บทที่ 23 การยั่วยุของคู่แข่งลึกลับ

หลังจากที่บริกรพูดจบ สายตาของชายหนุ่มหญิงสาวใน ห้องต่างจ้องมองมาที่ร่างของถั่วมั่น ที่นี่มีคุณลั่วเพียงคน เดียว ซึ่งก็คือเธอ

จ้าวจื่อหยางยกแขนด้วยความรู้สึกเมาครึ่งไม่เมาครึ่ง มองมาที่เฟิงเฉิน ด้วยสีหน้าเยาะเย้ย “คุณชายเฟิงคืนนี้คุณ แสดงความรักให้พวกเราดูกี่ครั้ง? ดอกไม้ก็ส่งแล้ว วันนี้คง ไม่ใช่วันครบรอบอะไรของพวกคุณใช่ไหม?”

แต่เขาไม่ได้ตระหนักว่าความอบอุ่นในดวงตาของเฟิง เฉินเปลี่ยนไป เย็นชาลง

บริกรจ้องมองอย่างตั้งใจก่อนจะส่งช่อดอกไม้ต่อหน้าลั่ว มั่น

“คุณลั่ว กรุณาเซ็นชื่อรับช่อดอกกุหลาบและสร้อยคอ ด้วยครับ”

นอกจากช่อดอกไม้ ยังมีกล่องกำมะหยี่สีม่วง บรรจุภัณฑ์ ด้วยความประณีต

สายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของลั่วมั่นหยุดอยู่ที่ช่อ ดอกไม้ในอ้อมแขนของบริกร ประดับประดาด้วยเกร็ดเล็ก ระยิบระยับ บนกุหลาบสีแชมเปญ ดูสง่างาม บนช่อดอกไม้ มีการ์ดอยู่หนึ่งใบ เขียนด้วยปากกา ด้วยแรงที่หนักแน่น

“ที่รัก ความท้าทายใหม่ สู้ๆ -S” ล้วมันตกตะลึง หันไปมองเฟิงเฉินที่อยู่ข้างๆ ด้วย จิตใต้สำนึก แต่กลับเห็นเพียงสายตาที่เย็นชาของเขาแทน

ตัวอักษร S ที่ปรากฏอยู่ในสายตาของเฟิงเฉิน แพรวพราว เขาจึงเชื่อมโยงไปถึงคุณชายลึกลับคนที่ส่ง ตราประทับให้เธอในงานประมูล

ดีมาก ชัดเจนมาก ตอนนี้ส่งแรงยั่วยุถึงประตูบ้าน? ความเย็นชาในสายตาของเฟิงเฉินทำให้ลั่วมั่นไม่

สบายใจ เธอลดเสียงลงเพื่ออธิบายอย่างรวดเร็ว พยายาม ลดความสงสัยในดวงตาของเฟิงเฉิน “ฉันไม่รู้ว่าเกิดเรื่อง อะไรขึ้น”

เฟิงเฉินเยาะเย้ย “จริงเหรอ?”

งานประมูลครั้งที่แล้วทำท่าทางเหมือนไม่ใส่ใจ คิดว่าทุก คนเป็นคนโง่ใช่ไหม?

ทิ้งคำพูดตระหนี่ไว้สองคำ จากนั้นเฟิงเฉินก็รีบลุกขึ้น โดยเร็ว เดินออกไปด้วยความโกรธ

ลั่วมั่นจะตามออกไป แต่ถูกบริกรรั้งตัวไว้

“คุณลั่ว คุณยังไม่ได้เซ็นชื่อรับ”

“คุณช่วยเอากลับไปที”

“เอ่อ…เอากลับไปไม่ได้ครับ คุณอย่าทำให้ผมต้อง

ลำบากใจเลยครับ…”

เมื่อเห็นว่าร่างของเฟิงเฉินหายลับไปทางประตูแล้ว ลั่ว มั่นก็ได้แต่นั่งเซ็นชื่อลงในแบบฟอร์ม ถือช่อดอกไม้และ กล่องสร้อยคอเดินตามออกไป

กวนเส้าหยู้เดินเข้ามาพอดี ได้พบกับเฟิงเฉินก่อน แต่ ไม่ทันได้ทักทายก็ไม่เห็นเขาเสียแล้ว จากนั้นเดินเข้ามาอีก เห็นลั่วมั่นเดินเช็ดไหล่ด้วยความรีบร้อน มองคนที่อยู่ใน ห้องด้วยความตะลึง

“จื่อหยาง เกิดอะไรขึ้น? ฉันพึ่งเห็นคนสองคนรีบวิ่งผ่าน ตัวฉันออกไป?”

จ้าวจื่อหยางก็ตะลึงงัน ได้แต่ยักไหล่

“ใครรู้บ้างว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้บริกรมาส่งดอกไม้ เฟิงเฉินออกไปด้วยหน้าตาบูดบึง อาซ้อพูดว่า ไม่รู้ แล้ว ก็ตามออกไปดอกไม้นั้นต้องเป็นคนที่ชอบลั่วมั่นส่งมาให้ แน่! นี่ไม่ใช่การตบหน้าหรือไง? มันทำให้เฟิงเฉินรำคาญ ใจ”

กวนเส้าหยู้ยืนอยู่ที่ประตู มองกลับไปตรงระเบียงทาง เดินที่สองคนนั้นผ่านไป แล้วก็หัวเราะออกมา

“เฟิงเฉินครั้งนี้แพ้แน่”

“เฟิงเฉินแพ้อะไร? คุณดื่มมากไปหรือเปล่า? เรื่องนี้คนที่ ต้องแพ้คือลั่วมั่นไม่ใช่หรือ?” จ้าวจื่อหยางจ้องมองตรงๆ

“ไม่จำเป็น ตอนไหนที่คุณเห็นเฟิงเฉินมีอารมณ์อะไรบ้าง กับผู้หญิง?”

กวนเส้าหยู้ ยกมุมปาก พูดติดตลกด้วยทัศนคติที่ดี “เกรงว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจจิตใจตัวเอง อย่า ไปกังวลนัก รอหวนคิดถึงความทรงจำในอดีตและรอจน

แพ้!”

ที่ประตู หรงจิ่นกั๋วจี้ ร่างของทั้งสองดูเหมือนจะขึ้นรถไป แล้ว

เห็นรั้วมั่นตามไป สีหน้าของเฟิงเฉินผ่อนคลายบ้าง แต่ เป็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“วิลล่าจิ๋นซิ่ว” เสียงเย็นชาดังขึ้นภายในรถ

รั้วมั่นรู้สึกอายเล็กน้อย “คุณเข้าใจผิดแล้ว มันไม่ได้เป็น อย่างที่คุณคิด…