ตอนที่ 90 คุณดูเหมือนจะสนใจ2

ยิ่งเธอพูดมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งเข้าใจมากขึ้น

ทำไมเขาจึงขอให้เธอเป็นคนรักของเขาในคืนนั้น ที่แท้ เขากับคนที่รักมาสิบปีเลิกรากัน!

เขาเพียงแค่มองหาคนปลอบใจเท่านั้น!

หัวใจของเธอสั่นเทา แม้ว่าวันนั้นจะเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคน อื่น เขาก็คงพูดคำว่า “เป็นคนรักของฉัน ออกมาได้?

คนบ้า!

เธอกลับใจเต้นซะได้!

คืนนี้กู้ฮอนได้รู้กระจ่าง ถึงแม้จะรู้สึกเศร้าอยู่บ้าง

ก็ตาม..

ชำเลืองมองแก้มเธอที่แดงด้วยความโกรธ ดวงตาของ เขาพร่ามัว รู้สึกว่ามันน่ารักเป็นพิเศษ

ใช้เวลานานพอสมควร เขาถึงยกริมฝีปากและยิ้มเยาะ

“คนปลอบใจ?” เธอคิดได้อย่างไร เขาหัวเราะ คุณ ประมาณตัวเองต่ำขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ดวงตาของเธอร้อน “แล้วไม่ใช่หรือไง?”

ยิ่งเขาทำใบหน้าไม่รู้สึกทุกข์ร้อน และยิ้มแย้มแจ่มใสเท่า ไหร่ เธอก็ยิ่งนึกโกรธ

ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้มีรอยยิ้มที่น่าดึงดูดใจทำเอาคนหลงใหลราวกับเป็นเทพเจ้า?

ทำไมเขาถึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากจบความ สัมพันธ์สิบปีกับSosoได้?

และยังยิ้มหัวเราะกับผู้หญิงอีกคนอย่างไม่รู้สึกอะไร? ผู้ชายคนนี้ทำได้อย่างไรกัน?

ท่าทางที่ไม่พอใจของเธอ ทำให้เขาพึงพอใจ จนอดไม่ ได้ที่จะหัวเราะออกเสียง

ทันใดนั้น นิ้วเรียวยาวนั้นก็จับที่ปลายคางเรียวของเธอ

ตาคมจ้องมองเธออย่างแน่นหนาและพูดออกมาเบาๆ “กู้ฮอน ผมจะพูดแค่ครั้งเดียว Sosoไม่ใช่คนที่รักแต่ไม่ อาจอยู่ข้างกายของผม”

ดวงตาของเธอหรี่ลง

ก่อนที่เธอจะตอบอะไร เขาก็ลดริมฝีปากและจูบลงริม ฝีปากสีแดงของเธอ

ซูยิ่งวรรณที่อยู่บนดาดฟ้าของเรือยอร์ช ถึงกับหน้าซีด หากไม่มีป่ายมู่ซี พยุงเธอไว้ ร่างกายผอมบางนั้นคงจะล้ม

ลงเป็นแน่

“ป่ายเขาจูบผู้หญิงคนนั้นอยู่เหรอ?” ซูยิ่งวรรณ เสียงสั่น “คุณเห็นไหมว่าเขายิ้มเขายิ้มให้ผู้หญิงคน

นั้น..”
ใบหน้าที่เคร่งขรึมของป่ายมู่ซี โกรธอย่างทนไม่ได้ ปลอบโยนเธอ “Soso ผมคิดว่าสองก็แค่ลุ่มหลงไป ชั่วขณะเท่านั้น….”

“ไม่ ซูยิ่งวรรณส่ายหัวอย่างโหยหา น้ำตาไหล “มัน ไม่ใช่เพียงแค่ลุ่มหลง….”

ไม่อย่างนั้น คนที่เย็นชา และมีใบหน้าตายด้านราวกับ ภูเขาน้ำแข็งอย่างเป่หมิงโม่ จะยิ้มให้กับผู้หญิงคนนั้นง่าย ขนาดนั้นได้อย่างไร?

ยิ้มเลยนะ!

ซูยิ่งวรรณแน่ใจว่าเธอไม่ได้มองผิด

เธอเห็นรอยยิ้มของโม่ที่ไม่เคยปรากฏต่อหน้าเธอ

เลย ทำเอาเธอสติหลุด!

ที่

โม่ก็ยิ้มได้เหมือนกัน!

หลังจากสิบปี คืนนี้ซูยิ่งวรรณได้รู้แล้วจริงๆ

“คุณอย่าเพิ่งคิดอะไรมาก คุณก็อยู่กับเขามาสิบปีแล้ว คุณไม่มีทางถูกแทนที่ได้ง่ายๆ” ป่ายมู่ซี เชื่อว่าเหตุผลที่ เป่ยหมิงโม่เปลี่ยนไป ล้วนเป็นเพราะกู้ฮอน!

“สิบปีเหรอ? ป่ายมู่ซี คุณคิดว่าสิบปีนั้นง่ายใช่ไหม” ซูยิ่ง วรรณยิ้มอย่างเยือกเย็น

“แน่นอน! จะมีคนที่อยู่ในชีวิตของคุณกว่าสิบปีอีกไหม? Soso มั่นใจได้ว่าเป็หมิงสองจะกลับมาหาคุณในที่สุด!”เมื่อป่ายมู่ซี พูดประโยคนี้ แม้ตัวเธอเองยังไม่มีความมั่นใจ

เลย

ซูยิ่งวรรณร้องไห้

ร้องไห้ตัวโยน

ในวันเกิดของเธอวันนี้ ในที่สุดเป็หมิงโม่ก็ได้บอกความ จริงแก่เธอแล้ว

พวกเขาเลิกกันแล้วจริงๆ

แม้ผ่านไปสิบปี เธอก็ยังรอคอยเขาอยู่ตลอดสิบปีที่ผ่าน มา จากอายุ 17 จนถึงอายุ 27

แต่ในที่สุด ก็ยังเอาชนะเวลาไม่ได้ ไม่สามารถเอาชนะ ชะตากรรมได้….

“ฮือๆ….ป่ายมู่ซี ฉันผิดไปแล้ว ….” เธอร้องไห้ไม่ออก

เสียง ร้องไห้ดูทั้งสองคนจูบกันบนฟลอร์เต้นรำ “ฉันผิดที่ ไปบีบบังคับเขาในวันนั้น…..ป่ายมู่ซี ฉันคิดว่า ฉันอยู่กับ เขามาสิบปีแล้ว ความสัมพันธ์ของเราคงไม่อาจแตกสลาย ทุกอย่างคงจะเป็นเหมือนเดิม….แต่ว่า ก็ยังไร้ ประโยชน์… ป่ายมู่ซี ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรบอกเลิก เขา ฉันผิดไปแล้ว…”

เธอไม่รู้ว่าคำที่เธอพลั้งปากออกไป

ว่า เลิกกัน เขาจะคิดจริงจัง

ถ้าเธอรู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นแบบนี้ เธอก็จะยังคงเหมือนเดิม และอยู่ข้างเขาอย่างเงียบๆ
แม้ว่าเขาจะเย็นชา แม้ว่าเขาจะไม่เคยพูดหวาน แม้ว่าเขา จะไม่เคยยิ้มให้เธอ….

แต่นั่นก็คือเป่หมิงโม่ คนที่เธอรัก!

*

กู้ฮอน ผมจะพูดแค่ครั้งเดียว Sosoไม่ใช่คนที่รักแต่ไม่ อาจอยู่ข้างกายของผม

คำพูดของเป็หมิงโม่สะท้อนอยู่ในใจของกู้ฮอนหลายพัน ครั้ง น้ำเสียงทุ้มและนุ่มนวลของเขากระซิบไปที่หัวใจของ เธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ริมฝีปากอันเย็นชาของเขาจู่โจมเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับว่าความข้องใจทั้งหมด ถูกเขาบอกออกมา

หมด..

จนกระทั่งการรับรู้ในสมองเส้นสุดท้าย บังคับให้ตัวเอง หลบหนีจากการกลืนกินของเขา-

“อือ..ปล่อยนะ….

”

เธอดิ้นรนอย่างหวาดกลัว แต่เขาก็รัดแน่นมาก โดยไม่มี

การผ่อนคลาย

จนเธอต้องอ้ากัดปาก-

“อือ….เป่ยหมิงโม่ขมวดคิ้ว ริมฝีปากถูกเธอกัดแรง ความ

เจ็บปวดแพร่กระจาย

เขาปล่อยเธอและดึงริมฝีปากออกจากฟันของเธอ
“กู้ฮอนคุณเป็นแมวป่าหรือไง!” เขากระซิบเสียงต่ำ คิ้ว ของเขาขมวดโดยไม่รู้ตัว

ฟันคมของเธอทำให้เขาไม่พอใจเล็กน้อย

“เปหมิงโม่กี่ครั้งแล้วที่คุณเอาเปรียบฉันแบบนี้ สนุกมาก ไหม!” เธอตาโต ริมฝีปากบวมแดงจากการโดยเขาจูบ

เขายื่นริมฝีปากและยิ้มอย่างเฉยเมย จากนั้นก็โอบเธอ และเต้นรำ โดยไม่สนใจว่าสถานที่นั้นเกิดความตื่นเต้นมาก ขนาดไหนจากการจูบที่โจ่งแจ้งเมื่อครู่

ซูยิ่งวรรณน้ำตาคลออยู่ในที่มืด ดึงป่ายมู่ซี ไว้แน่น ไม่ ปล่อยให้เขาพุ่งเข้าไป