บทที่41 ถึงยังไงก็จะตายกันอยู่แล้ว
บทที่41 ถึงยังไงก็จะตายกันอยู่แล้ว
เสี่ยวหมี่นั้นว่ายน้ำไม่เป็น เธอเป็นได้แค่ลูกเป็ดที่เดินอยู่ริม ฝั่ง ถ้าต้องลงไปในน้ำแบบนี้ แล้วไม่มีคนช่วยเธอ เธอคงจะ ต้องตายแน่ๆ !
กู้อานหยานเองก็ไม่เคยคิดมาก่อน ตัวเธอเองนั้นก็ดูเหมือน
จะว่ายน้ำไม่เป็นเหมือนกัน
เธอรู้แค่ว่า จะต้องมีคนมาช่วยเสี่ยวหมี่แน่ ถ้าไม่อย่างนั้น
เสี่ยวหมีคงจะต้องตาย
เธออาจจะต้องตาย……
ตุ้ม ! หัวของเธอกระทบลงบนกับผิวน้ำทะเล แรงกระแทก
นั้นแรงจนเธอถึงกับมึนหัวเลยทีเดียว
“เสี่ยวหมี่..… …เพียงแค่เธออ้าปากนั้น น้ำทะเลก็ไหลเข้าไปใน ปากอย่างรวดเร็ว จนทำให้เธอหายใจไม่ออก !
ในขณะที่เธอกำลังจะตายนั้นก็ยังพยายามจะว่ายน้ำไปหาซู เสี่ยวหมี่ให้ได้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอไปหัดว่ายน้ำมาตอนไหน !
“เสี่ยวหมี่ เสี่ยวหมี่……
เมื่อคลื่นยักษ์ซัดเข้ามา ทำให้เรือนร่างบอบบางของเธอถูก ซัดขึ้น จากนั้นคลื่นก็ม้วนเธอกลับลงไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
กู้อานหยานรู้เพียงแค่ว่าเธอนั้นวิงเวียนศีรษะมาก แถม
หายใจได้ลำบากสุดๆ
น้ำทะเลได้ไหลเข้าไปในปากและจมูกเยอะขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอ กลับยังคงใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีว่ายไปเรื่อยๆ
ไม่เคยมีใครสอนเธอเลยว่าว่ายน้ำอย่างไร หรือบอกเธอเลย
ว่าจะมีชีวิตอยู่กลางทะเลได้อย่างไร
เธอรู้เพียงแต่ว่า ยังไงก็ต้องว่ายน้ำไปหาเสี่ยวหมี่ให้ได้ ยังไง
ก็ต้องลากเธอออกมาให้ได้
ในที่สุด เธอก็ว่ายน้ำเข้าไปประชิดตัวของซูเสี่ยวหมี่ได้
แล้ว !
กู้อานหยานกัดฟันเอาไว้แน่น ก่อนจะใช้ลมหายใจเฮือกสุดท้าย ลายร่างของเสี่ยวหมีขึ้นมาจากทะเล
แต่ขณะที่กลังจะลากเสี่ยวหมี่ขึ้นมา ลมหายใจเฮือก สุดท้ายนั้นไม่เหลือแล้ว ร่างกายเธอไม่เหลือเรี่ยวแรงอะไร
เธอหมดแรงแล้ว เมื่อจะเอาร่างของตัวเองขึ้นมา ซึ่ง พยายามเท่าไหร่ ก็ยิ่งจมลงไปมากเท่านั้น
เธอหายใจไม่ออกแล้ว อากาศสดชื่นๆเพียงเชือกเดียว เธอก็ ไม่เหลืออีกแล้วเธอจะตายจริงๆรึเปล่า ?
สติของเธอแทบจะไม่เหลือแล้ว เธอจะไม่ไหวอยู่แล้ว
หายใจไม่ออก หายใจไม่ออกแล้วจริงๆ ! เมื่อเธออ้าปาก สิ่ง ที่ผ่านเข้ามาไม่ใช่อากาศ แต่กลับเป็นน้ำทะเลที่เค็มจนน้ำตา แทบไหล
เธอกำลังจะตายแล้วจริงๆ…….
ขณะที่เธอกำลังรู้สึกเบลอ เธอรู้สึกเหมือนเห็นใบหน้าใบหนึ่ง สายตาที่กำลังพร่ามัวกลับรู้สึกมองเห็นได้ชัดเจนขึ้น
กู้อานหยานพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีเพื่อยื่นมือออกไป เธอกลับรู้สึกว่าทั้งแขนทั้งขาของเธอแข็งไปหมด เธอแทบจะ
ขยับไม่ได้เลย
เธอแทบจะหยุดหายใจแล้ว เปลือกตาเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ หนักจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้นเลยทีเดียว……..
ทันใดนั้น เรือนร่างที่กำลังจนลงเรื่อยๆกลับถูกอะไรก็ไม่รู้ กอดเอาไว้ จากนั้น ริมฝีปากของเธอรู้สึกถึงแรงกดจากอะไร นิ่มๆสักอย่าง
กู้อานหยานเบิกตาโผลง ก่อนจะหายใจเฮือกใหญ่
เธอหายใจออกแล้ว !
เหมือนกับว่าเธอเห็นหน้าของมู่บ้านเป่ย ใบหน้านั้นเข้ามา ใกล้เหลือเกิน จนแทบจะมองไม่เห็นหน้าเห็นตาเลยด้วยซ้ำ
แต่เธอก็รู้ ว่านั่นคือมู่จ้านเป่ย
พระเจ้าช่วย เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้เรื่องนี้ เกิดขึ้น ขนาดตอนที่เธอจะตายแล้ว ยังมาทำลายประสาทของ
เธออีก
ทำไมในช่วงสุดท้ายของชีวิตเธอ ยังต้องมารู้สึกว่าโดนคุณ
ชายมู่จูบด้วยล่ะ ?
กู้อานหยานเธอมันเป็นหญิงที่มากไปด้วยตัณหาจริงๆเลย มี ชีวิตอยู่มาถึงสองชาติแล้ว ยังจะหลงใหลอะไรแบบนี้อีก
แต่ทว่า ร่างกายของเธอไม่เหลือเรี่ยวแรงอีกแล้ว ถึงแม้ว่า เธอรู้สึกว่าได้สูดลมหายใจสดชื่นเข้าไปแล้วเล็กน้อย แต่เธอก็ ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
เธอกำลังจะตายแล้ว ถ้าจะต้องตายแล้ว งั้นก็ขอทำตามหัวใจ เลยก็แล้วกัน
กู้อานหยานหลับตาลง ก่อนจะใช้แรงเฮือกสุดท้าย รั้งคอของ ชายคนนั้นเอาไว้ ก่อนจะจบกลับด้วยความดูดดื่ม……
หนาวจัง แถมยังปวดหัวอีกด้วย
กู้อานหยานไม่รู้ว่าตัวเธอนั้นได้ตายไปแล้วหรือยัง เธอรู้สึก
ว่ามีอะไรกดทับเธออยู่ ทำให้เธอหายใจได้ลำบากมาก
เสี่ยวหมี่….
“เสี่ยวหมี่ ! ”
หญิงสาวที่กำลังอยู่บนเตียงนั้นลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พลางลุกขึ้นนั่ง
“เสี่ยวหมี่…… “เธอขยับตัวเล็กน้อย มือของเธอนั้นเหมือน กำลังถูกอะไรดึงเอาไว้ จนเจ็บมาก
แต่เธอนั้นไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เธอใช้แรงที่มีอยู่ดึงมันออก
“อานหยาน อย่าขยับ ! “ซูเสี่ยวหมี่รีบพุ่งตัวเข้ามา ก่อนจะ กอดแขนของเธอเอาไว้แน่น เพื่อไม่ให้เธอดึงเข็มออกจาก
หลังมือของเธอ
“อย่าขยับสิ เดี๋ยวก็เจ็บหรอก ! ”
“เสี่ยวหมี่ ? “ในที่สุดกู้อานหยานก็มองเห็นคนตรงหน้าของ เธอได้อย่างชัดเจน ก่อนจะกอดเธอเอาไว้แน่นเช่นกัน เธอ แทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว
“เสี่ยวหมี่ ! เธอยังไม่ตาย ! เธอยังโอเค ! เธอยังไม่ตาย
จริงๆด้วย ! ”
“ฉันยังไม่ตาย ฉันยังมีชีวิตอยู่เนี่ย ยังมีชีวิตอยู่
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น ซูเสี่ยวหมี่เองก็ตาแดงก่ำเช่นกัน
เธอกอดกู้อานหยานกลับ พลางพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ว่า : “อานหยาน ปกติฉันพูดตลอดว่าเธอชอบรังแกฉัน อันที่ จริงฉันก็รู้นะ ว่าเธอดีกับฉันที่สุดเลย”
ฮือๆ อานหยานว่ายน้ำไม่เป็นด้วยซ้ำ แต่กลับกระโดดจากผา สูงลงไป เพื่อพาเธอขึ้นมาจากทะเลลึก
ตอนนั้นเธอคิดว่าตัวเองจะตายไปแล้วจริงๆ ใครจะไปคิดว่าจะ มีคนที่ว่ายน้ำไม่เป็นมาช่วยเอาไว้แบบนี้
แต่ทว่า ในขณะที่กู้อานหยานกำลังจะลากเธอขึ้นมาจาก ผิวน้ำนั้น กลับหมดแรง และจมลงเสียเอง
ในขณะที่เธอกำลังจะหมดสตินั้น โชคดีที่คุณชายมู่มาช่วย เอาไว้ แต่เมื่อเธอหันกลับไปมองก็กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของ อานหยานเสียแล้ว
แต่สิ่งที่เธอคาดไม่ถึงก็คือ คุณชายมู่ที่ดูสูงส่งเกินจะเอื้อมถึง นั้น กลับยอมกระโดดลงไป เพื่อช่วยอานหยานเอาไว้
เมื่อมาคิดๆดูอีกที ถึงแม้ว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปแล้ว แต่ สถานการณ์ตอนนั้นมันน่ากลัวมากขนาดไหน ก็มีแต่คนที่อยู่ใน เหตุการณ์เท่านั้นที่จะรู้
“ไม่เป็นไรแล้ว ทุกอย่างโอเค เธอไม่ต้องร้องไห้นะ ตอนนี้ก็ ปลอดภัยกันหมดแล้วนี่”
เมื่อได้เห็นหญิงสาวทั้งสองคนที่เกือบจะต้องจากไปอย่าง ไม่มีวันกลับอยู่ต่อหน้าแบบนั้น หยางอีเองก็เกือบจะต้องเสีย
น้ำตาเหมือนกัน
เขาไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนั้นมันน่ากลัวขนาด ไหน เขารู้แต่เพียงว่า ตอนที่ซูเสี่ยวหมี่เรียกให้เขามานั้น อานหยานเองยังคงนอนไม่ได้สติอยู่เลย
เธอลำสักน้ำทะเลไปเยอะ อีกนิดเดียวก็คงได้กลับบ้านเก่า แล้ว——ฤยๆ ! ยังมีชีวิตอยู่ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว
มู่เทียนโย่วเองก็มองดูทั้งสองคน เมื่อเห็นว่ากู้อานหยานฟื้น
ขึ้นมาแล้ว มือที่กำแน่น ก็ค่อยๆคลายออก
ปลอดภัยดีทุกคน ก็ดีแล้ว
“ฉันยังรอดมาได้ยังไงเนี่ย ? “เมื่อใจเย็นลงแล้ว กู้อานหยาน ก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย ฉันจมลงไปแล้วไม่ใช่เหรอ ?
เธอยังคงแยกแยะได้ดี ว่าขณะที่ตัวเธอเองกำลังจะจมลงไป ในก้นทะเลลึก และใกล้จะตายนั้น เธอยังคงจินตนาการได้ถึง รอยจูบของคุณชาย
มันเป็นจูบที่หวานหยดย้อยเจียนตาย ขณะที่เธอเริ่มบรรเลง รักกับคุณชายมู่นั้น จูบเร่าร้อนจึงได้เริ่มต้นขึ้น
แต่ถึงยังไงก็ใกล้จะตายอยู่แล้ว ผู้ชายที่เธอรักแต่ไม่มีวันได้ ครอบครองนี้ ก่อนตายก็ต้องจูบจนพอใจเสียก่อน !
แต่ทว่า เธอรอดกลับมาได้อย่างไรกัน ?
“เธอจำไม่ได้แล้ว ? “ซูเสี่ยวหมี่กระพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นเธอ ไม่ได้สติแบบนั้น จึงเป็นกังวลแทนเธอขึ้นมา ก็คุณชายปูเป็น คนช่วยเธอยังไงล่ะ!
“คุณชายมู่งั้นเหรอ ? “กู้อานหยานขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนจะ ส่ายหัวไปมา
เสี่ยวหมี่นึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น ก็รู้สึกตกอยู่ใน ภวังค์ : “คุณชายมหล่อจังเลย ! ขนาดมองไม่เห็นเธอแล้ว เขายังกระโดดลงไปในทะเลคนเดียวเพื่อหาเธออยู่ตั้งนาน
ต่อจากนั้น เมื่อทุกคนยอมแพ้แล้ว คุณชายกลับอุ้มเธอที่ ไม่ได้สติ ขึ้นมาจากทะเล
“ในตอนนั้นคุณชาย เหมือนกันซุกเปอร์ฮีโร่เลยนะ ตอน อุ้มเธอขึ้นมาเขาดูหล่อมาก เหมากเลยนะ! โอ้โห! อย่างกับ ถ่ายหนังอยู่แหนะ หล่อล้นจริงๆเลย!
เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนนะ” อ่านหยานคิดว่ามันมีอะไรแปลกๆ เธอ กำลังจะบอกว่า คุณชายเป็นคนอุ้มฉันขึ้นมาเหรอ ?
“ใช่สิ ตอนนั้นเธอหมดสติไปแล้วด้วยนะ
ซูเสี่ยวหมี่คิดๆ ก่อนที่ดวงตาของเธอจะมีประกายออก มา : เออใช่ ตอนนั้นน่ะ เธอกอดเขาเอาไว้แบบ ทำไมไม่ ยอมปล่อยมือสักทีนะ!
“อะไรนะ ? ”
ขนาดตอนที่หมอเข้ามาช่วยเธอ เธอก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากเขาสักที จนสุดท้ายคุณชายมู่ก็ช่วยปั๊มหัวใจให้เธอ
“ฉันเนี่ยนะ…….ไม่ยอมปล่อยมือ ? “เธอค่อยๆปะติดปะต่อ เหตุการณ์ต่างๆภายในหัว
เมื่อกี้ใครกันนะที่คิดว่า กำลังจะตายอยู่แล้ว ก็ต้องจูบจนกว่า
จะพอใจสิ ?
เธอไม่อยากปล่อยมือ แต่เธอต้องการจะจูบจนกว่าจะพอใจ
ต่างหาก…….
หรือว่า นั่นไม่ใช่เรื่องในจินตนาการของเธอ แต่มันคือเรื่อง
จริง ?
ตอนที่เธอกำลังจะตายเธอกลับกอดคุณชายมู่เอาไว้ แถมยัง
จูบอย่างบ้าคลั่ง ?
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
