ตอนที่ 368 ยกเลิกงานหมั้น

จากนั้นเขาหันหน้าไปทางฮอนและเด็ก ๆ

พูดเหมือนคําสั่งด้วยเสียงเบา ๆ “พวกเธอสามคน ห้ามหา เรื่องอีก ไปรอผมอยู่ที่บ้านดี ๆ

น้ำเสียงของเขานั้น พอฟังแล้วรู้สึกเหมือนเป็นคำสั่ง แต่อีกมุม ฟังแล้วรู้สึกเหมือนว่าเขากำลังขอร้องอยู่…….

ฮอนคิ้วชนกัน ด้วยสายตาที่ดื้อรั้น “นับประสาอะไร

หยางหยางส่งเสียงออกมาจากจมูกด้วยความเย็นชา “ใช่ ๆ

ให้พวกเรากลับบ้านรอดี ๆ นับประสาอะไรเนี่ย

เฉิงเฉิงกะพริบตา แล้วถามอย่างเงียบ ๆ “คุณพ่อแน่ใจว่า พวกผมมีบ้านเหรอครับ”

คําว่า ‘บ้าน’ จากปากของเฉิงเฉิงคำเดียว ทำให้เป็นมิงโม่ไม่รู้ จะตอบยังไงเลย………

เมื่อลิฟต์มาถึง เขาอุ้มเฟยเอ๋อเข้าไปในลิฟต์โดยไม่พูดอะไร

สุดท้ายงานหมั้น ได้จบลงในสถานการณ์แบบนี้

เหล่าคนใช้ของตระกูลเปหมิงได้ให้แขกที่มาร่วมงาน กระจัดกระจายกันออกจากโรงแรมนั้น

เลี้ยงยนพยุงท่านเปหนึ่งออกจากงานเลี้ยง ในขณะที่เดินผ่านฮอน เขาได้หยุดก้าวเดินไว้ แล้วมองหน้าฮอนเหมือนมี ความในใจหลายอย่าง แต่เขาสองคนไม่ได้พูดอะไร แล้วออก จากที่นั่นทันที

ซูยิ่งหวั่นเกาะแขนของปายไว้ แล้วเพ่งมองหน้าฮอนด้วย

ความโกรธ

แม้ว่างานหมั้นนี้จะถูกยกเลิกไป แต่เมื่อครู่นี้เปหนึ่งไม่ได้ ประกาศต่อหน้าผู้คนว่าฮอนคนนี้ คือผู้หญิงของเขา มันทำให้ ทุกคนต้องตกใจ

ซึ่งมันหนีไม่พ้นอยู่แล้ว ที่ซูยิ่งหวั่นจะโกรธและอิจฉาตัวเธอ ฮอนกลับไม่สนใจยิ่งหวั่นแม้แต่นิดเดียว แล้วเธอหันไปดู

บาดแผลของหยินฝันด้วยความเป็นห่วง…….

“ฝัน ขอโทษด้วยนะ ลำบากคุณแล้วจริง ๆ ……

หยินฝันยิ้มตอบด้วยความอ่อนโยน แล้วกุมมือสอนไว้ “ฮอนฮอน ผมจะคิดซะว่าคุณตอบตกลงแต่งงานกับผมแล้วนะ ดัง นั้นหมัดนี้ ผมคิดว่าคุ้มค่ามาก……

ฮอนยิ้มพร้อมกับถอนหายใจออกมา ราวกับว่าคำพูดที่พูด ออกจากปากไป คงเอากลับคืนมาไม่ได้แล้ว..

ไม่คิดเลยว่าเธอกับฝันจะลงเอยกันแบบนี้

ถึงแม้จะเสียใจ แต่ไม่เสียดาย

ในเวลานั้น เปหนึ่งอันเดินเข้ามาหากู้ฮอนเหมือนขโมย แล้วหัวเราะพูดเบา ๆ “แหม อาซ้อรอง……

คําว่าอายของเหมิงกัน ทำให้ฮอนรู้สึกไม่พอใจ แล้วพูด อย่างไม่ไว้หน้าเขา “เรียกใครอาข้อ”

“แฮะ ๆ ปากไวไปหน่อย……….หมิงกันเอามือแตะจมูกของ

เขาเบา ๆ แล้วยิ้ม “เมื่อกี้นี้ คุณโคตรเท่ห์เลย….ผมขอเป็น

ตัวแทนทุกคนในนามของตระกูลเปหมิง ผมขอยกย่องคุณด้วย ความนับถือ และขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งนะครับ……. “คุณกำลังพูดเรื่องอะไร” ฮอนจ้องหน้าเปหมิงกันอย่างสงสัย ตระกูลเปหมิงนอกจากเพิ่งแล้ว ไม่มีใครสักคนเลยจริง ๆ

“อะแฮ่ม…… เปหมิงยันทำเสียงกระแอม แกล้งไอเล็กน้อย มองซ้ายมองขวา แล้วกระซิบกับฮอน “คุณไม่รู้หรอกเหรอ ตระ กูลเปหมิง นอกจากเป้หมิงเอ้อแล้ว ไม่มีใครอยากให้จัดงานหมั้น นี้เลย….ยังดีที่คุณปรากฏตัวนะ ฉากนี้มันช่างได้ใจคนดูจริง ๆ เลย เฮ้อ……บ้าจริง

ฮอนมองหน้าเปหมิงตัน ในใจคิดว่า ไอ้คุณชายสามตระกูล เป้หญิงคนนี้มันช่างสุดยอดจริง ๆ เลย แอบนินทาลับหลังพี่ชาย ตัวเองด้วย

“คุณชายสามตระกูลเป้หมิง ฉันคิดว่าคุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ ฉัน ไม่ได้ตั้งใจจะมาก่อกวนงานหมั้นของคุณชายรองบ้านคุณนะ แต่ ทำให้คุณต้องเสียพี่สะใภ้ไปในวันนี้ ฉันเองก็ต้องขอโทษเช่นกัน แต่ถึงอย่างไร ฉันเองก็เชื่อว่า ถ้ามองจากประสบการณ์ด้าน ความรักอันล้นเหลือของคุณล่ะก็ เสียพี่สะใภ้ไปแบบนี้คงไม่มีผลกระทบอะไรต่อคุณหรอก”

กู้ยอมพูดจาประชดประชัน ประวัติอันโด่งดังของคุณชายสาม ตระกูลเปหมิงที่เป็นดารา มีสักกี่คนที่ไม่รู้จักเขา

*ร้าว อา อสมเป็นอาช้อจริง …….

“คุณลองเรียกชื่อนั้นอีกที” เธอตัดคำพูดของเขา แล้วเพ่ง

มองตาเขาไว้

หยินฝันยกคิ้วขึ้นแล้วพูด “คุณชายสามตระกูลเปหมิง ผมคิด ว่าอนาคตคุณต้องเรียกเธอว่าคุณนายหยินต่างหากนะ”

“คุณนายหยินเหรอ” เป้หมิงยันลืมตากว้าง จากนั้นหัวเราะ แล้วเอามือแตะไหล่หยินฝันไว้ “พี่ชาย ผมชื่นชมความกล้าหาญ ของพี่นะ และผมก็หวังว่าพี่จะข้ามศพพี่ชายรองของผมได้ในเร็ว ๆ นี้.………….….

เปหนึ่งวันหัวเราะอย่างเย็นชา เหมือนกับเรื่องของพี่ชายไม่ได้ มีผลกระทบต่อตัวเองใด ๆ เลย

เมื่อเขาเพิ่งหันหลังไป หยางหยางก็รีบวิ่งเข้ามาเกาะที่ขาเขา ไว้ แล้วพูดด้วยเสียงอ้อน “อาสามครับ…….

เพียงคำว่าอาสามคำเดียว ทำให้เป็นมิงยันฟังแล้วใจอ่อนเลย

เขาก้มลงไปอุ้มหนุ่มน้อยหยางหยางขึ้นมา “สวัสดี บรรพบุรุษ น้อยของผม แต่งตัวเหมือนเด็กยุคโบราณจริง ๆ เลยนะ…….

“ท่าไมผมไม่เหมือนกุมารทองเหรอครับ” หยางหยางมือจับที่หมวกทรงสูงนั้น

“ได้สิ แต่วันนี้เธอแสดงได้แย่มากเลยนะ โดยเฉพาะตอนที่ถือ รูปก่อนตายของพ่อเธอ เด็กชายเปหมิงหยาง เธอต้องร้องไห้ให้ เนียนมากกว่านี้รู้ไหม”

เปหมิงยันช่างเป็นนักแสดงมืออาชีพจริง ๆ เพราะเขาจับผิด การแสดงของหยางหยางได้ในพริบตา

หยางหยางทำหน้างอน แล้วพูดแบบไม่พอใจ “ถ้าอาแน่จริง ก็ ถือรูปคุณพ่อตัวเองแล้วร้องไห้ให้ผมดูหน่อยสิ”

เป้หมิงกันกลับถอนหายใจ แล้วเอามือบีบจมูกน้อยของหยาง หยางเบา ๆ “พูดแบบนี้ไม่ได้นะ พ่อของอาคือของเธอนะ ท่าน ถือเรื่องนี้มาก เราจะแช่งคนแก่ให้ตายไม่ได้นะ…….

“อุ๊บ…” หยางหยางรีบเอามือปิดปาก กะพริบตาอย่าง รวดเร็ว เป็นเด็กที่ช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน

เฉิงเฉิงเดินเข้ามาแล้ว ใช้มือน้อย ๆ ของเขาจูงมือแม่ไว้ แล้ว เงยหน้าพูด “คุณแม่ครับ เรากลับบ้านกันเถอะ”

คำว่ากลับบ้านคำเดียว มันบีบเข้าไปถึงส่วนลึกของจิตใจ

ฮอน

เธอยิ้มด้วยความอ่อนโยน จากนั้นก้มลงแล้วอุ้มเฉิงเฉิงขึ้นมา พยักหน้าตอบ “ได้สิ เดี๋ยวแม่จะพาพวกเธอกลับบ้านกัน

จากนั้นหันมองหยางหยางที่ยังถูกเปหมิงกันอุ้มอยู่ “หยาง หยางล่ะ จะกลับบ้านกับแม่ไหม”หยางหยางรีบกระโดดลงจากตัวเขา แล้ววิ่งเข้ามาหาอ้อม กอดของแม่เหมือนหนูกลับลัง…….

ตะโกนไปร้องไป “กลับบ้าน กลับบ้าน หยางหยางจะกลับบ้าน กับคุณแม่……

หนุ่มน้อยสองคนเข้ามาปั่นป่วนงานหมั้นนี้ และหยุดงานหมั้น ของคุณพ่อได้สําเร็จ

อีกทั้งยังประกอบพิธีงานแต่งระหว่างคุณแม่และหยินฝันได้

สําเร็จเช่นเดียวกัน

สรุปนี่คือโชคชะตาหรือว่าบทลงโทษกันแน่

ปีใหม่กำลังจะมาถึง

สํานักงานกฎหมายของหยินฝันก็ได้ปิดทำการสามวัน ก่อน

วันหยุดปีใหม่

ฮอนก็เริ่มหยุดยาวพักร้อนแล้ว

อีกสามวันก็ถึงวันตรุษจีนที่รอคอย

เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน

เฉิงเฉิงและหยางหยางก็ปิดเทอมแล้วเหมือนกัน ใกล้ตรุษจีน แล้ว ฉะนั้นท่านปู่เป้หมิงจึงให้คนช่วยพาหลานชายทั้งสองกลับ คฤหาสน์ตระกูลปหมิง