“หยางหยาง เกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้ไปมุดรูหมา มาเหรอ หรือไม่เล้าไก่มา?” เธอถอนหายใจ นั่งลง วางเฉิงเฉิงลง ดึงหยางหยางมาปัดฝุ่นให้ ” อ—”

เสียงร้องไห้ที่ดังเกินจริงจนทำให้สะเทือน หยาง หยางรีบเข้าสู่อ้อมแขนของคุณแม่ กอดไว้แน่น หนา น้ำตาน้ำมูก กูในอ้อมแขนของคุณแม่ ปาก ยังคร่ำครวญ—

“แม่…ในที่สุดแม่ก็มา หยางหยางคิดถึงคุณ มาก…ฮือ…หยางหยางไม่ได้ไปมุดรูหมา หยาง หยางก็ไม่ได้ไปเล้าไก่…หยางหยางแค่ไปให้ อาหารหมู…ฮือ…ฟูด…

เจ้าตัวเล็กร้องไห้หนักมาก จนแทบหายใจไม่ออก

“อาววู้…” เขี่ย อาวรู้สองครั้งข้างๆขาของหยาง หยาง เสียงหึง: “(หยางหยางเจ้าลิงชน!นายแน่ใจ นะว่าแค่ให้อาหารหมู แต่ไม่ใช่ไปวุ่นวายในเล้าหมู ของคนอื่น เพียงแค่บังคับให้พวกเขาเป็นที่อบัว ยก่ายเหรอ? หี ดูถูกนาย!]

“…”กู้ฮอนถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ มิน่าบนตัว เจ้าตัวเล็กจะมีกลิ่นขี้หมู

“ฮือ…หยางหยางไม่ต้องการไอ้พ่อนก น หยาง หยางต้องการแค่แม่..แม่อย่าไม่ต้องการหยาง หยางนะ…ฮือ….ไอ้พ่อนกเอาแต่ด่าคนอื่น ยังพา ให้ตัวน่าเกลียดไปไหนมาไหน หยางหยางเกลียดหัวของหยางหยางมุดอยู่ตรงขาของแม่และสั้น อย่างหนัก ดวงตายังมิวายมองไปยังเฟยเอ่อที่ลง จากรถมา !

เฟยเอ๋อกัดริมฝีปาก เห็นได้ชัดว่าสีหน้าซีดขาว อดทนกับหยางหยางไม่ใช่แค่วันสองวัน แต่เด็ก คนนี้เป็นลูกของเป่หมิงโม่ เธอ…จึงทำได้แค่ ยอมรับ

“อาววู้…” เซี่ย ทันใดนั้นก็รู้สึกถูกมีส่วนเกี่ยวข้อง ดวงตาของสุนัขจ้องหยางหยาง และกัดฟัน: [ไอ้ หยางหยาง ที่แท้นายให้พ่อนายขอคนอัปลักษณ์ เหรอ! ให้ฉันทำอะไร? ฉันเป็นผู้บริสุทธิ์นะ…] ‘เชี่ย’ มองสุนัขขนเหลืองเมื่อครู่อย่างไม่เต็มใจ อาววู้ ที่ไหนยังมีร่องรอยของมัน?

เซีย’ เกาอุ้งเท้าอย่างไม่เต็มใจ และร้องอย่าง เงียบๆ [อาววู้ คนอื่นเขาแค่ชอบหมาขนเหลืองที่ ผอมโซ เป็นหมาอัปลักษณ์ที่ไหนกัน?..คนอื่นเขา แค่ชอบเหลือง…เอ่อ อิอิ แม้ว่าสีนี้จะเป็นสีไป หน่อย แต่คนอื่นก็ชอบ…ยิ่งเหลืองยิ่งดี… และยัง ชอบความผอม และยังชอบความมีกระดูก หยด ขนาดนี้ อาววู้…หยางหยางนายคืนหมาขนเหลือง ของฉันมา…]

“ฮือ ฮือ…” ท่าทางหยางหยางที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น

ทําให้กู้ฮอนเจ็บปวด

ถอนหายใจ และรีบกอดลูกชายไว้ในอ้อมแขน “พอแล้วลูกรักเด็กดี แม่ก็อยู่นี่แล้ว ไม่ต้องร้องไห้ แล้ว หิม?”ไม่ว่าลูกจะร้องไห้จริง ปลอม แต่สําหรับคนเป็น แม่ ไม่อยากเห็นลูกต้องเสียใจแม้แต่นิด! เฉงเฉิงท่าทางสง่างาม กลอกตาบน หยางหยางแสดงละครได้ดีมาก หากไม่แบบนี้

คุณพ่อจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร? “เบลล่า—” เฉิงเฉิงลดสายตาลง ชำเลืองมอง

อุ้งมือ เกาพื้นของสุนัข “อาว…” เบลล่าเงยหน้าขึ้นมาเฉยๆ ใบหน้า

เสียใจนอนลงที่ข้างขาของเฉิงเฉิง กูแรงๆ ส่ง เสียงคร่ำครวญ: นายน้อย นายดีกับฉันที่สุด อ เบลล่านี้ดูไฮโซขนาดไหน! คนอื่น…เอ่อไม่ สุนัข ไม่เอาชื่อ ‘เซีย’ บ้านนอกแบบนี้หรอก!

หยางหยางยังคงอยู่แกล้งตายอยู่ในอ้อมแขนของ

คุณแม่

“อือฮือ แม่ ผมไม่ต้องการเห็นหน้าตายของไอ้พ่อ นกคนนั้น!”

กู้ฮอนชาเลืองมองใบหน้าที่หม่นหมองของเป่หมิง โม และอดถอนหายใจไม่ได้ ผู้ชายคนนี้เกิดมา หล่อเหลา แต่ทําไมต้องมีนิสัยที่ไม่ดีด้วย นี่ไม่ใช่สิ่งที่โหดร้ายหรอกเหรอ? “ได้ได้ได้ ไม่เจอ

ก็ไม่เจอ หยางหยางไม่ต้องร้องไห้แล้ว…

เป้หมิงไม่กําปั้นแน่นขึ้น หยางหยางโลกไม่พอ ดวงตาโตนั้นฉลาดมาก มองเฟยเอ๋อเป็นครั้งคราว ส่งสายตามีดบินไป “อือ ผมก็ไม่ต้องการเห็นคนอัปลักษณ์นั่น!!!”สุดท้าย เฟยเอ๋อเพราะนําว่าอัปลักษณ์ ทำให้ ร้องไห้…”หยางหยาง อย่าเสียมารยาทแบบนี้!” กู้ฮอนดุ เสียงเบา หยักหน้าขอโทษเฟยเอ๋อ “เด็กไม่รู้เรื่อง คุณอย่าใส่ใจ”

เฟยเอ๋อยิ้มออกมาพร้อมน้ำตา “ฮ่าฮ่า ฉันไม่

เป็นไร…” ร้องไห้ขนาดนี้ ยังพูดว่าไม่เป็นไร?

“เจ้านาย คุณมาแล้ว—” ฉงฮัวเดินออกมาจากใน บ้านพอดี เห็นได้ชัด ว่าเขาได้พลาดฉากช่วงครึ่ง แรก ไม่รู้ว่าครอบครัวนี้เกิดอะไรกันขึ้น “คิดว่าเจ้า นายจะมาก่อน คิดไม่ถึงว่าเราจะมาก่อน”

ฉิงฮัวไม่รู้ว่า เพราะเปหมิงโม่ต้องไปรับเฟยเอ๋อกะ

ทันหัน ดังนั้นจึงต้องอ้อมทาง

ไม่เพียงแค่นั้น ก็เป็นเช่นเดียวกับหยางหยาง ที่ทั่ว ร่างเต็มไปด้วยดินโคลน หัวเทาหน้าเปื้อนดิน ช่าง น่ากลัว…

“เฮ้ อาฮัว คุณเหม็นมาก….” หยางหยางรีบอุดจมูก

ไว้ มองฉิง ด้วยสายตารังเกลียด ฉีงฮัวเป็นคนซื่อสัตย์ ไม่ทําเรื่องไม่ดี ใบหน้าที่ สง่างาม…กระตุกครู่หนึ่ง!

คุณชายน้อยหยางหยาง ตัวหนูเองก็เหม็นเหมือน กัน!

“แคร่ก…” เป้หมิงโม่ขมวดคิ้วและกระแอมเสียง กลิ่นนี้ อบอวลถึงคุณชายโม่แล้ว เขาจ้องฉิงฮัว และหยางหยาง “เมื่อกี้พวกนายสองคนทําอะไร มา?

ฉิงฮัวมองหยางหยางด้วยความลำบากใจ “เอ่อ…ไม่มีอะไรครับ เพราะคุณชายน้อยหยาง