ต่ำกว่าซูหยานหนึ่งระดับ ก็เป็นคนอย่างนี้ อยู่ในบ้านของพวก เขาจะสามารถทําอะไรได้อีกล่ะ? มู่ฟางเฟยช่างพอใจจู่ๆหัวเราะกล่าวว่า ไอ้หย่า คุณหนู วันนี้คุณซื้อ กระเป๋าHARMADSที่เป็นของมีค่ามากที่สุดและน่าสนใจที่สุดในร้านนั้นแล้ว จริงๆหรือ?

นอกจากอานหยาน ไม่มีใครรู้ว่าเธอจู่ๆยกเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้งเช่นนี้ขึ้นมา คิดอยากจะทําอะไร

อานหยานใช้มือปิดปากไว้ รู้มานานแล้วว่าผู้หญิงคนนี้จะต้องหาเรื่องต่อหน้า เธอแน่นอน

แต่ว่า เธอเพียงแค่เยือกเย็นจ้องมองเธอ ไม่ได้ตอบกลับ

แม้แต่คนรับใช้ล้วนเรียกเธอว่าคุณผู้หญิง ฟางเฟยตอนนี้ไม่เรียกคุณผู้หญิง ก็ไม่เรียกพี่สะใภ้ แต่ว่าเรียกเธอเป็นคุณหนู ก็คือตักเตือนคนทั้งหลาย เธอไม่ ได้แซ่มู่ ยังนับไม่ได้ว่าเป็นคนของตระกูล

มู่ฟางเฟยกัดริมฝีปากไว้ มีความน้อยใจเล็กน้อยกล่าวว่า “เดิมทีฉันก็อยากจะ ดูกระเป๋าใบนั้น แน่นอน ของที่คุณถูกใจ ฉันก็ไม่กล้าจะหวัง ฉันก็เพียงแค่ อยากดูเท่านั้น

แต่คุณให้พวกเขาไล่ฉันออกไป แม้แต่ฉันจะมองสักทีก็ไม่มีโอกาส หากคุณ ” ซื้อแล้ว ให้ฉันดูสักหน่อยได้ไหม?

คนอย่างฉันก็ไม่มีความสนใจงานอดิเรกอะไรเป็นพิเศษ ก็เพียงแค่ชอบ กระเป๋าชนิดต่างๆนานา คุณหนูกู้ ให้ดูสักครั้งได้ไหม?”

“คุณพูดอะไรหรือ? เธอให้คนไล่คุณออกจากร้านหรือ?” มู่เสงี่ยนสอบถามและตำหนิทันที เสี่ยวหย่านสีหน้าเข้ม ไม่พอใจกล่าวว่า “พวกเราคุณหนูของตระกูล ถูกคน ไล่ออกจากร้านหรือ? ร้านไหนล่ะ? ฉันให้คนไปถล่มให้เรียบในทันที!

ยามปกติเธอไม่ได้ดีต่อฟางเฟย เช่นนี้ แต่ว่าตอนนี้ ฟางเฟยถูกอานห ยานรังแกแล้ว นี่คือกู้อานะยานอยากจะตบหน้าพวกคุณหนูของตระกูล

“แท้จริงแล้วก็ไม่มีอะไร อาจจะตอนนั้นฉันคุยกันกับเซียนเซียน คุณหนู รำคาญเสียงดังเกินไป จึงให้คนไล่พวกเราออกไป

ท่าทีของมู่ฟางเฟยเต็มเปี่ยมด้วยความพยายามไกล่เกลี่ยให้คู่กรณียุติข้อ พิพาทซึ่งกันและกัน กล่าวอย่างเบาๆว่า “คืนนี้คืองานเลี้ยงตระกูล เสี่ยวหย่าน คุณก็ถือว่าฉันไม่ได้พูดก็แล้วกัน คุณปู่กับคุณย่าล้วนอยู่ล่ะ

เธอดึงแขนของเสี่ยวหย่านเบาๆ ยิ้มด้วยกล่าวว่า “ล้วนคือฉันไม่ดี ไม่ควร เพราะว่าอยากดูของชิ้นนั้นที่เป็นของที่มีค่ามากที่สุดและน่าสนใจที่สุดในร้าน สักครั้ง แล้วยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก”

“ไม่มีอะไร เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดเท่านั้น”

ถูกคนไล่ออกจากร้าน ยังพูดได้ว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือ?

แม้แต่ผู้หญิงในบ้านธรรมดาคนหนึ่งล้วนไม่ถึงกับจะได้รับการตอบรับเช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นคุณหนูของตระกูล

กู้อานหยานคนนี้ ช่างน่ารังเกียจจริงล่ะ!

พวกเราตระกูลมู่ จะให้คนเช่นนี้แต่งเข้ามาได้ยังไงหรือ? ตอนนี้ยังไม่ได้เข้าประตู ก็ยโสโอหังถึงขนาดนี้แล้ว อนาคตถ้าเข้าประตูแล้ว จะไม่ยิ่งกว่านี้หรือ?

ก็อาจจะเป็นเพียงแค่เรื่องเข้าใจผิดเล็กน้อยเท่านั้น” ซูหยานไกล่เกลี่ยให้ ลงเอยกันด้วยดีทันที “อาหารใกล้จะมาแล้ว กินข้าวก่อนเถอะ อีกสักครู่ยังต้อง ไป มคารวะกับคุณปู่คุณย่าของพวกคุณ

“จะเป็นเรื่องเข้าใจผิดได้ยังไงหรือ?” เสงี่ยนเอ่อ เย็นชา

เมื่อกี้ได้เปรียบอยู่แล้ว ตอนนี้ยังไม่ยอมปล่อยกู้อ่านหยาน

เธอเหลือบตาจ้องมองใบหน้าที่เต็มเปี่ยมด้วยผ้าของอานหยาน ไม่พอใจ เต็มใบหน้ากล่าวว่า “พวกเราคนของตระกูลถูกรังแก ถูกคนไล่ออกจากร้าน

“น้าซู คุณคิดว่านี่คือเรื่องเข้าใจผิดหรือ? ถ้าหากว่ามีวันไหน คุณถูกคนได้ ออกจากร้าน คุณจะเป็นเช่นไรหรือ?”

ไม่มีคนพูดอะไร ซูหยานก็ตอบอะไรไม่ถูก

เรื่องที่ถูกไล่ออกเช่นนี้ ช่างขายหน้าเหลือเกินจริงๆ

อย่าพูดว่าเป็นคนของตระกูลมู่ แม้แต่คนธรรมดาง่ายๆคนหนึ่ง ก็ยากจะ อดทนกับการถูกลบหลู่เช่นนี้

หยานริมฝีปากสั่น ไม่รู้ว่าจะตอบกลับยังไง ได้เพียงแค่มองไปทางกู้อานห ยานโดยจิตใต้สํานึกเท่านั้น

เรื่องนี้อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่ได้อยู่ด้วย ก็ไม่รู้ว่าเวลานั้นตกลงเหตุการณ์เป็น เช่นไร

สายตาของคนทั้งหลาย ล้วนตกอยู่บนกายของอานหยานทันที

ที่นี่ล้วนเป็นคนของตระกูล เธอรังแกคุณหนูของตระกูล ไม่กลัวตายจริงๆ

หรือ?

คือพลังอะไรที่ทำให้เธอมีที่พึ่งพิงจึงไม่กลัวเช่นนี้หรือ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ