ตอนที่ 156 คุณนี่มันร้ายนัก1

การต่อสู้รบเร้ากันไปมาเมื่อครู่ ทำให้กู้ฮอนหมดแรง ตั้งแต่เริ่มแล้ว เมื่อหล่อนคิดจะขัดขืน แต่กลับถูกเขายกมือ ขึ้นมาจับไว้ การกระทำของเขาดุเดือดป่าเถื่อนราวกับสัตว์ ป่าที่ออกล่าเหยื่อ กลืนกินหล่อนเข้าไปอย่างรวดเร็ว!

“ไอ้สารเลว! ปล่อยมือออกไปเดี่ยวนี!”

“ฝันไปเถอะ”

“ผู้ชายเฮงซวย! เอาปากมันแผลบออกไปนะ!”

“ว่าไปเถอะยิ่งด่ายิ่งเร้าใจ!”

“เอ๊ะ”

ท้ายสุด หล่อนก็ถูกเขากระทำอย่างไร้แรงขัดขืน เขา คร่อมลงบนตัวหล่อนทำตามใจอย่างมีความสุข…

หล่อนเงียบไปครู่หนึ่ง เขาทำตามใจต่อไป จู่ๆหล่อนก็ คิดถึงคำพูดที่หยางหยางบอกวิธีปราบพ่อขึ้นมาได้

“เดี๋ยวก่อน เป่าหมิงโม่

“มีอะไรอีก? ยังจะใช้ไม้ไหนกับผมอีก?” เขาถามด้วย ความเหลือทน น้ำเสียงติดขัด มือของเขายังคงไม่หยุด ลูบไล้บนตัวหล่อน

“ฉัน..ฉันยังไม่อาบน้ำ!” หล่อนรีบพูดขึ้น

“.. เห็นผล เขาที่เคลื่อนไหวอยู่บนตัวหล่อนหยุดชะงัก

ลงทันที จากนั้นก็ค่อยๆทำต่อ
“นี่! คุณไม่ได้ยินหรือไง? ฉันยัง ไม่ อาบ น้ำ คุณยังทำ ฉันลงอีกหรอ?”

“” เขาหยุดนิ่งอีกครั้ง ราวกับต่อมความสะอาดของเขา

เริ่มทำงาน

หล่อนพยายามใส่ไฟแรงขึ้น “เหมิง โม่ คุณรักความ สะอาดไม่ใช่เหรอ ฉันตัวเหม็นไปหมดเลย คุณไม่รังเกียจ บ้างเลยเหรอ?”

..” สายตาของเขาหยุดนิ่ง โกรธเป็นฟืนไฟ

คำพูดอันเยือกเย็นของหล่อน ค่อยๆจุดไฟอารมณ์โมโห

ของเขา

ได้ผลแล้ว หล่อนอดไม่ได้ที่จะพูดยั่วโมโหต่อ “อุ๊ย ถ้า คุณไม่รังเกียจมา นี่มา เราก็ทำต่อกันสิ”

พูดพลาง ยกแขนที่ชุ่มเหงื่อโอบไหล่ของเขา

ยิ้มด้วยความสะใจ!

เขาขมวดคิ้วลังเล

ความรักสะอาดกับความต้องการกำลังเกิดความขัดแย้ง

กัน…

สุดท้าย เข้ายอมลุกขึ้น สีหน้านิ่งขรึม มองลงมาที่หล่อน

พูดสบถ

“กู้ฮอน คุณนี่มันร้ายนัก!”

เมื่อเขาลุกออกจากตัวหล่อนไป หล่อนจึงรู้สึกโล่งอกขึ้น

มาทันที ราวกับยกภูเขาออกจากอก
โชคดีที่เขามีนิสัยรักสะอาด หล่อนจึงรอดมาได้

“ไปอาบน้ำ!” สายตาของเขามองจดจ้องมาที่หล่อน

“ฉันไม่ไป!” ถ้าอาบน้ำก็เท่ากับสูญเสียอาวุธป้องกันเขา หล่อนไม่ยอมแน่ “ฉันจะกลับบ้าน!”

เฉิงเฉิงยังอยู่ที่บ้าน หล่อนไม่สบายใจ

เขาขมวดคิ้วจนแทบจะผูกเป็นโบว์ จ้องหล่อนอย่างดุดัน “ทำไมคุณจะไม่รู้ ไม่ว่าคุณจะเป็นเลขาหรือของเล่นของ ผม หรือเป็นพี่เลี้ยงในตอนนี้ ต้องอยู่รับใช้ยี่สิบสี่ชั่วโมง”

สายตาของหล่อนหยุดนิ่งไป ความเจ็บปวดนั้นบ่งบอก

ออกมาทางสายตา

หล่อนพยายามอดกลั้นอารมณ์ไว้ สีหน้าค่อยๆซีดเจื่อน

จากนั้นลุกขึ้นมาจากเตียง

ใส่เสื้อพลาง พูดขึ้นพลาง “เหมิง โม่ ฉันไม่ได้เป็นเลขา ของคุณตั้งนานแล้ว! ถ้าเรื่องของเล่น การเดิมพันกันครั้ง นั้นฉันหมดสิ้นทุกอย่างที่ฉันมีแล้ว! ฉันเคยบอกแล้วไง เรื่องโครงการ “หยิง” คุณอยากจะให้ใครก็ให้ไป พรุ่งนี้ฉัน จะไปบริษัทกู้ซื่อลาออกอย่างเป็นทางการ ฉันไม่เล่นเกมส์ นี้ต่อแล้ว! นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป คุณฟังให้ดีนะ ฉันจะทำ หน้าที่เป็นเพียงแค่พี่เลี้ยงของลูกคุณ ไม่มีความสัมพันธ์ ใดๆข้องเกี่ยวกับคุณอีก”

“ไม่มีความสัมพันธ์สักนิดเลยเหรอ?” เขาหรี่ตามองหล่อน กำหมัดในมือทั้งสองข้างแน่น
เมื่อแต่งตัวเสร็จ หล่อนลุกขึ้นมา

เดินผ่านเขา ตรงไปที่ประตู หยิบรองเท้าที่หลุดไปตอนมี เรื่องกันเมื่อครู่ ไม่พูดไม่จาอะไร เขามองดูเรือนร่างเรียวเล็กของหล่อน ค่อยๆเดินหายไป

ยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้น

“มีความรักแล้ว จะตัดสัมพันธ์กับผมเลยงั้นเหรอ? กู้ฮอน ผมจะไม่ทำให้คุณสมหวังหรอก!”

หล่อนกลัวตัวเกร็งขึ้นมาทันที เดินออกจากประตู เดินไป เก็บรองเท้าอีกข้างที่ทางเดิน

เดินเท้าเปล่าไปตามทาง ไม่พูดอะไรต่อ

เมื่อเดินถึงหน้าประตู หล่อนยกมือจับไปที่ด้ามจับประตู ครั้งนี้ เขาไม่ห้ามหล่อนไว้แล้ว

แต่เสียงอันแหบแห้งเย็นชายังคงดังขึ้น “ได้! คุณไม่ อยากเล่นแล้วใช่ไหม? ผมจะทำให้กู้ชื่อต้องเผชิญหน้ากับ ความลำบาก ผมจะเล่นงานคุณให้เร้าใจมากกว่านี้!”

หล่อนกัดฟันพูด จิกเล็บไว้ “ตามใจคุณ!”

จากนั้นเปิดประตู ปั้ง!

จากไปอย่างไร้เยื่อใย.

กู้ฮอนออกมาจากเย่หยิงอีพิน

แต่กลับรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นรถของฉิงฮัวจอดรออยู่ด้านล่าง

หล่อนตกใจ แต่ก็ไม่ได้เกินความคาดหมายของหล่อน

ฉิงหัวเป็นลูกน้องที่ภักดีต่อเหมิง โม่ เขาไม่เพียงแต่เฝ้า เจ้านายถึงดึกดื่น แต่ยังสามารถอดหลับอดนอนทำงาน โดยไม่บ่นสักคำ บางที นี่ก็คือการทำงานรับใช้เป่หมิงโม่ แบบยี่สิบสี่ชั่วโมงที่เขาต้องการ!

เพียงแต่น่าเสียดาย หล่อนทำไม่ได้ ! และไม่ยอมทำ

แน่นอน!

“คุณกู้?” ฉิงฮัวทำสีหน้าตื่นตกใจ รีบเปิดประตูรถลงมา “นี่คุณกำลังจะไปไหนครับ? ให้ผมไปส่งคุณไหม?”

กู้ฮอนส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ เดี่ยวฉันโบกรถไปเองได้” “แต่ว่า…” ฉิงฮัวลังเล มองไปที่ด้านหลังของกู้ฮอน ตกใจ

ตะลึง

คิดไม่ถึงเลยว่าซูยิ่งหวั่นที่อยู่ข้างบนนานขนาดนั้น เพิ่ง จะยอมลงมาตอนนี้

ผู้หญิงสองคนนี้ช่างบังเอิญอะไรขนาดนี้ เผชิญหน้าเจอ

กันพอดี

“คุณกู้ฮอน ” ซูยิ่งหวั่นทักทายด้วยเสียงอ่อนหวาน

กู้ฮอนสะดุ้ง หันหลังกลับไป

สีหน้าของซูยิ่งหวั่นดูซีดเซียว หล่อนไม่เพียงแต่เป็นผู้ที่มี นิสัยเหมือนชื่อ เสียงของหล่อนยังไพเราะเหมือนชื่อเช่นกัน

เพียงแต่ หล่อนรู้สึกประหลาดใจ ที่เจอซูยิ่งหวั่นที่นี่