บทที่ 17 ผู้ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง

ค่ำคืนผ่านไป

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นเธอตื่นขึ้นมาด้วยเสียงเคาะประตูของแม่ บ้านหลี

“คุณหญิงคะ วันนี้มีประชุมคณะกรรมการ ต้องลุกขึ้น แล้วค่ะ”

ถั่วมั่นลุกขึ้นจากเตียง รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย คำพูดเตือน ของแม่บ้านหลี ทำให้เธอนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นมีประชุม คณะกรรมการของบริษัทH.Y.

ก่อนแต่งงานเมื่อสามปีก่อน ตระกูลเฟิงใช้หุ้นส่วนหนึ่ง เพื่อจ้างให้เธอแต่งงาน หลังจากแต่งงาน เธอก็เป็นผู้จัดการ ที่รู้จักกันดีในเธอจัดการ เรื่องของบริษัท ดังเธอของบริษัท เธอจะเข้าร่วมการประชุมคณะกรรมการทุกๆ หกเดือน เท่านั้น

หลังจากอาบน้ำและแต่งหน้าเสร็จ ลั่วมั่นก็หยิบชุดสูท สตรีที่รีดเสร็จแล้วจากมือแม่บ้านหลี มาพร้อมกับรองเท้า ส้นสูงกว่าสิบเซนติเมตร ทำให้ขาของเธอดูเรียวขึ้น

“คุณหญิงคะ กระเป๋าของคุณ”

แม่บ้านหลีเดินออกจากห้องเสื้อผ้า และเรียกตามหลัง ของถั่วมั่น

เฟิงเฉินที่กำลังเปลี่ยนรองเท้า หยุดเท้าลงด้วยเสียงจาก ชั้นสอง และมองย้อนกลับไป เขาเห็นรั้วมั่นกำลังลงมาข้าง ล่าง ใส่กระโปรงสีดำ พร้อมสวมสูทแขนสามส่วน ในมือถือ กระเป๋าสีฟ้าสดใส แสดงถึงความเป็นผู้ใหญ่และมีสติ ปัญญา

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงฉากเมื่อคืน สายตาของเขาก็เปลี่ยน มาร้อนขึ้น ถั่วมั่นจับราวบันได และกำลังจะเงยหน้าขึ้น ก็ได้ยินเสียง

แหลมดังเข้ามาในหู

“คุณชายเฟิง ประตูโรงรถเปิดแล้ว ไปกันเถอะค่ะ”

เมื่อเงยหน้าขึ้น มองเห็นเพียงด้านหลังของเฟิงเฉิน ที่เดิน ออกจากบ้านแล้ว

ดวงตาของลั่วมั่นสั่นเล็กน้อย ตั้งใจรออยู่ในห้องนั่งเล่น ครู่หนึ่ง ก่อนจะออกไป ทันทีที่ออกไปก็เห็นหลัวแมนจียืน อยู่ที่ประตูโรงรถ ยังไม่ได้ไปไหน

ในความมึนงง ไมบัคคันสีเงินขับออกมาจากโรงจอดรถ หลัวแมนจีเดินออกไปและยิ้มให้กับคนขับ

คนที่ขับรถคือเฟิงเฉิน เธอเปิดประตูฝั่งคนนั่ง และขึ้นไป

นั่ง ก่อนจะนำแขนวางบนหน้าต่างรถ และมองไปทางลั่วมั่น

“นางหญิงเฟิง คุณจะไปด้วยกันไหมคะ? คุณสามารถนั่ง ข้างหลังได้”

ถั่วมั่นเหลือบไปที่สายตาเย็นชาเฟิงเฉิน ที่ดูเหมือนจะรอ คำตอบของเธอ เธอถอนสายตาออก แล้วพูดอย่างใจเย็น

“ฉันคุ้นเคยกับการนั่งรถที่คนขับรถขับมากกว่าค่ะ มั่นคง

หลังจากพูดจบ เธอก็ขึ้นรถอีกคันโดยไม่หันกลับไปมอง อีก เสียงพูดที่เบื่อหน่ายของหลัวแมนจีดังขึ้น “คุณชายเฟิง เธอคงไม่ได้ว่าคุณใช่ไหมคะ ปากร้ายจริงๆ….”

เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้น ลั่วมั่นคาดเข็มขัดนิรภัยด้วย

สายตาราบเรียบ

บ้านพักตากอากาศวิลล่าจิ่นซิ่วที่พวกเขาอาศัยอยู่นั้น อยู่ ไม่ไกลจากสำนักงานใหญ่ของบริษัทH.Yขับรถเพียง 20 นาที แต่เป็นเพราะรถติด เมื่อถึงภายในห้องประชุมก็เต็มไป ด้วยผู้คนแล้ว

ถั่วมั่นมาถึงช้าที่สุด ก็รีบเข้าประตูแล้วนั่งลงอย่างรีบเร่ง เป็นเพราะเรื่องเมื่อครู่นี้แท้ๆ แต่ทันทีที่นั่งลง เงยหน้าขึ้นก็ มองเห็นคนที่นั่งที่ตำแหน่งประธาน ความรู้สึกเหมือนนั่งอยู่ บนพรมเข็ม รู้สึกไม่เป็นตัวเอง

เฟิงเฉินมาพร้อมกับหลัวแมนจี และเพิ่มเก้าอี้นั่งข้างๆ เขา โดยไม่สนใจสายตาของคนอื่น

ใบหน้าของเหล่ากรรมการคนเก่าๆ นั้น ดูไม่ค่อยดีนัก แต่ ท้ายที่สุดนี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวของเฟิงเฉิน ดังนั้น ทุกคนในห้องจึงมองไปที่ลั่วมั่น และเข้าใจถึงสถานการณ์

ในที่ประชุมไม่มีการเริ่มต้นพูดใดๆ ในที่สุดลั่วมั่นก็ทน แรงกดดันไม่ไหว จึงพูดขึ้น “การประชุมกำลังจะเริ่มแล้ว ผู้ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเชิญ ออกไปก่อนค่ะ”

หลังจากพูดจบ ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ นอกจาก นักศึกษาฝึกงานสองคนที่เสิร์ฟชาและน้ำอยู่ และมองหน้า กันอย่างระมัดระวัง

ถั่วมั่นมองตรงไปที่หลัวแมนจี

หลัวแมนจีแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา ราวกับว่าเพิ่งได้สติ กลับมาอย่างไรอย่างนั้น

“หมายถึงฉันเหรอคะ? คุณชายเฟิงให้ฉันมากับเขา ฉัน จะไม่พูดอะไร คงไม่รบกวนของพวกคุณประชุมหรอกค่ะ”

ผู้คนที่อยู่รอบๆ ต่างมองหน้ากันและกัน